บทที่ 6

อู๋ชุ่ยหลิงกำลังนั่งอาบแดดอยู่ในลาน เห็นลูกสาวถือของสารพัดเดินเข้ามา

“ฉิงฉิง กลับมาแล้วเหรอ?” อู๋ชุ่ยหลิงยิ้มแล้วพูด

“กลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ นี่แม่กับพ่อค่ะ หนูซื้อเสื้อผ้ามาฝาก ลองใส่ดูนะคะ”

“เสื้อผ้าชุดนี้ดูไม่ธรรมดาเลยนะ ซื้อจากห้างในเมืองใช่ไหม?” ตอนนั้นป้าของเซี่ยฉิงเดินเข้ามาพูดพร้อมรอยยิ้ม

“ยังติดป้ายราคาอยู่เลย รองเท้าคู่ละพันสอง แพงจังเลย รีบเอาไปคืนเถอะลูก เงินพันกว่านี่ใช้ได้เป็นเดือนเลยนะ” อู๋ชุ่ยหลิงเห็นราคาแล้วรีบโบกมือพูด

“นี่เป็นของขวัญจากหลานสาวที่ทำงานหาเงินได้ในเมืองค่ะ!”

ตอนนั้นคุณย่าของฉิงฉิงไม่เห็นด้วยให้ฉิงฉิงเรียนมหาวิทยาลัย ค่าเล่าเรียนปีละหลายหมื่น คุณยายของฝ่ายแม่เป็นคนช่วยออกเงินส่วนหนึ่ง

“ฉิงฉิงนี่เป็นเด็กดีนะ ซื้อโทรศัพท์สมาร์ทโฟนให้แม่กับพ่อด้วย!”

“สมาร์ทโฟนนี่ไม่ใช่ถูกๆ นะ” อู๋ชุ่ยหลิงพูด เห็นลูกสาวมีความสุข ชีวิตดีขึ้น เธอก็มีความสุขด้วย

“ฉันก็อยากให้ลูกสาวเรียนมหาวิทยาลัย ไปหางานทำในเมืองเหมือนกัน” ป้าพูดพร้อมรอยยิ้ม

เรียนมหาวิทยาลัยในเมือง ทำงานหาเงินได้ มีอนาคตดี

“แม่ลองใส่ดูนะคะ! ของพ่อก็มีด้วย!”

อู๋ชุ่ยหลิงพูดว่าแพง แต่ก็หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาดูด้วยความรักใคร่ รีบให้หยางเซี่ยช่วยพยุงไปในห้องเพื่อลองเสื้อผ้าใหม่

ซูอวี้กับหหลี่เยาอยู่ด้วยกันในห้องทั้งคืน

ซูอวี้เห็นยาต่างๆ หม้อไฟอุ่นร้อนสำเร็จรูป และไก่ย่างหอมกรุ่นในพื้นที่พิเศษ

เขาทนไม่ไหว น้ำลายไหล จึงหยิบไก่ย่างออกมาทันที

“โว้ว! ตาผมฝาดหรือเปล่าเนี่ย? ไก่…ไก่ย่าง?!” หหลี่เยาพูดด้วยความตกตะลึง

เขาไม่ได้เห็นสัตว์ชนิดนี้มานานแล้ว นับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์โลกาวินาศ สัตว์ต่างๆ ล้วนกลายพันธุ์ไปหมด

รวมถึงไก่ด้วย ไม่ใช่ไก่ย่างหอมกรุ่นอีกต่อไป แต่กลายเป็นสิ่งน่าขยะแขยงที่เต็มไปด้วยหนองสีเขียว

ไม่ต้องพูดถึงการย่างกินเลย! แค่เห็นก็อยากจะอ้วกแล้ว!

ซูอวี้ไม่ใช่คนใจแคบ แบ่งไก่ย่างให้หหลี่เยาครึ่งหนึ่ง ทั้งสองคนไม่ได้กินอย่างหิวโหย แต่เคี้ยวช้าๆ ชิมไก่ย่างอย่างทะนุถนอม แถมยังมีน้ำดื่มสะอาดให้ดื่มอีกด้วย

“พรุ่งนี้เช้าเราไปหาเสบียงกัน แล้วก็ไปฆ่าซอมบี้ กลับไปที่ฐาน” ซูอวี้พูด

ที่ฐานยังมีคนอีกหลายคนที่อดอยาก หลายคนคงทนไม่ไหว

“ครับ” หหลี่เยาพยักหน้า ความรู้สึกที่ได้กินอาหารแบบนี้ มันช่างสบายเหลือเกิน!

อาหารที่กินมาก่อนหน้านี้ กินเพื่อให้อิ่มท้องเท่านั้น ไม่ว่าจะไม่อร่อยแค่ไหนก็ตาม ก็เพื่อเอาชีวิตรอด

แม้แต่พืชพิษ พืชกลายพันธุ์ บางคนอดอยากจนกินดินก็มี! ในเขตเมืองฐาน มีคนท้องหลายคนกินพืชกลายพันธุ์ ทำให้ลูกที่คลอดออกมาผิดรูป

บางคนก็แท้งก่อนคลอด

“ต่อไปนี้เราจะได้กินอาหารแบบนี้อีกใช่ไหม?” หหลี่เยากลืนน้ำลายลงคอ ถามอย่างระมัดระวัง

“ถ้าเราเจอของมีค่าอะไร ก็แลกได้หมด” ซูอวี้พูดอย่างมั่นใจ

ซูอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย หลี่เยาเห็นสีหน้าเขาเช่นนั้นก็ใจคอไม่ดี หลังจากได้กินซาลาเปาเนื้อ ไก่ย่าง และดื่มน้ำสะอาดแล้ว เขากลัวเหลือเกินที่จะเสียสิ่งเหล่านี้ไป!

“แต่พื้นที่พิเศษมันค่อนข้างจำกัด ถ้าอยากแลกของเยอะๆ เพื่อเลี้ยงคนทั้งฐาน ต้องใช้ลูกปัดคริสตัล”

ต้องอัพเกรดพื้นที่พิเศษถึงจะแลกเสบียงได้มาก

ในยุคโลกาวินาศ ประชากรลดลงอย่างรวดเร็ว คนในฐานเขตเมืองของพวกเขาก็ต่างดิ้นรนเอาชีวิตรอดอย่างลำบาก

“ลูกปัดคริสตัล เรื่องฆ่าซอมบี้ฝากผม!” หลี่เยาพูดด้วยสีหน้ามั่นใจ

แม้ลูกปัดคริสตัลจะหายาก แต่ก็ยังไม่สำคัญเท่าอาหาร

ถึงแม้ลูกปัดคริสตัลจะเพิ่มพลังได้ แต่คนก็กินไม่อิ่ม น้ำก็ดื่มไม่สะอาด การเพิ่มพลังจะมีประโยชน์อะไร?

ปากเป็นเอก เลขเป็นโท หิวข้าวเป็นตรี ไม่กินก็หิวโซ!

“อืม!”

ถ้าเธออัพเกรด พื้นที่พิเศษก็จะขยายใหญ่ขึ้น

“ไป! ผมไปฆ่าซอมบี้เองเลย ขอแค่ได้อาหารก็พอ!”

“เราไปหาของมีค่าก่อน แล้วค่อยกลับฐาน ถ้าคนพวกนั้นไม่มีอาหารกินอีก ก็ต้องอดตายแน่”

“เราแจกอาหารให้พวกเขา แล้วให้คนในฐานแลกลูกปัดคริสตัล และหาเสบียงมาให้เรา” ซูอวี้พูด

“ใช่ๆ ลูกชายผมยังอยู่ที่ฐาน ได้นมผงบ้างไหมครับ?” หลี่เยาถาม

“น่าจะได้ เราไปหาของมีค่าก่อน รวมถึงลูกปัดคริสตัลด้วย”

ต้องหาของมีค่าให้เธอ เธอก็จะให้ทั้งอาหารและน้ำ

นี่ก็ถือเป็นการแลกเปลี่ยนที่สมเหตุสมผลนะ!

ซูอวี้เป็นคนรอบคอบ ถึงตอนนี้จะแลกเสบียงได้แล้ว แต่พื้นที่พิเศษมันน้อย เก็บของได้จำกัด

ต้องทำให้เธออัพเกรดก่อน พื้นที่พิเศษถึงจะใหญ่ขึ้น แล้วถึงจะเก็บของได้เยอะขึ้น

แลกเสบียงได้มากเท่าไหร่ คนในฐานก็มีชีวิตรอดมากขึ้นเท่านั้น

ฟ้าสาง ทั้งสองคนก็มุ่งหน้าเข้าเมือง พวกเขาก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้เกินไป ซอมบี้เยอะ อันตรายถึงชีวิตด้วย

พวกเขากำจัดซอมบี้ที่เจอระหว่างทาง แต่ส่วนใหญ่ไม่มีลูกปัดคริสตัลในสมอง

เหมือนกับมนุษย์ที่มีพลังพิเศษ บางคนตื่นแล้ว บางคนยังไม่ตื่น ซอมบี้ก็เหมือนกัน

แต่เพื่อลูกปัดคริสตัล พวกเขาผ่าสมองซอมบี้ทุกตัวที่ฆ่าได้

ในพื้นที่พิเศษเล็กๆ อาหารที่เซี่ยฉิงซื้อมา ก็กินพื้นที่พิเศษไปครึ่งหนึ่งแล้ว

ซูอวี้หยิบลูกปัดคริสตัลสองเม็ด ใส่ลงในพื้นที่พิเศษ ตอนนี้เวลามันต่างกัน ตอนนี้เป็นกลางวันของเขา

ส่วนเซี่ยฉิง น่าจะเป็นเวลากลางคืนแล้ว

ร้านค้าริมถนน ร้านสะดวกซื้อ ซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ ร้านขายขนมขบเคี้ยว ถูกปล้นสะดมไปหมดแล้ว

ร้านขายเสื้อผ้าก็ถูกปล้นไปเกือบหมดแล้วเช่นกัน

ซูอวี้มองไปที่พื้นที่พิเศษ แล้วก็เห็นสมุดเล่มเล็กที่เซี่ยฉิงทิ้งไว้ ตัวหนังสือที่เขียนอย่างสวยงามระบุว่า ถ้ามีหนังสือ หรือของสะสม เธอยินดีรับไว้ทั้งหมด

“ร้านหนังสืออยู่ไหน เราไปดูกัน”

“ร้านหนังสือ? เราไม่ใช่จะไปร้านทองเหรอ? ไปเอาทอง เอาเงินกัน!” หลี่เยาพูด ตอนนี้ในหัวเขาคิดถึงแต่เงิน!

ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยแคร์เงินเลย

“ตามผมมา” ซูอวี้ไม่อยากพูดมากกับหลี่เยา

หลังจากนั้น หลี่เยาก็กระดิกตามซูอวี้อย่างว่าง่าย ตอนนี้ซูอวี้เป็นใหญ่ ตามเจ้านายใหญ่ก็ได้กินของดี

ร้านหนังสือเต็มไปด้วยฝุ่น หนังสือที่วางอยู่บนชั้นก็ขึ้นราแล้ว เขาหยิบหนังสือสองเล่มใส่ในพื้นที่พิเศษ แล้วก็หยิบการ์ตูนอีกเล่มหนึ่งใส่ไปด้วย

ต่อมา เขาก็ไปที่ร้านขายเครื่องประดับข้างๆ ถึงจะไม่ใช่ร้านทอง แต่ก็มีเครื่องประดับมีค่าอยู่บ้าง

เขาเก็บมาได้เกือบหมดแล้ว แต่พื้นที่พิเศษมันน้อย เก็บของได้ไม่เยอะ

“กลับฐานกันเถอะ!” เอาอาหารที่แลกมาส่งกลับไปก่อน!

“ครับ!”

หลักๆ ก็เพราะพื้นที่พิเศษน้อย เลยเก็บของได้ทีละไม่เยอะ

วันรุ่งขึ้น เซี่ยฉิงตื่นขึ้นมาก็เข้าไปในพื้นที่พิเศษทันที อาหารที่เธอซื้อเมื่อวาน กินไปบ้างแล้ว ยังเหลืออีกเยอะ

ส่วนที่เหลือ ก็คือหนังสือสองเล่มกับการ์ตูนที่ซูอวี้หาให้ และเครื่องประดับอีกจำนวนหนึ่ง

ของเหล่านี้ถึงจะไม่ใช่ทองคำ แต่ก็มีวัสดุแปลกๆ และฝีมือการทำก็สวยงามมาก

เธอเห็นหนังสือและการ์ตูน เป็นของที่มายังโลกนี้จากอีกมิติหนึ่ง หนังสือทั้งสองเล่มเป็นนิยาย มีเล่มบนและเล่มกลาง แต่ขาดเล่มท้าย

เธอเปิดคอมพิวเตอร์ แล้วไปสมัครเป็นนักเขียนในเว็บไซต์นิยายชื่อดัง เยอะขนาดนี้ พิมพ์เองคงเหนื่อย ต้องใช้เครื่องสแกน

ส่วนที่เหลือเป็นเครื่องประดับ แต่ละชิ้นสวยงามมาก เดี๋ยวลองเอาไปลงขายออนไลน์ดูว่าจะได้ราคาเท่าไหร่

ติ๊ดๆๆ

ข้อความในไลน์ของเซี่ยฉิงดังขึ้นเรื่อยๆ เป็นข้อความจากหวังซือซือ เพื่อนสมัยเรียนมัธยมต้นของเธอ

“ฉันจะแต่งงานอาทิตย์นี้ มาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ฉันหน่อยนะ?”