All Chapters of พยาบาทพิศวาส: Chapter 121 - Chapter 130

Chapter 121“เราต้องเดินตามน้ำไป เดินไปเรื่อยๆ คงเจอคนเก็บของป่าหรือไม่ก็บ้านคน ถ้าเจอก็ขออาหารเขากิน” คงเป็นทางเดียวตอนนี้ “หรือไม่ถ้าเจอสัตว์อะไรก็ฆ่าทำอาหาร”“กระตงกระต่ายก็ได้ หิวจนไส้แทบขาดแล้ว” กะแลบ่นสีหน้าทุกข์ใจ “อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ค่ำแล้ว ถ้าเรายังไม่เจอสิ่งที่หวัง ได้นอนตบยุงในป่าอีกคืนแน่ หลับๆ อยู่กลัวเสือมาทักทายเหลือเกิน”“กูมีความรู้สึกว่า เราจะได้ออกจากป่านี้วันนี้แหละ เจอลำธารก็ต้องเจอบ้านคนสิวะ” เดชพูดอย่างมีความหวัง “มึงกรอกน้ำใส่กระบอกไว้ด้วยนะ เพราะเราเดินเลียบลำธารไปตลอดไม่ได้ ลำธารสายนี้นอกจากเรามาดื่มน้ำแล้ว ยังมีสัตว์อีก และเราก็ไม่รู้ว่ามีสัตว์อะไรบ้าง เดินข้างในดีกว่าเจอสัตว์ดุร้ายมากินน้ำจะได้หลบทัน”ทั้งคู่จึงกรอกน้ำใส่กระบอกน้ำสำหรับเดินป่า จากนั้นทั้งคู่ก็ออกเดินเท้า โดยเดินเลียบลำธารสลับกับเดินด้านใน แต่ก็เดินไม่ห่างลำธารมากนัก เพราะเกรงว่าจะหลงทาง ทั้งสองหวังว่าจะได้เจอบ้านพักหรือไม่ก็คนหาของป่า จะได้พาทั้งคู่ออกจากป่าแห่งนี้เสียที 17.05 น. ณ ไร่ดุจตะวัน รถยนต์บีเอ็มดับบลิวแล่นมาจอดหน้าบ้านไม้สองชั้นของเจ้าของบ้าน ก่อนคนขับรถจะก

Chapter 12319.30 น. คนกำลังหิวโซและเรี่ยวแรงเริ่มหมดมาหยุดยืนตรงเนินสูงใกล้ชายป่า กาแลทรุดกายลงนั่งบนพื้นดินอย่างเหนื่อยล้า ความหิวและเหน็ดเหนื่อยทำให้เขาไม่อยากลุกเดินไปไหน อยากนอนแผ่หลาเสียตรงนี้ เขากำลังทำตามใจคิด แต่เสียงของเดชทำให้ความคิดนั้นถูกระงับ “ไอ้กาแล โน่นบ้านคนนี่หว่า” เดชพูดด้วยน้ำเสียงดีใจและมีความหวัง เขากับกาแลเดินเลียบลำธารมานานหลายชั่วโมง เมื่อหิวก็มีน้ำในลำธารเป็นอาหาร ทว่ามันกลับไม่อิ่มท้อง ยิ่งดื่มน้ำความหิวก็ยิ่งมาก ความหวังที่ว่าจะเจอคนเก็บของป่าหรือไม่ก็บ้านคนริบหรี่มาก จนคนทั้งสองเริ่มตั้งเป้าหมายใหม่คือ ออกจากป่าแห่งนี้ให้ได้ กาแลมองไปยังบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลด้วยรอยยิ้ม “ที่นั่นคงมีอาหารให้เรากินนะพี่ รีบไปกันเถอะ” “เออๆ ไปกัน” เดชกับกาแลจึงพากันเดินไปยังบ้านหลังนั้นด้วยความหวังว่า จะได้อาหารดับความหิว และเมื่อเห็นจุดหมายปลายทาง ทั้งสองมีเรี่ยวแรงก้าวเดิน วาดหวังไว้ว่า เจ้าของบ้านหลังนั้นจะใจดี มอบอาหารให้ทั้งสองประทังชีวิต เดชกับกาแลมาหยุดยืนข้างรั้วลวดหนามหลังจากใช้เวลาเดินทางมากกว่า

Chapter 125“กูไม่ได้บอกสักหน่อยว่า มึงสองตัววางปืนแล้วกูจะปล่อยตัวอีนี่” เดชเจ้าเล่ห์ใส่“ต้น ต้น...ต้นช่วยด้วย” ในความหวาดกลัวพรรณพฤกษานำถึงคชาคนเดียว เธอพูดย้ำๆ ซ้ำๆ ก่อนกรีดร้องอย่างคนเสียสติ “กรี๊ด”“โอ๊ยอีบ้า แหกปากกรี๊ดอยู่ได้” เดชหัวเสีย มือใหญ่ตบลงไปข้างศีรษะพรรรพฤกษาด้วยความหงุดหงิด “ไอ้กาแลไปโว้ย”เดชคิดว่าอยู่ที่นี่ไม่ได้แน่ เขาจึงลากตัวพรรณพฤกษาที่เรียกหาคชาและร้องไห้ ออกไปนอกบ้าน โดยมีขวัญข้าว บัวริน น้อม มนูและหมานเดินตามไปติดๆปัง...ปังเสียงปืนดังขึ้นสองนัด คนยิงคือเดชคชาตกใจกับเสียงปืน เขาลุกเดินมาหยุดตรงหน้าต่างข้างบ้าน จุดที่มองเห็นหน้าบ้านหลังใหญ่ชัดเจน ภาพที่เห็นเรียกความตกใจให้หลายเท่าตัว รับรู้ได้ทันทีว่า พรรณพฤกษากำลังตกอยู่ในอันตราย ความที่ถูกขังไว้ในบ้าน คชาจึงออกไปช่วยพรรณพฤกษาไม่ได้ เขาจึงโทรศัพท์หาลิ้นจี่ ทว่าลิ้นจี่ไม่รับสาย เนื่องจากลิ้นจี่ไม่สบาย กินยาแล้วหลับสนิท คชาจึงโทรศัพท์หาขวัญข้าว แต่ก็ไม่รับสายเช่นกัน เนื่องจากขวัญข้าวไม่ได้หยิบมือถือลงมาด้วย คชาใช้วิธีตะโกนเรียก มันไม่ได้ผลสักเท่าไหร่ เสียงลอดออกไปด้านนอกจริง กลับไม่ถึงจุดที่ทุกคนยืนอยู่“พว

Chapter 127 คชาขับรถตามจีพีเอสอย่างไม่ลดละ ในใจภาวนาให้พรรณพฤกษาปลอดภัย ขณะขับรถหัวใจเขาร้อนไม่ต่างกับไฟ เป็นห่วงพรรณพฤกษามาก และอีกใจก็ห่วงขวัญข้าวแม้น้องสาวอยู่ในความดูแลของแพทย์ก็ตาม เขาขับรถเลี้ยวเข้ามาในสวนตาเฉิ่มตามจีพีเอส และไม่สงสัยว่าเหตุใดคนไม่ดีถึงได้เลี้ยวรถเข้ามาในสวนแห่งนี้ เพราะคงหลบสายตาตำรวจและหน่วยกู้ภัยที่กำลังปฏิบัติการอยู่เบื้องหน้า คชาขับรถเข้ามาสวนช้าๆ อย่างระแวดระวังเพราะไม่รู้ว่า สวนแห่งนี้มีคนเฝ้าหรือไม่ และไม่รู้ว่าจำนวนคนร้ายมีเพิ่มขึ้นหรือไม่ด้วย ในที่สุดเขาก็เห็นรถเป้าหมายจอดอยู่ แต่ไร้คนที่มาช่วยชีวิต เขาเหยียบเบรกรถห่างจากรถคันนั้นราวสิบเมตร รถคันนี้เสมือนเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องฉุกเฉิน ท้ายรถมีกล่องไม้บรรจุไฟฉายกระบอกใหญ่หนึ่งกระบอก ไฟฉายแบบสวมศีรษะ มีดพกพับได้ขนาดพอดีมือ เชือก และเครื่องมือสำหรับซ่อมรถ คชาเลือกเฉพาะของที่จำเป็นคือ ไฟฉายทั้งสองแบบ อีกหนึ่งอย่างคือ มีดพก ความที่คชาใช้ชีวิตอยู่ในป่าบ่อย เนื่องจากต้องคอยคุมการขนส่งสินค้า เขาจึงมีความรู้เรื่องติดตามคนเดินป่า ไฟฉายกระบอกใหญ่ถูกส่องลงไปบนพื้น เพื่อหาร่องรอย

Chapter 129 “กรี๊ด” ความตกใจเสียงปืน พรรณพฤกษากรีดร้อง ภาพความทรงจำตอนถูกจับตัวไปย้อนเข้ามาในหัว ราวกับว่าปลุกความทรงจำที่ถูกบางอย่างกดทับไว้ ความหวาดกลัวแน่นจิตใจ สายตาตื่นตระหนก คิดว่าตนเองถูกจับตัวไปที่ไหนสักแห่ง มือที่ห้อยอยู่จิกลงไปขาของคนที่แบกตนไว้ ทว่าเดชใส่กางเกงค่อนข้างหนา เขาจึงไม่เจ็บเท่าไหร่นัก เธอจึงเปลี่ยนมาทุบขาและลำตัวเดชแทน “ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อยนะ” “แม่งเอ๊ย!” เดชสบถจากความเจ็บปนรำคาญ ในใจคิดว่าหากพาพรรณพฤกษาไปด้วยอาจเป็นตัวถ่วง การหลบหนีล่าช้า ไปตัวเดียวแม้ไม่มีตัวประกันน่าคล่องตัวกว่า เดชจึงโยนร่างตัวถ่วงลงไปบนพื้น ดีที่ว่าพื้นตรงนั้นไม่มีหิน เป็นเพียงพื้นดินเปียกชื้น เธอเจ็บแต่ไม่มาก คลำบั้นท้ายไปมา “คุณกล้วยไม้มาหาผม” คชาบอกพรรณพฤกษาที่เงยหน้ามองเจ้าของเสียง แสงไฟจากไฟฉายทำให้เธอมองเห็นหน้าคชา ทว่ากลับจำไม่ได้ว่าคือใคร แต่น่าแปลกใจที่เธอเชื่อใจชายคนนี้มากกว่าเดช พรรณพฤกษาจึงลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าไปหาคชา “คุณกล้วยไม้ระวังครับ” เสียงคชาดังลั่น เมื่อเห็นเดชเล็งปืนมายังร่างสาว เขาก้าวเท้าวิ่งสุดชีวิต กอดพรรณพฤกษ