Semua Bab พยาบาทพิศวาส: Bab 111 - Bab 120

Chapter 111“คุณกล้วยไม้กินผลไม้นะครับ วันนี้มีชมพู่ แคนตาลูป แล้วก็องุ่นแดง คุณกล้วยไม้จะกินอะไรดีครับ” หน้าที่หลักของคชาคือ พาพรรณพฤกษาออกมาเดินเล่น บางครั้งก็พามากินข้าวเที่ยงหรือเย็นตรงนี้ และทุกวันจะพาเธอไปเดินชมดอกไม้บ้าง เดินไปถึงจุดชมวิวบ้างแล้วนั่งเล่นอยู่ตรงนั้นสักพักค่อยพากลับบ้าน ส่งหน้าที่ต่อให้ลิ้นจี่ดูแลต่อไป“องุ่น” พรรณพฤกษาตอบ คชาจิ้มองุ่นด้วยส้อมอันเล็กก่อนป้อนให้เธอ“อร่อยไหมครับ” เขาถามคนกำลังเคี้ยวผลไม้“อร่อย” เธอตอบ ใช้มือหยิบผลองุ่น จ่อตรงปากคชา “ต้นกิน ต้นกิน”คชาอ้าปากรับองุ่นที่อร่อยที่สุดในโลกด้วยรอยยิ้ม ทั้งสองผลัดกันป้อนผลไม้ในจาน คชาชวนพรรณพฤกษาคุยเพื่อให้เธอผ่อนคลาย หลังจากกินผลไม้เสร็จ คชาพาพรรณพฤกษาไปเดินเล่น จุดที่เขาพาคนป่วยไปนั้นคือแปลงดอกไม้ที่อยู่ไม่ห่างนัก“ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ คุณกล้วยไม้ดีขึ้นมากเลยนะคะ” ลิ้นจี่วางถาดของว่างลงบนโต๊ะ เอ่ยบอกวชิราภรณ์ที่นั่งรับลมอยู่บริเวณหน้าบ้าน มองเห็นลูกสาวในระยะสายตา “ยิ้มเก่งขึ้น พูดตอบโต้ดีขึ้น ไว้ใจคนมากขึ้นด้วยค่ะ โดยเฉพาะกับพี่ต้น ถ้าไม่ได้พี่ต้นช่วย เราคงแย่นะคะ เพราะพี่ขวัญก็ไหวบ้างไม่ไหวบ้าง”“ใช่ ต

Chapter 113“แกนี่ความคิดเยอะจังไอ้คุณกัลป์ แต่เรื่องที่คิดเป็นไปได้ยากมาก ปลอมตัวเป็นคนส่งของก็ใช่ว่าจะเจอขวัญ มึงอย่าลืมสิว่าขวัญแพ้ท้องหนัก วันๆ อยู่แต่ในห้อง วันไหนอาการดีถึงช่วยดูกล้วยไม้ ซึ่งก็น้อยวันมาก เป็นอย่างนี้แล้วมึงเจอขวัญได้ยังไง จะทรมานคนแพ้ท้องด้วยการให้ต้นบอกว่า ให้ขวัญออกมานั่งรอมึงหน้าบ้านเหรอ ที่สำคัญมากๆ คือ ขวัญยอมเจอหน้ามึงหรือเปล่า ขนาดโทรคุยกันผ่านมือถือไอ้ต้น ขวัญยังไม่คุยกับมึงเลย เพราะเชื่อฟังคำสั่งคุณแม่” อดิสรขัดอย่างมีเหตุผล “ส่วนเรื่องปลอมเป็นลูกค้าไปพักที่รีสอร์ท ความคิดนี้ดี แต่ทำยากเพราะก็รู้กันอยู่ว่า มีลูกค้าจองตลอดยาวไปจนถึงเดือนโน้น ไม่มีว่างให้มึงทำตามแผน”อดิสรพูดอีกก็ถูกอีก นอกเหนือวชิราภรณ์กีดกันไม่ให้กัลป์พบหน้าขวัญข้าว ตัวคนที่กัลป์ต้องการพบ ทำตามคำสั่งวชิราภรณ์อย่างเคร่งครัด กัลป์เคยใช้วิธีโทรหาคชาหรือต้น เพื่อให้คชานำมือถือไปให้ขวัญข้าว กัลป์จะได้คุยกับสาวเจ้าที่เฝ้าคิดถึง ทว่าเธอปฏิเสธให้เหตุผลว่า ต้องทำตามคำสั่งวชิราภรณ์ ห้ามติดต่อหรือพบหน้ากัลป์จนกว่าวชิราภรณ์จะอนุญาต กัลป์ได้ยินแล้วแทบแดดิ้น“เฮ้อ...ไม่มีทางเลยหรือไงวะ กลุ้มโว้ย” คนค

Chapter 115ไม่ใช่ว่าขวัญข้าวไม่คิด เธอคิดมาตลอด ใจหนึ่งอยากเปิดเผยความจริง แต่อีกใจก็กลัวผลตามมา คชาต้องเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมในความผิดที่ก่อไว้กับพรรณพฤกษา ตามผู้ว่าจ้างที่จะถูกพิพากษาในไม่ช้านี้“อีกอย่างอาการพี่กล้วยไม้ก็ดีขึ้นมากแล้ว ขวัญกลัวอย่างหนึ่งว่า ถ้าพี่กล้วยไม้จำหน้าพี่ช้างได้ อาการเธออาจเป็นหนัก เพราะได้ใกล้ชิดกับคนทำร้ายตัวเอง ขวัญกลัวว่าจะเกิดเรื่องร้ายกับพี่ช้าง”บัวรินถอนหายใจออกมาเบาๆ เรื่องนี้นางมีความคิดตรงกับขวัญข้าว ลำบากใจไม่น้อย มีความรู้สึกผิดอยู่ในที แต่ก็คิดไม่ตกว่า จะบอกความลับนี้เมื่อไหร่ดี ใจหนึ่งอยากบอกเสียวันนี้ แต่อีกใจก็ยั้งไว้“แล้วถ้าบอกไป คุณผึ้งโกรธเกลียดเราสามคน เราก็ต้องยอมรับนะ” บัวรินคิดว่า มีความเป็นไปได้สูงที่จะออกมาในรูปแบบนี้ “อีกเรื่องคือเรื่องลูก ความจริงเรื่องช้างทำร้ายกล้วยไม้ อาจทำให้อะไรหลายอย่างเปลี่ยนไป หากเป็นจริงตามแม่คาด คุณผึ้งอาจไม่ต้องการขวัญ อยากได้แค่หลานคนเดียว ขวัญจะทำยังไง ยกลูกให้คุณผึ้งหรือจะสู้เพื่อให้ลูกได้อยู่กับขวัญ”ข้อนี้ขวัญข้าวกลัวและเป็นกังวล วิชราภรณ์ยามดีก็ดีใจหาย แต่ยามโกรธก็โกรธเสียจนน่ากลัว ขนาดลูกในไ

Chapter 117“คุณกัลป์ คุณสอน” สองหนุ่มลุกขึ้นยืน ก้าวเดินมายังห้องรับแขก กัลป์กับอดิสรยกมือไหว้ทวีที่ทำหน้าแปลกใจและสงสัยว่า เหตุใดทั้งสองต้องไปหลบตรงบาร์ ทั้งที่เป็นเจ้าของบ้าน“พวกมันอันตรายไหมครับ” กัลป์ถาม น้ำเสียงไม่ดังมาก เกรงว่าวชิราภรณ์จะได้ยิน“ไม่นะครับ ถ้าเผื่อมดไม่แตกฝูง” ทวีตอบ คำว่ามดไม่แตกฝูงหมายถึง ไม่เกิดเหตุขณะขนสินค้าเช่น ถูกเจ้าหน้าที่บ้านเมืองเข้าจับกุมหรือหักหลังกันเอง“ผมว่าน้าทวีจัดคนเฝ้าไร่สักอาทิตย์ก็ดีนะครับ เพราะเราไม่รู้ว่า เสียงปืนเกิดจากอะไร อาจยิงต่อสู้กันไม่กับตำรวจก็คนที่มาดักปล้นของ หรือไม่ก็ยิงสัตว์ร้าย” คชาผ่านงานนี้มาโชกโชน เหตุผลของการยิงปืนมีไม่กี่อย่าง “กันไว้ดีกว่าแก้ครับ”“ผมเห็นด้วยกับต้นนะ น้าทวีทำตามได้เลยครับ”“ครับคุณกัลป์”“น้าทวีอย่าบอกคุณแม่นะครับว่าเห็นผมในบ้านหลังนี้” ทวีมองหน้าคนพูด ความสงสัยเพิ่มพูน “คือว่าผมเป็นสามีของขวัญน่ะครับ ผมกำลังถูกคุณแม่ลงโทษไม่ให้มาเหยียบที่นี่ แต่ผมทนคิดถึงขวัญไม่ไหวเลยลอบมาหาครับ”ความสงสัยของทวีถูกขจัดออกไปทันที“ครับ ได้ครับ” ทวีรับคำ “น้าจะให้คนงานอยู่เฝ้าด้านนอกสองคนนะ”“ขอบคุณครับ” กัลป์ยกมือไหว้

Chapter 119“มึงเมาอะไรหรือเปล่า เมื่อคืนดื่มหนักสิท่า วันนี้เลยยังไม่สร่าง ปกติชวนกูไปผับไปบาร์ วันนี้ชวนเข้าวัด” กัลป์พูดเป็นคนแรก“นั่นสิ ตั้งแต่คบกันมา ถ้าไม่จำเป็นไปวัด มึงจะไม่ไปเหยียบเลย เมาค้างแน่ๆ”“กูไม่ใช่ภูตผีปีศาจนะถึงเข้าวัดไม่ได้ งานบุญงานบวชกูก็ไปนะโว้ย” พูดไปแม้ไม่ไปบ่อยก็ตาม “ตอนรอขึ้นเครื่อง กูนั่งคุยกับลุงคนนึง ลุงบอกว่ามาเชียงใหม่เพราะตั้งใจมาไว้หลวงพ่อทันใจ แกจะขอพรให้เรื่องนึงสำเร็จ แกบอกว่าใครมาขอพรที่นี่มักได้ตามคำขอ จะช้าหรือเร็วก็แค่นั้น กูก็เลยคิดว่า ให้ไอ้กัลป์ไปขอพรท่าน เผื่อสมหวังไง ประมาณว่าดลใจให้คุณแม่ยกโทษให้มึงน่ะ หลังจากนั้นก็ขึ้นดอยสุเทพไปไหว้พระขอพรอีกทาง”“ความคิดมึงดีมาก งั้นไปกัน”กัลป์ไปตามคำชวนที่จุดประกายความหวังขึ้นมาทันใด หากรอมารดาเปิดทางให้พบหน้าขวัญข้าว เขาเองก็ไม่รู้ว่าวันนั้นมาถึงเมื่อไหร่ วชิราภรณ์โกรธหนัก โกรธแรงและอีกสักระยะกว่าจะเบาบางลง รอนานเข้ากัลป์คงอกแตกตาย แค่นี้ก็คลั่งไม่รู้คลั่งเช่นไรแล้วสามหนุ่มเพื่อนรักพากันออกจากบ้าน ไปตามโปรแกรมที่จักรภพกล่าวมา กัลป์หวังเต็มเปี่ยมว่า พรที่ตนขอไปนั้น จักเป็นจริงในเร็ววันนี้