All Chapters of ล่ามรัก: Chapter 31 - Chapter 40

“ขีดเดียว” “ตรวจให้หมดเลยเนี่ย ทุกอันที่ซื้อมา” พลพลหยิบยื่นที่ตรวจครรภ์ที่เหลือส่งให้น้ำหวาน อยากให้เธอตรวจทั้งหมดเพื่อความมั่นใจ หายเข้าไปห้องน้ำอีกครั้งพร้อมที่ตรวจครรภ์ใหม่หลายอัน ซึ่งพบว่ามีทั้งขึ้นหนึ่งขีดและสองขีด จากจำนวนที่ตรวจครรภ์ห้าอันขึ้นสองขีดสามอันและหนึ่งขีดอีกสองอัน ก็ไม่รู้จะเชื่ออันไหนดี พลพลที่นั่งอยู่ทำหน้าเครียด ในหัวคิดพันร้อยแปดวิธีหากผลลัพธ์ที่ได้คือน้ำหวานท้อง น้ำหวานได้แต่มองเพื่อนที่ทำหน้ามุ่ยคิ้วขมวด ซึ่งนั่นมันควรจะเป็นเธอ ก่อนเห็นพลพลหยิบมือถือออกมาต่อสายหาใครบางคน “พี่นิคมาถึงไหนแล้ว พอดีวันนี้พลติดธุระ ต้องพาชะนีน้อยไปหาหมอน่ะสิ” (พี่ใกล้ถึงหอพลแล้วนะ ไปที่ไหนเดี๋ยวพี่นิคพาไป) “โอเคจ้า งั้นถ้านิคไม่เหนื่อยก็ไปด้วยกัน ไปลุ้นช่วยชะนีน้อย” เมื่อตกลงกันแล้วจึงกดวางสายไป “พลในนี้บอกว่าถ้าจะตรวจให้ชัวร์เราควรไปโรงพยาบาลนะ บางคนก็ตรวจกับที่ตรวจครรถ์แบบนี้ก็ไม่เจอ” “ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวไปตรวจกัน นิคกำลังมา แกเตรียมตัวให้พร้อมก็พอ” ช่วงที่น้ำหวาน

“คุณยาย ถ้ายังไงพวกผมกลับก่อนนะครับ” พลพลเอ่ยลาคุณยายที่กำลังสาละวนอยู่กับการเก็บร้าน หลังจากที่ไล่ให้ลูกชายที่พึ่งกลับมาถึงบ้านเข้าไปอาบน้ำอาบท่าเสียก่อน “จ้าลูก แล้วมาใหม่นะ” ว่าแล้วโบกมือส่งให้ทั้งสาม พร้อมแจกรอยยิ้มอย่างจริงใจ “หวาน เห็นสายตาโก๋ลูกชายคุณยายหรือเปล่า มองพี่นิคเนี่ยตาไม่กะพริบเลย แฟนเขาก็นั่งอยู่ข้างๆยังขนาดนี้ ถ้าไม่ติดว่าคุณยายน่ารักฉันไม่ยอมกลับไปกินร้านนี้แล้วนะ” ว่าแล้วก็กอดแฟนแขนหนุ่มที่ทำหน้าที่เป็นสารถีอยู่ด้านข้าง “เลอะเทอะน่าแก พี่นิคคงคล้ายคนรู้จักเขามั้ง” “จริงเหรอ นิครู้จักกับคนที่ชื่อโก๋หรือเปล่า” “พี่เปล่าน่าพล” “อย่าให้พลรู้นะว่าเคยแอบกิ๊กกันไม่งั้นจะ...” “จะอะไรเหรอครับที่รัก” เสียงหวานๆดังขึ้นจนพลพลแทบลืมเรื่องที่คุยก่อนหน้า “แพ้ผู้ชายเรียกที่รักอ่า” พลพลว่าแล้วก้มหน้าลงทำหน้าเขินๆ “ร้านก๋วยเตี๋ยววันนี้พี่ว่าไม่อร่อยเลยพล น้ำซุปก็แปลกนะๆ หาร้านอื่นกินเถอะ” “ได้ไงนิค พลว่าอร่อยนะ คุณยายแกพิถีพิถันจะตาย ใช่ไหมหวาน” หันไปขอความเห็นเพ

ท่ามกลางบรรยากาศร่มรื่น แม้จะเป็นเวลาบ่ายแก่ แต่ร่มเงาของต้นไม้ที่ปกคลุมเนื้อที่ทำให้ตัวบ้านยังคงรู้สึกเย็นสบายไม่ร้อนอบอ้าวตามสภาพอากาศ ผิดกับผู้ที่ยืนอยู่ในตัวบ้านที่ตอนนี้ร้อนรุ่ม เมื่อได้รับรู้ข่าว เธอใจเย็นมานาน คงถึงเวลาที่เธอต้องกำจัดเสี้ยนหนามที่คอยทิ่มแทงจิตใจให้ออก ไปให้พ้นหูพ้นตาเธอสักที! นิ้วมือเรียว ที่ปรากฏริ้วรอย มองหาสิ่งของรอบตัว เอื้อมหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ทางฝั่งขวา ในแก้วยังมีน้ำอยู่เกือบครึ่ง เพล้งง!! แก้วใบใสลอยเฉียดหน้าชายผู้นั่งอยู่เบื้องหน้า ก่อนตกกระทบลงพื้นจนเกิดเสียงดัง น้ำในแก้วกระเด็นไปทั่วบริเวณ “คำสั่งของฉันไม่ชัดเจนหรืออย่างไร แกถึงไม่ทำตาม” เปล่งเสียงออกมาจากปากเรียวที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสด “ผมทราบชัดเจนครับคุณสร้อย อยากให้คุณสร้อยทบทวนใหม่อีกครั้ง” “แกไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน หัดสำนึกบุญคุณที่ฉันเลี้ยงแกมา ถ้าไม่ได้ฉันป่านนี้แกนอนตายอยู่ที่ไหนสักที่ไปแล้ว อย่าให้ฉันต้องพูดคำว่า เลี้ยงไม่เชื่องกับแกเลยนะ” ร่างสูงเพรียวลุกจากเก้าอี้เดินเข้ามาหาชายหนุ่ม เอื้อม

โก๋จัดการล็อกประตูรถทันทีที่รถหยุดลงท่ามกลางบรรยาศที่มืดและเงียบสนิท ทั้งสองหยุดนิ่งเพื่อดูว่าโก๋จะทำอะไรต่อ ในหัวประมวลผมหาทางหนีทีไล่ที่มีน้อยนิด เขานั่งนิ่งไม่พูดอะไรมองมาสักคำ ราวกับกำลังใช้ความคิด ริมฝีปากขบไปมาเบาๆ ขณะที่มือเคาะพวงมาลัยเป็นจังหวะ กริ๊งงง! จังหวะที่กำลังเงียบกันอยู่นั้น โทรศัพท์มือถือที่น้ำหวานกำไว้แน่นปรากฏแสงสว่างวาบขึ้นหน้าจอพร้อมกับแผดเสียงร้องดังลั่นรถ สายจากกลกันต์ “ห้ามรับ” เสียงเหี้ยมจากโก๋แผดเสียงดังจนน้ำหวานตกใจมือสั่น “ใครโทรมา” เสียงเข้มถามต่อ “อะ เอ่อ ฟะ แฟนค่ะ” “มันมาช่วยอะไรพวกเธอไม่ได้หรอก รับสิ รับแล้วส่งพิกัดให้ด้วยนะ พรุ่งนี้มันจะได้มารับ ศพ เธอถูกที่” โก๋เน้นหนักคำว่า ศพ ตวัดหางตามองน้ำหวานที่แววตาฉายความกลัวออกมา รีบกดตัดสายจากกลกันต์ กลัวว่าเสียงที่ดังขึ้นจะเป็นการยั่วยุอารมณ์ของโก๋ “พี่โก๋ หวานไม่รู้ว่าเคยทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วยซ้ำ พี่ปล่อยหวานกับเพื่อนไปเถอะนะ หวานสัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร ไม่ตามเอาเรื่องพี่แน่นอน

หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ เป็นข้อความซ้ำๆที่ดังมาจากปลายสาย มือหนายกโทรศัพท์ออกจากใบหู กดตัดสายคอลเซ็นเตอร์ที่เพียรบอกให้เขาฝากข้อความ “ยังติดต่อน้ำหวานไม่ได้อีกเหรอคะคุณกันต์” ป้าแก้วและป้าน้อยแสดงสีหน้าวิตกกังวล พรุ่งนี้เป็นวันที่กลกันต์จะไปรับน้ำหวานเพื่อกลับไร่ ทั้งสองจึงเตรียมอาหารและขนมให้ทั้งกลกันต์และน้ำหวานสำหรับการเดินทาง เพราะกลกันต์ยุ่งกับงานในช่วงหลายวันที่ผ่านมา จึงได้นำของทั้งหมดที่เตรียมมาฝากแก่กลกันต์ในช่วงเย็นวันนี้แทน เข้าบ้านมาแทนที่จะพบกันสีหน้าตื่นเต้นดีใจ กลับกลายเป็นสีหน้าวิตกกังวลแทนเมื่อไม่สามารถติดต่อน้ำหวานได้ “ยังเลยครับป้า” ตั้งแต่สายแรกที่โทรไปและเธอกดตัดสายเขา เขาพยายามต่อสายกลับไปอีกครั้งแต่ไม่สำเร็จ “คุณกันต์มีเบอร์เพื่อนน้ำหวานหรือเปล่าคะ อาจจะติดฉลองสอบเสร็จกับเพื่อน เด็กๆก็แบบนี้แหละค่ะ” ป้าแก้วพยายามเอ่ยในแง่ดี แม้จะรู้ว่าที่ผ่านมาน้อยครั้งมากที่น้ำหวานจะขาดการติดต่อไปแบบดื้อ น้ำหวานรู้ดีว่าทุกคนที่นี่เป็นห่วง เพราะฉะนั้นน้ำหวานจะพยายามบอกล่วงหน้าว่าในแต่ละวันเธอจะไปไห