All Chapters of พยาบาทพิศวาส: Chapter 91 - Chapter 100

Chapter 92 “ขวัญไม่ได้ล็อคค่ะ คุณลุงให้พี่ทิมมาทำสายูล็อคประตูเมื่อตอนที่คุณกัลป์ออกไปกับพี่จักร พี่สอนค่ะ คุณลุงบอกเรื่องนี้กับคุณกัลป์แล้วนะคะ” ขวัญข้าวรีบตอบ “แล้วไป” กัลป์พูดเมื่อนึกขึ้นได้ “เปิดประตูห้องให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากเคาะประตูให้ใครรู้เรื่องของเรา” “ค่ะคุณกัลป์” เธอขัดกัลป์ไม่ได้ เขาสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ ขวัญข้าวเดินไปคลายล็อคประตูห้อง ก่อนมานั่งบนเตียง ไม่ถึงหนึ่งนาทีประตูห้องนอนขวัญข้าวเปิดออก กัลป์เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตู สายตาเขาทำให้เธอร้อนๆ หนาวๆ เป็นนัยน์ตาที่บอกว่า กำลังไม่พอใจเธอเต็มเปี่ยม “เสน่ห์แรงจริงนะ ทั้งไอ้จักรทั้งลูกน้องมันหวังจะเคลมเธอเต็มที่ แล้วดูท่าทางเธอจะชอบมันสองคนด้วย ลืมแล้วเหรอว่า มีฉันเป็นผัวอยู่ทั้งคน” เขาไม่เก็บกักอารมณ์ สาดคำพูดใส่ขวัญข้าวที่รีบลุกขึ้นมากอดร่างหนา “ไม่ใช่อย่างที่คุณกัลป์คิดนะคะ ขวัญรักคุณกัลป์คนเดียว แม้ว่าคุณกัลป์จะไม่รักขวัญก็ตาม ขวัญไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับพี่จักรและพี่ต้นมากไปกว่าพี่ชาย คุณกัลป์อย่าโกรธขวัญนะคะ” เธอเสียงหวานใส่ ทำใจดีสู้เสือร้าย “ที่ข

Chapter 94เรื่องที่นพดลได้รับรู้จากมะเดื่อ เป็นเรื่องที่เรียกความตกใจ ความมึนงงราวกับว่าตนเป็นปลาที่ยังไม่ตายถูกพ่อค้าใช้ไม้ทุบตัว ใครจะคิดว่า วิรงรองคือณัฐพร ลูกสาววิเศษและเป็นคนอยู่เบื้องหลังธุรกิจสีดำของคนเป็นพ่อ ภาพลักษณ์วิรงรองที่เขารู้จัก สวยสง่าราวกับนางฟ้า ดูไม่มีพิษมีภัย แต่แท้จริงแล้ว ซ่อนความร้ายกาจไว้มิดชิด ได้รู้ความจริงอึ้งไปชั่วขณะหนึ่งก็ว่าได้ เมื่อวานที่ถามไถ่กัลป์ไปเช่นนั้นเพื่อไม่ให้ใครในห้องสงสัยความลับนี้มีจุดเริ่มต้นเมื่อสัปดาห์ก่อน คชาที่อยากไปเยี่ยมบิดาใจจะขาด แต่ก็ทำไม่ได้จึงให้มะเดื่อไปเยี่ยมปัญญาแทน ทว่าก็ต้องพับความคิดนี้เนื่องจาก มะเดื่อตอนนี้แฝงตัวเข้าทำงานกับวิเศษ หากมะเดื่อไปเยี่ยมปัญญาความต้องแตกแน่นอน มะเดื่อหาทางออกจนได้ โดยให้นพลูกพี่ลูกน้องเป็นคนไปเยี่ยมปัญญาแทน โดยฝากคำพูดเป็นภาษามอญให้ปัญญา นพจึงท่องคำฝากภาษานี้อยู่หลายวันกว่าจะท่องจำได้ และเมื่อถึงวันที่นพไปเยี่ยมปัญญา คนถูกคุมขังทำหน้างงปนสงสัยว่า นพคือใคร แต่พอนพพูดเป็นภาษามอญประโยคแรก เป็นคำพูดที่แปลเป็นภาษาไทยว่า คชาเป็นคนส่งนพมาเยี่ยมพร้อมทั้งบอกรหัสลับที่มีเพียงปัญญากับคชาเท่านั้นที่รู้

Chapter 96เจษฎาก้าวเดินเข้ามาในห้องพร้อมวชิราภรณ์กับธัญญ์ เขามองพรรณพฤกษาที่ไม่มีความตระหนกตกใจ สีหน้าและแววตาเธอนิ่งเฉย ราวกับว่าไม่ยินดียินร้ายที่เห็นเขา เธอแค่มองเขาเท่านั้น“กล้วยไม้พี่มาเยี่ยม” เจษฎายังก้าวเดินมาหาคนป่วย ก่อนนั่งด้วยเข่าตรงหน้าพรรณพฤกษา เขายิ้มเมื่อเห็นว่า เธอไม่กรีดร้อง เขาดีใจมากที่พรรณพฤกษาอาการดีขึ้น เพราะนั่นหมายถึงความรู้สึกผิดในจิตใจละลายออกไปบ้าง “พี่ดีใจที่กล้วยไม้ไม่กลัวพี่”พรรณพฤกษามองหน้าเจษฎา เธอเอียงคอเล็กน้อยคล้ายกับว่า กำลังนึกว่าชายคนนี้คือใคร แต่ด้วยอาการป่วยที่ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ทำให้เธอนึกไม่ออก นึกออกอยู่คนเดียวคือ“ต้น ต้น” ชื่อที่หลุดจากปากคนป่วย เรียกความสงสัยให้เจษฎาไม่น้อย อีกทางกลับเรียกความคลางแคลงใจให้ธัญญ์มากขึ้น เพราะไม่ว่าผู้ชายคนใดเข้ามาในห้องนี้ จะถูกพรรณพฤกษาเรียกว่าต้นทุกคน ซึ่งต้นเป็นคนนอกครอบครัวที่เห็นหน้าพรรณพฤกษาเป็นครั้งแรก แต่เหตุใดลูกสาวถึงได้จดจำชื่อนี้ได้เพียงชื่อเดียวก็ไม่รู้“คุณเจตต์คะ ขวัญว่าออกไปก่อนเถอะค่ะ พี่กล้วยไม้เพิ่งคุ้นชิน เราต้องค่อยๆ ปรับตัวนะคะ”“อ๋อ...ได้สิ” เจษฎาไม่ขัดข้อง ก่อนลุกขึ้นยืนเขาส่งยิ้มใ

Chapter 98 23.05 น. กัลป์เปิดประตูห้องนอนขวัญข้าวตามเวลานัดหมาย เขาเดินเข้าไปในห้องไร้แสงไฟ เธอปิดไฟหมดทุกดวง ซึ่งปกติจะเปิดไฟในห้องน้ำทิ้งไว้ราวกับเป็นแสงนำทาง แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรคในการเดินไปคนที่นอนบนเตียง กัลป์ชินกับห้องนี้ อีกทั้งปรับสภาพสายตาเพียงครู่เดียวก็จะชินกับความมืด เขามองขวัญข้าวที่นอนตะแคงหันหลังให้ ก่อนเอนตัวลงนอนซ้อนทับร่างสาว ลำแขนใหญ่รั้งเธอเข้ามาแนบชิด “ร้องไห้ทำไม” กัลป์ถามเมื่อได้ยินเสียงสะอื้น จึงพลิกตัวเธอให้หันมาทางตน “ขวัญยะ...อยากกลับบ้าน” ขวัญข้าวตอบ มีเสียงสะอื้น “หลังคุณกัลป์ตะ...แต่งงาน ขวัฐขอกลับบ้านนะคะ ขวัญคงทนยะ...อยู่ในบ้านนะ...นี้ไม่ได้” เธอทุ่มตัวร้องไห้ตั้งแต่เข้ามาในห้อง ร้องไห้ให้สมกับความเสียใจในอก ร้องระบายความรู้สึกอัดอั้นที่บอกหรือแสดงให้ใครเห็นไม่ได้ ห้องนี้จึงเปรียบเสมือนห้องที่เธอระบายทุกความรู้สึกได้อย่างเต็มที่ ขวัญข้าวร้องไห้นานร่วมชั่วโมง ผล่อยหลับไปไม่รู้ตัว ตื่นมาตอนสามทุ่มกว่าจึงลุกไปอาบน้ำ กลับมานอนที่เตียง เตียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ความเศร้า ความเสียใจและความรัก ทำให

Chapter 100หัวสมองอันชาญฉลาดของวิรงรองทำงานอย่างหนัก ทุกครั้งที่ลงมือทำอะไรสักอย่าง เธอคิดทางหนีทีไล่เผื่อไว้ด้วยเสมอ หากฉุกเฉินจะได้หลบหลีกหนีทัน ทว่าครั้งนี้เธอไม่คิดว่าจะมีภัยมาสู่ตัว จึงไม่ได้วางแผนสำรองใดไว้ ทุกอย่างจวนตัวมาก ศัตรูตรงหน้าคิดกำจัดตน แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้น เธอวางแผนทุกอย่างมาดิบดี รอคอยมาหลายปี และความสำเร็จก็งวดเข้ามาแล้ว จะพังตรงหน้าเธอไม่ได้“ฉันต้องการทนาย ฉันขอโทรหาทนายก่อน” เสียงวิรงรองดังขึ้น“คุณโทรได้เลยครับ แต่ระหว่างรอทนาย คุณต้องไปโรงพักกับผมเพื่อสอบปากคำครับ” นายตำรวจคนเดิมเป็นเจ้าของเสียง“ถ้าแน่ใจว่าตัวเองไม่ผิด ก็ไม่เห็นต้องกลัวใช่ไหมวิ แค่ไปโรงพักเอง ไม่ได้ก้าวขาเข้าคุกซะหน่อย แต่ถ้าเธอไม่ไป ฉันจะคิดว่า เธอคือผู้หญิงแสนชั่ว วางแผนทำร้ายน้องสาวของฉัน เป็นหัวหน้าขบวนการค้ายาเสพติดและค้ามนุษย์ที่แท้จริง ไม่ใช่พ่อของเธอ” วิรงรองมองหน้ากัลป์ ศัตรูที่หมายทำให้ล่มจม ทว่าเกมพลิก เธอนี่แหละกำลังจนมุมและพ่ายแพ้ไม่มีทาง...“ไปก็ไปสิ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดไม่เห็นต้องกลัว” วิรงรองทำใจดีสู้เสือ เธอต้องนิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหว และคิดหาทางออกในใจมินตรามองดูเหตุการณ