All Chapters of ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ: Chapter 1 - Chapter 10

"ส่งเสียให้เรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว แทนที่จะทำงานในเมือง ลูกสาวของแกคิดยังไงเนี่ย กลับมาทำนาในชนบทซะงั้น!" คุณย่าพูดอย่างโกรธ"ฉิงฉิงกลับมาทำนาแล้วมันเป็นไรไป ในเมืองใหญ่มันกดดันขนาดนั้น แค่เช่าห้องก็เป็นห้าพันหรือถึงหมื่นแล้ว! กลับมาก็ดีแล้ว!""ดีตรงไหนกัน? ไม่หาเงินแล้วจะดีตรงไหน?""แล้วก็ แม่เบาเสียงหน่อย ฉิงฉิงนั่งรถไฟทั้งคืน ให้เธอนอนพักอีกหน่อยเถอะ" เซี่ยกั๋วหัวพูดตอนนี้เซี่ยฉิงอยู่ในห้อง กำลังงงงวยอยู่!เมื่อไม่กี่ปีก่อน เธอได้รับพื้นที่เล็กๆ ขนาดไม่กี่ตารางเมตร ที่มาพร้อมกับฟังก์ชันทำความสะอาดและหยุดเวลา ตอนแรกคิดว่านี่คือพรสวรรค์พิเศษ แต่หลังจากได้พื้นที่นี้มาหลายปีแล้ว นอกจากใช้เก็บของได้ ก็ไม่ได้ให้ความสะดวกอะไรกับเธอเลยตอนกลับมาเธอแค่หิ้วกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ของในห้องเช่าทั้งหมด เธอเก็บไว้ในพื้นที่พิเศษนี้และเอากลับมาด้วย ช่วยประหยัดค่าส่งพัสดุไปได้ไม่น้อยเลยแต่ตอนนี้ ของบางอย่างที่เก็บไว้ในพื้นที่พิเศษของเธอหายไป เสื้อผ้าและของใช้ในชีวิตประจำวันยังอยู่ แต่ขนมที่เธอซื้อไว้ล่ะ? ของฝากล่ะ?แล้วโยเกิร์ตกับเครื่องดื่มที่เธอซื้อไว้ล่ะ? พื้นที่พิเศษของเธอเป็นพื้นที่ที่หย

“พื้นที่พิเศษไม่ใหญ่ขึ้นเลยอ่ะ!” เซี่ยฉิงพูดด้วยความผิดหวัง“งั้นก็คงเพราะพลังงานไม่พอ! ต้องดูดซับเพิ่มอีก”“เดี๋ยวฉันจะหาลูกปัดคริสตัลมาให้คุณอีก” ซูอวี้เสริมว่าถึงแม้ว่าพื้นที่พิเศษจะไม่ใหญ่ขึ้น แต่เธอก็รู้สึกว่าถึงแม้จะไม่ได้กินข้าวเช้าก็ยังมีแรง!และเธอมองกระจกในตู้เสื้อผ้า ดูเหมือนว่ารอยคล้ำใต้ตาจะลดลง?ยังมีฟังก์ชั่นทำให้ผิวขาวอีกเหรอ? แต่กลิ่นนี้มันเหม็นเกินไปแล้วอ่ะ!พอนึกถึงเรื่องนี้! เขาให้ลูกปัดคริสตัลเธอแล้ว เธอต้องทำอาหารเช้าให้เขา!เซี่ยฉิงรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง แล้วก็วิ่งไปที่ห้องครัว เวลานี้พ่อแม่ของเธอไปทำงานที่ไร่กันหมดแล้วแต่ในหม้อยังมีข้าวเช้าที่เหลือไว้ให้เธอ ขนมปังไส้เนื้อหลายชิ้น ตอนนี้ยังอุ่นอยู่เลยนี่เป็นเนื้อหมูที่เลี้ยงเอง หอมมาก เธอเก็บไว้หนึ่งชิ้น แล้วเอาขนมปังไส้เนื้ออีกสองชิ้นใส่ลงในพื้นที่พิเศษส่วนข้าว แป้ง และน้ำมัน ถ้าเอาไปหมดเลย พอพ่อแม่กลับมาเห็น คงคิดว่ามีโจรเข้าบ้านแน่ๆซูอวี้ยังคงคิดที่จะบุกเข้าไปในเมือง เพื่อไปหาร้านค้า แต่ตอนนี้มืดแล้ว ต้องรีบหาที่ปลอดภัยก่อน เช่นอาคารที่พักอาศัย น่าจะมีเครื่องประดับทองคำอยู่บ้างเวลาในโลกของเขากับเ

“แม่ นี่เป็นของที่ลูกซื้อมาจากเมืองให้แม่กับพ่อค่ะ เป็นสมาร์ทโฟน แม่กับพ่อไม่ต้องใช้โทรศัพท์รุ่นเก่าแล้วนะคะ”“แล้วนี่ก็เป็นเสื้อผ้าและรองเท้าที่ซื้อให้แม่กับพ่อ ลองใส่กันดูนะคะ”“สมาร์ทโฟนเหรอคะ? ไม่ใช่ของถูกๆนี่นา?” พ่อเซี่ยรีบวางเครื่องมือลง แล้วเช็ดมือคนในหมู่บ้านถ้าได้ใช้สมาร์ทโฟน ก็ดูวิดีโอได้ บางครั้งเขาก็ไปดูด้วยพวกเขาบอกว่าเป็นลูกชายซื้อให้ตอนปีใหม่ตอนนี้เขามีแล้ว รับสมาร์ทโฟนด้วยความดีใจ“ใช้อย่างไรเหรอ?” พ่อเซี่ยแกะสมาร์ทโฟนออก ยังไม่รู้วิธีใช้เลย“ฉันไปถามซุนเจี้ยนกั๋วดู เขาใช้เป็น!” พอพูดจบ พ่อเซี่ยก็ถือสมาร์ทโฟนที่แกะออกแล้ว วิ่งออกไป“ฉันอยู่ตรงนี้ ให้ฉันสอนก็ได้นี่คะ?” เซี่ยฉิงมองดูพ่อที่วิ่งออกไปด้วยความดีใจ แล้วพูด“พ่อฉันเนี่ย ไปอวดซุนเจี้ยนกั๋วแน่ๆ”ซุนเจี้ยนกั๋ว ตั้งแต่มีสมาร์ทโฟนหลังปีใหม่ ก็มักจะเอาออกมาอวด คนสูงอายุในหมู่บ้านหลายคนก็อิจฉาเซี่ยฉิงมองดูเสื้อผ้าและรองเท้าใหม่ พูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า: “แต่ เสื้อผ้าและรองเท้าที่ซื้อให้พ่อ ยังไม่ได้ลองเลยนะคะ”“ให้พ่อลองใส่ตอนเย็นก็ได้ ฉิงฉิงช่วยแม่ให้อาหารไก่ก่อน เดี๋ยวแม่จะลองใส่เสื้อผ้ากับรองเท้าดู!”

เซี่ยฉิงคิดว่ายังสนิทกับหวังซือซืออยู่ เป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน เรียนโรงเรียนเดียวกันด้วย เลยตกลงเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้เธอ“ได้สิ!”เดี๋ยวนี้ เธอไม่ค่อยไปงานแต่งงานเพื่อน งานรวมรุ่นก็เปลี่ยนไป กลายเป็นการแข่งขันกันไปหมดไม่ก็แข่งงาน ก็แข่งแฟน แข่งฐานะต่อมา เซี่ยฉิงวางโทรศัพท์ แล้วหยิบลูกปัดคริสตัลจากพื้นที่พิเศษออกมา เริ่มบีบและดูดซับพลังงานมีอยู่เจ็ดเม็ด เธอใช้มือบีบและดูดซับพลังงานทั้งหมด แรกๆ เธอไม่ชอบกลิ่นนี้ แต่ตอนนี้ชินแล้วหลังจากดูดซับพลังงานเสร็จ เธอรูสึกมึนๆ มองอะไรไม่ค่อยชัด เลยถอดแว่นสายตาออกเธออ้าปากค้าง มองโลกที่ชัดเจน เงยหน้าขึ้นมองคอมพิวเตอร์ ไม่ต้องใส่แว่น ก็มองเห็นตัวหนังสือได้ชัดแจ๋ว“ฉัน…ฉันไม่เป็นโรคสายตาสั้นแล้ว!”ฮ่าๆ! เธอหายจากโรคสายตาสั้นแล้ว! ไม่คิดเลยว่าพลังงานจากลูกปัดคริสตัลจะมีประโยชน์แบบนี้! ตอนนี้ถึงจะรู้ว่ามันมาจากสมองซอมบี้ เธอก็ไม่สนใจแล้ว!แค่นี้ก็ดีใจแล้วที่เธอไม่ต้องใส่แว่นสายตาอีกต่อไป!ไม่ใช่แค่ตา แต่รู้สึกว่าร่างกายก็แข็งแรง เหมือนมีแรงเหลือเฟือ เดี๋ยวเธอจะไปช่วยพ่อแม่ทำงานที่ไร่ตอนนี้ก็รู้ว่าพื้นที่พิเศษขยายใหญ่ขึ้นจริงๆ! การดูดซับล

หลายคนหน้าตาผอมโซ ร่างกายผอมแห้ง สายตาต่างก็จ้องมองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่หลี่เยากำลังต้มอยู่ ไอน้ำลอยขึ้นมา พร้อมกลิ่นหอมยั่วยวนในดวงตาของพวกเขามีทั้งความปรารถนาอย่างแรงกล้า และความเศร้าโศกที่ไม่อาจบรรยายได้มุมปากกระตุกเล็กน้อย เหมือนกับว่าทุกการหายใจ ต่างพยายามดมกลิ่นหอมนั้นบางคนก็กลืนน้ำลาย มีเสียงดังเล็กๆ ในลำคอ อากาศราวกับแข็งตัว เวลาช้าลง ได้ยินแต่เสียงบะหมี่เดือดปุดๆ สายตาของทุกคนแสดงออกถึงความปรารถนาอย่างแรงกล้าถ้ามีใครสักคนเข้ามาแย่ง คนอื่นๆ คงจะกรูกันเข้ามาด้วยหลี่เยามองไปที่เพิงของคนข้างๆ สีหน้าของทุกคนไม่ค่อยดี ความหิวโหยทำให้ร่างกายผอมแห้งคนที่กูกปลูกตื่น มีพลังพิเศษ ก็มีน้อยมากหลี่เยาหันไปบังสายตาของคนอื่นๆ“พวกเขาจะมาแย่งอาหารของเราไหมนะ?” สายตาที่ร้อนแรงแบบนั้น น่ากลัวเกินไปเถียนรุ่ยอุ้มลูก โต้วโต้วดื่มนมถั่วเหลืองแล้ว ตอนนี้ดูมีแรงขึ้นเยอะ“พวกนั้นไม่กล้าหรอก” สายตาของหลี่เยาแข็งกร้าวขึ้น มองไปที่พวกเขาคนอื่นๆ ต่างก็หน้าซีด ไม่กล้าเข้ามา แต่ก็ยังมองมาทางนี้ น้ำลายไหลไม่หยุดซูอวี้เห็นเด็กๆ มารวมตัวกันอยู่ที่เพิง เด็กพวกนี้ พ่อแม่ตายหมดแล้ว เหลือแต่พ