บททั้งหมดของ ล่ามรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

คนที่ทำให้เมียเขาต้องร้องไห้เสียใจเขาคงไม่สามารถปล่อยไปได้ ถือว่ายังโชคดีที่เมื่อคืนเขารอดกลับไปที่บ้าน หากสติอันน้อยนิดไม่สามารถเรียกกลับมาได้ ความผิดหวังและเสียงใจคงเกิดขึ้นมากกว่านี้            จะบอกว่าทำไปเพราะขาดความยับยั้งชั่งใจหรืออะไรก็ตาม มันเอามาทดแทนกันไม่ได้หรอก เมื่อสิ่งที่เธอทำเป็นการทำลายชีวิตของเขาและน้ำหวาน ถ้าจะให้เขายกโทษเพราะเป็นคนรู้จักกันขอบอกเลยว่าไม่ ยิ่งรู้จักยิ่งต้องเกรงใจและมีเมตตาต่อกันไม่ใช่หรือ            นิดไม่ใช่เด็กแล้วอายุของเธอตอนนี้ยี่สิบปีและบรรลุนิติภาวะแล้ว ไม่ได้เด็กจนไม่สามารถแยกแยะสิ่งใดถูกสิ่งใดผิด แม้ในอดีตเขาจะเอ็นดูนิดในฐานะน้องสาวคนหนึ่ง แต่คงไม่สามารถนำมาหักล้างกับความผิดได้            “ผมขอส่งคุณจอยตรงนี้นะครับ ขอบคุณสำหรับวันนี้มากครับ”            “จอย

หลังจากที่พลพลอบรมชะนีที่เริ่มมีความรักเสร็จ น้ำหวานจึงมีกำลังใจและตกลงกันว่าจะกลับไปคุยกับกลกันต์ให้รู้เรื่องหลังจากที่แวะกินข้าวกันสักร้านก่อน เพราะหากไม่กลับไปโดยด่วนเขาคงกระหน่ำโทรหาเธอเช่นนี้ทั้งวันเป็นแน่            กลกันต์โทรเข้ามาอีกครั้งขณะที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ เธอจึงกดรับสาย            “หวาน หวานอยู่ที่ไหน” ปลายสายที่แม้จะร้อนใจแต่ยังคงควบคุมน้ำเสียงไม่ให้ห้วนจนเกินไป            “หวานอยู่ข้างนอกค่ะ”            “กลับมาคุยกับพี่นะ เดี๋ยวพี่ออกไปรับ” เสียงปลายสายเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเว้าวอน น้ำหวานที่เปิดเสียงให้พลพลได้ยินด้วย เขาจึงพยักหน้าให้เธอตอบตกลงกลกันต์            “หวานอยู่ที่ร้าน XX นะคะ”

“น่ารักที่สุด” กลกันต์เอ่ยเพ้อๆ เมื่อได้รับจูบที่ข้างแก้มและคำพูดหวานๆจากคนตัวเล็ก            ในตอนนี้น้ำหวานนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์มีกลกันต์ยืนเท้าแขนอยู่ที่ขอบ สองแขนของน้ำหวานยังคงประคองใบหน้าของกลกันต์เอาไว้            “อย่าทำลายความไว้ใจของหวานนะคะ” ใบหน้าหวานมองสบตาเอ่ยเสียงจริงจังอีกครั้ง จ้องลึกลงไปนัยน์ตาของคนตัวโต            “พี่ขอให้หวานเชื่อใจในตัวพี่ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่รักหวานคนเดียว และจะดูแลหวานให้ดีที่สุด พี่สัญญา อืมมม เปลี่ยนๆ แต่ไม่รับปากว่ารักหวานคนเดียวดีกว่า”            “พี่กันต์ ถ้าพี่กันต์รักคนอื่นไปพร้อมกับหวาน หวานไม่ยอมนะ” ใบหน้าหวานเริ่มงอง้ำลง            “แต่พี่เชื่อว่าคนนี้หวานยอม ก็ลูกขอ

            หลังจากวันที่ได้รับกล่องปริศนาจากผู้ไม่หวังดี น้ำหวานยังคงใช้ชีวิตตามปกติ เรื่องที่เกิดขึ้นน้ำหวานไม่ได้เล่าให้กลกันต์ฟัง เลือกที่จะไม่ใส่ใจ ในตอนแรกเธอพยายามจะตามหาแต่กลับไม่พบสิ่งที่น่าสงสัยหรือที่มาของกล่องนั้น และมีเพียงพลพลที่ทราบเรื่องนี้            ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเริ่มเปิดเทอม นักศึกษาจากทุกคณะจะต้องทำกิจกรรมรับน้องที่เข้ามาใหม่ ไหนจะการเรียนที่หนักขึ้นทำให้ในแต่ละวันน้ำหวานเหนื่อยกลับมาห้องเรียกว่าแทบสลบ            “อ่ะ กลัวแกไม่อิ่ม” น้ำหวานตักแบ่งไก่ชิ้นใหญ่ๆส่งให้กับพลพลในขณะที่ทั้งคู่นั่งทานข้าวเที่ยงด้วยกัน พลพลตักไก่ชิ้นโตเคี้ยวอย่างไม่รีรอ            “เคี้ยวด้วย เดี๋ยวอาหารไม่ย่อย” น้ำหวานหันไปว่าพลพล           

กลกันต์ใช้เวลาอยู่กับน้ำหวานต่ออีกสองวัน ก่อนที่จะเดินทางกลับไป ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันทั้งคู่ตัวติดกันตลอด ยังดีที่วันหลังๆเขาไม่ได้เอาเปรียบเธอนักและยังช่วยติวหนังสือให้เธอด้วยตอนนี้ผ่านมากว่าหนึ่งเดือนแล้วที่กลกันต์กลับไปที่ไร่ เธอสัญญากับเขาไว้ว่า หลังการสอบครั้งนี้เสร็จเธอจะเดินทางกลับไร่ทันที อีกเพียงสองสัปดาห์ของการสอบเท่านั้นที่เธอจะได้มีเวลาพักผ่อนจากด้วยปิดเทอมวันนี้เป็นวันสอบวันแรก น้ำหวานตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตีสาม คนตัวเล็กลุกขึ้นมาอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่น ก่อนเดินไปอุ่นนมหนึ่งแก้ว น้ำหวานยังคงเลือกที่จะพักที่หอเดิมเนื่องจากของใช้ต่างๆอยู่ที่นี่และคุ้นชินกับพื้นที่ตรงนี้แล้ว ส่วนคอนโดนั่นค่อยไปพักในวันที่กลกันต์มาหาแทนเปิดเพลงเบาๆ สร้างบรรยากาศ ก่อนนำชีทสรุปที่ได้ทำไว้ขึ้นมาอ่านเป็นการทบทวน และคีย์เวิร์ดสำคัญที่กลกันต์ให้ไว้ก่อนกลับ อ่านหนังสือเพลินจนพบว่าตอนนี้เป็นเวลาตีห้าแล้วมือบางหยิบมือถือที่วางข้างตัวขึ้นมา ปลายนิ้วกดไปที่การโทรออก ชื่อของกลกันต์คือชื่อที่รับสายล่าสุด จะโทรไปเวลานี้ดีไหม เมื่อวานก็ได้กำลังใจจากกลกันต์เยอะแล้ว มือบางเลื่อนเข้าออกไปมาที่ชื่อของกลกันต์ ท้า