บทที่ 12

ซูอวี้ตื่นขึ้นมา เห็นอาหารเต็มพื้นที่พิเศษ ก็ดีใจมาก

มีหนึ่งกล่อง เป็นของเซี่ยฉิง จัดเตรียมไว้ให้เขาโดยเฉพาะ เป็นข้าวหน้าเนื้อย่าง เซี่ยฉิงคงคิดว่าเขาเป็นลูกค้าประจำ

จัดให้พิเศษหน่อย ก็ไม่ผิดอะไร ยังมีโค้กให้ด้วย ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบเครื่องดื่มแบบนี้

ซูอวี้ก็รู้สึกมีความสุข

หลี่เยาและพวกเขาก็กินขนมปัง แต่คนในฐานยังเยอะอยู่ พื้นที่พิเศษของเซี่ยฉิง ต้องอัพเกรด

แล้วคนก็เยอะ ต้องกินข้าวทุกวัน การใช้จ่ายก็สูงมาก

ถึงแม้ว่าจะซื้อขนมปังมาเยอะ ก็ไม่พอแจกทุกคน หลายคนได้กินแค่ครึ่งเดียว แต่ก็ไม่ต้องกินดิน กินใบไม้ที่มีพิษ พวกเขาก็ดีใจมากแล้ว

ขนมปังนุ่มๆ บางคนกินไปก็ร้องไห้

“นมผง น่าจะมาถึงอีกวันสองวัน” ซูอวี้พูด

“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ยังมีนมถั่วเหลืองผงเหลืออีกหลายถุง”

เด็กๆ ที่อดอาหารมาสองสามวัน ตอนนี้ได้กินข้าวปกติ ก็เหมือนถูกหวยแล้ว

หลี่เยา หวังเฉียง จางเลี่ยง กำลังกินขนมปังอยู่ ก็รู้สึกมีความสุข แล้วก็เห็นซูอวี้กำลังกินข้าวหน้าเนื้อย่าง แล้วยังมีโค้กอีกด้วย

“ทำไม พี่มีเนื้อด้วย?” หลี่เยาวิ่งเข้ามาทันที

อย่าหัวเราะเขาเลย เพราะเขาไม่ได้กินเนื้อมานานมากแล้ว คนอื่นๆ ก็วิ่งเข้ามาด้วย

“นี่ข้าวของผม” ซูอวี้พูดอย่างใจเย็น แต่ในใจ ก็รู้สึกมีความสุข นี่แหละ การดูแลพิเศษ

สองวันนี้ ได้กินอาหารแล้ว สีหน้าของซูอวี้ ก็ดูดีขึ้น

คนอื่นๆ ไม่รู้ว่าซูอวี้เอามาจากไหน แต่รู้ว่า เขาได้พลังพิเศษ มีพื้นที่พิเศษเก็บของ

“หอมจัง! เครื่องดื่มนี่ ดูน่าอร่อยจังเลย” หวังเฉียง ตาเป็นประกาย มองโค้กในมือซูอวี้

“เดี๋ยวคราวหน้า ผมจะจัดให้พวกคุณชิมบ้าง”

ซูอวี้คิดว่า ต้องจัดการเรื่องอาหารก่อน แล้วค่อยสร้างกำแพง เพื่อให้คนมีที่อยู่ที่ปลอดภัย

ตอนนี้ พวกเขาอยู่ที่ฐานทัพทหารใต้ดินขนาดใหญ่

ทั้งสี่คนกินข้าวเสร็จ หลี่เยาก็ไปดูลูกชาย โต้วโต้ว ตอนนี้สามารถนั่งได้แล้ว สีหน้าก็ดีขึ้นเยอะ

ทั้งสี่คน ไปที่เมือง ฆ่าซอมบี้ ทุกคนก็ตั้งใจฆ่า

เพราะวันนี้ กินอิ่ม!

ฟัน…ฟัน…หวังเฉียงฟันซอมบี้ แล้วก็เอาลูกปัดคริสตัลในสมองออกมา

“ที่นี่มีซูเปอร์มาร์เก็ต แต่อาหารข้างใน หมดไปหมดแล้ว” หวังเฉียงพูดอย่างเสียดาย

เมืองนี้ อยู่ใกล้ฐานที่มั่นของพวกเขา เลยถูกปล้นสะดมไปหมดแล้ว

ตอนนี้ โลกาวินาศผ่านไปปีหนึ่งแล้ว แทบจะไม่มีอาหารเหลืออยู่เลย

“พี่อวี้ ธนาคารอยู่ไหน!” หลี่เยาตาเป็นประกาย พูดด้วยความตื่นเต้น

ธนาคาร ต้องมีเงินเยอะแน่ ซูอวี้ส่ายหัว พวกเขาอยู่ในมิติที่ต่างกัน ระบบการเงินก็ต่างกัน

“ไม่ได้”

“พี่อวี้! ที่นั่นมีร้านทอง!” หลี่เยาชี้ไปที่ร้านทองเล็กๆ ตรงข้าม ด้วยความตื่นเต้น

หวังเฉียงและจางเลี่ยง รู้สึกงง พวกเขามาฆ่าซอมบี้ หาเสบียง ไม่ใช่เหรอ?

หาทองคำมาทำไม? พอนึกถึงคำพูดของซูอวี้ที่บอกว่า เอาของมีค่ามาให้เขา นี่มันเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า?

“ไป!”

ทั้งสี่คน วิ่งไปที่ร้านทอง ที่นี่ ประตูยังไม่พัง ข้างในมีแต่ใยแมงมุม เคาน์เตอร์ก็ไม่เสียหาย ต่างจากซูเปอร์มาร์เก็ต ที่นี่ไม่มีใครเคยมา

พวกเขารื้อเคาน์เตอร์ เก็บเครื่องประดับทอง กำไลหยก ต่างๆ ใส่ในพื้นที่พิเศษ แล้วนึกถึงคำสั่งของเซี่ยฉิง เรื่องหนังสือ ก็เลยไปที่ร้านหนังสือ

เขาก็เก็บหนังสือมาอีกหลายเล่ม จนพื้นที่พิเศษเต็ม

เลยต้องรอเก็บพรุ่งนี้!

พื้นที่พิเศษน้อย!

เก็บของเสร็จแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้รีบกลับ ยังฆ่าซอมบี้ รอบๆ ได้ลูกปัดคริสตัลมาสิบกว่าเม็ด แล้วค่อยกลับ

พอพวกเขากลับถึงฐาน ก็บ่ายแล้ว

พระอาทิตย์ตกดิน ซอมบี้ก็เริ่มตื่นตัว แข็งแกร่งขึ้น ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นมนุษย์ที่มีพลังพิเศษ ก็ไม่กล้าพักค้างคืนในเมือง

ซอมบี้ไม่กี่ตัว พวกเขาก็ฆ่าได้ง่ายๆ แต่ถ้าเป็นซอมบี้หลายร้อย หลายพันตัว ก็คงจะถูกฆ่าตาย

ซูอวี้และพวกเขากลับไปที่ฐานทัพใต้ดิน มีเพียงแสงไฟสลัวๆ เป็นเครื่องกำเนิดไฟฟ้าที่พวกเขาหาเจอ มีหลอดไฟไม่กี่ดวงให้ใช้

“พี่…พี่อวี้”

คุณย่าคนหนึ่ง เดินมาดักซูอวี้

ซูอวี้คิดว่า คุณย่าจะขออาหาร เลยขมวดคิ้ว พูดว่า “วันนี้อาหารแจกหมดแล้ว พรุ่งนี้ถึงจะมี”

คุณย่าถอดกำไลหยกออกจากมือ เป็นกำไลที่เธอใส่มาตลอดชีวิต

“อันนี้ให้พี่ พรุ่งนี้ ช่วยหามาให้หลานชายฉันหน่อยได้ไหมคะ?”

ซูอวี้รับกำไลหยก ดูเหมือนคุณภาพจะดี แต่ในยุคนี้ ขนมปังแผ่นเดียว ยังมีค่ากว่า

“หลานชายเธอเป็นอะไร?” ซูอวี้รีบถาม

“น่าจะเป็นโรคกระเพาะอาหารอักเสบเฉียบพลัน” ชายคนหนึ่งที่ใส่แว่น หน้าตาเหลี่ยมสี่เหลี่ยม เดินเข้ามา ก่อนโลกาวินาศ เขาเป็นหมอ ตอนนี้ก็รักษาคนในฐาน

แต่ก็แค่รักษา เพราะไม่มียา ไม่มีอุปกรณ์

“ได้ เดี๋ยวผมหาวิธี” ซูอวี้ตอบ

“คนในฐาน หลายคนเป็นโรคกระเพาะอาหารอักเสบเฉียบพลัน น่าจะเพราะกินของไม่สะอาด” หลี่เยาพูด

“มีเรื่องอะไร ค่อยคุยกันพรุ่งนี้”

พอซูอวี้พูด ก็ไม่มีใครกล้าเถียง

พอซูอวี้และพวกเขาออกไปแล้ว คุณย่าก็ร้องไห้ หมอก็อยากจะปลอบ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร

“แม่จ๋า กินนะคะ!” เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ถือขนมปังครึ่งชิ้น เธอไม่กิน อยากให้แม่กิน

“กิน…กินเถอะ” ผู้หญิงพูดเสียงอ่อนแรง หน้าซีด ตาโหล ริมฝีปากดำคล้ำ นี่เป็นผลจากการกินของมีพิษมานาน

"แม่คะ อย่าตายนะ! ลูกจะให้แม่กินทั้งหมดเลย ขอร้องล่ะ อยู่กับหนูนะคะ" เด็กหญิงวัยสี่ขวบร้องไห้สะอึกสะอื้น

คนที่เห็นเหตุการณ์นี้ต่างก็ชินชาเสียแล้ว ที่ฐานนี้ยังพอไหว แต่ได้ยินมาว่าฐานข้างๆ ขาดอาหารถึงขั้นกินเนื้อเพื่อนมนุษย์ด้วยกันแล้ว

ซูอวี้เข้าไปในมิติพิเศษ พบว่าของที่เขาเก็บไว้ยังไม่ได้ย้ายออกมา นึกถึงความต่างของเวลา ตอนนี้ที่นั่นคงเป็นดึกแล้ว เขาจึงทิ้งโน้ตไว้แผ่นหนึ่ง

วันรุ่งขึ้น เซี่ยฉิงตื่นแต่เช้า

เธอรู้สึกสดชื่นมากช่วงนี้ อาจเพราะมีเงินบวกกับการดูดซึมลูกแก้วลูกปัดคริสตัล ร่างกายเธอก็เปลี่ยนแปลงไปมาก

พอตื่นสิ่งแรกที่ทำคือเช็คโทรศัพท์ มีข้อความเยอะมาก จากแอปฯ ชีเมา

ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงเช้า

เธอเข้าไปในพื้นที่พิเศษของตัวเอง เครื่องประดับทองคำส่องแสงวิบวับ แทบจะทำให้ตาพร่าไปหมด