บททั้งหมดของ ข้ามยุคโลกาวินาศ: ผู้ล้นหลามทรัพย์เพื่อเลี้ยงกองทัพ: บทที่ 11 - บทที่ 20

40

บทที่ 11

หลายคนต่างก็ถามเซี่ยฉิง เพราะว่าชาวบ้านปลูกผักผลไม้ได้ แต่ขายไม่ออกนี่สิ เป็นเรื่องยากถ้าขายออนไลน์ ชาวบ้านก็ขาดทุน ต้องเสียค่าส่ง ต้นทุนไม่คุ้มการทำไร่นั้น เหนื่อยอยู่แล้วชาวบ้านในหมู่บ้านนี้ ส่วนใหญ่ขายที่อำเภอ หรือไม่ก็ไปขายที่เมืองใกล้ๆ“ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันติดต่อไปก่อน ดูว่าต้องการอะไร แล้วฉันจะติดต่อกลับไปนะคะ!”เซี่ยฉิงเองก็ไม่คิดว่า จะซื้อมันเทศได้เยอะขนาดนี้เจ้าสาวหวังซือซือ ถูกทิ้งไว้ข้างๆคิดว่าพรุ่งนี้ ไม่ต้องไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวแล้ว เลยไม่ต้องไปงานแต่งงานด้วยตอนนี้เธอมีเรื่องต้องทำเยอะ! เลยโอนเงินไปให้หวังซือซือหนึ่งพัน เธอมั่งคั่ง แล้วเธอก็จะรวยขึ้นเรื่อยๆ หนึ่งพันไม่ใช่เรื่องใหญ่ตอนนี้ เธอมีเงินเป็นแสน ต่อไปนี้ ก็จะมีมากกว่านี้ในหมู่บ้าน ถ้าเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน ไม่ใช่ญาติ ก็ให้แค่สองร้อยห้าแต่ถ้าอยู่ในเมือง อย่างน้อยก็หนึ่งพัน หรือสองพันห้าหวังซือซือ เห็นว่าผิวของเซี่ยฉิง สวยกว่าเธอ ก็รู้สึกไม่ค่อยดี แต่ตอนนี้ เห็นเซี่ยฉิงให้เงินค่าสินสอดหนึ่งพัน ก็เลยไม่โกรธแล้วพูดคุยกับเซี่ยฉิงอย่างกระตือรือร้น เงินสามารถซื้อความสุขได้จริงๆ!บ่ายวันนั้น เมื่อกลับ
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 12

ซูอวี้ตื่นขึ้นมา เห็นอาหารเต็มพื้นที่พิเศษ ก็ดีใจมากมีหนึ่งกล่อง เป็นของเซี่ยฉิง จัดเตรียมไว้ให้เขาโดยเฉพาะ เป็นข้าวหน้าเนื้อย่าง เซี่ยฉิงคงคิดว่าเขาเป็นลูกค้าประจำจัดให้พิเศษหน่อย ก็ไม่ผิดอะไร ยังมีโค้กให้ด้วย ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบเครื่องดื่มแบบนี้ซูอวี้ก็รู้สึกมีความสุขหลี่เยาและพวกเขาก็กินขนมปัง แต่คนในฐานยังเยอะอยู่ พื้นที่พิเศษของเซี่ยฉิง ต้องอัพเกรดแล้วคนก็เยอะ ต้องกินข้าวทุกวัน การใช้จ่ายก็สูงมากถึงแม้ว่าจะซื้อขนมปังมาเยอะ ก็ไม่พอแจกทุกคน หลายคนได้กินแค่ครึ่งเดียว แต่ก็ไม่ต้องกินดิน กินใบไม้ที่มีพิษ พวกเขาก็ดีใจมากแล้วขนมปังนุ่มๆ บางคนกินไปก็ร้องไห้“นมผง น่าจะมาถึงอีกวันสองวัน” ซูอวี้พูด“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ยังมีนมถั่วเหลืองผงเหลืออีกหลายถุง”เด็กๆ ที่อดอาหารมาสองสามวัน ตอนนี้ได้กินข้าวปกติ ก็เหมือนถูกหวยแล้วหลี่เยา หวังเฉียง จางเลี่ยง กำลังกินขนมปังอยู่ ก็รู้สึกมีความสุข แล้วก็เห็นซูอวี้กำลังกินข้าวหน้าเนื้อย่าง แล้วยังมีโค้กอีกด้วย“ทำไม พี่มีเนื้อด้วย?” หลี่เยาวิ่งเข้ามาทันทีอย่าหัวเราะเขาเลย เพราะเขาไม่ได้กินเนื้อมานานมากแล้ว คนอื่นๆ ก็วิ่งเข้ามาด้วย“นี่
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 13

สร้อยคอทอง กำไลทอง แหวนทองหลากหลายแบบ ไข่มุก หินอาเกต และลูกปัดคริสตัล เขาคงขนร้านทองทั้งร้านมาที่นี่แน่ๆ! เซี่ยฉิงเดาไม่ผิด: เกือบครึ่งร้านถูกขนมาจริงๆจากนั้นเซี่ยฉิงก็เห็นโน้ตที่เขาเขียน ลายมือหนักแน่นมั่นคง ถ้าลายมือบ่งบอกตัวตน นี่คงเป็นคนที่แข็งแกร่งมากทีเดียวเธออ่านรายการสิ่งของที่เขาต้องการ: หมั่นโถว ขนมปังย่าง ยา และยารักษาโรคลำไส้อักเสบ!ต้องซื้อแน่นอน! เงินทองมากมายขนาดนี้! สร้อยคอและสร้อยข้อมือบางอันสวยมากจริงๆ เธอแทบไม่อยากขายเลย!แต่ก็ต้องขาย! จะได้มีเงินไงล่ะ!แต่ก่อนอื่นต้องจัดการเครื่องประดับพวกนี้ก่อน! เธอดึงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาจากใต้เตียง แล้วเทเครื่องประดับจากพื้นที่พิเศษลงไปจนเกลื่อนสร้อยคอที่ชอบ เธอก็สวมไว้เลยกระเป๋าใบเดียวใส่ไม่พอ เธอจึงหากระเป๋าใบใหญ่อีกใบมา แล้วเก็บไว้ใต้เตียงทั้งหมด ใต้เตียงของเธอเต็มไปด้วยเครื่องประดับจริงๆ!ตู้เสื้อผ้าก็เต็มไปด้วยเครื่องประดับเช่นกัน เธอต้องทำให้พื้นที่พิเศษว่างก่อนจึงจะเอาของให้ซูอวี้ได้!โชคดีที่บ้านในชนบทมักสร้างห้องใหญ่ๆ ห้องของเธอก็มีพื้นที่ราว 20 ตารางเมตรเธอหยิบกำไลทองทั้งหมดใส่เป้ ตั้งใจจะเอาไปขาย
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 14

เธอคิดในใจว่า ถ้าต่อไปซูอวี้เอาของจากพิพิธภัณฑ์ที่ได้มาจากพวกเขามาให้เธอ แค่ขายออกไปก็คงได้เป็นสิบล้าน หรืออาจจะถึงร้อยล้านเลยนะ!คิดถึงตรงนี้แล้วใจของเซี่ยฉิงก็ตื่นเต้นมาก คราวนี้บ้านเราจะได้สร้างใหม่ สร้างเป็นบ้านหลังใหญ่โตเลย! พาพ่อแม่ไปเที่ยวต่างประเทศก็ได้ด้วย!พอถึงบ้าน เซี่ยฉิงก็รีบบอกหยางเซี่ยกับเซี่ยจี้เสียงทันที“พ่อ แม่ ฉันไปสมัครเรียนขับรถให้ทั้งสองคนแล้วนะ โหลดแอปลงมือถือแล้วก็เรียนทฤษฎีให้ผ่านก่อนเลย!”“เรียนขับรถ?” คุณย่าเซี่ยถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจสมัครเรียนขับรถนี่ก็ต้องใช้เงินเป็นห้าพันเป็นหมื่นอยู่แล้วนี่นา! ลูกชายคนโตของคุณลงใหญ่ จบมหาวิทยาลัยแล้วยังหางานไม่ได้ ก็ยังจะเรียนขับรถอยู่เลยวันนั้นที่เธอเอาเงินไปให้เซี่ยจื้อเฉียง หลานชายคนโตของเธอก็โทรขอเงินพ่อ บอกว่าเรียนขับรถในเมืองต้องใช้เงินเป็นหมื่น“ใช่ค่ะ! พอเรียนขับรถได้แล้วก็ซื้อรถ เดี๋ยวเราทุกคนก็ขับได้ ไปอำเภอก็จะเร็วขึ้นเยอะเลย!” เซี่ยฉิงพูดพร้อมกับยิ้มขี่มอเตอร์ไซค์ต้องใช้เวลาสี่สิบนาที แต่ถ้าขับรถยนต์แค่ยี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว“ดี! ดี! ฉันจะไปเรียนเลย!” เซี่ยจี้เสียงพูดด้วยความดีใจสุดๆคิดว่าต่อไปล
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 15

คุณย่าเซี่ยได้ยินเซี่ยฉิงพูดอย่างนั้น ก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา“ฉันอยู่บ้านลูกชายฉันอีกสักสองวันไม่ได้เหรอ?”“ได้สิคะ! แต่ว่าคุณย่าอยู่มาเดือนนึงแล้วนี่คะ! กลัวว่าคุณย่าจะไปไม่สะดวก หนูเลยจะไปส่งคุณย่าค่ะ”ในหมู่บ้าน ลูกสาวที่แต่งงานออกไปแล้วก็เหมือนน้ำที่หกรดลงดินไปแล้ว หน้าที่เลี้ยงดูพ่อแม่เป็นของลูกชายตอนนั้นพี่น้องสองคนตกลงกันว่า จะผลัดกันมาอยู่เดือนเว้นเดือน พรุ่งนี้ก็วันที่หนึ่งแล้ว ถึงเวลาเปลี่ยนแล้ว“ใกล้แค่นี้เอง! เดี๋ยวฉันไปกินข้าวที่นั่นก็ได้” คุณย่าเซี่ยพูดพร้อมกับขมวดคิ้วอยู่ที่ไหนไม่สบายตัว ก็ไปกินข้าวแล้วกลับมาที่นี่ก็ได้นี่นา?เซี่ยฉิงไม่อยากเถียงกับคุณย่าต่อ เลยรีบขึ้นไปชั้นบนเธอจ่ายเงินมัดจำในลาซาด้า แค่สองชั่วโมงก็ได้รับการอนุมัติแล้วของที่ขายในแอพขายของมือสอง ก็ขายได้หลายชิ้น พรุ่งนี้ต้องไปส่งของต่อจากนั้น เธอก็สั่งของในลาซาด้า บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป บะหมี่แห้งตอนนี้การสั่งของออนไลน์สะดวกมาก ไม่ต้องออกไปซื้อเองแล้วคิดว่าอีกเดือนเดียวก็จะถึงหน้าร้อนแล้ว บ้านไม่มีแอร์เลย ทุกปีหน้าร้อนก็ต้องพัดแต่พัดลมเก่าๆ ทั้งครอบครัวใช้พัดลมอันเดียวกันเธอเลยสั่งซื้อ
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 16

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้แม้จะเหนื่อยแค่ไหน หยางเซี่ยก็ยังมุ่งมั่นส่งเสียลูกสาวให้เรียนจบมหาวิทยาลัยก่อนหน้านี้ เธอทำงานและเรียนอยู่ที่เมืองโหมตู ป้าใหญ่ช่วยเหลือบ้าง แต่ถึงจะสนิทกัน สองพี่น้องก็ยังแอบเปรียบเทียบกันอยู่บ้างเป็นครั้งคราวพอพูดจบ หยางเซี่ยก็ส่งคลิปวิดีโอสั้นๆ และข้อความไปให้หยางเหมย[นี่กำไลหยกที่ลูกสาวฉันให้ สวยไหม? ฉันไม่ให้เธอเสียเงินไปซื้อ แต่เธอยืนยันต้องซื้อให้ฉัน]ไม่นาน ป้าใหญ่หยางเหมยก็ตอบกลับมา[ถ่ายคลิปให้ดูใกล้ๆ หน่อยสิ กำไลหยกของคุณใสมาก ดูเหมือนจะเป็นระดับไอซ์เลยนะ][ไอซ์นี่อะไร?]หยางเหมยส่งรูปภาพมาให้ ราคาหยกไอซ์อยู่ที่ประมาณล้านห้าถึงหลายล้าน แบบถูกสุดอย่าง “ไอซ์ชนิดเหนียว” ก็ยังราคาห้าแสนกว่า[คงไม่ใช่มั้ง!][ดูเหมือนของจริง ใสมาก เหมือนหยกไอซ์คุณภาพสูง]หยางเซี่ยอ่านข้อความจากพี่สาว แล้วมองกำไลหยกใสๆ บนข้อมืออีกครั้ง“ฉิงฉิง กำไลข้อมืออันนี้เธอซื้อมาเท่าไหร่เหรอจ๊ะ?” หยางเซี่ยถามด้วยความกังวลอย่าบอกนะว่าเป็นเงินหลายแสน! เธอไม่กล้าใส่เลย ต้องเก็บไว้ในตู้ล็อก หรือซ่อนไว้ใต้ที่นอนถึงจะสบายใจเซี่ยชิงไม่รู้หรอกว่ามันราคาเท่าไหร่? ที่สำคัญ มูล
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 17

หลังทานข้าวเที่ยงเสร็จ เซี่ยฉิงมองคุณแม่ล้างจานอยู่ ก็เลยคิดจะสั่งเครื่องล้างจานกับหุ่นยนต์ดูดฝุ่นทางออนไลน์ซะหน่อย!ฤดูร้อนก็ยังพอไหว แต่ฤดูหนาวนี่สิ ล้างจานล้างผ้า มือของหยางเซี่ยแดงแตกเป็นแผลไปหมดเลย!แต่ก่อนอื่นต้องแพ็คของที่ขายไปในแอพขายของมือสองเมื่อวานนี้ให้เรียบร้อย แล้วเอาไปส่งที่ศูนย์ขนส่งก่อนในลาซาด้า ก็มีคนสั่งซื้อของเธออยู่ไม่น้อย ลองคำนวณดูคร่าวๆแล้ว เธอได้เงินจากการขายของออนไลน์ตั้งแสนเชียวนะ!ต้นทุนก็แค่ค่าส่งของเท่านั้นเอง!เซี่ยฉิงค้นหาหนังสือเล่มล่างเจอในกองหนังสือที่ซูอวี้หาให้ แล้วก็สแกนเข้าไปต่อมาเธอก็เปิดนิยายอ่านอีกหลายเล่ม สนุกดี เผลอแป๊บเดียวก็อ่านไปทั้งเช้าพอคิดถึงลูกปัดคริสตัล เธอก็เลยดูดซับเข้าไปทีเดียวสิบกว่าเม็ดฮือๆพอซึมซับเสร็จ พื้นที่พิเศษก็กว้างขึ้น ผิวพรรณก็เนียนละเอียดขึ้น รู้สึกถึงพลังเต็มเปี่ยม!“ฉิงฉิง พรุ่งนี้เย็นฉันจะเลี้ยงเพื่อนๆกินข้าว อย่าลืมมานะ ที่ร้านอาหารสี่ฤดูในอำเภอ ห้อง 201”“ได้ๆ” เซี่ยฉิงตอบรับแล้ววางสายเซี่ยฉิงไม่ได้ไปงานแต่งงาน นี่น่าจะเป็นงานเลี้ยงขอบคุณตอบแทนพอดีพรุ่งนี้เธอต้องไปเมืองด้วย จะไปโรงเรียนสอนขับรถ
อ่านเพิ่มเติม

บทที่18

ดังนั้นผักในฤดูหนาวจึงค่อนข้างแพงตราบใดที่ซูอวี้ยังมีชีวิตอยู่ เธอก็จะมีรายได้เพียงพอ และจะมีคนมารับซื้อผักที่บ้านพวกเขาตอนบ่าย โทรศัพท์ของเซี่ยฉิงก็ดังไม่หยุด เป็นสายส่งของของส่งขนาดใหญ่ก็ส่งถึงหน้าบ้าน เซี่ยฉิงเลยต้องออกไปรับเอง“นี่ซื้ออะไรมาเนี่ย?”หยางเซี่ยกับเซี่ยจี้เสียงก็มารุมดูด้วยความสงสัยเพื่อนบ้านข้างๆ ก็มารุมดูด้วย รวมถึงซุนเจี้ยนกั๋ว เพื่อนสนิทของพ่อด้วย“นี่คือเครื่องปรับอากาศที่ฉันซื้อมา ใกล้ฤดูร้อนแล้ว จะเอาไปติดให้ห้องพ่อแม่ กับห้องฉัน”“แล้วก็ตู้เย็นบ้านเรามันเล็ก เสียงดัง ฉันเลยซื้อใหม่”“แล้วก็ทีวี ฉันซื้อทีวีจอใหญ่ 80 นิ้วให้ ดูสบายตาขึ้น”“แล้วก็โซฟาปรับได้ นั่งสบายมาก!”“บ่ายนี้ฉันซื้อเครื่องล้างจานมาด้วย หุ่นยนต์ดูดฝุ่นคงมาพรุ่งนี้”บ้านในชนบทที่นี่กว้างขวางจริงๆ!“นี่ต้องใช้เงินเยอะน่าดูเลยนะ?” หยางเซี่ยยังรู้สึกว่าลูกสาวใช้เงินไปเยอะ เครื่องล้างจานกับหุ่นยนต์ดูดฝุ่นนี่อะไรกัน? ต่อไปนี้ไม่ต้องล้างจานแล้วเหรอ?“ไม่เท่าไหร่หรอก! พ่อ แม่ ตอนนี้ฉันมีเงินแล้ว ต่อไปนี้เราจะใช้ชีวิตที่ดีขึ้นกัน! หาเงินมาก็เพื่อใช้ไม่ใช่เหรอ?”“ได้ๆ ลูกสาวกตัญญู เรา
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 19

“เงินที่ลูกสาวฉันใช้ซื้อของให้พ่อแม่ ฉันเอาไปให้พี่ชาย นั่นมันเรื่องอะไรกัน?”คุณย่าพยายามจะพูดอะไรต่อ แต่เพื่อนบ้านรอบข้างก็พูดแสดงความอิจฉาออกมา“เซี่ยเอ๋อร์ โชคดีจริงๆ! ลูกสาวเก่งจริงๆ!”“ใช่เลย! เสี่ยวเชี่ย เธอได้ลูกสาวที่ดีจริงๆ”เพื่อนบ้านรอบข้างเห็นกล่องใหญ่กล่องเล็ก แล้วก็ทีวีขนาดใหญ่ ต่างก็อิจฉาตาร้อนผ่าวตอนนี้ในหมู่บ้านก็มีทีวีกันบ้างแล้ว แต่เครื่องปรับอากาศนี่มีน้อยบ้านมาก เพราะทุกคนคิดว่าเครื่องปรับอากาศใช้ไฟเยอะมากรถส่งของขนาดใหญ่เข้ามาในหมู่บ้าน เลยทำให้ชาวบ้านซุบซิบนินทากัน ไม่นานก็แพร่สะพัดไปทั่วบ้านลุงใหญ่ก็อยู่ไม่ไกล เถียนไฉ่ฮัวได้ยินว่าบ้านน้องชายซื้อของเยอะมาก“บ้านน้องชายซื้อของเยอะแยะขนาดนี้ นี่ฉิงฉิงรวยขึ้นเหรอ?”“รับเป็นลูกบุญธรรม เราให้ลูกชายคนเล็กไปรับเป็นลูกบุญธรรมที่บ้านลุงสอง เดี๋ยวฉิงฉิงแต่งงานไป ที่ดิน ที่นา ก็เป็นของเราหมด”“เรื่องนี้ค่อยว่ากันตอนที่ฉิงฉิงหมั้นนะ” เซี่ยจี้เฉิงพูดพลางขมวดคิ้วเขากำลังไม่พอใจอยู่ ลูกที่ส่งไปเรียนจนจบมหาวิทยาลัย ทำงานกันหมดแล้ว ฉิงฉิงกลับบ้านมาก็ซื้อของมาให้พ่อแม่แต่ลูกชายคนโตของเขาล่ะ? โทรมาแต่ขอเงิน! บอกว่
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 20

หวังเฉียงถามอย่างงงๆหลี่เยามองเขาอย่างเบื่อหน่าย“ก็ลูกปัดคริสตัล หรือของมีค่าต่างๆ ไงล่ะ!”“ของมีค่ายังหาไม่ยากเหรอ? เต็มไปหมดเลย!”แม้กำลังรบของพวกเขาจะไม่แข็งแกร่ง แต่กลางวันซอมบี้ก็เคลื่อนไหวช้า วิ่งไม่ทันคนโตด้วยซ้ำในเมือง ในหมู่บ้าน อาหารไม่มีแล้ว แต่ของมีค่าก็ยังเหลืออยู่“หลี่เยา แกรับผิดชอบเก็บของมีค่า แล้วก็จดบันทึกการแลกเปลี่ยน”“ได้”ซูอวี้ยังมีเรื่องต้องทำ กลางวันเขาก็ต้องไปฆ่าซอมบี้ ล่าลูกปัดคริสตัล เพื่อเอาไปให้เซี่ยฉิง เพื่อให้พื้นที่พิเศษของเธอขยายใหญ่ขึ้นอย่างนั้นก็เก็บเสบียงได้เยอะๆทั้งสี่คนตกลงเรื่องกันเร็วมาก หวังเฉียงกับจางเลี่ยงก็เตรียมจะไปประกาศเรื่องนี้หลี่เยากลับไปให้นมผงกับเถียนรุ่ย แล้วก็เอาขนมปังไส้เนื้อ กับน้ำดื่มไปด้วย“พ่อเขา~”ช่วงนี้เสี่ยวโต้วตินกินอาหารปกติแล้ว ดวงตาที่เคยมัวหมองก็ใสขึ้น“เก่งมาก! ต่อไปนี้จะไม่ให้พวกเราอดอยากอีกแล้ว!”“ต่อไปนี้เราก็จะมีอาหารกินใช่มั้ย?”เสียงของเถียนรุ่ยแหบพร่า สั่นจนพูดไม่ออก“ใช่! ต่อไปหาของมีค่าเยอะๆ เราก็จะมีอาหารกินไม่ขาดสาย” หลี่เยาพูดอย่างจริงจัง“เยา คุณจำบ้านฉันได้มั้ย?”“จำได้สิ!”ก่
อ่านเพิ่มเติม
ก่อนหน้า
1234
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status