Semua Bab มารดามือใหม่ของนางร้ายอันดับหนึ่ง: Bab 41 - Bab 50

วันนี้เป็นวันเริ่มต้นการถอนพิษกู่ในวันแรกท่านหมอมู่เป็นผู้ฝังเข็มให้กับเป่ยติ้งหรงอ๋องและเยี่ยอ๋องด้วยตนเอง โดยมีเว่ยเหนียงเป็นผู้ช่วย การฝังเข็มกินเวลากว่าสามชั่วยามก่อนที่เข็มทุกเล่มจะถูกถอนออกในเวลาต่อมาแล้วให้ทั้งคู่ดื่มยาที่ถูกปรุงขึ้นแล้วพักผ่อนอาจเป็นเพราะความเหนื่อยล้าอ่อนเพลียจากการถอนพิษทำให้ทั้งเป่ยติ้งหรงอ๋องและเยี่ยอ๋องหลังจากดื่มยาเสร็จจึงได้หลับไปในทันที ท่านหมอมู่สั่งให้องครักษ์เฝ้าดูแลเอาไว้ก่อนที่ตัวเขาจะออกมาพักผ่อนบ้างเช่นกัน"หากมีสิ่งใดผิดปกติให้รีบไปแจ้งข้าที่เรือนรับรองทันที" มู่หลงหันไปเอ่ยกับองครักษ์ส่วนตัวของเป่ยติ้งหรงอ๋องและเยี่ยอ๋อง"ขอรับ/ขอรับท่านหมอ"ในขณะเดียวกันห้องด้านข้างที่ถูกปรับแต่งให้เป็นห้องที่ใช้ต้มยานั้น เว่ยเหนียงเป็นผู้ดูแลหนอนเหมันต์ด้วยตนเองแต่ในขณะที่นางกำลังจะสัมผัสที่ตัวของมันหญิงสาวก็รับรู้ถึงความรู้สึกแปลก ๆ บางอย่างก่อนจะรีบชักมือกลับในทันที มือขวาของหญิงสาวยกขึ้นทาบที่หน้าอกด้วยความตื่นตระหนกเพราะกลัวว่าจะเป็นเช่นที่คิดเอาไว้นี่คงไม่ใช่ว่านางถูกพิษของมันแล้วกระมัง? จะเป็นไปได้อย่างไรในวันที่จับมันมา นางยังสามารถทำได้อย่างสบายไม่

ในสถานการณ์ที่คับขันเช่นนี้หากแต่เมิ่งจิ่วซือก็ยังมีท่าทีที่สงบนิ่งราวกับไม่ทุกข์ร้อน ต่างจากมู่หลงเองที่เป็นบุรุษแต่กลับรู้สึกหวาดหวั่น แม้จะพยายามให้ความสนใจกับการฝังเข็มตรงหน้าเป็นสำคัญหากแต่เสียงอาวุธที่ตกกระทบกันอยู่ตลอดเวลาด้านนอกนั้นก็ทำให้สมาธิของเขากระเจิดกระเจิงไม่น้อยเวลาผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วยาม องครักษ์ของเมิ่งจิ่วซือและเป่ยติ้งหรงอ๋องยังคงรักษาสถานการณ์เอาไว้ได้เป็นอย่างดีแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายเองก็ไม่ยอมเลิกราเช่นกัน จนกระทั่งการถอนพิษเดินทางมาถึงในขั้นตอนสุดท้าย พิษกู่จำนวนมากถูกเข็มเงินขับไล่ให้หลั่งไหลออกมาในทิศทางเดียวกัน หนอนกู่ตัวเล็ก ๆ จำนวนไม่น้อยถูกหนอนเหมันต์กลืนกินจนขนาดตัวของมันใหญ่โตขึ้นและดูเหมือนว่าสีหน้าของเป่ยติ้งหรงอ๋องจะไม่ค่อยดีนักเมิ่งจิ่วซือจึงได้ตัดสินใจที่จะเปิดปากแผลที่แขนของชายหนุ่มอีกแผลก่อนที่จะหยิบเอาหนอนเหมันต์ที่อยู่ในขวดแก้ว มาวางบนปากแผลของชายหนุ่มอีกตัวท่ามกลางสีหน้าตกใจของเขา"จะ เจ้า! เจ้าอาจจะถูกพิษ""ข้าไม่เป็นอันใดหรอกเจ้าค่ะ" เมิ่งจิ่วซือเอ่ยเช่นนั้นหากแต่ว่าเป่ยติ้งหรงอ๋องยังคงมีสีหน้ากังวลใจและเมื่อปากแผลถูกเปิดออกถึงสองแผล ความเ

ราวกับสวรรค์ต้องการลงโทษทัณฑ์หลังจากที่ฮองเฮาแคว้นต้าซ่งทรงเสด็จออกมาถือศีลที่วัดหลวงที่เมืองเถียนซาน ในคืนหนึ่งอยู่ ๆ ก็เกิดพายุหิมะตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาตกหนักนานเจ็ดวันเจ็ดคืน หลังจากนั้นชาวบ้านก็ได้รับความเดือดร้อนอย่างที่สุดเพราะไม่สามารถสัญจรไปมาได้ตามปกติ ทั้งเหล่าทหารทั้งหลายยังต้องไปช่วยกันเก็บหิมะออกจากลานวัดเพื่อความสะดวกของเหล่าราชวงศ์ทำให้ชาวบ้านต่างรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ที่เมื่อฮองเฮาเสด็จมาประทับเพื่อถือศีลสวดภาวนาแต่ก็ยังทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนไปด้วย เรื่องนี้เป็นที่วิพากษ์วิจารณ์กันอย่างแพร่หลายเสียงนินทาเหล่านี้ทำให้เจ้าเมืองที่ต้องการประจบเอาใจฮองเฮา ถึงกับเร่งตามหาคนที่ปล่อยข่าวลือไม่ดีออกมาลงโทษก็ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้กับชาวบ้านมากขึ้นหลังจากมีการสั่งลงโทษผู้ที่ปล่อยข่าวลือเสียหายเหล่านั้นแล้วเพียงไม่กี่วันก็เกิดเหตุการณ์สุดสะพรึงขึ้นอีกครั้ง เมื่อหิมะที่ตกหนักมานานเกิดการทับถมกันในค่ำคืนหนึ่งที่เงียบสงบก็เกิดแผ่นดินไหวขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุทำให้หิมะถล่มลงมาจากภูเขาสูงก่อนจะกลบทับหมู่บ้านที่อยู่บริเวณตีนเขาได้รับความเสียหายเป็นอย่างมาก แต่แม้ว่าจะได้รับความเ

การเดินทางโดยเรือสามารถย่นระยะเวลาในการเดินทางได้เร็วกว่าครึ่งของการเดินทางด้วยรถม้าเป็นเพราะไม่จำเป็นที่จะต้องหยุดพักในช่วงเวลากลางคืน หลังจากที่เดินทางมากว่าเจ็ดวันในค่ำคืนหนึ่งที่ทุกคนต่างก็กำลังหลับใหลอยู่นั้น ก็มีรายงานว่าเรือที่เดินทางล่วงหน้าไปก่อนหน้านี้ถูกวางระเบิดจนกระทั่งเรือทั้งเรือเกิดเพลิงไหม้ก่อนจะจมลงสู่ใต้น้ำ โชคดีที่เป็นเพียงการตบตาทำให้ไม่มีผู้ใดได้รับบาดเจ็บสาหัส ส่วนทางด้านรถม้าที่ออกเดินทางในภายหลังเองก็ถูกลอบทำร้ายเช่นกันพวกมันคงจะคิดว่าเพื่อป้องกันไม่ให้แผนการผิดพลาดจึงได้ลงมือทั้งสองทางพร้อม ๆ กันเช่นนี้ในการเดินทางมาเมืองหลวงในครั้งนี้เป่ยติ้งหรงอ๋องไม่ได้คิดที่จะกลับมามือเปล่าหากแต่เขาต้องการกลับมาเพื่อขุดรากถอนโคนตระกูลเผิงให้สิ้นซาก ในมือของเขานั้นมีหลักฐานความผิดของตระกูลเผิงอยู่หลายข้อกล่าวหาและแต่ละข้อกล่าวหาก็รุนแรงมากพอจะทำให้ตระกูลเผิงถึงกับล่มสลายได้เลยคนเหล่านั้นคงจะไม่ยอมอยู่เฉยอย่างแน่นอนและการเดินทางในครั้งนี้ย่อมไม่จบลงโดยง่าย คาดการณ์ว่าคนเหล่านั้นจะต้องสืบความให้แน่ชัดว่าแท้จริงแล้วเขาและครอบครัวนั้นได้ตายจากไปแล้วจริง ๆ หรือไม่?

ทางด้านตู๋กูรั่วหวาที่เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยกำลังจะถูกแม่เล้าผู้นั้นนำตัวไปก็คิดจะเข้าไปขัดขวาง หากแต่อยู่ ๆ ก็ถูกมือใหญ่ของใครบางคนปิดที่ริมฝีปากเอาไว้เสียก่อน นางรู้สึกตกใจมากก่อนจะดีดดิ้นจนสุดแรงศอกเล็กกำลังจะทิ่มแทงไปที่ร่างสูงหากแต่คนคนนั้นกลับเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน"ข้าเอง!" ยิ่งได้ยินเช่นนั้นเด็กน้อยก็ยิ่งงุนงง ข้าเองไหนกัน? และเมื่อหันกลับมามองก็พบชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าที่หล่อเหลาเช่นนี้นางย่อมไม่ลืมอยู่แล้ว"ท่านอาเสิ่น? ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ""ชู