All Chapters of ล่ามรัก: Chapter 41 - Chapter 50

ที่โรงพยาบาลตอนนี้ทั้งสามยังคงนั่งอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน จากเรื่องราวที่ถ่ายทอดมาจากโก๋ ทำให้ทั้งสองทั้งตกใจและเสียใจ ไม่คาดคิดว่าเรื่องราวจะมีสาเหตุจากความแค้นของน้าสร้อยและครอบครัวน้ำหวาน โก๋เลือกที่จะบอกเพียงเนื้อหาส่วนความแค้นของน้าสร้อย เพื่อให้น้ำหวานระวังตัว และความจริงแล้วที่น้ำหวานเจอเรื่องแปลกและมีคนคอยตามอยู่เป็นเขาและคนของสร้อย นิคพยายามจะห้ามไม่ให้เขาทำผิด ในตอนแรกเขายังดื้อดึงเพราะเสียดายเงินที่จะได้จากงานนี้ แต่เพราะกลัวแม่เสียใจจึงต้องล้มเลิกและเปลี่ยนมาช่วยนิค พี่อยากจะเตือนให้น้ำหวานระวังตัว แต่ก็ไม่ทันเมื่อสร้อยลงมือเร็วกว่าที่คาดไว้ “หวานไม่เคยรู้เลยค่ะ ว่าน้าสร้อยจะเกลียดหวานขนาดนี้” ดวงหน้าหวานที่ดวงตาเอ่อชุ่มไปด้วยหยาดน้ำ เอ่ยหลังจากที่เพียรขอโทษทุกคนที่ทำให้ต้องเจอเรื่องแย่ๆ หากเธอรู้ก่อนเธอจะพยายามแก้ไข แม้จะไม่ทราบถึงสาเหตุที่แท้จริง จากที่ตอนแรกน้ำหวานเป็นฝ่ายปลอบพลพล ตอนนี้กลายเป็นพลพลต้องคอยปลอบน้ำหวานเมื่อน้ำหวานเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของเธอ ร่างสูงของพลพลโอบกอดร่างเล็กของน้ำหวานที่ห่อตัวเองภายใต้อ้อมกอดของเขามือทั้งสอ

“พี่กันต์” น้ำหวานร้องเรียกกลกันต์อีกครั้งเมื่อคนตัวโตทิ้งน้ำหนักลงบนร่างของเธอ“พี่ไม่เป็นไร” ปากบอกว่าไม่เป็นไรแต่สีหน้าของเขากลับซีดเซียว ข่มกลั้นความเจ็บปวด เก็บความรู้สึกเอาไว้เพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กขวัญเสีย“ตากันต์​ เจ็บหรือเปล่า​ น้าไม่ได้ตั้งใจ​ พวกแกจะยืนเฉยทำไม ไปตามหมอสิ ไปสิ​” เสียงสั่นๆเอ่ยตะคอกนายตำรวจที่กำลังยืนล้อมตัวเธอและบอดี้การ์ดไว้ ตำรวจนายหนึ่งที่หันไปเห็นคุณหมอท่านเดินมาที่ด้านหน้าโรงพยาบาลพอดีจึงวิ่งไปทันทีเพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณหมอ“ทุกคนก็เอาแต่หลอกฉัน​ เคยมีใครรักฉันจริงๆบ้างหรือเปล่า” สร้อยหันมองทุกคนรอบตัวพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า​ รู้สึกกล้ำกลืนกับความเจ็บปวดที่อัดแน่นภายในใจ“ฉันอยากจะให้แกตาย​ ตายไปซะน้ำหวาน” ร่างของสร้อยเคลื่อนไหวช้าๆ​ ซ้ายที ขวาที ยากจะคาดเดาในขณะที่มีดยังจ่ออยู่ที่ลำคอของเธอ“ฮรือออ” เสียงร้องดังไปทั่วบริเวณ​“ฉันทำอะไรผิด​ ฉันทำอะไรผิด​ กรี๊ดดดดดดด” เสียงกรีดร้องดังมาอย่างบ้าคลั่ง​ความอาดูรถูกส่งผ่า

คุณหมอปพนธีร์และกลกันต์ถูกนำตัวเข้าไปรักษาในโรงพยาบาลทันทีหลังจากเหตุการณ์เริ่มสงบลง สร้อยที่กำลังคลุ้มคลั่งเสียสติเธอกรีดร้องอยู่ตลอดเวลา ขณะถูกจับกุมโดยเจ้าหน้าที่รวมถึงบอดี้การ์ดของเธอ ร่างเล็กของน้ำหวานวิ่งตามเตียงขนย้ายผู้ป่วยทั้งสองเตียง โดยมีบุรุษพยาบาลกำลังเข็นย้ายเข้าไปด้านใน “เกิดอะไรขึ้นน้ำหวาน” เสียงพลพลดังมาจากเบื้องหน้าพร้อมกับตัวเขาวิ่งเข้ามาหาเธอ เขานั่งเฝ้านิคที่หน้าห้องเดิม กว่าจะรู้อีกทีพบว่าเธอและโก๋หายไปซื้อเครื่องดื่มกันนาน ตามด้วยเหตุการณ์ที่มีเหล่าเจ้าหน้าที่ภายในโรงพยาบาลวิ่งกรูออกไปด้านหน้าเขาจึงตามออกมา “พล ฮรือ” ร่างเล็กวิ่งเข้าไปสวมกอดเพื่อนเอาไว้ปล่อยให้น้ำหูน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่รู้จะเริ่มพูดว่าอะไร ทั้งเสียใจที่กับสิ่งที่หมอปพนธีร์ทำกับแม่ของเธอและน้าสร้อย เป็นสิ่งที่เจ็บฝังใจลูกผู้หญิง เธอนึกไม่ออกเลยว่าถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับเธอจะรับมือได้ยังไง ความซื่อสัตย์เป็นสิ่งที่คนรักควรมีให้กัน แค่ได้นึกเหตุการณ์ที่กลกันต์เกือบนอกใจเธอก็เจ็บมากพอแล้ว แต่เรื่องราวของเธอโชคดีที่กลกันต์มั่นคง และมีสติพอ

ก๊อก ก๊อก“หวานเป็นยังไงบ้าง แกเปิดประตูให้ฉันหน่อย” เสียงพลพลเอ่ยถามคนตัวเล็ก พลางขอให้เธอเปิดประตู สลับกับเสียงอาเจียนที่ยังคงดังออกมาเป็นระยะ“แปบนึงนะพล หวานขอล้างปากสักหน่อย” เสียงหวานเอ่ยตอบมา ก่อนได้ยินเสียงน้ำไหลดังขึ้น คนตัวเล็กจัดการบ้วนน้ำเพื่อกลั้วล้างปาก เธอลืมนึกถึงอาการนี้เลย ซึ่งทุกวันเธอจะต้องเตรียมน้ำผึ้งมะนาวดื่มในตอนเช้า“หวานปวดหัว” คนตัวเล็กว่าเมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมา ทั้งปวดหัวและแสบคออาหารที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดถูกกวาดออกมาจนหมด รู้สึกท้องว่างเบาโหวง“ให้หวานขึ้นมานอนบนเตียงพี่ก่อน คงเพราะเมื่อคืนนอนน้อย เจอแต่เรื่องวุ่นวาย แล้วไหนจะนอนไม่สบายตัวอีก” กลกันต์เอ่ยบอกพลพลเพื่อให้เขาช่วยพยุงน้ำหวานเข้ามา ขยับตัวไปจนชิดขอบเตียงเว้นที่ว่างให้น้ำหวาน ร่างบางจึงถูกพยุงตัวให้นั่งลงบนเตียงคนไข้ ขณะที่กลกันต์พยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเพื่อให้น้ำหวานมีพื้นที่“ไหนดูซิ ตัวร้อนหรือเปล่า พี่ว่าหวานตัวอุ่นๆนะ หน้าหวานเริ่มซีดแล้ว เกิดเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาจะทำยังไง หรือแผลที่คอจะอักเสบไหม พี่ขอดูหน่อย เรียกคุณหมอดีกว่า” ทันที่ที่นั่งลง กลกันต์ใช้ฝ่ามืออังที่หน้าผากเล็ก พลางส

น้ำหวานขืนตัวออกจากวงแขนของผู้เป็นพ่อเล็กน้อย หันมองผู้เป็นพ่อสลับกับกลกันต์อย่างขบคิด “คุณไม่อยากให้หวานมีแฟนเหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยถาม หรือหมอปพนธีร์ไม่อยากให้เธอมีแฟน เขาจะผิดหวังหรือเปล่าถ้ารู้ว่าเธอข้ามขั้นของคำว่าแฟนไปแล้ว “พ่อว่าลูกตั้งใจเรียนก่อนไหม เราชอบเรียนไม่ใช่เหรอ ไว้เรียนจบแล้วพ่อจะพาหวานไปเที่ยวรอบโลกกันดีไหม” “แค่กๆๆ” ร่างสูงที่ฟังอยู่กระแอมออกมาเบาๆเพื่อบอกให้รู้ว่าเขายังอยู่ตรงนี้ นี่ขนาดหมอปพนธีร์พึ่งได้เจอหน้าลูกสาวครั้งแรกยังคิดแผนพาลูกสาวหนีออกจากอกเขาเสียแล้ว แต่เสียใจด้วยหวานอยู่ที่ไหนกลกันต์อยู่ที่นั่น แถมลูกๆของเขาอีก “น้ำอยู่บนโต๊ะครับคุณกันต์” หมอปพนธีร์พยักพเยิดหน้าไปทางโต๊ะขาวตรงมุมห้องที่มีเหยือกน้ำตั้งอยู่ มองกลกันต์ทีไร ช่างขัดหูขัดตาเขาจริงๆ นอกจากแตะเนื้อต้องตัวน้ำหวานแล้วยังคอยส่งสายตาหลงใหลที่มองดูลูกสาวเขาราวกับจะกลืนกิน ก็ไหนว่าเป็นแค่พี่น้อง แบบนี้เขาคงต้องหาวิธีแยกทั้งสองคนออกจากกันก่อนที่ลูกสาวแสนรักจะตกเป็นเหยื่อเสือเจ้าเล่ห์ ทางกลกันต์เดินเข้าไปรินน้ำจากเหยือกลงในแก้วที่วางอยู่ด้านข