บทที่ 2 ไม่อาจปิดบัง

“สวัสดีครับน้องกิ่ง” วัชระเอ่ยขึ้นทักว่าคู่หมั้นคู่หมายของตัวเอง อย่างเสียไม่ได้ แม้ใจจะรู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรัก แต่เป็นการพูดตกลงของพวกผู้ใหญ่ที่อยากให้สองครอบครัวเกี่ยวดองกัน    ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ฝืนใจเขาที่สุด

ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าชีวิตคู่ระหว่างเขากับเธอจะไปกันรอด เพราะไม่ว่าจะมองมุมไหน เขาก็ไม่เห็นหนทางออกสำหรับเรื่องนี้ สำหรับเขาแล้วผู้หญิงที่เขาอยากให้มาเป็นภรรยามีแค่คนเดียวเท่านั้น       ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากผู้หญิงธรรมดาที่ชื่อม่านไหม

            “กิ่งกำลังว่าจะไปหาพี่วัชรที่บ้านอยู่พอดีเลยค่ะ แล้วนั่นอะไรคะ ใช่ของฝากจากยุโรปของกิ่งรึเปล่า” หญิงสาวถามเสียงใสก่อนจะหันไปจ้องเขม็ง  บุคคลที่สามที่จนป่านนี้ก็ยังไม่ยอมไสหัวไปให้พ้นๆ

            “แล้วนี่แกมายืนเซ่ออะไรอยู่แถวนี้อีไหม!งานการไม่มีทำรึไง!”

            “ไม่พูดแบบนั้นสิครับน้องกิ่ง ที่จริงแล้วพี่เป็นคนเรียกไหมเอาไว้เอง มันไม่ใช่ความผิดของเขาหรอกนะครับ พอดีว่าคุณแม่พี่ท่านฝากของมาให้ไหมครับ ตอบแทนคำขอบคุณที่เขาไปสอนพิเศษให้ยัยน้องที่บ้านครั้งก่อน” แม้เหตุผลของว่าที่คู่หมั้นจะน่าฟังสักแค่ไหน แต่กิ่งกมลก็รู้สึกไม่พอใจอยู่ดีที่แม่ของเขามีของฝากมาให้นังม่านไหม     ในขณะที่เธอไม่เคยแม้แต่จะได้อะไรจากท่านเลยสักครั้ง

            “มันไปสอนพิเศษยัยน้อง ก็ได้เงินเป็นการตอบแทนไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ ไม่เห็นมีความจำเป็นอะไรที่พี่วัชรกับคุณป้าจะต้องเอาของฝากจากยุโรปมาให้มันถึงที่เลย!” กิ่งกมลให้เหตุผลอย่างสมน้ำสมเนื้อ ใช่ว่าจะไม่รู้ ว่าคู่หมายของตัวเองรู้สึกอย่างไรกับอีขี้ข้าตรงหน้า เพราะรู้เธอถึงได้เกลียดมันจนอยากจะไล่มันออกไปให้พ้นๆ

            “อย่าคิดแบบนั้นสิครับ พี่กับคุณแม่แค่เห็นว่าผลการเรียนของยัยน้องดีขึ้นมากจากเทอมก่อน เราสองคนเลยอยากขอบคุณไหมเขาก็เท่านั้น ว่าแต่แล้วนี่คุณป้าล่ะครับอยู่ไหน น้องกิ่งพาพี่ไปหาท่านหน่อยได้ไหมครับ” เพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นวัชระจึงจำต้องรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเดินตามแรงฉุดของคู่หมายเข้าไปในบ้าน แต่ก็ไม่ลืมหันมามองอีกคนอย่างรู้สึกผิด ที่เกือบทำให้เธอเดือดร้อนเพราะการกระทำสิ้นคิดของตัวเอง โดยภาพทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของธีรเดชตลอดเวลา เขาเฝ้ารอจนร่างบอบบางเดินเข้ามาใกล้ถึงได้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

            “อีกไม่นานไอ้วัชรกับน้องฉันจะแต่งงานกัน ฉันหวังว่าเธอคงไม่คิดทำเรื่องโง่ๆ ด้วยงานจับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว!” เพราะถ้าขืนหล่อนคิดทำ  เขานี่แหละที่จะทำเป็นคนจัดการหล่อนขั้นเด็ดขาดเอง

            น้องสาวบุญธรรมที่พ่อกับแม่ของเขารับมาเลี้ยงเป็นลูกทันทีที่ผู้เป็นป้ากับลุงแท้ๆ ประสบอุบัติเหตุก่อนที่จะเสียชีวิตไปทั้งคู่ กิ่งกมลรักไอ้วัชรเพื่อนสนิทของเขามาก จะเรียกว่ารักแรกพบก็ไม่ผิด และแม้อีกฝ่ายจะไม่ใช่น้องแท้ๆ คลานตามกันออกมาแต่เขาก็รักเธอมาก และจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายความสุขของน้องสาวไปได้!

“ไหมไม่เคยคิดจะแย่งคุณวัชรมาจากคุณกิ่งค่ะ” ม่านไหมย้ำถึงสิ่งที่เธอได้เคยบอกกับเขาไปแล้วไม่รู้กี่ครั้ง    แต่เขาก็ไม่เคยฟังกัน

ไม่มีใครฟัง

ทุกคนต่างเชื่อในสิ่งที่คิด

จากนั้นก็พากันตัดสินเธอด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยอคติ ซึ่งเธอชินเสียแล้วกับเรื่อง ไม่คิดจะแก้ตัวอะไรต่อเพราะคงไม่มีใครยอมเชื่อ

“ก็ขอให้มันจริง เพราะฉันจะไม่มีวันยอมให้งานแต่งของสองคนนั้นต้องพังลงด้วยน้ำมือของคนอย่างเธอ จำไว้!” หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไรกลับไปในครั้งนี้ เธอทำได้แค่รอจนเขาเป็นฝ่ายเดินหายไปถึงได้ออกเดินไปยังท้ายไร่       สถานที่ที่เหมาะสมกับเธอทุกประการ

กว่าหนึ่งเดือนแล้วที่ประจำเดือนของเธอขาดไป มันทำให้ความกลัวเริ่มเกาะกุมภายในหัวใจหนักมากขึ้นทุกวันจนกระทั่งวันนี้ วันที่เธอเริ่มมีอาการหน้ามืดเวียนหัวในช่วงเช้า ทุกสิ่งที่เหมือนจะพุ่งเป้าไปในทิศทางเดียวกันทำให้ม่านไหมตัดสินใจไปซื้อบางสิ่งมาจากร้านขายยา บางสิ่งที่มันทำให้เธอแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อได้เห็นผลชัดๆ

สองขีด...

ที่ตรวจครรภ์ในมือบอกมาแบบนั้น มันทำให้ทุกอย่างรอบกายคล้ายจะดับวูบไปเสียดื้อๆ จนร่างบางเซไปด้านหลัง หากไม่มีกำแพงห้องน้ำกั้นอยู่    คาดว่าเธอคงได้หมดเรี่ยวแรงล้มไปกองที่พื้น

เธอท้อง!

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น    และมันพาลทำให้คิดถึงเรื่องที่ลืมไปสนิท!

คืนนั้นเขาไม่ได้ป้องกัน และถัดมาอีกวันเธอก็ไข้ขึ้นนอนซมอยู่ที่ห้อง      เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้เธอลืมเรื่องยาคุมฉุกเฉินไปเสียสนิท