All Chapters of เปลวเสน่หามายาลวงใจ: Chapter 41 - Chapter 50

ตอนที่41.“เหรอจริงเหรอจ๊ะ หากมันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ มันคงเป็นไปตั้งนานตั้งแต่ที่พี่ปราบแต่งงานกับฉันแรกๆ แล้วล่ะน้ำหวาน คนอย่างเธอไม่เคยมองตัวเองหรือเห็นความบกพร่องผิดพลาดของตัวเองหรอก เพราะเธอเป็นประเภทสวยใสไร้สติปัญญาไงล่ะแค่มีหัวไว้กันหูเท่านั้นนึกออกมั้ย” ดวงยิหวากอดอกมองน้ำหวานยิ้มๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่ทำให้น้ำหวานแสบร้อนขัดเคืองใจ“แก นัง...” น้ำหวานพูดไม่ออกได้แต่หน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธ“มีอะไรกันเหรอ น้ำหวาน ดาหวัน” เสียงห้าวๆ ของเปลวทำให้น้ำหวานที่กำลังจะพ่นคำร้ายกาจใส่ดวงยิหวามีอันชะงักแล้วเปลี่ยนสีหน้าขึ้งเคียดเป็นอ่อนหวานสดใสแย้มยิ้ม“ไม่มีอะไรค่ะพี่เปลว หวานกับแม่เลี้ยงกำลังคุยกันว่าสีที่ทาบ้านต้นไม้เนี่ยสวยดีค่ะ มองแล้วสบายตาสมองปรอดโปร่ง งดงาม”“ใช่ค่ะ สีฟ้าอมเขียวแบบนี้ทำให้เรามองสบายตาแล้วก็ยังทำให้เรารู้สึกสดชื่นอีกด้วยที่สำคัญนะคะมันช่วยเปิดสมองให้โล่งและพัฒนาสติปัญญาด้วยนะคะ”ดวงยิหวาเสริมขึ้นแต่น้ำหวานรู้ดีว่ามันคือคำพูดเย้ยหยัน ดวงยิหวาเชิดหน้าเดินไปหาน้องเปรียวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่น้ำหวานมองตามด้วยความขุ่นเคืองใจ ตั้งแต่กลับมาคราวนี้ดูแม่เลี้ยงดาหวันจะปากค

ตอนที่43.“คุณแม่ครับ คุณแม่..” น้องปราณร้องเรียกมาแต่ไกลพร้อมกับวิ่งตึกๆ มาหาสีหน้าตื่นๆ “มีอะไรครับน้องปราณ”“อาเปลวครับ อาเปลว..” เด็กชายพูดเว้นวรรคแล้วหยุดหอบเล็กน้อยแต่น้ำเสียงของเด็กชายดูเป็นกังวลจนดวงยิหวาก็พลอยกังวลไปด้วยว่าเปลวเป็นอะไร“อาเปลวอยู่ในห้องครับ ปราณกับเปรียวไปเรียกอาเปลวแต่อาเปลวไม่ออกมาเสียที ปราณเลยเสียมารยาทเปิดประตูเข้าไปดู ก็พบว่า พบว่า...”“พบว่าอะไร”“อาเปลวไม่รู้เป็นอะไรครับ ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ปราณตกใจเลยมาบอกคุณแม่..” เมื่อได้ฟังดังนั้นดวงยิหวาก็รีบวิ่งขึ้นไปยังห้องของเปลวทันทีด้วยความเป็นห่วง“คุณๆ คุณเป็นอะไร คุณ นี่อย่าเป็นอะไรนะ คุณตื่นสิ คุณเปลว..” หญิงสาวหน้าเสียเมื่อพบว่าร่างสูงนอนเหยียดยาวหน้าขาวซีดอยู่บนเตียงกว้าง ดวงยิหวาผวาขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วเขย่าร่างสูงแรงๆ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเปลวจะตื่นขึ้นมา หญิงสาวเริ่มใจเสียมองหาโทรศัพท์เพื่อโทรฯ เรียกให้เบิ้มพาเปลวไปส่งโรงพยาบาลแล้วก็พบว่ามันอยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนของเปลว“เอาน่า เขาคงไม่รู้ตัวหรอก..” หญิงสาวพูดกับตัวเองเบาๆ เมื่อคิดว่าตนต้องล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเปลว มือบางสั่นน้อยๆ ขณะเอื้อมไป

ตอนที่45.ดวงยิหวาจุมพิตเรือนผมของลูกๆ อย่างอ่อนโยน ตลอดหลายเดือนที่อยู่ที่นี่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรๆ ในชีวิตหลายอย่าง เธอรักเด็กสองคนนี้ น้องเปรียวกับน้องปราณคือลูกๆ ของเธอ ดวงยิหวาคิดอย่างหวงแหน ถ้าหากความจริงถูกเปิดเผยและเธอจะต้องเสียพวกแกไปจะทำอย่างไรนะ หญิงสาวถามตัวเองด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งกับความจริงที่ต่างก็รู้ดีว่า ความลับไม่มีในโลก..ทางด้านน้ำหวานซึ่งเริ่มจะถูกกระชากหน้ากากอันเลวร้ายออกมาทีละนิดๆ ก็กำลังทำหน้าบอกบุญไม่รับเดินไปเดินมาอยู่ในห้องนอนกว้างของพ่อเลี้ยงธวัชซึ่งแอบเยาะหยันหญิงสาวอยู่ในใจ ผู้หญิงอย่างน้ำหวานให้ฟรีๆ ก็เอา แต่จะให้เอามาเป็นเมียเป็นแม่ของลูกเขาไม่มีทางทำอย่างนั้นเด็ดขาด...“หึ นังดาหวันมันเก่งกว่าที่คิดไว้ พ่อเลี้ยงรู้มั้ยว่าเพราะมันคนเดียวถึงทำให้หวานถูกพี่กษมาดุด่าไม่มีชิ้นดี ซ้ำน้องรินก็ดูจะโกรธหวานด้วย”“ก็เธอทำเกินไปรึเปล่า”“แต่มันใส่ร้ายหวานนะคะ หวานจะไปทำแบบนั้นทำไม พ่อเลี้ยงก็น่าจะรู้ว่าแม่เลี้ยงดาหวันของพ่อเลี้ยงน่ะร้ายกาจจะตาย นังนั่นมันใส่ร้ายหวานจริงๆ นะคะ” น้ำหวานยังคงแย้งอย่างไม่ยอมรับว่าตนผิด“แน่ใจเหรอว่าแม่เลี้ยงดาหวันใส่ร้ายเธอจริงๆ น้

ตอนที่47.“หึ เวลาอยู่กับคนอื่นระริกระรี้เชียว” เปลวพึมพำฮึดฮัดอย่างหึงหวงอยู่คนเดียว“เอาเปลวเป็นอะไรครับ”“เอ่อ อ้าว น้องปราณ มาเอาอะไรเหรอครับ” ชายหนุ่มรีบกลบเกลื่อนความขุ่นเคืองไว้ในใจอย่างรวดเร็วเมื่อหลานชายสุดที่รักเดินกลับมาหลังจากที่พวกเขากับเพื่อนๆ ขึ้นไปเล่นกันบนบ้านต้นไม้แล้ว“ปราณกับเพื่อนๆ หิวแล้วครับ นี่เที่ยงก็แล้ว ปราณเลยลงมาหาคุณแม่” คำพูดของเด็กชายเข้าทางผู้เป็นอาพอดีชายหนุ่มจึงรีบบุ้ยใบ้ให้น้องปราณไปชวนคุณแม่คนสวยมารับประทานอาหารกลางวันทันที“อาก็หิวแล้วเหมือนกันรอคุณแม่เราคุยกับพ่อเลี้ยงไม่เสร็จเสียที น้องปราณไปตามคุณแม่สิครับ อาจะไปรอบบนบ้านต้นไม้นะ บอกคุณแม่ด้วยว่าเร็วๆ อาหิวมาก” ชายหนุ่มบอกหลานชายเหมือนสั่งกรายๆ ไปถึงใครอีกคนก่อนจะเดินฮึดฮัดขึ้นบ้านต้นไม้ไปเมื่อผู้เป็นอาขึ้นบ้านต้นไม้ไปแล้วน้องปราณหันไปมองตามสายตาของอาหนุ่มแล้วก็ชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจเมื่อเห็นว่าพ่อเลี้ยงธวัชดูจะใกล้ชิดกับแม่ของตนมากเกินไป เด็กชายรีบวิ่งเข้าไปหาคุณแม่ทันที“คุณแม่คร้าบ ปราณหิวแล้วๆ ทุกคนก็หิวแล้ว” เด็กชายร้องบอกไปด้วย“อุ้ย.. เห็นทีฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ เด็กๆ คงหิวข้าวกันแล้ว

ตอนที่49.ก๊อกๆ“แม่เลี้ยงคะ พ่อเลี้ยงธวัชมาขอพบค่ะ”เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ดวงยิหวาตื่นจากภวังค์และเมื่อได้ยินชื่อคนที่กำลังนึกถึงก็ไม่รอช้าที่จะออกไปพบ“จ้ะ บอกพ่อเลี้ยงธวัชว่าเดี๋ยวฉันจะลงไป..” ดวงยิหวารีบแต่งตัวให้สวยงามแล้วลงมาที่ห้องรับแขกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเสมือนหนึ่งว่าดีใจมากที่พ่อเลี้ยงธวัชมาหา“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยง แหมรู้ได้ยังไงคะว่าวันนี้ฉันไม่ได้เข้าไร่”“หัวใจผมสื่อถึงแม่เลี้ยงไงล่ะครับเลยรู้ว่าแม่เลี้ยงต้องอยู่บ้านแน่ๆ วันนี้” ดวงยิหวาทำทีเอียงอายแล้วหลุบตาลงซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้กับคำพูดยั่วเย้าเจ้าชู้ “แหม.. พ่อเลี้ยงนี่ปากหวานจังนะคะ”“ผมก็ปากหวานกับแม่เลี้ยงดาหวันคนเดียวล่ะครับ”“ค่ะ จะพยายามเชื่อนะคะ ว่าแต่วันนี้พ่อเลี้ยงมีธุระหรือคะ“ผมจะมาชวนแม่เลี้ยงเข้าเมืองน่ะครับ วันนี้มีงานเปิดตัวธุรกิจใหม่ของผม อยากให้แม่เลี้ยงได้เห็นและรู้จักกับหุ้นส่วนคนสำคัญของผมครับ” ดวงยิหวาใจเต้นแรงเมื่อโอกาสเข้าทางพอดี “อุ๊ย จริงหรือคะ แหม ฉันยินดีมากเลยค่ะ อยู่แต่ในไร่ออกไปเปิดหูเปิดตาก็ดีนะคะ ฉันเบื่อจะแย่อยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวเดียวนะคะ” หญิงสาวทำที