Semua Bab ตามมาหารัก: Bab 21 - Bab 30

           “นี่แกทำอะไรของแกกวิน!?” โคลตันรีบเดินออกมาจากห้องพักเพื่อที่จะมาถามการกระทำที่บ้าระห่ำของบุตรชาย เขามองดูเหล่าสาวใช้และบอดี้การ์ดที่ยืนก้มหน้าให้กับกวิน          “เปลี่ยนกฎใหม่ครับ” ชายหนุ่มหันมาพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง          “แกจะเปลี่ยนได้ไง ในเมื่อฉันเป็นคนดูแลที่นี่!” โคลตันขึ้นเสียงอย่างโมโห          “ในเมื่อคุณปู่วางมือแล้ว ควรไปพักผ่อนเฉยๆเถอะครับ เพราะยังไงคนที่สวมแหวนประจำตระกูลก็มีอำนาจมากที่สุดไม่ใช่เหรอ?” เขาหันกลับมาจ้องเหล่าบริวาร ล่ายตาดูเหมือนจะมีแต่สาวๆที่มีอายุน้อยๆทั้งนั้น          “กะ แก” คนแก่โมโหจนเลือดจะขึ้นหน้า          “แม่บ้านใหญ่ไปไหน!?” เขาไม่หันกลับไปฟังผู้เป็นปู่ แต่ใช้อำนาจของตนเองตะโกนก้องไปทั่วบ้าน  &nb

           ในเวลาเช้าตรู่ของทุกวันชายหนุ่มจะรีบแต่งตัวเพื่อที่จะได้มาวิ่งออกกำลังกายก่อนที่จะไปทำงาน แต่วันนี้ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกจากบ้านก็ต้องชะงัก เมื่อลูคัสมายืนรอเสียนานแล้ว          “มีอะไรรึเปล่า?”          “วันนี้ผมอยากจะไปวิ่งกับนายน้อยสักหน่อย” กวินมองดูการแต่งตัวของลูคัสที่สวมสูทเต็มยศ          “สงสัยอากาศข้างนอกจะหนาว คุณถึงวิ่งแบบใส่สูท”          “ต่อไปนี้ เราจะได้ไปที่หนาวๆแน่ครับ” ลูคัสผายมือออกไปกวินเดินนำหน้าก่อนจะขึ้นรถหรูลีมูซีนสีดำ สายตาคมมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ในรถอย่างคุ้นตาเมื่อขึ้นมาแล้วสบตากับเธอ                “คุณที่ไปหาแม่ผมวันนั้น”          “ใช่จ้ะ อ

  1 เดือนต่อมา          “ป๊า ไหนบอกกับน้ำว่าจะไม่ไปกู้ไงคะ ตอนนี้เจ้าหนี้กี่รายไม่รู้กระหน่ำโทรมาตั้งหลายสายแล้ว” ณัชชามองบิดาที่ตอนนี้โทรมหนักมากเธออยากจะร้องไห้ออกมา ตอนนี้เฮียตี๋ไม่เหลืออะไรแล้ว ร้านทองก็กำลังจะเจ้งลงไปทุกทีอีก พนักงานที่ทยอยออกจนตอนนี้ไม่เหลือใครนอกจากเดือนที่ร่วมทำงานมานานนับหลายปี          “เราจะทำยังไงกันดียัยหนู ตอนนี้เหลือแค่บ้านแล้วที่เราต้องขาย” ผู้เป็นพ่อนั่งคอตก          “เราจะไปอยู่ที่ไหนกันคะ ถ้าขาย เรามีที่ให้ไปงั้นเหรอ?” ณัชชาขมวดคิ้วมองหน้าบิดาตนเอง          ร่างบางลุกขึ้นเดินหนีพ่อตนเองด้วยความโมโห เธอเดินเข้าไปในห้องนอนที่น่ารักของตนเองพร้อมกับทิ้งร่างกายให้จมลงไปกับเตียง หนึ่งเดือนผ่านไปแล้วกวินไม่มีวี่แววจะติดต่อมา แถมสถานการณ์ทางบ้านเธอก็ย่ำแย่เต็มทน พ่อก็มีแต่บ่นอยากตาย

            บ่าวสาวที่นั่งข้างกายกันต่างก็มีผู้คนมากมายจับจ้องมองว่าเหมาะสม วีรพลหยิบแหวนเพชรราคาแพงหลายกะรัตขึ้นมาเพื่อที่จะบรรจงสวมนิ้วเจ้าสาวที่ไม่แย้มยิ้มในวันมงคลเลย          “ขอมือให้พี่หน่อยครับ” วีรพลกัดฟันพูด ณัชชามองหน้าเขาไม่พอใจ เธอเกร็งมือไว้ตักไม่ยอมให้เขาจับขึ้นมา          “อย่าให้พี่ต้องโมโหนะน้ำชา” วีรพลเริ่มไม่ชอบใจกับการที่เธอเอาแต่ใจไม่ยอมส่งมือมาให้เขาง่ายๆ          “น้ำไม่แต่ง!!” ร่างบางลุกพรวดขึ้น เธอตัดสินใจดีแล้ว หลังจากที่นอนคิดมาทั้งคืน ให้ตายยังไงก็แต่งกับวีรพลไม่ลง แม้จะบอกให้กล้ำกลืนฝืนทนยังไงก็คงจะทนไม่ได้          ถ้าเธอยอมแต่งก็ไม่ต่างจากผู้หญิงคนนั้น คนที่ยอมหักหลังกวินเพื่อไปมีรักใหม่ที่ดีกว่ารวยกว่า แต่สำหรับเธอไม่ใช่!! เธอรักเขา และไม่มีวันเป็นของคนอื่

            “น้ำต้องทำตัวยังไงดีคะ พ่อพี่พูดไทยได้รึเปล่า น้ำต้องทักทายเป็นภาษาอังกฤษไหม?” เสียงหวานตั้งคำถามแต่เช้าเมื่อมายืนคอยพ่อสามีที่หน้าประตู          “พูดปกติ แล้วใจเย็นๆ” กวินหัวเราะเบาๆกับความเปิ่นของณัชชา          “พี่วิน ใช่เรื่องจะขำไหมคะ?” คนตัวเล็กยืนกอดอก          ไม่นานเกินรอรถหรูสีดำก็มาจอดเทียบหน้าบ้าน บอดี้การ์ดหนึ่งคนลงมาเปิดประตูให้แก่ผู้เป็นนาย          นิคาซิโอ้ก้าวเท้าออกมามองบ้านที่ตัวเองสร้างมาเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เขาคิดถึงมันเหลือเกิน แถมยังหวังอีกว่าสักวันนึงเขาจะพาลูกและเมียมาอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข          “สะ สวัสดีค่ะ” ณัชายกมือไหว้อย่างนอบน้อม เธอไม่แปลกใจเลยทำไมกวินถึงได้ดูดีไปทุกระเบียบนิ้ว ขนาดโทรมอยู่ออร่าความ