เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1
บทที่เกี่ยวข้อง
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 2
“ถ้าคุณมีทองคำ เพชร หรือของมีค่าอะไรก็ตาม คุณสามารถแลกกับฉันได้!” สายตาของเซี่ยฉิงเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น“มีน้ำไหม?” เสียงผู้ชายแหบแห้ง“น้ำแร่? น้ำดื่ม? ชานม? เครื่องดื่มอื่นๆ มีเบียร์ด้วย! คุณอยากดื่มอะไร?”“น้ำธรรมดาก็ได้ครับ” ริมฝีปากของเขาแห้งแตก อยากได้น้ำสะอาดสักหน่อยขวดน้ำของพวกเขาที่นี่มีพยาธิแล้วเซี่ยฉิงสามารถเข้าไปพื้นที่พิเศษนี้ได้ แต่ซูอวี้สามารถเก็บและเอาของที่นี่ได้เท่านั้นเซี่ยฉิงรีบวิ่งเข้าครัว ใช้แก้วของเธอชงชาเก๊กฮวยให้ซูอวี้ พร้อมทั้งใส่น้ำตาลลงไปด้วย“กี่โมงแล้ว ยังไม่ออกมาช่วยทำงานอีกเหรอ? ไม่ไปเลี้ยงวัวที่บ้านอีก?คุณย่ามองดูเซี่ยฉิงวิ่งออกมาในชุดนอนด้วยสีหน้าไม่พอใจเมื่อมองดูนาฬิกา เวลาเก้าโมงเช้าแล้ว คุณย่าของเธอไม่ชอบลูกสาว พ่อแม่ของเธอมีแค่ลูกสาวคนเดียว จึงไม่พอใจครอบครัวของเธอมาโดยตลอดและลำเอียงไปทางลูกๆ ของคุณลุงเธอมาก“ผู้หญิงก็เป็นพวกสิ้นเปลือง! ไม่ได้เงิน พอแต่งงานไปก็เป็นของคนอื่น!”“เสียเงินไปส่งเรียนมหาวิทยาลัยตั้งเยอะ! ฉันก็บอกแล้วว่าผู้หญิงเรียนอะไรนักหนา! เก็บเงินไว้ให้หลานชายเอาไปแต่งงานดีกว่า!” คุณย่ามองดูหลังเซี่ยฉิง คิดว่าเ
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 3
“พื้นที่พิเศษไม่ใหญ่ขึ้นเลยอ่ะ!” เซี่ยฉิงพูดด้วยความผิดหวัง“งั้นก็คงเพราะพลังงานไม่พอ! ต้องดูดซับเพิ่มอีก”“เดี๋ยวฉันจะหาลูกปัดคริสตัลมาให้คุณอีก” ซูอวี้เสริมว่าถึงแม้ว่าพื้นที่พิเศษจะไม่ใหญ่ขึ้น แต่เธอก็รู้สึกว่าถึงแม้จะไม่ได้กินข้าวเช้าก็ยังมีแรง!และเธอมองกระจกในตู้เสื้อผ้า ดูเหมือนว่ารอยคล้ำใต้ตาจะลดลง?ยังมีฟังก์ชั่นทำให้ผิวขาวอีกเหรอ? แต่กลิ่นนี้มันเหม็นเกินไปแล้วอ่ะ!พอนึกถึงเรื่องนี้! เขาให้ลูกปัดคริสตัลเธอแล้ว เธอต้องทำอาหารเช้าให้เขา!เซี่ยฉิงรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง แล้วก็วิ่งไปที่ห้องครัว เวลานี้พ่อแม่ของเธอไปทำงานที่ไร่กันหมดแล้วแต่ในหม้อยังมีข้าวเช้าที่เหลือไว้ให้เธอ ขนมปังไส้เนื้อหลายชิ้น ตอนนี้ยังอุ่นอยู่เลยนี่เป็นเนื้อหมูที่เลี้ยงเอง หอมมาก เธอเก็บไว้หนึ่งชิ้น แล้วเอาขนมปังไส้เนื้ออีกสองชิ้นใส่ลงในพื้นที่พิเศษส่วนข้าว แป้ง และน้ำมัน ถ้าเอาไปหมดเลย พอพ่อแม่กลับมาเห็น คงคิดว่ามีโจรเข้าบ้านแน่ๆซูอวี้ยังคงคิดที่จะบุกเข้าไปในเมือง เพื่อไปหาร้านค้า แต่ตอนนี้มืดแล้ว ต้องรีบหาที่ปลอดภัยก่อน เช่นอาคารที่พักอาศัย น่าจะมีเครื่องประดับทองคำอยู่บ้างเวลาในโลกของเขากับเ
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 4
เซี่ยฉิงมองดูกล่องเครื่องประดับที่เพิ่มขึ้นมาในพื้นที่พิเศษ ข้างในมีทองคำจริงๆด้วย!สร้อยคอทองคำ กำไลทองคำ และแหวนทองคำ! น่าจะมีสักสี่สิบห้าสิบกรัมได้!ราคาทองคำตอนนี้เท่าไหร่? เซี่ยฉิงรีบเปิดมือถือขึ้นมาดูราคาทองคำอยู่ที่ 2995 ต่อกรัมแล้ว! ช่วงนี้ราคาทองคำขึ้นเรื่อยๆเลย!ควรเปลี่ยนมือถือเครื่องเก่าๆของเธอแล้ว! มันค้างจนแทบใช้ไม่ได้ ครอบครัวส่งเธอเรียนมหาวิทยาลัย ค่าเล่าเรียนก็ไม่น้อยพ่อแม่ของเธอเป็นชาวนา ทุกบาททุกสตางค์ล้วนเป็นเงินที่ได้มาด้วยความยากลำบากหลังจากเรียนจบ เธอทำงานโอทีทุกวัน เงินเดือนก็พอแค่จ่ายค่าเช่าบ้านและค่าใช้จ่ายประจำวัน สุดท้ายเธอก็ทนแรงกดดันไม่ไหว เลยกลับบ้านเธอยังจำได้ว่าตอนนั้นเสียงแหบแห้ง โทรศัพท์หาแม่บอกว่าอยากกลับบ้านที่จริงแล้วใจเธอรู้สึกกังวล แต่แม่ของเธอ หยางเซี่ยกลับพูดอย่างตื่นเต้นว่า: “กลับมาเถอะ! ที่นี่จะเป็นบ้านของลูกเสมอ!”ตอนนี้ เซี่ยฉิงมองดูเครื่องประดับทองคำในมือ พวกนี้รวมกันน่าจะหนักกว่าห้าสิบกรัม!เซี่ยฉิงเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปข้างล่าง เวลานี้พ่อแม่ของเธอยังทำงานอยู่ข้างนอก มีแค่คุณย่าอยู่บ้านคุณย่าตัวงอ มองดูเซี่ยฉิงขี่รถมอเตอ
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 5
“แม่ นี่เป็นของที่ลูกซื้อมาจากเมืองให้แม่กับพ่อค่ะ เป็นสมาร์ทโฟน แม่กับพ่อไม่ต้องใช้โทรศัพท์รุ่นเก่าแล้วนะคะ”“แล้วนี่ก็เป็นเสื้อผ้าและรองเท้าที่ซื้อให้แม่กับพ่อ ลองใส่กันดูนะคะ”“สมาร์ทโฟนเหรอคะ? ไม่ใช่ของถูกๆนี่นา?” พ่อเซี่ยรีบวางเครื่องมือลง แล้วเช็ดมือคนในหมู่บ้านถ้าได้ใช้สมาร์ทโฟน ก็ดูวิดีโอได้ บางครั้งเขาก็ไปดูด้วยพวกเขาบอกว่าเป็นลูกชายซื้อให้ตอนปีใหม่ตอนนี้เขามีแล้ว รับสมาร์ทโฟนด้วยความดีใจ“ใช้อย่างไรเหรอ?” พ่อเซี่ยแกะสมาร์ทโฟนออก ยังไม่รู้วิธีใช้เลย“ฉันไปถามซุนเจี้ยนกั๋วดู เขาใช้เป็น!” พอพูดจบ พ่อเซี่ยก็ถือสมาร์ทโฟนที่แกะออกแล้ว วิ่งออกไป“ฉันอยู่ตรงนี้ ให้ฉันสอนก็ได้นี่คะ?” เซี่ยฉิงมองดูพ่อที่วิ่งออกไปด้วยความดีใจ แล้วพูด“พ่อฉันเนี่ย ไปอวดซุนเจี้ยนกั๋วแน่ๆ”ซุนเจี้ยนกั๋ว ตั้งแต่มีสมาร์ทโฟนหลังปีใหม่ ก็มักจะเอาออกมาอวด คนสูงอายุในหมู่บ้านหลายคนก็อิจฉาเซี่ยฉิงมองดูเสื้อผ้าและรองเท้าใหม่ พูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า: “แต่ เสื้อผ้าและรองเท้าที่ซื้อให้พ่อ ยังไม่ได้ลองเลยนะคะ”“ให้พ่อลองใส่ตอนเย็นก็ได้ ฉิงฉิงช่วยแม่ให้อาหารไก่ก่อน เดี๋ยวแม่จะลองใส่เสื้อผ้ากับรองเท้าดู!”
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 6
อู๋ชุ่ยหลิงกำลังนั่งอาบแดดอยู่ในลาน เห็นลูกสาวถือของสารพัดเดินเข้ามา“ฉิงฉิง กลับมาแล้วเหรอ?” อู๋ชุ่ยหลิงยิ้มแล้วพูด“กลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ นี่แม่กับพ่อค่ะ หนูซื้อเสื้อผ้ามาฝาก ลองใส่ดูนะคะ”“เสื้อผ้าชุดนี้ดูไม่ธรรมดาเลยนะ ซื้อจากห้างในเมืองใช่ไหม?” ตอนนั้นป้าของเซี่ยฉิงเดินเข้ามาพูดพร้อมรอยยิ้ม“ยังติดป้ายราคาอยู่เลย รองเท้าคู่ละพันสอง แพงจังเลย รีบเอาไปคืนเถอะลูก เงินพันกว่านี่ใช้ได้เป็นเดือนเลยนะ” อู๋ชุ่ยหลิงเห็นราคาแล้วรีบโบกมือพูด“นี่เป็นของขวัญจากหลานสาวที่ทำงานหาเงินได้ในเมืองค่ะ!”ตอนนั้นคุณย่าของฉิงฉิงไม่เห็นด้วยให้ฉิงฉิงเรียนมหาวิทยาลัย ค่าเล่าเรียนปีละหลายหมื่น คุณยายของฝ่ายแม่เป็นคนช่วยออกเงินส่วนหนึ่ง“ฉิงฉิงนี่เป็นเด็กดีนะ ซื้อโทรศัพท์สมาร์ทโฟนให้แม่กับพ่อด้วย!”“สมาร์ทโฟนนี่ไม่ใช่ถูกๆ นะ” อู๋ชุ่ยหลิงพูด เห็นลูกสาวมีความสุข ชีวิตดีขึ้น เธอก็มีความสุขด้วย“ฉันก็อยากให้ลูกสาวเรียนมหาวิทยาลัย ไปหางานทำในเมืองเหมือนกัน” ป้าพูดพร้อมรอยยิ้มเรียนมหาวิทยาลัยในเมือง ทำงานหาเงินได้ มีอนาคตดี“แม่ลองใส่ดูนะคะ! ของพ่อก็มีด้วย!”อู๋ชุ่ยหลิงพูดว่าแพง แต่ก็หยิบเสื้อ
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 7
เซี่ยฉิงคิดว่ายังสนิทกับหวังซือซืออยู่ เป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน เรียนโรงเรียนเดียวกันด้วย เลยตกลงเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้เธอ“ได้สิ!”เดี๋ยวนี้ เธอไม่ค่อยไปงานแต่งงานเพื่อน งานรวมรุ่นก็เปลี่ยนไป กลายเป็นการแข่งขันกันไปหมดไม่ก็แข่งงาน ก็แข่งแฟน แข่งฐานะต่อมา เซี่ยฉิงวางโทรศัพท์ แล้วหยิบลูกปัดคริสตัลจากพื้นที่พิเศษออกมา เริ่มบีบและดูดซับพลังงานมีอยู่เจ็ดเม็ด เธอใช้มือบีบและดูดซับพลังงานทั้งหมด แรกๆ เธอไม่ชอบกลิ่นนี้ แต่ตอนนี้ชินแล้วหลังจากดูดซับพลังงานเสร็จ เธอรูสึกมึนๆ มองอะไรไม่ค่อยชัด เลยถอดแว่นสายตาออกเธออ้าปากค้าง มองโลกที่ชัดเจน เงยหน้าขึ้นมองคอมพิวเตอร์ ไม่ต้องใส่แว่น ก็มองเห็นตัวหนังสือได้ชัดแจ๋ว“ฉัน…ฉันไม่เป็นโรคสายตาสั้นแล้ว!”ฮ่าๆ! เธอหายจากโรคสายตาสั้นแล้ว! ไม่คิดเลยว่าพลังงานจากลูกปัดคริสตัลจะมีประโยชน์แบบนี้! ตอนนี้ถึงจะรู้ว่ามันมาจากสมองซอมบี้ เธอก็ไม่สนใจแล้ว!แค่นี้ก็ดีใจแล้วที่เธอไม่ต้องใส่แว่นสายตาอีกต่อไป!ไม่ใช่แค่ตา แต่รู้สึกว่าร่างกายก็แข็งแรง เหมือนมีแรงเหลือเฟือ เดี๋ยวเธอจะไปช่วยพ่อแม่ทำงานที่ไร่ตอนนี้ก็รู้ว่าพื้นที่พิเศษขยายใหญ่ขึ้นจริงๆ! การดูดซับล
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 8
“25,000 เหรอ? เยอะแยะเลย! ไม่ต้องเยอะขนาดนั้นหรอก! มะเขือเทศก็แค่โลละร้อยห้า ในเมืองขายโลละสี่ร้อยกว่าเอง”“แล้วกะหล่ำปลี ราคาตอนนี้ก็แค่โลละห้าสิบหรือร้อยเอง”เซี่ยฉิงรู้ว่าผักราคาถูก แต่ไม่คิดว่าจะถูกขนาดนี้เซี่ยจี้เสียงไม่ค่อยเชื่อคำพูดของลูกสาว ปกติเขาขายผักได้แค่หมื่นถึงหมื่นห้าพัน ก็ถือว่าดีแล้วบางทีก็ได้แค่ห้าพันกว่ามะเขือเทศตั้งแต่เพาะกล้า จนติดผล สุก ก็ใช้เวลาสองถึงสามเดือน“สามเดือนที่ผ่านมา นอกจากมะเขือเทศ เรายังปลูกอะไรอีกบ้าง?”“ปลูกแตงโมด้วย แตงโมอีกเดือนกว่าๆ ก็สุกแล้ว” เซี่ยจี้เสียงพูดที่บ้านเขาปลูกแต่ผลไม้ตามฤดูกาล เลยขายไม่ได้ราคาดีถ้ามีโรงเรือน การเพาะปลูกก็จะเร็วขึ้น ปลูกผักผลไม้นอกฤดู ราคาก็จะสูงขึ้นนึกถึงราคาของกะหล่ำปลีที่พ่อพูด แล้วกะหล่ำปลีก็ปลูกเร็ว แค่เดือนกว่าๆ ก็เก็บเกี่ยวได้“อีกไม่กี่วัน มะเขือเทศชุดนี้ก็สุกแล้ว เราไปปลูกกะหล่ำปลีกันเถอะ!”“กะหล่ำปลีเหรอ? ไม่ได้! ตอนนี้ขายไม่ได้ราคาที่ดี รอปลูกตอนเดือนพฤศจิกายนดีกว่า!”เดือนพฤศจิกายน เป็นฤดูหนาว อากาศหนาว คนก็อยากซื้อกะหล่ำปลีไว้กินกัน“พ่อคะ! ลูกค้าของฉันสั่งกะหล่ำปลี! เราปลูกกะหล่ำปล
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 9
หลายคนหน้าตาผอมโซ ร่างกายผอมแห้ง สายตาต่างก็จ้องมองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่หลี่เยากำลังต้มอยู่ ไอน้ำลอยขึ้นมา พร้อมกลิ่นหอมยั่วยวนในดวงตาของพวกเขามีทั้งความปรารถนาอย่างแรงกล้า และความเศร้าโศกที่ไม่อาจบรรยายได้มุมปากกระตุกเล็กน้อย เหมือนกับว่าทุกการหายใจ ต่างพยายามดมกลิ่นหอมนั้นบางคนก็กลืนน้ำลาย มีเสียงดังเล็กๆ ในลำคอ อากาศราวกับแข็งตัว เวลาช้าลง ได้ยินแต่เสียงบะหมี่เดือดปุดๆ สายตาของทุกคนแสดงออกถึงความปรารถนาอย่างแรงกล้าถ้ามีใครสักคนเข้ามาแย่ง คนอื่นๆ คงจะกรูกันเข้ามาด้วยหลี่เยามองไปที่เพิงของคนข้างๆ สีหน้าของทุกคนไม่ค่อยดี ความหิวโหยทำให้ร่างกายผอมแห้งคนที่กูกปลูกตื่น มีพลังพิเศษ ก็มีน้อยมากหลี่เยาหันไปบังสายตาของคนอื่นๆ“พวกเขาจะมาแย่งอาหารของเราไหมนะ?” สายตาที่ร้อนแรงแบบนั้น น่ากลัวเกินไปเถียนรุ่ยอุ้มลูก โต้วโต้วดื่มนมถั่วเหลืองแล้ว ตอนนี้ดูมีแรงขึ้นเยอะ“พวกนั้นไม่กล้าหรอก” สายตาของหลี่เยาแข็งกร้าวขึ้น มองไปที่พวกเขาคนอื่นๆ ต่างก็หน้าซีด ไม่กล้าเข้ามา แต่ก็ยังมองมาทางนี้ น้ำลายไหลไม่หยุดซูอวี้เห็นเด็กๆ มารวมตัวกันอยู่ที่เพิง เด็กพวกนี้ พ่อแม่ตายหมดแล้ว เหลือแต่พ
บทล่าสุด
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 40
“อ้อ พี่อวี้ สองคนที่โดนซอมบี้กัดเมื่อครั้งก่อน คนหนึ่งกลายเป็นซอมบี้ ผมกำจัดไปแล้ว อีกคนกลายเป็นผู้มีพลังพิเศษ ผมให้เขาเข้าร่วมทีมงานพิเศษแล้ว”ชายคนนั้นชื่อหวังสุ่ย เป็นทหารผ่านศึก!ตอนนั้นทั้งสองคนโดนกัด คนหนึ่งกลัวตาย กลัวจะเป็นซอมบี้ เลยดิ้นไปมา แต่หวังสุ่ยไม่ใช่ กลับนั่งนิ่งๆรอ จิตใจเข้มแข็งมาก“ได้!”ผู้มีพลังพิเศษ จะมีภูมิคุ้มกันต่อซอมบี้ จะเสริมสร้างร่างกาย และภูมิคุ้มกัน แต่ถ้าเป็นผู้มีพลังพิเศษที่อ่อนแอ โดนซอมบี้กัด หรือเจอซอมบี้ที่แข็งแกร่ง สารพิษก็จะเพิ่มขึ้น ผู้มีพลังพิเศษก็อาจจะติดเชื้ออีกครั้งถ้าผู้มีพลังพิเศษติดเชื้อกลายเป็นซอมบี้ ก็จะกลายเป็นซอมบี้กลายพันธุ์ แข็งแกร่งกว่าเดิมฟ้าสางแล้ว ก็มีคนมายืนเข้าแถวหน้าประตู เริ่มรับอาหาร ทุกคนก็เข้าแถวอย่างเป็นระเบียบซูอวี้ยืนอยู่บนที่สูง พูดเสียงเย็นชาว่า:“วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการแจกจ่ายอาหาร ต่อไปนี้ จะต้องใช้ของมีค่ามาแลกอาหาร”“ของมีค่าอะไรก็ได้ ยกเว้นอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์!”อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ ก็คือ โทรศัพท์มือถือ เครื่องรับส่งสัญญาณ และอื่นๆ“วันนี้แจกขนมปัง และข้าวหุงครึ่งกิโลกรัม พรุ่งนี้เป็นเนื้อต้ม!
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 39
ใบหน้าข้างหนึ่งของเขา ส่องสว่างด้วยแสงแฟลช เส้นสายคมชัด สง่างาม ดั้งโด่ง สวยงามถ่ายแค่ข้างเดียว!เซี่ยฉิงรู้สึกตื่นเต้น และคาดหวัง ใจเต้นตึกตัก?ทั้งคาดหวังทั้งเสียดาย ทำไมถ่ายแค่ข้างเดียวล่ะ?เธอชาร์จโทรศัพท์มือถือ รอให้ตื่นนอนพรุ่งนี้ค่อยใส่กลับเข้าไปในพื้นที่พิเศษ เช้าไปส่งนม แล้วก็ไปซื้อของอีกชีวิตที่นั่น ยากลำบากมาก โดยเฉพาะเด็กๆ ได้ยินซูอวี้บอกว่า อย่างน้อยก็มีเด็กหลายสิบคนส่วนใหญ่เป็นเด็กกำพร้า วันนี้เธอไปตลาดในเมือง สั่งซื้อหมูสามตัว ชำแหละแล้วส่งมาที่โกดังหมูตัวหนึ่ง สองร้อยกิโลกรัม เธอซื้อสามตัว ข้าวและข้าวฟ่าง ก็ซื้อห้าสิบถุง ใส่ไว้ในโกดังเธอไม่แน่ใจว่า จะซื้อของได้เยอะไหมที่เมืองโหมตูไข่สิบกิโลกรัมต่อลัง เธอก็ซื้อหลายสิบลังรวมแล้ว ใช้เงินไปเกือบห้าแสนในโกดัง ของที่เธอซื้อ ก็ส่งมาเรียบร้อยแล้ว“ซูอวี้”ได้ยินเสียงทุ้มต่ำ “อืม” เสียงค่อนข้างทุ้ม“ผมอยู่”เขารอเธออยู่รู้ว่าเขาอยู่ เซี่ยฉิงก็เริ่มเก็บของเข้าไปในพื้นที่พิเศษเพื่อรักษาความสดใหม่ของนม ซูอวี้ไม่ได้รีบนำออกมา แค่เอาออกมาถังละถัง แจกจ่ายให้กับคนเหล่านั้นทุกวันก็พอนมที่เหลืออีกหลายถัง และไ
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 38
เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนี้มาตั้งแต่ต้น“ตอนที่เขากำลังแย่งของ ทำไมแกไม่ห้ามล่ะ?”“ถ้าให้ฉันเจออีกครั้ง ก็ออกไปให้หมด!”“ครับๆๆ! ไม่กล้าแล้วครับ ไม่กล้าแล้วครับ!” ชายคนนั้นรีบพูดตอนนี้ฐานมีอาหาร ใครจะยอมออกไปล่ะ?ซูอวี้วางเด็กชายลง ตอนนี้ ดวงตาของเด็กชายเต็มไปด้วยความกลัวแม้แต่จะมองซูอวี้ ก็ยังตัวสั่นซูอวี้ประคองเด็กผู้หญิงที่ล้มลง ลูบหัวเธอ“เด็กไม่รู้เรื่อง ผู้ใหญ่ก็ไม่รู้เรื่องด้วยเหรอ? พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมารับอาหารแล้ว”ซูอวี้พูดจบ ก็อุ้มเด็กผู้หญิง ถือกล่อง แล้วก็จากไปชายคนนั้นที่กำลังตกใจ ก็จะคุกเข่าขอร้องซูอวี้ แต่พอสบตาที่เย็นชา ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้วเด็กกำพร้าคนอื่นๆ ก็ซ่อนตัวอยู่ไม่ไกล พวกเขาก็อิจฉามาก แต่ก็ไม่ได้ไปแย่งพวกเขามีอาหารที่ได้รับ ก็รู้สึกพอใจแล้วซูอวี้มองดูเด็กกำพร้า ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก้มมองเด็กผู้หญิงที่อุ้มอยู่ กอดตุ๊กตาที่ “แม่” ให้ไว้แน่นๆต่อไปนี้ ทุกอย่างจะดีขึ้น พรุ่งนี้ เซี่ยฉิงจะส่งนมมาให้เยอะๆ เด็กๆทุกคนจะได้ดื่มแม่ของเซี่ยฉิงกำลังเก็บของอยู่ที่บ้าน นึกถึงเมืองใหญ่ ของทุกอย่างแพง ก็เลยเอาผักที่ทำเอง ใส่ไว้ในกล่อง และขนมปังไส้เนื้อที่น
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 37
ซูอวี้ไปหาเด็กผู้หญิงคนนั้นแต่เช้า ไม่เหมือนเด็กคนอื่นๆที่มักจะทำหน้ามึนงงมีเพียงเด็กผู้หญิงคนนี้เท่านั้นที่มีดวงตาที่ส่องแสง ในโลกที่เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง เหมือนกับแสงแห่งความหวัง“ชื่ออะไรจ๊ะ?”เด็กผู้หญิงส่ายหัว เธอไม่รู้ว่าตัวเองชื่ออะไร“มีพี่สาวฟ้าใส ให้ฉันเอาอันนี้มาให้คุณ”ซูอวี้วางกล่องเล็กๆไว้ข้างๆเด็กผู้หญิงสำหรับเขาแล้ว ไม่ใช่กล่องใหญ่ แต่สำหรับเด็กผู้หญิงอายุสี่ขวบ ก็ถือว่าใหญ่แล้วเด็กผู้หญิงมองกล่องที่อยู่บนพื้นด้วยสีหน้าสงสัย ไม่รู้ว่าข้างในมีอะไรซูอวี้มองดูเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่อยู่ตรงหน้า พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า:“พี่ช่วยเปิดให้”ซูอวี้เปิดกล่อง สิ่งแรกที่เห็นคือตุ๊กตาขนปุยน่ารักๆ ต่อมาก็เป็นชุดเสื้อผ้าใหม่เอี่ยม และรองเท้าข้างล่างเป็นขนมปังสำหรับเด็ก กล่องเล็กๆใบนี้ เต็มไปหมด“ว้าว”เด็กผู้หญิงเห็นตุ๊กตาขนปุยน่ารักๆ ก็ชอบทันทีเด็กผู้หญิงคนไหนล่ะที่ไม่ชอบตุ๊กตา! เธออยากจะอุ้มตุ๊กตา แต่ว่ามือของเธอสกปรก ร่องเล็บก็ดำปี๋พอสัมผัสตุ๊กตาที่สะอาด เด็กผู้หญิงก็รู้สึกตื่นเต้น เหมือนกับว่ามันไม่เข้ากับเธอซูอวี้หยิบตุ๊กตาขึ้นมา วางไว้ในอ้อมกอดของเธอ“
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 36
ซูอวี้ได้ยินเสียงเซี่ยฉิง ก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าทันที พูดว่า:“ได้! รอผมหน่อย!”ซูอวี้รีบเรียกคนมาหลายคน ครั้งนี้ ของที่เซี่ยฉิงส่งมา ก็เยอะมาก“กล่องใหญ่ใบนี้ เป็นของขวัญสำหรับคุณโดยเฉพาะ!”เซี่ยฉิงซื้อของให้เขาโดยเฉพาะ ใส่ไว้ในกล่องกระดาษใบใหญ่!“กล่องเล็กใบนั้น เป็นของที่ซื้อให้เด็กผู้หญิงที่ถ่ายรูป ยังไม่รู้ชื่อเธอเลย”“ครั้งหน้าผมจะถามให้ แล้วค่อยบอกคุณ”“ได้ค่ะ ฉันจะไปเมืองโหมตู หาของมีค่ามาให้ฉันบ้างนะคะ ฉันจะเอาไปขายที่เมืองโหมตู!”“ไม่ต้องเยอะมากนะคะ!” เซี่ยฉิงรีบบอกซูอวี้หยุดพูดสักครู่ แล้วพูดว่า “ได้!”ที่นี่เขาหาของมีค่าไว้ให้เธอเยอะแล้ว แม้แต่ในโกดังใต้ดินของบ้านเถียนรุ่ย ในย่านวิลล่า ก็มีของดีๆซ่อนอยู่เยอะมากแต่เขาก็คิดว่า เซี่ยฉิงก็ต้องหาช่องทางที่เหมาะสม เพื่อขายของพวกนี้ด้วยจัดการอาหารที่เซี่ยฉิงส่งมา หลี่เยากับพวกเขาก็พบว่า อาหารเหล่านี้มีอายุการเก็บรักษา และอาหารบางอย่าง พวกเขาก็ไม่เคยเห็นมาก่อน“ของพวกนี้มาจากอีกโลกหนึ่ง หม้อไฟแบบนี้ กินยังไงเหรอคะ?” หวังเฉียงมองดูหม้อไฟ ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูด“อันนี้ฉันรู้ เดี๋ยวฉันสอนให้ หม้อไฟแบบนี้ เราแบ่งกันเ
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 35
ผู้หญิงคนนั้นได้ยินว่าเซี่ยฉิงสั่งซื้อนมสดสิบถัง ก็ยิ้มแฉ่ง ท่าทางและน้ำเสียงก็ดีขึ้นทันที“สั่งซื้อสิบถัง ฉันให้เพิ่มอีกสิบกิโลกรัม รวมเป็นห้าหมื่นบาท”ห้าร้อยกิโลกรัมต่อถัง สิบบาทต่อกิโลกรัม ถังละหนึ่งห้าพัน! นมบรรจุถุงทั่วไป สองร้อยห้าสิบมิลลิลิตร ก็คือครึ่งกิโลกรัมถ้าเธอไปซื้อนมบรรจุถุงที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ก็จะแพงกว่านี้ และต้องใส่สารกันบูดด้วย อันนี้เป็นนมสดแท้ๆแต่มีข้อเสีย เว้นแต่จะเก็บไว้ในพื้นที่พิเศษ ไม่งั้นก็เก็บได้แค่เจ็ดวันทั้งสองคนเพิ่มไลน์เซี่ยฉิงโอนเงินห้าหมื่นไปทันที ถือน้ำนมสิบกิโลกรัมที่ได้รับ กลับบ้านกลับถึงบ้านแล้ว นิยายสองเล่ม ก็อัพเดตไปอีกห้าหมื่นคำ!เธอดูคอมเมนต์:“ผู้แต่งสุดยอด! ชอบนิยายแบบนี้มาก อัพเดตเร็ว ไม่ต้องรอเลย!”“ผู้แต่งอัพเดตเร็วมาก! รักเลย!”มีต้นฉบับเก็บไว้ ไม่ต้องกังวล! เธอดูสัญญาอิเล็กทรอนิกส์ ไม่มีปัญหาอะไร ก็เลยเซ็นสัญญาแต่สัญญาจะมีผล ต้องอัพเดตนิยายให้จบก่อนเธอจึงตั้งค่า ให้นิยายสองเล่ม อัพเดตอัตโนมัติวันละห้าหมื่นคำนิยายสองเล่มนี้ เล่มหนึ่งเป็นเรื่องสั้น อีกเล่มเป็นเรื่องยาว“อัพเดตวันละห้าหมื่นคำ! ผู้เขียนขยันจัง!”เซี่ยฉิ
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 34
“สวัสดีค่ะ!”เซี่ยฉิงจำได้ว่า นิยายสองเล่มที่เธอเซ็นสัญญากับแอปฯ ชีเมาก็ผ่านการอนุมัติแล้ว อยู่ภายใต้การดูแลของซวนซวน“นิยายสองเล่มของคุณ 《อำนาจที่ครอบคลุมทั่วหล้า》และ《หญิงสาวอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ》 มีบริษัทภาพยนตร์อยากซื้อลิขสิทธิ์!”“แต่สองเล่มนี้ยังไม่จบเลยนะคะ?”เมื่อคืนเซี่ยฉิงอัพเดตนิยายสองเล่ม ห้าหมื่นคำ!ไม่ต้องเขียนเอง แค่สแกนแล้วอัพโหลดก็ได้“ฉันเห็นว่าเมื่อวานคุณอัพเดตไปหนึ่งแสนคำ คงจะมีต้นฉบับเก็บไว้เยอะแล้วสินะคะ”“บริษัทที่อยากซื้อลิขสิทธิ์ของคุณคือบริษัทเทียนหยู ลิขสิทธิ์ภาพยนตร์สามปี สิบล้าน หักภาษีส่วนบุคคลแล้ว ค่าลิขสิทธิ์นิยายสองเล่มนี้ จะได้ทั้งหมดเก้าล้าน”ได้ยินแบบนี้ ใจของเซี่ยฉิงก็รู้สึกตื่นเต้น ได้ยินเสียง “ปัง” เธอมองขึ้นไป เห็นว่าตะเกียบของเซี่ยจี้เสียงตกพื้นหยางเซี่ยอุดปาก ไม่เชื่อ“ถ้าพิมพ์เป็นหนังสือ เราก็จะแบ่งรายได้กัน ถ้าคุณยินดี ลองดูสัญญา ฉันส่งไปที่อีเมลของคุณแล้ว”“ได้ค่ะ! ฉันจะลองดูสัญญาก่อน”โต๊ะอาหารเงียบไปห้านาที สุดท้ายเซี่ยฉิงก็อดกลั้นความตื่นเต้น ทำเป็นพูดอย่างใจเย็นว่า: “ดูสิ ฉันบอกแล้วว่าฉันมีเงิน!”หยางเซี่ยก็ชอบอ่านนิยาย นิ
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 33
เช้าวันถัดไป เซี่ยฉิงตื่นแต่เช้า จัดการเครื่องประดับที่เหลือ กระเป๋าเดินทางสองใบที่อยู่ใต้เตียง จัดการได้เกือบหมดแล้วแล้วเธอก็เห็นโทรศัพท์มือถือที่ซูอวี้ใส่ไว้ในพื้นที่พิเศษ ครั้งนี้เปิดเครื่องแล้ว ดูเหมือนว่าที่นั่นจะมีไฟฟ้าแล้วเพราะเซี่ยฉิงไม่มีที่ชาร์จที่เข้ากันได้ เธอจึงเปิดโทรศัพท์ เห็นข้อความที่พิมพ์ไว้:{“ผมขอขอบคุณแทนพวกเขาสำหรับอาหาร มีรูปภาพด้วยนะ”} มีรูปภาพด้วยเหรอ? เซี่ยฉิงเปิดอัลบั้มรูปด้วยความอยากรู้อยากเห็น โทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าแบบนี้ เธอไม่ค่อยชิน หน้าจอสัมผัสไม่ได้รูปแรกทำให้เธอตกใจ! นี่มันยากจนกว่าชนบทที่ยากจนเสียอีก ผู้หญิงและผู้ชาย ผอมซูบ หนังติดกระดูกแต่ดวงตาของพวกเขามีความหวัง คนแรกที่ได้รับมันเทศ ก็ยิ้มอย่างมีความสุขแค่ได้มันเทศ ก็ทำให้พวกเขารู้สึกพึงพอใจแล้วต่อมาเป็นรูปเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อายุแค่ไม่กี่ขวบ ผมบางมาก ดูเหมือนว่าจะร่วงหมดแล้วถือมันเทศและมะเขือเทศ แต่ก็ดูมีความสุข เหมือนกับว่าได้กินของอร่อยที่สุดดวงตาของเซี่ยฉิงเริ่มแดงขึ้น เธอคิดว่าตัวเองเคยลำบาก แต่สำหรับเด็กๆเหล่านี้ อย่างน้อยเธอก็ไม่เคยขาดแคลนอาหารการกินวันนี้เธอตั้งใจจะไปหมู่
ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ บทที่ 32
“ครับ พี่อวี้! ถึงแม้ว่าเราจะตาย ก็จะไม่ให้ผักพวกนี้สูญหาย!”ไม่นาน ทั่วทั้งฐานก็มีควันไฟ บางคนมีหม้อก็เอาไปต้มมันเทศ ต้มมะเขือม่วงกิน!คนที่ไม่มีหม้อก็เอาไปย่างมันเทศ ย่างมะเขือม่วงกิน ทันใดนั้น ก็มีควันไฟลอยขึ้นมา นี่คือความหวังในการมีชีวิตรอดเด็กเล็กๆ โดยเฉพาะเด็กกำพร้า จะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ“พี่ชาย อันนี้อร่อยจังเลย อร่อยกว่ากินเปลือกไม้เยอะเลย” เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ใส่รองเท้าไม่พอดี นิ้วโป้งดำคล้ำ ถือมันเทศและมะเขือเทศ หน้าเปื้อน กัดมะเขือเทศคำหนึ่ง น้ำมะเขือเทศแดงๆเปื้อนปาก ยิ้มอย่างน่าสงสาร มองซูอวี้ด้วยดวงตาเป็นประกายซูอวี้ลูบหัวเธอ เด็กอายุแค่สี่ห้าขวบ แค่สัมผัสเบาๆก็มีผมร่วงหลายเส้นเด็กอายุเท่านี้ ลืมรสชาติอาหารเดิมไปแล้ว นับตั้งแต่จำความได้ ก็กินแต่ขนมที่หมดอายุ และใบไม้ที่มีพิษอีกด้านหนึ่ง หลี่เยากำลังต้มมันเทศและมันฝรั่งให้ภรรยา ต้มสุกแล้วบด เด็กก็กินได้“ที่รัก กินเยอะๆนะ!”“ไม่เป็นไรค่ะ เก็บไว้เถอะค่ะ” เถียนรุ่ยพูดอย่างเสียดาย“ยังมีอีกเยอะ! พี่อวี้บอกแล้ว ต่อไปนี้จะไม่ขาดอาหาร! คำพูดของพี่อวี้ คุณไม่เชื่อเหรอคะ? ต้องกินเยอะๆ ร่างกายถึงจะฟื้นตัวได้”“ร
