All Chapters of เปลวเสน่หามายาลวงใจ: Chapter 51 - Chapter 60

ตอนที่51. นายชูชีพเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนผู้ใหญ่เมตตาเด็กเมื่อแอบกวาดตามองสำรวจร่างอวบอัดขาวผ่องของหญิงสาวรุ่นลูก แม้อนงค์อรจะสวมแว่นสายตาอันโตปิดบังความน่ารักของหญิงสาวไปบ้าง แต่สายตาของชายผู้ผ่านโลกมามากรู้ดีว่าหญิงสาวคนนี้มีความงดงามซ่อนอยู่ไม่น้อย“คุณพ่อคุณแม่สบายดีค่ะ อุ๊ย.. ยังไงอรขอตัวก่อนนะคะ พอดีอรแวะมาดูงานให้คุณแม่ค่ะ นี่จะได้เวลากลับแล้ว อรขอตัวเลยก็แล้วกันนะคะสวัสดีค่ะ” อนงค์อรยิ้มหวานล่ำลาแล้วเดินจากไป“พ่อเลี้ยงรู้จักเธอด้วยเหรอคะ” ดวงยิหวาทำทีถาม“อ้อ.. เธอก็เป็นลูกสาวของคนดังจังหวัดข้างๆ กันนี่ล่ะครับ”“เหรอคะ เธอน่ารักจังนะคะ อุ๊ย ลืมไปเลยว่าน้ำหกใส่ตัวเมื่อครู่นี้ตอนเธอมาทักฉัน ยังไงฉันขอตัวไปล้างมือสักครู่นะคะ” ดวงยิหวาได้จังหวะก็รีบเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยท่าทางเป็นกังวล“เจอตัวเป็นๆ เสียที ฉันเบื่อมากที่คุยกับแกแล้วไม่เห็นหน้า แล้วทำไมวันนี้มากับไอ้เฒ่าหัวงูสองตัวนั่นได้เนี่ย..”อนงค์อรซึ่งดักรอเพื่อนรักอยู่ก่อนแล้วก็รีบลากดวงยิหวาเข้าห้องน้ำแล้วยิงคำถามทันทีเพราะที่ผ่านมาได้คุยกับดวงยิหวาแค่ทางโทรศัพท์เท่านั้นยังไม่มีโอกาสได้มาพบพูดคุยกันจริงๆ จังๆ เสียทีนั่นเอง“

ตอนที่53.ดวงยิหวายิ้มล้อเลียนนัยน์ตาพราวระยับจากบรรยากาศอึมครึมเมื่อครู่กลับอบอวลด้วยความรักความเข้าใจโดยอัตโนมัติที่พวกเขาไม่รู้ตัวว่าได้ซึมซับความรัก ห่วงหาอาทรซึ่งกันและกันจนแนบแน่นมากขึ้นทุกวันๆ“อย่ามาทำเป็นเบี่ยงเบนประเด็นหน่อยเลยเธอยังมีความผิดอยู่นะ”เปลวลุกขึ้นเดินมาหาด้วยความลืมตัวเมื่อรอยยิ้มของดวงยิหวานั้นเสมือนมีแรงดึงดูดมหาศาลที่ทำให้เขาไม่อาจจะทนนั่งมองอยู่เฉยๆ ได้“ก็ไม่มีอะไรมาก ฉันก็แค่มีแผนและรู้อะไรดีๆ มาหลายอย่างเลยนะคะ..” ดวงยิหวายิ้มกว้างตื่นเต้นกับสิ่งที่รู้มา เพราะเธอตั้งใจอยู่แล้วว่าจะบอกเขาและเชื่อว่ามันจะช่วยให้งานของเปลวง่ายขึ้นจนลืมไปว่าร่างสูงเข้ามาชิดมากเกินไป“คือฉัน อุ๊บ...” เสียงหวานขาดหายไปเมื่อริมฝีปากหยักอุ่นร้อนของเขาแนบลงมาแผ่วเบาทว่าหนักหน่วงด้วยความเร่าร้อน ดวงยิหวาเผยอปากรับลิ้นร้อนอย่างลืมตัวทุกสิ่งทุกอย่างมันไปไปตามกลไกธรรมชาติหรือเพราะหัวใจเธอเรียกร้องก็ไม่อาจทราบได้..ดวงยิหวาหลับตาลงเมื่อลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดรัดรึงเรียวลิ้นเล็กด้วยความอ่อนโยนกวาดไล้เสาะแสวงหาความหวานละมุนอย่างหลงใหลเพลิดเพลินซึ่งไม่ต่างจากเธอที่กำลังหลงเพริดไปกับจุมพิตด

ตอนที่55.“ก็รู้หน่อยไม่ได้รึไงครับ หืม ว่าไง รักพี่เปลวรึเปล่า เอ.. แบบนี้ตั้งใช้วิธีเสาะหาความจริงแบบของพี่เปลวซะละมั้ง” ว่าพลางรั้งร่างบางให้หันมาสบตาโดยที่เธอคร่อมตักกว้างไว้ด้วยท่วงท่าน่าหวาดเสียวเสียเหลือเกิน“อุ๊ย ไม่ต้องนะคะ ยิหวาบอกแล้วๆ” ดวงยิหวาละล่ำละลักพลางยันแผงอกกว้างและดันใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มที่มีตอหนวดขึ้นเขียวครึ้มไว้ด้วยใจที่เต้นแรงเลือดร้อนๆ สูบฉีดไปทั้งกาย“บอกว่าไงครับ..” ชายหนุ่มนิ่งฟังมองสบดวงตากลมโตที่ทอดมองมาด้วยประกายตาอ่อนโยนวาวหวานสื่อความหมายเฉกเช่นเดียวกันสำหรับเปลวแล้วชายหนุ่มเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตในแบบของตนและใช้ประสบการณ์ที่เลวร้ายของพี่ชายมาเป็นข้อคิดในการชีวิต เปลวคิดเสมอว่าชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก หากว่าเขาไม่บอกดวงยิหวาตอนนี้ไม่ทำตามความต้องการของหัวใจ ไม่รีบคว้าโอกาสที่ดีที่สุดในชีวิตไว้แล้วจะรอคว้ามันตอนไหนอีกไม่นานความจริงก็คงปรากฏและดวงยิหวาอาจจะจากพวกเขาไป หากไม่รีบจับจองไม่รีบผูกพันเธอไว้ด้วยความรักที่เขามี เปลวไม่อยากจะคิดเลยว่าเมื่อวันนั้นมาถึงเขาจะทนอยู่โดยไม่มีเธอได้หรือไม่ เปลวตอบได้ทันทีว่าทนไม่ได้ เขาต้องการดวงยิหวามาเป็นยอดดวงใจแห่งไร่

ตอนที่57.ดวงยิหวาดันประตูรั้วไม้สีขาวที่กั้นบริเวณแปลงกุหลาบกับสวนผักออกช้าๆ เธอคิดว่าน้องเปรียวต้องมาที่นี่แน่นอนเพราะน้องเปรียวชอบดอกกุหลาบและมักมาที่นี่บ่อยๆ หญิงสาวกวาดตามองพื้นที่โดยรอบอย่างระแวดระวัง หัวใจเต้นตึกๆ ด้วยความเป็นห่วงเด็กหญิงขึ้นมารุนแรง กุหลาบที่ออกดอกสะพรั่งประดุจแข่งขันประชันความงามกันอย่างไม่ได้รู้สึกชื่นชมมันสักเท่าไหร่ กลิ่นหอมกรุ่นจรุงใจก็ไม่ได้ทำให้ดวงยิหวาหลงใหลพวกมันเพราะไม่ได้มีแก่ใจจะสนสิ่งอื่นใดนอกจากตามหาน้องเปรียวเท่านั้น หญิงสาวเดินมองหาน้องเปรียวไปเรื่อยๆ จนถึงศาลาหลังงามสีขาวสำหรับฟักผ่อนในสวนกุหลาบทำให้ดวงยิหวายิ้มออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าน้องเปรียวนั่งอยู่ที่นั่น แล้วน้องเปรียวมาทำอะไรที่นี่คนเดียว ดวงยิหวารู้สึกหายใจติดขัดด้วยความหวาดหวั่นอย่างบอกไม่ถูก “น้องเปรียวมาทำอะไรที่นี่คะลูก คุณอากับทุกคนรอทานกลางวันอยู่นะคะ”ดวงยิหวาร้องเรียกเด็กหญิงที่นั่งนิ่งเหมือนตกอยู่ในภวังค์ความคิดหรือเพราะอะไรก็ไม่อาจจะรู้ได้เพราะน้องเปรียวนั่งหันหลังให้เธอ“น้องเปรียว..” ดวงยิหวาเดินเข้ามาใกล้แล้วเอื้อมมือหมายจะแตะบ่าเล็กของเด็กหญิงอย่างเป็นห่วงสายตาก็กวาด

ตอนที่59.“อะไรนะครับ ยังมีคนที่มีอิทธิพลกว่าพ่อเลี้ยงธวัชอีกเหรอครับ” น้ำเสียงของวริศติดหมิ่นแคลน ดวงตายาวรีปรายมองพ่อเลี้ยงธวัชหยันๆ ในขณะที่พ่อเลี้ยงธวัชเก็บอาการได้ดีแม้จะโกรธหนุ่มกรุงจอมยียวนนี้มากจึงได้แต่ยิ้มบางๆ ให้หนุ่มกรุงผู้ทระนงตัว“ก็ต้องยอมรับนะครับว่าเหนือฟ้าย่อมมีฟ้า ผมเองที่อยู่มาได้จนทุกวันนี้ก็เพราะรู้จักเอาตัวรอดและรู้จักถ่อมตนและรู้รุกรู้รับ รู้เขารู้เรา การที่ยกตนข่มท่านไม่ได้ช่วยให้คนเรามีอำนาจบารมีขึ้นมาหรอกครับคุณวริศ”พ่อเลี้ยงธวัชเอ่ยฉะฉานด้วยสีหน้ายิ้มละไมทั้งที่ในใจเดือดปุดๆ ในขณะที่วริศแทบเต้นด้วยความเดือดดาลที่หลอกถูกด่าด้วยภาษาสละสลวยเขาไม่ได้โง่จนฟังไม่รู้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อต่างเดินเดินมาถึงจุดที่คนงานนำไม้มารวมไว้ที่ลานโล่งซึ่งมีไม้ที่ลักลอบตัดกองเรียงรายกันอยู่หลายกองซึ่งแต่ละกองก็สูงหลายเมตร ซึ่งคิดเป็นจำนวนเงินก็มากโขอยู่มาก เพราะมันไม่ได้มีแค่ไม้เท่านั้นแต่มันมีอย่างอื่นปะปนไปด้วยเพื่อไม่ให้เสียเที่ยว และช่องทางการขนส่งก็คือชาวบ้านที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่นั่นเอง“ผมว่าคืนนี้เราไปฉลองกันดีกว่านะครับ ผมเป็นเจ้ามือเองก็ได้” เมื่อเห็นผลประโยชน์มหาศาลต