บททั้งหมดของ มารดามือใหม่ของนางร้ายอันดับหนึ่ง: บทที่ 11 - บทที่ 20

ผ่านเข้าสู่ปลายฤดูเก็บเกี่ยวทุ่งข้าวที่สีเหลืองทองอร่ามถูกเก็บเกี่ยวออกจากต้นเหลือไว้เพียงต้นตออากาศที่เริ่มเย็นเช่นนี้ต้องได้กินหม้อไฟถึงจะดี ว่าแต่วันนี้ลงมือทำหม้อไฟก็ดีไม่น้อย หว่านหว่านเอ่ยเรียกสาวใช้อย่างอาฉือ หากจะทำหม้อไฟก็ควรเข้าเมืองไปเดินหาเลือกซื้อของที่ตลาดเสียหน่อยเมื่อพูดคุยกันเข้าใจแล้วจึงออกเดินทางไปยังตลาดโดยมีอาฉือและองครักษ์จางติดตามไปด้วย หมู่บ้านตระกูลเสิ่นห่างออกไปจากตัวอำเภอราวหนึ่งชั่วยาม ภายในตัวอำเภอไท่อู่มีตลาดที่ค่อนข้างคึกคัก หญิงสาวใช้เวลาเดินตลาดนานกว่าครึ่งวันเพราะมัวแต่เพลิดเพลินไปกับข้าวของที่แปลกตา ทั้งยังหาซื้อของฝากไปให้เจ้าตัวเปี๊ยก มองดูสิ่งใดก็น่าซื้อหาไปหมดภายหลังเมื่อนึกขึ้นได้จึงได้รู้ว่ารถม้าของนางไม่อาจบรรจุข้าวของได้มากเกินกว่านี้แล้ว"เอ่อ นายหญิงเจ้าคะ ท่านจะให้บ่าวไปจ้างรถม้าอีกสักคันดีหรือไม่เจ้าคะ" เมิ่งจิ่วซือหันไปมองหน้าสาวใช้ รู้สึกว่าวันนี้อาฉือของนางพูดได้ดียิ่ง"เช่นนั้นเจ้ารีบไปจัดการเถิด"หลังจากเอ่ยให้สาวใช้ไปว่าจ้างรถม้าอีกคันมาเพื่อขนข้าวของ ส่วนนางก็เดินเล่นอยู่บริเวณนั้นไปเรื่อย ๆ เป็นเพราะสวมหมวกคลุมหน้าจึงทำให้นางเดิ

เช้าวันต่อมาก็เป็นอีกวันที่เจ้าตัวเปี๊ยกเอาแต่เกาะติดนางไม่หยุด ทั้งเล่นทั้งหัวเราะ ทำเอาทั้งเรือนสดใสไปหมดในขณะที่เมิ่งจิ่วซือกำลังเดินไปมาในห้องเด็กน้อยก็แกล้งวิ่งเข้ามาเกาะขาทั้งสองข้างของนางก่อนจะใช้ก้นเล็กนั่งทับไปที่หลังฝ่าเท้า ยามที่หญิงสาวเดินไปมาร่างเล็กของเจ้าตัวเปี๊ยกก็ถูกลากไปด้วยเกิดเป็นภาพที่ตลกขบขันของเหล่าสาวใช้ เด็กน้อยเองก็รู้สึกสนุกสนานเอาแต่หัวเราะร่าไม่หยุด แม้ว่าน้ำหนักของบุตรสาวจะเริ่มมากขึ้นและค่อนข้างหนักหากแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสนุกของเด็กน้อย นางก็อดที่จะทำตามใจบุตรสาวไม่ได้เลย"หวาหวาเจ้าคงเหนื่อยแล้ว หมัวมัวพานางไปอาบน้ำเสียหน่อยเล่นมาครึ่งค่อนวันแล้ว ถึงเวลานอนกลางวันเสียที""เจ้าค่ะนายหญิง" สองบ่าวอาวุโสที่ตอนนี้แทบจะยึดเด็กน้อยเอาไว้กับตัวไม่ห่างพาร่างเล็กหายเข้าไปหลังฉากกั้น น้ำอุ่นถูกยกเข้ามาเติมก่อนที่เสียงหัวเราะจะดังขึ้นหลังฉากกั้นอีกครั้งในแต่ละครั้งกว่าสองบ่าวจะอาบน้ำให้เจ้าตัวน้อยเสร็จก็กินเวลาไปกว่าสองเค่อ เพราะเจ้าเด็กน้อยเอาแต่เล่นสนุกไม่เลิกเสียที เล่นทีก็หัวเราะทีทำเอาสองบ่าวถึงกับยิ้มตามไม่หยุดแต่หากจะขัดใจให้เลิกเล่น อีกฝ่า

นางกลับเข้าเรือนก่อนจะถอนหายใจออกมา แม้จะรู้สึกเห็นอกเห็นใจสตรีผู้นั้นอยู่บ้างหากแต่นางมิชื่นชอบวิธีการของหอโอสถ ไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะใช้เล่ห์เหลี่ยมอันใดอีกและนางมั่นใจว่าตราบใดที่อีกฝ่ายยังต้องการความช่วยเหลือจากนางจะต้องไม่เลิกราโดยง่ายเป็นแน่!"เรียนนายหญิงคุณหนูน้อยตื่นแล้วเจ้าค่ะ จะให้บ่าวพาคุณหนูเข้ามาเลยหรือไม่เจ้าคะ""ไปพานางเข้ามาเถิด""เจ้าค่ะ"เกาหมัวมัวพาร่างเล็กเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่อยู่ติดกับห้องนอนของนาง ภายในห้องนี้ส่วนใหญ่จะเอาไว้ใช้นั่งดื่มชา เขียนอักษร อ่านหนังสือและพักผ่อนในช่วงกลางวัน แม้ว่าอากาศภายนอกจะร้อนอบอ้าวเพียงใดหากแต่ยามที่นั่งอยู่ในห้องนี้จะรู้สึกเย็นสบายเป็นอย่างมาก เมิ่งจิ่วซือพึ่งสังเกตเห็นถึงองศาของประตูและหน้าต่างโดยรอบต่างอยู่ในทิศทางลมทั้งสิ้น มิน่าเล่า! จึงได้เย็นสบายยิ่งนักแต่หากอยู่ในฤดูหนาวคงต้องปิดประตูหน้าต่างให้มิดชิด มิเช่นนั้นร่างกายคงจะต้องลมเย็นจนกระทั่งเป็นไข้ได้ง่ายตู๋กูรั่วหวาในตอนนี้ทั้งเดินเก่ง ทั้งพูดเก่ง แต่หญิงสาวสังเกตว่านางจะมีท่าทางสดใสร่าเริงเฉพาะเวลาอยู่กับมารดาหรือหมัวมัวอาวุโสเท่านั้น หากในยามปกติที่เด็กน้อยอยู่คนเ

ในขณะที่เมิ่งจิ่วซือกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น พลันสายตาของหญิงสาวก็ไปตกกระทบลงที่ร่างเล็กของบุตรสาวที่แอบมองอยู่ตรงหน้าประตู เด็กน้อยโผล่ศีรษะออกมาแค่ครึ่งเดียวดวงตาเล็กราวกับพยายามที่จะจ้องมองบางสิ่งบางอย่างก่อนที่เมิ่งจิ่วซือจะมองตามสายตาของนางแล้วมาหยุดอยู่ที่ร่างอุ้ยอ้ายของหลิวฮูหยิน"หวาหวา เหตุใดลูกจึงมาอยู่ที่นี่หมัวมัวไปที่ใดแล้ว""ท่านแม่..." เด็กน้อยที่สวมชุดนอนก้าวออกมายืนอยู่หน้าประตู จุกซาลาเปาถูกคลายออกเส้นผมเล็กพลิ้วไหวไปตามแรงลม ก่อนที่จะเดินมาหยุดอยู่ต่อหน้ามารดา"เด็กดี ไปนอนกลางวันก่อนประเดี๋ยวแม่จะตามเจ้าไป" ตู๋กูรั่วหวายังคงยืนนิ่ง ก่อนจะยกมือเล็กขึ้นจับที่ชายแขนเสื้อของมารดา ดวงตางดงามช้อนมองสีหน้าของมารดาอย่างประหม่า ก่อนจะเอ่ย"ท่านแม่ช่วยท่านน้าผู้นี้เถิดนะเจ้าคะ" เมิ่งจิ่วซือขมวดคิ้วแน่นก่อนจะถอนหายใจ"เด็กดีนี่คือเรื่องของผู้ใหญ่ แม่จะเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง""ท่านแม่... ช่วยทำคลอดให้นางเถิดเจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นไร" ประโยคท้ายแม้จะแผ่วเบาหากแต่เมิ่งจิ่วซือที่อยู่ใกล้กับบุตรสาวกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน หญิงสาวถอนหายใจออกมาในเมื่อบุตรสาวเป็นคนขอร้องเช่นนั้นนางก็ควรที่จ

จางเซียงอวี้เข้ามาขวางหน้าประตูเรือนเอาไว้ไม่ยอมให้พวกเขาผ่านเข้าไปเพื่อแย่งชิงคนออกมา นายหญิงกล่าวว่าให้พวกเขาพักที่นี่พวกเขาย่อมต้องพักที่นี่ผู้ใดจะมาพาคนไปก็ต้องผ่านด่านเขาไปให้ได้เสียก่อนอาเป่าที่เห็นท่าไม่ดีรีบวิ่งออกจากเรือนรับรองไปยังเรือนหลักซึ่งเป็นที่พักของนายหญิงทันที หากแต่ไปได้ครึ่งทางเมิ่งจิ่วซือที่ได้รับรายงานจากคนของนางก็เดินออกมาพอดี เมื่ออาเป่าพบตัวนายหญิงก็ดีใจเกินจะเอ่ย"นายหญิงเจ้าคะ แย่แล้วเจ้าค่ะคนผู้นั้นจะแย่งชิงคนกลับไปให้ได้เจ้าค่ะ" ร่างบางเร่งสาวเท้าเพื่อมุ่งไปให้ถึงเรือนรับรองให้เร็วที่สุด วันนี้นางพึ่งทำคลอดให้หลิวอี้หนิงกว่าจะแล้วเสร็จก็กินพลังชีวิตของนางไปกว่าครึ่งเหน็ดเหนื่อยถึงเพียงนี้แล้วยังเกิดเรื่องอีก คนพวกนี้อยู่กันดี ๆ ไม่ได้เช่นนั้นก็อย่าหาว่านางใจร้ายก็แล้วกันเมื่อร่างบางไปถึงหน้าประตูเรือนรับรองหญิงสาวก็เปล่งน้ำเสียงไม่พอใจออกมาทันที เมื่อพบว่าหม่าจิ่นสือพาคนของเขาพร้อมกับอาวุธครบมือบุกรุกเรือนของนาง"ใครก็พาหลิวฮูหยินและลูกไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!"หม่าจิ่นสือที่อารมณ์เปี่ยมด้วยโทสะอยู่ก่อนแล้ว เขาหันมามองเมิ่งจิ่วซือด้วยแววตาอาฆาต หากแต่เป็นกง