บทที่ 0037

หลินจืออี้ชะงัก หน้าแดงอย่างเลี่ยงไม่ได้

เธอไม่รู้ว่าช่องประตูเล็กๆ นี้เผยให้เห็นเงาที่สะท้อนอยู่ในกระจกพอดี

ผมยาวสยายอยู่บนหลังขาวสะอาด เผยให้เห็นหน้าอกที่ปกปิดด้วยแขนอย่างรําไร เคลื่อนไหวไปตามการเคลื่อนไหว ราวกับจะสูญเสียการควบคุมในวินาทีต่อไป

กงเฉินกําแหวนบนนิ้วหัวแม่มือแน่น จึงควบคุมแรงกระตุ้นที่พลุ่งพล่านบางอย่างได้

หลินจืออี้สู้ไม่ได้ จึงปิดประตูอย่างแรง

มองดูเสื้อเชิ้ตและกางเกงผู้ชายในมือ เธอได้แต่เลือกใส่เท่านั้น

เมื่อเดินออกจากห้องน้ำอีกครั้ง กงเฉินกําลังนั่งดื่มชาอยู่บนโซฟา

กลิ่นหอมของชาฟุ้งกระจาย ทําให้ผู้คนสงบลงทันที

หลินจืออี้เดินเข้าไป ไม่รู้ว่าชาร้อนเกินไปหรือเปล่า กงเฉินชําเลืองมองเธอแวบหนึ่ง น้ำชาในมือหกไปครึ่งหนึ่ง

แต่ไม่นาน เขาก็เอ่ยปากอย่างไม่สะทกสะท้าน “ดื่มชา”

เขาวางถ้วยชาลง ก็ไปอาบน้ำแล้ว ไม่ได้พูดอะไรมาก

หลินจืออี้ยกขึ้นมาดื่มคําหนึ่ง ยังไม่ทันลงท้องก็อาเจียนออกมาแล้ว

เมื่อมองไปที่ซุปชาที่ใสสะอาด เธอไม่สามารถดึงสติกลับมาได้เป็นเวลานาน แม้กระทั่งดวงตาของเธอค่อนข้างขมขื่น

ชานี้... เธอเกลียดที่สุดเลย

ไม่ใช่เพราะชาพันธุ์นี้ไม่ดี

ในทางตรงกันข้ามใบชานี้