All Chapters of พยาบาทพิศวาส: Chapter 101 - Chapter 110

Chapter 101ลิ้นจี่ถามด้วยความเป็นห่วง มือยังถือยาดมอังจมูกขวัญข้าว “ไม่เป็นไรแล้วจ้ะ ขอบใจลิ้นจี่มากนะ” คนที่บอกว่าไม่เป็นไรยังมีอาการเวียนหัวอยู่ แต่ก็ฝืนลุกขึ้นยืนเพื่อไปทำกับข้าวต่อ นั่นทำให้ขวัญข้าวทรงตัวไม่อยู่ ร่างโงนเงนจนต้องทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ตามเดิม “หนูว่าพี่ขวัญอย่าเพิ่งทำอะไรเลยนะ นั่งพักให้หายก่อน ส่วนเรื่องกับข้าวหนูจัดการเอง” ลิ้นจี่บอกด้วยความเป็นห่วง “หนูไปละลายยาหอมให้พี่ขวัญดีกว่า เผื่อดีขึ้น” “ปกติพี่ไม่เคยเป็นแบบนี้นะ นี่เป็นตั้งแต่เช้าแล้ว” ขวัญข้าวพูดขณะรับยาดมมาสูดดม “หนูว่า เรื่องเจ็บป่วยเป็นเรื่องธรรดาของมนุษย์ ต่อให้แข็งแรงแค่ไหน บทจะไม่สบายมันก็วิ่งเข้าหาตัวเร็วมาก แล้วก็ไม่แปลกที่พี่ขวัญจะเป็นลมหรือเวียนหัว วันๆ นึงหนูเห็นพี่ขวัญไม่เคยหยุดเลย คุณกล้วยไม้นอนหลับ พี่ขวัญก็ไปทำงานอย่างอื่น ไม่ได้พักตามคุณกล้วยไม้ ร่างกายก็เลยอ่อนเพลียเป็นลมอย่างนี้ไงล่ะจ้ะ” คนพูดคิดว่าไม่ใช่เรื่อแปลก “ก็คงเป็นอย่างนั้น” ขวัญข้าวรับคำเสียงเบา สีหน้าอิดโรย ขณะขวัญข้าวกำลังนั่งพัก ลิ้นจี่ทำหน้าที่ชงยาหอม ว

Chapter 103 “เรื่องคดียาเสพติดหรืออย่างอื่นฉันไม่สนใจหรอกนะ เรื่องที่ฉันสนใจที่สุดคือ เธอสั่งให้ไอ้ช้างข่มขืนกล้วยไม้ทำไม ในเมื่อคนที่เธอโกรธแค้นคือฉัน เธอสมควรลงความโกรธที่ฉันสิ” กัลป์ถามและอยากรู้คำตอบ “ส่วนเรื่องการตายของแฟนเธอ ถ้าเธอมีสมองคิดสักนิดจะรู้ว่า ไม่ใช่ความผิดของฉันเลย มันเป็นความผิดของแฟนเธอที่ไม่ซื่อสัตย์ในการทำงาน ไม่ใช่ความผิดของฉัน”กัลป์จำได้แล้วว่า ธีรเดชคนรักวิรงรองคือใคร ธีรเดชคือบริษัทคู่ค้าที่ทำผิดสัญญา อีกทั้งยังทำให้สินค้าเสียหายเพื่อเรียกเงินประกัน เจ้าหน้าที่กัลป์จับได้ก็ให้สินบน กลบความผิดของตน ทว่าพนักงานคนนั้นไม่เล่นด้วย นำเรื่องนี้มารายงานกัลป์ กัลป์จึงทำตามสัญญา สั่งปรับบริษัทธีรเดชเป็นจำนวนเงินทั้งสิ้นสามร้อยล้านบาท และยึดสินค้าที่ส่งมาให้เขาทั้งหมด อีกทั้งยังดำเนินคดีทางกฎหมาย รวมมูลค่าที่ธีรเดชสูญเสียราวห้าล้านบาทธีรเดชกลายเป็นคนหมดตัว ทำให้ครอบครัวเสียใจ หมดความภาคภูมิใจ เขาจึงตัดสินใจฆ่าตัวตาย ทั้งที่ตอนนั้นสามารถหยิบยืมเงินวิรงรองได้ ทว่าจิตใจย่ำแย่ที่ทำให้บิดามารดาผิดหวัง ชื่อเสียงบริษัทป่นปี้ เขาจึงตัดสินใจเช่นนั้น ก่อนเป่าสมองตัว

Chapter 105 รถยนต์สองคันแล่นมาจอดหน้าประตูบ้านธัญญ์ คันแรกเป็นของเจ้าของบ้าน คันที่สองเจ้าของรถมีนามว่าจักรภพที่ก้าวลงมาพร้อมคชาหรือต้นคนขับรถ วันนี้ธัญญ์กล่าวชวนจักรภพมากินข้าวเย็นที่บ้าน เลี้ยงขอบคุณที่เป็นส่วนร่วมให้แผนการจับวิรงรองกับบิดาและน้องชายให้กฎหมายจัดการ สตรีที่นั่งอยู่บนโซฟารับแขกทำให้ธัญญ์ถึงกับชะงักเท้า มองสีหน้าและแววตาวชิราภรณ์ อีกทั้งร่างเมียรักยังโอบล้อมด้วยพลังงานบางอย่างที่ธัญญ์รู้สึกได้ เขาชาวาบไปทั้งตัว รู้อารมณ์ภรรยาทันทีว่า นางกำลังโกรธ เป็นระดับความโกรธที่มากด้วย ยังไม่ทันที่ธัญญ์จะเอ่ยคำใด วชิราภรณ์ลุกขึ้นเดินมาหาลูกชาย ทำในเรื่องที่ใครไม่คาดคิด “เพี้ยะ...เพี้ยะ...เพี้ยะ...ไอ้ลูกชั่ว ไอ้ลูกเลว ฉันเลี้ยงแกมาไม่ดีหรือไง ทำไมแกถึงทำเรื่องแย่ๆ เลวๆ แบบนี้ ทำไม แกทำกับขวัญได้ยังไง ผีห่าซาตานตัวไหนมันสิงแก เพี้ยะ...อัก อัก อัก”วชิราภรณ์ตบหน้ากัลป์หลายครั้ง ต่อว่าด้วยถ้อยคำรุนแรงอย่างไม่เคยเอ่ยมาก่อน นั่นหมายความว่า นางสุดจริง อีกทั้งกำปั้นยังทุบไปบนอกลูกชายที่ทำหน้าตกใจ อยู่ในอาการงง ยืนเป็นหุ่นให้คนเป็นแม่ระบายอารมณ์โดยนึกไม่

Chapter 107“มิ่งอายุเยอะแล้วนะ ขับรถไปไกลๆ คงไม่ไหว ให้กัลป์หรือไม่ก็สอนขับรถไปส่งดีไหม ผมไปด้วย ผมอยากเห็นคุณถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย”“ไม่ต้อง ถ้าพี่มิ่งขับรถไม่ไหว ฉันหาคนขับรถเอง ไม่ต้องลำบากใคร” เวลาเด็ดเดี่ยวขึ้นมาก็ไม่มีใครรั้งไว้ได้ ธัญญ์ถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ขณะนั้นคชาเดินมาใกล้จักรภพ กระตุกแขนเสื้อเชิ้ตเบาๆ กระซิบบอกบางอย่าง“ผมมีข้อเสนอครับ ให้ต้นขับรถไปให้คุณแม่ดีไหมครับ ต้นขับรถทางไกลเก่งมาก แล้วไว้ใจได้ อีกอย่างถ้าคุณแม่ให้คนอื่นขับรถไป กล้วยไม้อาจไม่คุ้น น้องอาจอาการกำเริบได้นะครับ กล้วยไม้เจอต้นแล้วไม่มีอาการอะไร ผมว่าต้นคือคำตอบที่ดีที่สุด” เหตุผลของจักรภพถือว่าถูกต้อง วชิราภรณ์ลืมนึกถึงข้อนี้ไปเสียสนิท หากให้คนแปลกหน้ามาขับรถ พรรณพฤกษาอาจหวาดกลัว กรีดร้องเช่นเดิม “ผมให้ยืมต้นไว้ใช้งาน เผื่อคุณแม่ไปไหนมาไหน หรือพากล้วยไม้กับขวัญไปหาหมอ จะได้มีคนขับรถส่วนตัว”วชิราภรณ์ฉุกคิด มองหน้าคชาก่อนตอบ“ก็ได้...ดีกว่าให้ใครแถวนี้ไป” มิวายแว้งจิกกัดลูกชาย “ต้น ฉันเตรียมของไว้พร้อมแล้วนะ ลิ้นจี่กับน้อมช่วยกันขนขึ้นรถ ส่วนคนอื่นอย่าคิดขับรถตามมา ถ้าฉันรู้ล่ะก็ จะไม่ได้เห็นหน้าฉัน

Chapter 109 หลังจากสามพ่อลูกถูกจับกุม กระบวนการทางกฎหมายเริ่มต้นขึ้นทันที สารวัตรนพดลในฐานะเจ้าของคดีทำงานรวดเร็ว เพราะไม่มีคนหนุนหลังวิรงรองเข้าช่วยเลยสักคน จึงไม่มีใครเตะถ่วง เนื่องจากธัญญ์กับจักรพันธ์ บุรุษสูงวัยที่มีชื่อเสียงเป็นวงกว้าง เดินทางไปหาบุคคลเหล่านั้น พูดต่อรองเชิงข่มขู่ให้หยุดการช่วยเหลือครอบครัวคนทำผิดทุกช่องทาง หากช่วยแม้แต่นิดเดียว หลักฐานเกี่ยวกับความผิดทุกรูปแบบจะถูกเปิดเผยและดำเนินคดีต่อไป คนมีชนักปักหลังหรือจะกล้า อยู่เงียบๆ อย่างไร้เรื่องร้ายมาแผ้วพานดีที่สุด เพื่อนสนิทของวิรงรองเมื่อรู้ข่าว ต่างไม่มีใครให้ความช่วยเหลือ ถอยหนีและถอยห่างทุกคน แม้กระทั่งคนควรช่วยวิรงรองมากที่สุดยังเมินหน้าหนี คนนั้นคือบุปผา มารดาบังเกิดเกล้ากับไพบูลย์พ่อเลี้ยง คดีของวิรงรองเป็นคดีใหญ่ศาลไม่ให้ประกันตัว และเธอถูกนำตัวไปฝากขัง บุปผาและไพบูลย์มาเยี่ยมแค่ครั้งเดียว และฝากคำพูดที่ทำให้วิรงรองรู้สึกถึงความโดดเดี่ยว ถูกทอดทิ้ง “ฉันไม่นึกเลยว่าแกกับไอ้วิเศษจะรวมหัวกันทำชั่ว ทำเรื่องเลว ฉันดึงแกออกมาจากมันแล้ว แกยังกลับไปหามันอีก เงินที่ฉันมี ที่ฉันให้แ