All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 31 - Chapter 40

เสียงล็อคประตูดังกึกๆ หลินจืออี้ยังไม่ทันหันไปก็รู้ว่าใครกําลังเข้ามาใกล้ กระป๋องใบชาในมือตกลงบนพื้นกลิ้งออกไปกระป๋องใบชากลิ้งไปรอบๆ และในที่สุดก็หยุดลงที่หน้ารองเท้าหนังผู้ชายคู่หนึ่งหลินจืออี้รีบหยิบขึ้นมา แต่มือทั้งสองกลับโอบเอวจากด้านหลังเธอ ราวกับงูพิษที่เย็นเยือก ยิ่งรัดยิ่งแน่นสุดท้ายขังเธอไว้ที่หน้าโต๊ะน้ำชา ความร้อนจากเหนือศีรษะค่อยๆ กระจายไปถึงหู ทําให้ลมหายใจของเธอสับสนวุ่นวายตามไปด้วยริมฝีปากของเขาแนบชิดกับหูของเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ําแฝงไว้ด้วยความสนุกสนาน“ชอบถูกจูงมือขนาดนี้เลยเหรอ?”ความร้อนที่หายใจออกเหมือนขนนกถูกับหูของหลินจืออี้ รู้สึกจั๊กจี้เธออยากหนีมาก แต่พอขยับตัวเล็กน้อย แรงกดดันด้านหลังก็ยิ่งน่ากลัว กดทับลงไปลมหายใจโอบล้อมจากด้านหลังของหลินจืออี้ หลินจืออี้สามารถรู้สึกได้ว่าหน้าอกของเขาร้อนผ่าวแค่ไหนผ่านเสื้อเชิ้ตเธอยังคงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะปีนติ่งหูขึ้นสีแดงผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเขาจ้องมองเธออย่างยับยั้งชั่งใจและขี้อาย ดวงตาสีเข้มเข้มเหมือนกลางคืน มองเธออย่างเงียบๆ มือที่ตกลงบนเอวของเธอลูบเบาๆร่างกายของหลินจืออี้สั่นเทิ้ม กระซิบกระซาบดิ้นรน “อา

หลังจากชงชาเสร็จ หลินจืออี้ยกไปที่ห้องรับแขกยากนักที่วันนี้จะมีคนมากมายมาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ใบหน้าที่เคร่งขรึมของคุณท่านกงก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มหลังจากแบ่งชาแล้ว หลินจืออี้ก็ยืนอยู่ข้างหลังหลิ่วเหอและกงสือเหยียน และทําหน้าที่เป็นคนไม่จําเป็นต่อไปในเวลานี้ กงเฉินเข้ามาแล้ว คราบน้ำที่คอเสื้อยังคงอยู่เฉินซู่หลานอุทานอย่างประหลาดใจว่า “เจ้าสาม ปกตินายชอบความสะอาดที่สุด ทําไมเสื้อผ้าถึงสกปรกล่ะ?”กงเฉินนั่งลง ยกถ้วยชากวาดตามองหลินจืออี้ เอ่ยเสียงเรียบว่า “โดนแมวถูไถมาน่ะ”เฉินซู่หลานจิบชาหนึ่งคํา ยิ้มแล้วพูดว่า “แมวตัวนี้น่าสนใจจริงๆ ชนปากด้วยนายหรือเปล่า?”กงเฉินเป่าชาและตอบเบาๆ"อืม แรงเยอะมาก”ได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็ก้มหน้าลงทันที ความร้อนพุ่งใส่หน้าเป็นพักๆหลังจากคุยกันสักพัก คุณท่านกงจะไปพักเที่ยง ทุกคนจึงลุกขึ้นเตรียมแยกย้าย“กงเฉิน แกกลับเรือนเป็นเพื่อนฉันหน่อย”“ครับ”กงเฉินลุกขึ้นและเดินเคียงข้างคุณท่านหลินจืออี้ที่ก้มหน้ามาตลอด มักจะรู้สึกว่ามีสายตากวาดผ่านร่างไปคล้ายมีคล้ายไม่มีแต่เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นและยืนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่สองวินาทีนี้ ซ่งห

ระหว่างทาง กงเยี่ยนรับโทรศัพท์ที่บ้าน บอกว่าคุณนายใหญ่เป็นโรคไขข้ออักเสบแล้วฝนตกแบบนี้เป็นโรคไขข้ออักเสบ เมื่อเจ็บจะนอนไม่หลับทั้งคืนหลังจากสามีเสียชีวิต คุณนายเฉินซู่หลานไปไหว้พระขอพรแทบทุกวัน ก็ถือเป็นเครื่องยังชีพอย่างหนึ่ง สุดท้ายเข่าก็ทรุดหลินจืออี้ยกนิ้วชี้ไปทางปากทางข้างหน้า “พี่ใหญ่ พี่ส่งฉันลงตรงนั้นก็พอ ฉันนั่งรถไฟใต้ดินกลับโรงเรียนเองได้ แค่ต้องขอยืมเสื้อโค้ทของพี่หน่อย”“จืออี้...” กงเยี่ยนรู้สึกผิดเล็กน้อย“พี่ใหญ่ ฉันอายุยี่สิบกว่าแล้ว ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้คุณนายใหญ่ต้องไม่สบายแน่นอน พี่รีบกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเถอะ”“ได้”เมื่อจอดรถ กงเยี่ยนก็ถอดเสื้อนอกให้เธอ แล้วกําชับเธอให้ระวังหน่อยหลินจืออี้ตอบรับคําหนึ่งแล้วก็ลงจากรถมองดูรถจากไป เธอก็ขึ้นรถไฟใต้ดินกลับโรงเรียน สถานีรถไฟใต้ดินยังห่างจากโรงเรียนอีกไกล ดังนั้นเธอจึงใช้ร่มต้านลมและฝนเดินไปข้างหน้ายังไม่ทันถึงประตูโรงเรียน ไฟหน้ารถก็สว่างขึ้นมา เธอยกมือบังไว้ คิดว่าตัวเองเดินผิดทางแล้วกําลังจะหลีกทางให้ ก็มีเงาร่างหนึ่งมาขวางอยู่ตรงหน้าเธออย่างเลือนรางเมื่อมองดูรองเท้าหนังผู้ชายที่คุ้นเคย หลินจืออี้ก็ขม

หลินจืออี้ชะงัก หน้าแดงอย่างเลี่ยงไม่ได้เธอไม่รู้ว่าช่องประตูเล็กๆ นี้เผยให้เห็นเงาที่สะท้อนอยู่ในกระจกพอดีผมยาวสยายอยู่บนหลังขาวสะอาด เผยให้เห็นหน้าอกที่ปกปิดด้วยแขนอย่างรําไร เคลื่อนไหวไปตามการเคลื่อนไหว ราวกับจะสูญเสียการควบคุมในวินาทีต่อไปกงเฉินกําแหวนบนนิ้วหัวแม่มือแน่น จึงควบคุมแรงกระตุ้นที่พลุ่งพล่านบางอย่างได้หลินจืออี้สู้ไม่ได้ จึงปิดประตูอย่างแรงมองดูเสื้อเชิ้ตและกางเกงผู้ชายในมือ เธอได้แต่เลือกใส่เท่านั้นเมื่อเดินออกจากห้องน้ำอีกครั้ง กงเฉินกําลังนั่งดื่มชาอยู่บนโซฟากลิ่นหอมของชาฟุ้งกระจาย ทําให้ผู้คนสงบลงทันทีหลินจืออี้เดินเข้าไป ไม่รู้ว่าชาร้อนเกินไปหรือเปล่า กงเฉินชําเลืองมองเธอแวบหนึ่ง น้ำชาในมือหกไปครึ่งหนึ่งแต่ไม่นาน เขาก็เอ่ยปากอย่างไม่สะทกสะท้าน “ดื่มชา”เขาวางถ้วยชาลง ก็ไปอาบน้ำแล้ว ไม่ได้พูดอะไรมากหลินจืออี้ยกขึ้นมาดื่มคําหนึ่ง ยังไม่ทันลงท้องก็อาเจียนออกมาแล้วเมื่อมองไปที่ซุปชาที่ใสสะอาด เธอไม่สามารถดึงสติกลับมาได้เป็นเวลานาน แม้กระทั่งดวงตาของเธอค่อนข้างขมขื่นชานี้... เธอเกลียดที่สุดเลยไม่ใช่เพราะชาพันธุ์นี้ไม่ดีในทางตรงกันข้ามใบชานี้

หลินจืออี้ที่หายใจได้กลับเหงื่อแตกพลั่ก พูดอย่างขาดๆ หายๆ ว่า “ฉัน มือฉัน...”กงเฉินที่จู่ๆ ก็หยุดลง หอบหายใจอย่างหนักหน่วง เส้นเลือดดําที่ลําคอปูดโปนอยู่หลายครั้งถึงค่อยยันตัวขึ้นมาประคองมือของเธอขึ้นมาหลินจืออี้กลับพลิกตัวพันผ้าห่มให้แน่นเล่นเล่ห์เหลี่ยมเป็นแล้วกงเฉินหยุดชั่วคราวและไม่โกรธ เขานอนอยู่ข้าง'บ๊ะจ่าง'โดยตรงและเอื้อมมือออกไปเพื่อรัดคนและผ้าห่มให้แน่นเขานอนตะแคงลากศีรษะแนบชิดข้างหูเธอ เอ่ยเสียงแหบแห้งว่า “เธอจะหลบได้กี่ครั้งกัน?”หลินจืออี้อยากจะเถียงกลับมาก แต่ร่างกายของเธอไม่อนุญาตจริงๆ การกระทําเมื่อสักครู่ได้ใช้สติที่เหลืออยู่ของเธอไปแล้วในเวลานี้เธอรู้สึกว่าเสียงของกงเฉินดังไกลออกไปเรื่อยๆ และในที่สุดเธอก็ตกลงไปในความมืดดึกดื่นเที่ยงคืน ไข้ของหลินจืออี้ที่ลดไข้ลงก็กําเริบขึ้นอีกแล้ว ทั้งตัวเบลอไปหมดถ้ากงเฉินทําอะไรจริงๆ เธอไม่สามารถต่อต้านได้เลยแต่เขาไม่ได้ทําอะไรเลยกลับรู้สึกว่ามีคนจับหน้าผากเธออยู่ตลอดทั้งคืนเธอคิดว่าตนเองอาจจะป่วยจนเลอะเลือน หรืออาจจะเป็นเพราะชาติก่อนปรารถนาที่จะได้รับความรักมากเกินไป จึงเกิดอาการประสาทหลอนเมื่อตื่นขึ้นมาในวั