All Chapters of ป่วนรัก พิพากษาหัวใจ: Chapter 1 - Chapter 10

แรงขยับโยกที่รุนแรงราวกับพายุลูกใหญ่ที่โหมกระหน่ำส่งผลให้ร่างบอบบางของเด็กสาวที่เพิ่งจะอายุครบยี่สิบไม่ได้เพียงไม่กี่วันสั่นไหวท่ามกลางเสียงครางกระเส่าที่ไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นของใคร สิ่งเดียวที่รู้คือจุดหมายปลายทางของสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ขณะนี้นั้น คือความสุขสมที่ ‘เขา’ จะไม่มีวันลืม...“อ่าส์! แน่นชิบ! อ้าขาหน่อย!” เสียงเข้มกระซิบบอกก่อนจะเพิ่มแรงขยับโยกเมื่อเริ่มรู้สึกว่าคนใต้ร่างใกล้จะถึงฝั่งฝันเต็มที ในขณะที่เขายังไม่อยากสุขสมง่ายๆ ในตอนนี้ ไม่นานร่างเล็กก็กระตุกเกร็งไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นแข่งกับสายฝนด้านนอกเขาปล่อยให้หล่อนชิงตัดหน้าไปก่อนได้ไม่นานก็กระตุกเกร็งตามไปติดๆ พร้อมกับปลดปล่อยสายธารให้ไหลทะลักเข้าสู่ร่างกายที่ได้พิสูจน์ด้วยตัวเองเมื่อครู่นี้ ว่ามันทั้งสดและสะอาดมากเพียงใดซ้ำยังไร้ซึ่งการป้องกันอย่างที่ควรเป็น มันเป็นเช้าที่เรียกว่าวันโลกาวินาศก็ไม่ผิด เมื่อจู่ๆ ‘เขา’ ต้องตื่นมาพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในกระท่อมท้ายไร่โดยที่ข้างกายมีร่างบอบบางของหลานสาวคนงานในไร่ นอนสะอื้นอยู่ข้างๆ กาย “ม่านไหม!” เขาจดจำหล่อนได้ทันทีที่เห็น แน่น

“สวัสดีครับน้องกิ่ง” วัชระเอ่ยขึ้นทักว่าคู่หมั้นคู่หมายของตัวเอง อย่างเสียไม่ได้ แม้ใจจะรู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรัก แต่เป็นการพูดตกลงของพวกผู้ใหญ่ที่อยากให้สองครอบครัวเกี่ยวดองกัน ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ฝืนใจเขาที่สุดไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าชีวิตคู่ระหว่างเขากับเธอจะไปกันรอด เพราะไม่ว่าจะมองมุมไหน เขาก็ไม่เห็นหนทางออกสำหรับเรื่องนี้ สำหรับเขาแล้วผู้หญิงที่เขาอยากให้มาเป็นภรรยามีแค่คนเดียวเท่านั้น ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากผู้หญิงธรรมดาที่ชื่อม่านไหม “กิ่งกำลังว่าจะไปหาพี่วัชรที่บ้านอยู่พอดีเลยค่ะ แล้วนั่นอะไรคะ ใช่ของฝากจากยุโรปของกิ่งรึเปล่า” หญิงสาวถามเสียงใสก่อนจะหันไปจ้องเขม็ง บุคคลที่สามที่จนป่านนี้ก็ยังไม่ยอมไสหัวไปให้พ้นๆ “แล้วนี่แกมายืนเซ่ออะไรอยู่แถวนี้อีไหม!งานการไม่มีทำรึไง!” “ไม่พูดแบบนั้นสิครับน้องกิ่ง ที่จริงแล้วพี่เป็นคนเรียกไหมเอาไว้เอง มันไม่ใช่ความผิดของเขาหรอกนะครับ พอดีว่าคุณแม่พี่ท่านฝากของมาให้ไหมครับ ตอบแทนคำขอบคุณที่เขาไปสอนพิเศษให้ยัยน้องที่บ้านครั้งก่อน” แม้เหตุผลของว่าที่คู่หมั้น

4ปีต่อมาภาพวิวทิวทัศน์ของสองข้างทางที่ดูแปลกตาไปจากเดิมตกอยู่ในสายตาคมเข้มของคนที่จากบ้านไปนานตลอดทาง เป็นเวลากว่าสี่ปีแล้วที่เขาไม่ได้กลับมาที่นี่ สถานที่เกิดและเติบโตขึ้น และแม้ว่ามันจะยาวนานในความรู้สึกของใครหลายq คน แต่สำหรับธีรเดชแล้ว มันเหมือนเรื่องทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานก็ไม่ผิดเพี้ยน!เขาที่ตอนนี้ได้เลิกกับคนรักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สาเหตุของการเลิกลากันนั้นเกิดจากหลายๆ สิ่งที่นับวันก็เหมือนจะยิ่งไม่ลงตัว โดยเฉพาะเมื่อปวีณ์นุชได้เจอกับคนที่ดีกว่า เขาก็ไม่คิดที่จะรั้งเธอไว้ ในเมื่อคนหมดรักกันแล้ว รั้งให้ตายอย่างไรก็คงไม่มีประโยชน์อยู่ดีทุกความคิดหยุดชะงักเมื่อสายตาเหลือบไปพบเข้ากับร่างอ้วนป้อมของเด็กคนหนึ่งที่ข้างทางเข้า เมื่อมองแล้วไม่พบใครอื่นจึงตัดสินใจชะลอรถเพื่อลงไปสอบถาม ด้วยกลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้น“หนู! มาเดินอะไรตรงนี้คนเดียวครับ แล้วนี่พ่อแม่หนูอยู่ไหน” ถามไปแล้วใจเจ้ากรรมก็กระตุกวูบเบาๆ ยามเมื่อใบหน้าน่ารักหันกลับมามองกันตาแป๋ว แต่เด็กน้อยที่มีความสูงเพียงเข่าก็ยังเงียบอยู่“…..”“ผู้ใหญ่ถามทำไมไม่ตอบ”“แม่ไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้าค่ะ” เสียงเล็กน่าฟังตอบกล

จากวันนั้นเธอไม่เพียงแค่เสียลูกไปเท่านั้น แต่เธอยังเสียสามีที่แสนดีไปด้วย ไม่นานก็คิดได้ว่าควรปล่อยให้เขาไปเจอกับคนที่ดีกว่า เมื่อตัดสินใจได้แบบนั้นเธอก็ไม่รีรอที่จะเป็นฝ่ายขอหย่า ซึ่งนอกจากเขาไม่รั้งกันแล้ว ยังจัดเตรียมทุกอย่างให้ราวกับเฝ้ารอเวลานี้มาตลอด ในเมื่อเขาไม่รักก็ป่วยการที่รั้ง ตัวเธอเองจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดกับเขาทุกครั้งที่พบหน้าด้วย การหย่าถึงได้เกิดขึ้นจากนั้นสามเดือนเท่าที่รู้ตอนนี้เขากำลังมีความสุขกับคนรักใหม่ ซึ่งเธอเองก็เฝ้าแต่ขอให้มันเป็นรักที่ดีสำหรับเขาอย่างน้อยก็ดีกว่าตอนอยู่กับเธอผู้หญิงเอาแต่ใจที่ยังคงรักเขาอยู่ และจะยังรักเขาตลอดไป...เป็นประจำทุกวันที่หนูน้อยธีรนาถจะมาอยู่ที่บ้านใหญ่เพราะมีทั้งของเล่นและขนมให้ได้กินตลอดวันโดยมีพ่อกับแม่เขาคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ตกบ่ายก็เป็นหน้าที่ของกิ่งกมลที่รีบกลับมาจากไร่เพื่อรับช่วงต่อ ทั้งสามคนทำงานร่วมกันเป็นทีม แบ่งหน้ากันได้อย่างลงตัวจนน่าทึ่ง ในขณะที่เขาทำได้แค่มองดูอยู่ห่างๆ ไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวาย“เด็กมันหน้าเป็น ทำแม่แกหลงจนโงหัวไม่ขึ้น ตอนคลอดใหม่ๆ มีแต่คนทักว่าหน้าเหมือนแก แม่แกก็เลยตั้งชื่อให้ว่าธีรนาถ” คำ

“ลูกไหมค่ะ! ผักบุ้งเป็นลูกของไหมคนเดียว! ไหมเลี้ยงแกมาตั้งแต่วันแรกที่คลอด ไหมรู้ดีว่าควรทำยังไงเวลาที่แกป่วย อีกอย่างคนที่พาแกไปเล่นน้ำตกจนมืดค่ำจนไม่สบายอย่างคุณไม่มีสิทธิ์มาว่าไหม!” เมื่อเจอตอกหน้าเข้าก็กลายเป็นเขาที่ไปต่อไม่ถูก มันจริงตามที่เธอพูดทั้งหมด เขาผิดที่มัวแต่สนุกจนลืมเวลา สุดท้ายก็กลายเป็นว่าการทำอะไรที่ไม่ผ่านกระบวนความคิดให้รอบคอบของตัวเองทำให้ลูกต้องมาล้มป่วย ทั้งหมดเป็นความผิดของเขาคนเดียวเพราะเถียงไม่ชนะพ่อของลูก ม่านไหมเลยต้องยอมอุ้มลูกขึ้นรถคนเอาแต่ใจมาโรงพยาบาล แน่นอนว่าผลตรวจที่ได้ก็เป็นไปอย่างที่คิดนั่นคือลูกสาวของเธอแค่ป่วยเป็นไข้หวัดธรรมดาเท่านั้น ไม่ได้ป่วยร้ายแรงอย่างที่อีกคนหวาดกลัว แต่ถึงผลที่ได้จะออกมาแบบนี้ เขาก็ยังขอให้ลูกนอนดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาล จนกว่าจะหายอยู่ดี“คุณเดชกลับไปเถอะค่ะ จากนี้ไหมดูต่อเอง” เพราะไม่อยากเปิดโอกาสให้เขาเข้ามาทำความสนิทกับลูก เธอถึงได้เอ่ยขึ้นเบาๆ“อยากกลับเดี๋ยวฉันกลับเอง ไม่ต้องมาไล่ให้เหนื่อย!” แต่เธอลืมนึกไปว่าคนตรงหน้า บทจะหน้ามึนก็หน้ามึนจนใครก็เอาไม่อยู่ยังไม่ทันที่เธอจะหาเรื่องไล่เขากลับไปอีกครั้ง ประต