บททั้งหมดของ สาวใช้จำยอม: บทที่ 41 - บทที่ 50

ตอนที่41 ผู้หญิงอย่างเธอเพี๊ยะ!!!!!ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบจากฝ่ามือเล็กของโบตั๋นที่อดไม่ได้จริงๆกับทุกคำพูดที่ออกมาจากปากเขมราช คนที่เอาอารมณ์เป็นที่ตั้งยังไงก็ยังเป็นอย่างนั้นอยู่วันยันค่ำเธอไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย กลับคิดว่าคนปากอย่างเขาสมควรโดนตบแล้วจริงๆ“ฉันอุตส่าห์จะมาเซอร์ไพรส์เธอ เธอกล้าทำกับฉันถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ?” แววตาแข็งกร้าวจ้องมองคนตัวเล็กไม่หยุด เธอกล้าตบเขาแบบนี้เชียวหรือ ปีกกล้าขาแข้งขึ้นมาแล้ว คงได้เงินไปให้ผัวเก่าจนพอใจแล้วสินะ“โบตั๋นบอกให้ฟังก่อนไงคะ!!!!! หยุดบ้าได้แล้ว” เธอเองก็เดือดจัดตวาดลั่นขึ้นมา จ้องมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่องไม่แพ้กัน“ไม่หล่ะ มึงมานี่หน่อยดิไอสัด”ผั๊ววววะตุ๊บ!!!เขมราชเดือดไม่ยอมท่าเดียว พุ่งไปกระฉากคอเสื้อของชายชู้สำหรับเขา ในเมื่อเธอบอกว่าไม่ได้ยุ่งกับมันแล้วนั่นก็แปลว่าเธอจะมีเพียงแค่เขาคนเดียวในเวลานี้กำปั้นแกร่งชกเข้าที่กรอบหน้าของอีกคนเข้าอย่างจัง “คุณเขมหยุดนะคะ!!!”เธอยอมรับว่าเป็นฝ่ายผิด แต่เขาไม่ควรลงไม้ลงมือขนาดนี้ โบตั๋นเข้าไปฉุดกระชากร่างหนา แต่เรี่ยวแรงของเธอนั้นน้อยนิด แต่ก็สู้ขาดใจไม่แพ้กันก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ลงไป

ตอนที่43 ตามรังควาน“ขอบคุณคุณท่านมากจริงๆนะคะที่เข้าใจโบตั๋น”เธอประนมมือไหว้ผู้มีพระคุณที่เข้าใจ เห็นอกเห็นใจกันเสมือนแม่อีกคนหนึ่ง สองมือทั้งสองประสานกันจากนั้นท่านก็ตบฝ่ามือลงบนโซฟานุ่มข้างกาย“เงินมันไม่ได้มากเลยนะ เธอกับลูกสมควรที่จะได้รับไปตั้งตัว”ในขณะนี้โบตั๋นยอมเปลี่ยนจากนั่งพื้นไปหย่อนสะโพกลงข้างๆหญิงวัยกลางคน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจ เพราะถ้าท่านไม่อนุญาต เธอก็ไม่สามารถพาหลานของท่านไปไกลจากอ้อมอกได้เลย ทว่ามาในวันนี้กลับตาลปัตร“ฉันให้มากกว่านี้ ก็ไม่เอา”เงินก้อนที่คุณท่านให้มานั้นถกเถียงกันอยู่นาน มีทั้งเด็กเล็ก ทั้งคนป่วย จำเป็นต้องรับเงินคุณท่านมาติดตัวก็เท่านั้นเอง“เงินแค่ห้าแสนมันน้อยมากนะโบตั๋น เอาอีกไหม?”“ไม่ค่ะคุณท่าน โบตั๋นไม่เอาค่ะแค่นี้ก็มากพอแล้วค่ะ” เธอส่ายหน้าเป็นพัลวัน“ถ้าไม่ไหวก็กลับมา เธออาจจะเก่ง แต่เธอสามารถแสดงความอ่อนแอกับฉันได้นะโบตั๋น เธอก็เหมือนลูกสาวของฉันคนนึง”คุณท่านลูบศีรษะเธอไปอย่างน้ำตาซึม ที่ต้องจำใจให้หลานตัวน้อยๆและว่าที่ลูกสะใภ้ไปตกระกำลำบาก เพราะทั้งหมดนี้เขมราชจะต้องชดใช้ให้กับการกระทำของตัวเองคนเป็นแม่ไม่ได้ต้องการมาคอ

ตอนที่45 จากลา“ปล่อยมือออกจากเอวฉันได้แล้ว อย่ามาแตะต้องตัวคนสำส่อนอย่างฉัน” โบตั๋นตื่นมาได้สักพัก พยายามผละออกจากอ้อมกอด แขนแกร่งยังคงขึงขังรัดแน่น อย่างไม่สามารถคลายออกได้เลยจริงๆ เพราะคนปากร้ายกำลังแกล้งหลับ ไม่ยอมปล่อยเธอ“ฉันไม่ได้มีอะไรดีเลยนะ อยู่คนละคลาสกับคุณ ต่างกันอย่างกับอะไรดี!”ความขมขื่นที่ได้รับจากเธอทำให้เขาต้องยอมปล่อยเอวคอดไป ใบหน้าหล่อนิ่งซึมไม่ไหวติงใดๆ“ฉันหวงเธอ~”เขาก็พูดกับเธอได้แค่ประโยคนั้น โบตั๋นไม่ฟังและพาร่างของตัวเองลุกจากเตียง ไปเก็บของแพ็คใส่กระเป๋าต่อหน้าต่อตาเขา ทำให้เขมราชเดินจากเธอไปเงียบๆ อย่างที่หัวใจปวดหนึบเคว้งคว้างล่องลอยอยู่ในความมืดมิด ไปไม่เป็นหวงไปแล้วได้อะไร ได้เจ็บตัว ได้ระบายอารมณ์เท่านั้นนะหรือ ทำเอาโบตั๋นลืมคำว่าวุฒิภาวะของเขมราชไปชั่วขณะเลยจริงๆ………….ร่างหนาเดินหมดอาลัยตายอยากกลับเข้าไปในบ้านใหญ่ สายตาละห้อยไห้มองเพียงพื้นดินจนไม่ได้สังเกตุว่ามีใครยืนมองเขาอยู่ทุกการกระทำตามร่างกายของเขมราชปรากฏรอยแดงเป็นริ้วอย่างน่าประหลาด ชวนให้คุณหญิงขมวดคิ้วเป็นปม สงสัยอยู่เต็มประดา หากเดินออกมาจากห้องนอนของโบตั๋น นั่นก็แปลว่าลูกชายคนดีโดนตี

ตอนที่47 ขอโทษทำไม…เช้าวันที่สดใสเรียกได้ว่าเป็นเช้าที่ได้รับโอโซนบริสุทธิ์อย่างแท้จริง ใบหน้าหวานละมุนเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ มือเล็กกอบกุมมีดถางและอยู่ในการแต่งกายแบบครบครัน เสื้อแขนยาวกางเกงขายาวทะมัดทะแมงพร้อมลุยสำหรับภารกิจแรกของการเริ่มต้นใหม่แอ้!!!!เสียงอ้อแอ้ดังเป็นระยะ เด็กน้อยตัวอ้วนกลมอยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นยาย กินนมอิ่มแปล้ก็ร่าเริง อยู่ง่ายกินง่ายไม่ตื่นสถานที่ใหม่ๆ ขอแค่ได้เห็นหน้าแม่กับยายก็เห็นจะอยู่ได้หมดเลยจริงๆเด็กอ้วนของเธอ“ลูกมึงกะยะได้เนาะ กูหันหน้าสวยๆนึกว่าจะยะหยังบาเป็น” “กูกับลูกเป็นคนใช้”“….”โบตั๋นได้ยินบทสนทนาของสองพี่น้องที่ไม่ลงรอยกันลอยมาเข้าหูแบบไม่ต้องเงี่ยหูฟัง เธอเงยหน้าขึ้นมองลูกสาวเป็นระยะ เวลานี้ป้าเลก็ยืนเท้าสะเอวมองมาไม่วางตาเมื่อวานตอนหัวค่ำผ่านไปด้วยดี ไม่รู้ว่าพวกท่านไปคุยกันอีท่าไหน แถมป้าเลยังทำอาหารให้ทานอย่างเอร็ดอร่อยเชียว แต่ติดตรงที่ปากไม่ตรงกับใจหล่ะมั้ง “อันบ้านหลังน้อยๆ นี่กะเบอร์โทร ไปคุยกั๋นเอาเอง”ร่างของหญิงวัยกลางคนเปลี่ยนจากเท้าสะเอวเป็นยื่นเศษกระดาษให้กับแม่ดวงใจ ก่อนจะสะบัดก้นเดินหนีฟึดฟัดเข้าไปในบ้านเข้าไปทอผ้าต่อ“….

ตอนที่49 งานหิน"มีแต่คนโง่เขลาเบาปัญญาเท่านั้นที่ต้องจมดิ่งอยู่กับความมืดมิดในจิตใจ" เช้าของวันที่อากาศดีจนคุณหญิงนึกต้องการจิบชาหอมๆเสียให้พอใจจากนั้นก็นึกอยากจะเดินชมแปลงดอกไม้ ทว่าสายตาพลันมาจรดกับร่างที่นอนไม่ได้สติอยู่ตรงโซฟาหรูกลางบ้าน นอนหงายสบายใจแขนก็กอดหมอนราวกับคนขาดความอบอุ่นก็ไม่ปาน "เชื่อในสิ่งที่เห็นมากเกินไปก็ใช่ว่ามันจะถูกต้องเสมอไปนะตาเขม" แล้วจะให้ทำอย่างไรได้ คุณหญิงส่ายหน้าแล้วหย่อนสะโพกนั่งลงตรงโซฟา ตรงข้ามลูกชายหัวแก้วหัวแหวน รับน้ำชาจากสาวใช้ขึ้นมาจิบ ไขว่ห้างอย่างต้องเอือมๆเอาไว้สะบ้าง ไม่อย่างนั้นความเครียดคงสะสมจนทำให้ตีนกาขึ้นกันระนาวเป็นแน่ “ลูกทำได้ดี สุดโต่งในทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องหัวใจของตัวเอง" “จะกลัวอะไร ในเมื่อลูกรักโบตั๋น ทำไมถึงต้องปากแข็งอยู่อย่างนี้?" "แล้วแน่ใจได้ยังไงว่าโบตั๋นไปอยู่กับสามีคนเก่า!" "เขาบอกลูกหรือ?" แต่พอได้มีโอกาสได้สั่งสอนลูกชายตัวดี ท่านก็อยากจะจัดชุดใหญ่ให้ เพราะเอาแต่เมานั้นไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริงๆ หากยังทำตัวเช่นนี้เขมราชติดเหล้าขึ้นมาก็พลานจะทำให้อนาคตล่มจมกันพอดี "โบตั๋นไม่ได้บอกครับ แต่ผมไม่กล้าไปแย้งเธอมา พรากพ่อพ