บททั้งหมดของ Billionaire's True Love Book 2: MINAMAHAL KITA!: บทที่ 101 - บทที่ 110

JENNIFER POV " IBIBIGAY nating dalawa ang ransom money kapalit ni Baby Alexa." narinig ko pang mahinang wika ni Elijah sa akin habang nasa biyahe kami kaya wala sa sariling naptango ako Ang akala ko kasi ay ako lang ang pupunta sa location kung nasaan ngayun ang mga kidnapper pero nagkakamali ako. Kasama na pala siya kaya hindi ko tuloy mapigilan ang makaramdam ng pag-aalala para sa kanya. Siguro nga, baliw ang pusong umiibig. Ayaw ko pa rin naman na masaktan siya. Di bale na ako na lang tutal, wala naman nang halaga ang buhay ko. Sa isang abandonadong warehouse kami nakarating kung saan matatagpuan sa liblib na lugar. Katulad sa mga napapanood ko sa mga pelikula, abandonadong warehouse ang drama ngayun nila Madelyn. Nagbago pala ang kanilang location siguro para hindi sila basta matunton ni Elijah kung sakaling balikan sila nito. Sabay kaming dalawa ni Elijah na bumaba ng sasakyan. Bitbit niya ang attache case na may lamang pera habang tahimik lang akong naglalakad kapantay

ELIJAH POV "ANONG BALITA? Nahanap na ba si Jennifer? Natagpuan na ba siya?" excited kong tanong sa pinsan kong si Christopher. Kakauwi ko lang galing sa labas dahil sinuyod ko ang lahat ng hospital dito sa Manila at kalapit na probensya para mahanap lang si Jennifer. Tatlong araw ang mabilis na lumipas simula noong nakipagkita kami sa mga kidnappers at nakuha ko nga si Baby Alexa pero si Jennifer naman ang bihag nila ngayun. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang gusto ng mga kidnappers na iyun dahil hangang ngayun, hindi pa rin sila tumatawag at sobrang nag-aalala na ako sa kalagayan ni Jennifer. Hindi man kami in good terms sa ngayun pero Ina pa rin siya ng anak ko. Hindi naman ako papayag na lumaki ang bata na hindi niya kasama ang Ina niya. Isa pa, nagbi-breast feed sa kanya si Baby Alexa at hinahanap na siya ng bata. "Iyan ang dahilan kaya nandito ako ngayun dahil may importante akong sasabihin sa iyo na hindi pwedeng sabihin sa phone.'' seryosong sagot nya sa akin. Puno n

THIRD PERSON POV "KUYA....nakapaskil ang mukha niya sa mga pahayagan at kasalukuyan siyang pinaghahanap ng kanyang mga kapamilya. Hindi siya si Mia kaya maghunos dili ka! Kailangan natin siyang ibalik sa pamilyang naghananap sa kanya." nakikiusap na bigkas ng dalagang si Amery Delgado sa kanyang kapatid na si Luis Delgado! Pareho silang nakatitig sa babaeng nakahiga sa kama na may nakakabit na iilang tubo sa katawan. Maliban sa benda sa ulo at paa, may mga galos din ito sa katawan dulot ng pagkaka-aksidente. "Hindi mo ba narinig ang sinabi ko sa iyo ng makailang ulit? Buhay si Mia! Buhay ang asawa ko!" seryosong sagot naman ni Luis sa kapatid niya habang titig na titig siya babaeng walang malay. Kahit saang angulo tingnan, nakikita niya talaga ang kanyang asawa sa babaeng na-rescue nila limang gabi na ang nakalipas noong pabalik sila ng Manila. Binabaybay nila ang madilim na kalsada ng San Jose nang masaksihan nila ang kadumal-dumal na aksidente. Sumalpok sa malaking puno

JENNIFER POV (MIA) "ANO ba ang nangyari sa kanya? Bakit siya nahimatay?" unang katagang sumalubong sa pandinig ko nang muli akong bumalik sa ulirat. Nag-aalalang boses ni Luis na tinatanong niya si Doctora Amery tungkol sa nangyari sa akin. "She's pregnant Kuya!" narinig kong sagot naman ni Ate Amery kay Luis. Gulat naman ako sa narinig. Pregnant? Buntis daw ako? Ilang buwan? Paanong nabuntis ako gayung hindi naman kami nagtatabi sa higaan ni Luis at sa sitwasyon ng kalusugan ni Luis, imposbleng mabubuntis niya ako. May nangyayari ba sa amin ni Luis bago ako naaksidente? Pero paano? Ah ewan. SAbagay, mahalaga pa bang alamin ko iyun? Mag-asawa kami at kung may nangyayari man sa amin bago ng aksidente normal lang talaga na mabubuntis ako. "Pregnant? Buntis si Mia? Are you sure?" narinig kong tanong ng gulat na boses ni Luis. "Yes Kuya! She's pregnant!" pagkumpirma naman kaagad ni Ate Amery! Ramdam ko sa boses niya nag tuwa kaya naman hindi ko na din mapigilan ang mapangi

ELIJAH VILARAMA VALDEZ POV KASALUKUYAN akong abala sa mga pinipirmahan kong mga papeles nang bigla akong natigilan. Muli na namang sinalakay ng lungkot ang puso ko nang maalala ko si Jennifer. Hangang ngayun hindi pa rin matangap ng puso at isipan ko na wala na siya. Imposible! Feeling ko talaga buhay pa siya at galit lang siya sa akin kaya ayaw niyang magpakita. Hindi maganda ang huling kumprontasyon sa pagitan naming dalawa bago kami bumyahe para ibigay ang ransom sa mga kidnappers. Kahit na may narecover na sunog na mga bangkay hindi pa rin kayang tangapin ng puso at isipan ko na kasama siya doon. Wala sa sariling binuksan ko ang drawer ng mesa ko! MUla sa loob, may kinuha akong kapirasong papel at binasa iyun kasabay ng pagpatak ng luha mula sa aking mga mata. Ito iyung sulat na nakuha ko sa isa sa mga paboritong bag ni Jennifer. Nakasaad dito ang mga nangyari noong araw na iyun na pinagbintangan ko siya na may lalaki siya. Wala siyang kasalanan. Talagang sarado ang