บททั้งหมดของ มารดามือใหม่ของนางร้ายอันดับหนึ่ง: บทที่ 31 - บทที่ 40

เมื่อเวลาผ่านไปเพียงไม่นานสายลมก็พัดพาเอาความหนาวเข้ามาพร้อมกับการเข้าสู่เหมันต์ฤดูอย่างเป็นที่เรียบร้อย หิมะเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ โชคดีที่ก่อนหน้าที่หิมะจะตกเพียงแค่หนึ่งเดือน เป่ยติ้งหรงอ๋องก็นำช่างฝีมือเข้ามาซ่อมแซมเรือนทั้งหมด ทั้งยังเพิ่มเตียงเตาให้กับทุกคนรวมถึงสาวใช้และเหล่าองครักษ์ไม่เว้นแม้แต่เรือนรับรองที่ถูกสร้างเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเรือน แม้ว่าจะมีเสียงห้ามปรามจากหญิงสาวแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจฟังคำนางเลยแม้แต่น้อยอีกไม่นานก็จะย้ายไปอยู่ที่เจียงหนานแล้วเหตุใดจะต้องทำโน่นทำนี่ให้เสียเงินเปล่าด้วยเล่า ยามที่นางเอ่ยบ่นเขาก็มักจะมีคำโต้แย้งกลับมาเสมอ เช่นว่า ในเมื่อตอนนี้ยังไม่ได้ย้ายก็เพียงซ่อมแซมให้ดี หากย้ายแล้วภายหน้าอยากจะมาเที่ยวพักผ่อนก็จะได้อยู่ได้อย่างสบายใจ เมื่อได้ยินคำแก้ต่างเช่นนั้นเมิ่งจิ่วซือก็ไร้ซึ่งเหตุผลจะกล่าวต่อหลายวันมานี้หิมะตกหนักจนแทบมองไม่เห็นสิ่งใด ทุกเช้าจึงต้องให้ทุก ๆ คนในเรือนออกมาช่วยกันกวาดหิมะออกจากทางเดิน ส่วนนางและบุตรสาวก็ดูจะสนุกสนานกับการปั้นตุ๊กตาหิมะเป็นอย่างมาก กองหิมะที่ดูเหมือนไร้ค่าในตอนแรกเริ่ม เวลาต่อมาก็กลายเป็นสวนตุ๊กตาหิมะที่ม

การละเล่นรองเท้าเลื่อนน้ำแข็งในวันนี้กินเวลาไปจนกระทั่งถึงปลายยามเว่ย (บ่ายโมงถึงบ่ายสาม) ก่อนที่เมิ่งจิ่วซือจะออกความเห็นบางอย่าง"แถบนี้ไม่มีโรงเตี๊ยมที่มีบ่อน้ำร้อนหรือเจ้าคะ" เป่ยติ้งหรงอ๋องเมื่อได้ ยินภรรยาเอ่ยถามก็เลิกคิ้ว"เดิมทีบ่อน้ำร้อนหากถูกค้นพบจะต้องตกเป็นของราชวงศ์ ชาวบ้านทั่วไปจึงไม่มีสิทธิ์ครอบครอง แต่หากเจ้าอยากจะลงบ่อน้ำร้อนก็ยังมีอีกที่หนึ่งจริงหรือไม่ชิงหลวน" ชายหนุ่มเอ่ยกับน้องชาย เสิ่นชิงหลวนที่รู้ว่าตนเองไม่มีทางปฏิเสธจึงทำได้เพียงพยักหน้าก่อนจะสั่งการคนของเขาให้ไปจัดการให้เรียบร้อยเพราะที่นี่เป็นชายแดนระหว่างแคว้นต้าซ่งและแคว้นหนานเฉิน นั่งรถม้าไปอีกชั่วยามก็ถึงที่พักที่มีบ่อน้ำร้อนนั่นแล้ว แต่เพราะเขาเองก็ไม่ค่อยได้ไปที่นั่นนักและนับว่าที่นั่นเป็นสถานที่พักลับ ๆ แห่งหนึ่งของแคว้นหนานเฉินมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถเข้าใช้งานได้และหนึ่งในนั้นก็ยังมีเขาด้วย"เอ๊ะ! ทำไม..." เมิ่งจิ่วซือคิดที่จะเอ่ยต่อว่าเหตุใดคุณชายใหญ่เสิ่นจึงได้รู้จักสถานที่เช่นนั้นได้ ก็ไหนเป่ยติ้งหรงอ๋องกล่าวว่าชาวบ้านไม่อาจครอบครองหรือว่า... หญิงสาวมองดูเสิ่นชิงหลวนอีกครั้งก็นับว่าเป็นค

 หลังจากที่เป่ยติ้งหรงอ๋องจากมาไม่นาน เยี่ยอ๋องก็กระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมากก่อนที่องครักษ์จะเข้าไปประคองเขา "ท่านอ๋อง ทรงเป็นเช่นไรบ้างขอรับ" "ข้าไม่เป็นไร" "แต่ว่าท่านอ๋อง... จะไม่บอกเรื่องนี้กับเป่ยติ้งหรงอ๋องจริง ๆ หรือขอรับ" เยี่ยอ๋องหัวเราะที่มุมปาก ไม่จำเป็นต้องบอกเขาก็คิดว่าตู๋กูหรงเซ่อก็น่าจะรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี จึงได้พยายามหลบเลี่ยงเขามาตลอ

สำหรับการทานอาหารร่วมกันในวันนี้ผ่านไปได้ด้วยดี ดูเหมือนว่าเยี่ยอ๋องนั้นจะมีความสุขเป็นอย่างมาก ส่วนตู๋กูรั่วหวาก็เป็นเด็กช่างรู้ความทั้งยังช่างเอาใจทำเอาคนแก่เช่นเยี่ยอ๋องยิ้มไม่หุบ แถมยังดูเหมือนว่าเขาจะทานอาหารได้มากกว่าปกติอีกด้วย หลังจากที่แยกย้ายกันหวาหวาอาสาเดินไปส่งท่านปู่ของนางด้วยตนเองทำให้เยี่ยอ๋องมีความสุขมาก ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะดูเข้ากันได้ดีกว่าที่นางคาดการณ์เอาไว้"พรุ่งนี้ปู่จะมารับเจ้า พวกเราไปเดินเล่นที่หุบเขาอีกฝั่งกันดีหรือไม่?" ตู๋กูรั่วหวาพยักหน้าก่อนจะตอบไปด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ทำเอาหัวใจของผู้เป็นปู่มีความสุขเหลือล้น"ดีเจ้าค่ะ""ฮ่า ๆ เด็กดี ๆ เช่นนั้นพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน ปู่กลับละ""ท่านปู่เดินทางปลอดภัยเจ้าค่ะ""เจ้าก็กลับเข้าไปได้แล้ว ระวังจะเป็นหวัด เจ้าพาท่านหญิงเข้าเรือนไปเสีย" เยี่ยอ๋องเอ่ยกับอาเป่าสาวใช้คนสนิทของหลานสาว"เพคะ" หญิงสาวรับคำก่อนจะรีบพาคนตัวเล็กกลับเข้าเรือนทันที เมื่อเดินเข้าเรือนมาเด็กน้อยก็เอ่ยขึ้น"ท่านอาเสิ่นไม่อยู่หรอกหรือ? เหตุใดตั้งแต่มาถึงที่นี่ข้าก็ไม่เห็นเขาแล้วล่ะ""บ่าวก็ไม่เห็นเช่นกันเจ้าค่ะ ดูเหมือนว่าคุณชายจะออกไปข้างนอกกระมัง

ทางด้านเมิ่งจิ่วซือที่ลืมตาขึ้นมาก็พบกับความว่างเปล่าบุตรสาวที่ควรอยู่ข้าง ๆ กลับหายไปท่ามกลางผู้คนที่พลุกพล่านไปมา หัวคิ้วของนางขมวดแน่นก่อนจะเอ่ยถามสาวใช้ทั้งสองด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด"คุณหนูเล่า?" อาฉือและอาเป่าต่างมองหน้ากันก่อนจะหันมาส่ายหน้า ใบหน้าของพวกนางดูตกใจเป็นอย่างมากเมื่อครู่นางยังกำชับให้คุณหนูยืนรอตรงนี้ห้ามไปไหนอยู่เลย เหตุใดเผลอครู่เดียวคุณหนูของนางก็หายไปแล้วเสียเล่า"พวกเจ้ารีบสั่งให้คนของเราออกตามหาคุณหนูเร็วเข้า!" เมิ่งจิ่วซือสั่งการสาวใช้ทั้งสอง ก่อนที่ร่างบางจะรีบสาวเท้าก้าวออกจากห้องโถงใหญ่ของวัดในทันที ดวงตาของนางเฝ้าคิดว่าเจ้าตัวเปี๊ยกจะไปที่ใด ในขณะนั้นเองนางก็มองเห็นร่างสูงของใครคนหนึ่งเข้า เขาคือซ่งรั่วอี้สามีของชุยฟางขาข้างหนึ่งที่ไม่ดีทำให้ชายหนุ่มเดินได้อย่างเชื่องช้าในขณะที่ชุยฟางก็เอาแต่หันมาก่นด่าชายหนุ่มไม่หยุด เดิมทีนางอยากจะตามสองคนนั้นไปเพียงแต่ตอนนี้การตามหาบุตรสาวดูเหมือนว่าจะสำคัญยิ่งกว่า"แยกย้ายกันออกไปตามหาคุณหนูให้เจอ" เมิ่งจิ่วซือหันไปออกคำสั่งกับสาวใช้ทั้งสอง ก่อนที่ตนเองจะเดินแยกออกไปอีกทาง ภายในใจก็ได้แต่ภาวนาขอให้เด็กน้อยอย่าได้บังเ