All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 41 - Chapter 50

100 Chapters

บทที่ 0041

เธอเม้มปาก ไม่รอให้เขาโน้มจูบลงมา ตัวเองชิงเขย่งเท้างับตามไป กัดตรงรอยฟันเดิมทีหนึ่งกงเฉินไม่ได้รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด ทำเสียงจิ๊ในลำคอเบาๆ จากการถูกรบกวนต่อให้บาดแผลที่หายสนิทเลือดซึมออกอีกครั้ง เขาก็ไม่เป็นไรกระทั่งหลินจืออี้เลิกกัดแต่กลับดูดเบา ๆ ดวงตาของเขาก็ลึกขึ้นอีกสองระดับเป็นแบบนี้นี่เองหลินจืออี้ปล่อยคอเขา เอ่ยเสียงต่ำด้วยความคุกครุ่น “อาเล็กคิดเอาแล้วกันว่าจะอธิบายกับซ่งหว่านชิวยังไง”กงเฉินหันข้างส่องกระจกครู่หนึ่ง มองรอยฟันบนรอยจูบ เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย“เธอเป็นหมาหรือไง?”“……”หลินจืออี้เบือนหน้าหนี ท่ามกลางไอน้ำ ขนตาเธอเต็มไปด้วยหยดน้ำเกาะ ดวงตาฉายแววฉ่ำวาวน่าดึงดูดจนใครไม่อยากปล่อยไปเขาเช็ดคออย่างลวก ๆ พลางเอ่ยเตือนเสียงต่ำ “อยู่ให้ห่างจากกงเยี่ยนหน่อย”หลินจืออี้ไม่พูดจามือประดับแหวนหยกของกงเฉินลูบไล้หน้าอกเธอ แทบรุกล้ำเกินเลยแล้ว......“หืม?”“ฉันรู้แล้ว”เดิมทีเธอก็ไม่คิดจะพัวพันกับกงเยี่ยนอยู่แล้วกงเฉินถอยหลังหนึ่งก้าว ชี้ไปยังอ่างอาบน้ำ “ไปแช่น้ำ”หลินจืออี้ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด แต่กลับพบว่าในอ่างน้ำเติมเต็มไปด้วยน้ำอุ่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
Read more

บทที่ 0042

เธอแทบกลั้นความโกรธไม่อยู่ “คุณชายสาม คอคุณ......”เมื่อได้ยิน หลินจืออี้เริ่มรู้สึกสนใจ เธอเองก็อยากเห็นท่าทางกงเฉินตอนโดนคนรักจิกถามเหมือนกันเธอแอบมองออกไป กลับตกเข้าสู่สายตาดำสนิทคู่นั้นอย่างจัง ทำเอาเธอรู้สึกถึงการรุกรานและความอันตรายกงเฉินมองเธอ พลางลูบไล้รอยนั้นเบามือ “โดนชน”หลินจืออี้เสียวสันหลังวูบ รีบปิดประตูทันที พิงผนังหายใจไม่ทั่วท้องนอกประตูซ่งหว่านชิงตะลึงงัน นี่เป็นครั้งแรกที่กงเฉินทำกับเธออย่างขอไปที“มีอะไรเหรอ?” กงเฉินผลุบสายตามอง ปอยผมยุ่งเหยิงปรกลงตามแนวหน้าผาก เสริมความเจ้าเล่ห์มาดร้ายยิ่งขึ้นไปอีก“เปล่าค่ะ”ซ่งหว่านชิวยิ้มอ่อนอย่างว่าง่าย ก่อนหันตัวออกจากห้องนอนแต่ฝีเท้าที่รีบเร่งกลับแสดงให้เห็นถึงความร้อนรนไม่สงบของเธอ เธอมั่นใจว่าความเคลื่อนไหวที่ได้ยินหลังประตูเมื่อกี้ไม่ได้เกิดจากคนคนเดียวแน่นอนผู้หญิงคนนั้นอยู่ในห้องน้ำ!แต่กงเฉินกลับปกป้องมัน!เป็นใครกันแน่?ดวงตาซ่งหว่านชิวฉายแววเหี้ยมทันใด ปราดหางตามองไปยังบางอย่างที่โผล่ออกจากมุมหลังโซฟาเธอปรี่เข้าไป มองให้ชัดว่าคืออะไรกระเป๋าผู้หญิงของหลินจืออี้!มันอีกแล้ว!ซ่งหว่านชิวโกรธจ
Read more

บทที่ 0043

หลินจืออี้เพิ่งกลับถึงมหาวิทยาลัย ก็ได้รับข้อความจากผู้อำนวยการเรื่องการส่งต้นฉบับเธอจึงตรงดิ่งไปยังออฟฟิศผู้อำนวยการนอกจากผู้เข้าแข่งขันระดับชั้นอื่นแล้ว คาดไม่ถึงว่าซ่งหว่านชิวจะอยู่ด้วยเช่นกันเดิมทีแต่ละระดับชั้นจะเลือกผู้เข้าแข่งขันหนึ่งคน มีเพียงนักเรียนที่กำลังจะจบในรุ่นนี้อย่างพวกเธอเท่านั้น ที่มีโควต้าถึงสองคนใครใช้ให้กงเฉินมีอิทธิพลเยอะล่ะ?หลินจืออี้เดินไป ยังไม่ทันปริปาก ผู้อำนวยการพลันตำหนิทันที“หลินจืออี้ เหลือแค่เธอที่ไม่ได้ส่งต้นฉบับแล้ว มือไม่พายอย่าเอาเท้าราน้ำสิ คุณหนูซ่งเขาส่งต้นฉบับคนแรกด้วยซ้ำ”ซ่งหว่านชิวยิ้มอย่างถ่อมตนหลินจืออี้รู้ดีว่านี่เป็นฝีมือซ่งหว่านชิว หากเธอโต้เถียงกลับ ซ่งหว่านชิวจะเริ่มแสดงตบตาทันทีเธอไม่อยากมาแสดงละครกับซ่งหว่านชิวให้คนอื่นดูที่นี่หลินจืออี้ตอบเสียงเรียบ “ขอโทษค่ะ หนูจะดูให้ตอนนี้เลย”เธอเปิดกระเป๋าตัวเอง หลังจากเอากระดานวาดภาพออกมา ทว่าเมื่อเปิดออกกลับพบว่าข้างในว่างเปล่า!ภาพต้นฉบับที่เธอหนีบไว้หายไปแล้ว!ซ่งหว่านชิวฉวยโอกาสตอนเธอตื่นตกใจ แย่งกระดานวาดรูปของมา กางต่อหน้าทุกคนทันทีทุกคนมองกระดานวาดภาพว่างเปล่า ส
Read more

บทที่ 0044

ระหว่างทางที่หลินจืออี้กลับหอพัก ก็ถูกใครบางคนขวางไว้เฉินจิ่นมองเธอ พลางเอ่ยอย่างมีมารยาท “คุณหนูหลิน คุณชายสามรอคุณอยู่บนรถ คุณต้องไปตรวจมืออีกรอบครับ”หลินจืออี้ยิ้มเย็น “มือฉันเสียไปก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอคะ อาเล็กจะได้ไม่ต้องเปลืองแรงมากมาย ก็ทำให้ฉันถอนตัวจากการแข่งได้”เฉินจิ่นไม่เข้าใจ จึงเอ่ยอย่างมีมารยาทอีกครั้ง “คุณหนูหลินครับ คุณชายสาม......”“อาเล็กว่างมากก็เอาเวลาไปอยู่กับแฟนเถอะค่ะ จะได้ไม่กระทบความรู้สึกของพวกเขา ฉันยังมีเรื่องอื่นต้องทำอีกค่ะ”หลินจืออี้เดินอ้อมแยกตัวจากเฉินจิ่น แต่ยังคงถูกเขาตามขวางทางไว้อย่างรวดเร็วอยู่ดี“คุณหนูหลิน คุณชายสามรอคุณอยู่ครับ”คำพูดไม่มาก แต่น้ำเสียงเน้นถึงการเตือนอย่างเต็มเปี่ยมหลินจืออี้เข้าใจแล้ว หากเธอไม่ไป เฉินจิ่นจะคอยตามเตือนเธอไม่หยุดเธอสูดหายใจลึก “ไปเถอะค่ะ”เฉินจิ่นพยักหน้าพลางผายมือเชิญหลินจืออี้เดินตามเขาขึ้นรถ ไม่ทันได้สังเกตว่าไม่ไกลตามีร่างใครคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยความตื่นเต้น ทว่าเมื่อเห็นหลินจืออี้ เจ้าตัวเป็นอันชะงักหยุดนิ่งทันใดซ่งหว่านชิว เธอเขม็งจ้องเงารถที่เคลื่อนไกลออกไป กัดปากแน่น ดวงตาฉายแววเหี้ยม
Read more

บทที่ 0045

กงเฉินเดินไปข้างหน้าต่าง เปิดบานหน้าต่าง โยนบุหรี่มวนหนึ่งให้เพื่อนตัวเอง ก่อนจุดไฟด้วยมือข้างเดียวผู้เป็นเพื่อนรับบุหรี่ไป แต่ไม่ได้สูบเขามองกงเฉินท่ามกลางควันขาว เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่? ถึงขั้นให้นายมาส่งด้วยตัวเองเลยเหรอ? ทีซ่งหว่านชิวบาดเจ็บ นายกลับไม่อยู่ด้วยแม้แต่คืนเดียว เช้าตรู่วันนั้น ฉันเห็นนายออกมาจากห้องผู้ป่วยห้องอื่น คงไม่ใช่เธอใช่ไหม?”“อืม” กงเฉินตอบรับตามตรงผู้เป็นเพื่อนแทบยืนเซสาวเท้าเดินไวมาข้างหน้ากงเฉิน มองรอยแผลตรงคอเขาอย่างแปลกใจตอนแรก เขายังไม่กล้ามั่นใจนัก แต่เมื่อเห็นชัดเต็มตา ก็ชาไปทั้งตัวทันใดกงเฉิน?รอยจูบ?เป็นไปไม่ได้!กงเฉินอยู่กับซ่งหว่านชิวมาสามปีแล้ว อย่าว่าแต่รอยจูบเลย ขนาดทั้งสองจับมือกันเขายังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นกงเฉินมาตั้งแต่มัธยมปลายแล้ว เขาเรียนเรื่องการเงินไม่ไหวจึงเรียนแพทย์แทน ก่อนพบว่าเรียนแพทย์นั้นน่ากลัวยิ่งกว่าเรียนการเงินอีกตอนนี้นอกจากจะเป็นหมอประจำแล้ว ยังเป็นหมอส่วนตัวของกงเฉินอีกด้วย สภาพร่างกายกงเฉินเป็นอย่างไรเขารู้ดีที่สุดเขาตะลึงงัน เป็นเพราะการตรวจร่างกายในทุกปีข
Read more

บทที่ 0046

ซ่งหว่านชิวมองหลินจืออี้น้ำตาคลอ “ขอโทษนะ จืออี้ เธอไปก่อนเลย ฉันทนอีกสักหน่อยไหวอยู่”เธอกัดปากแน่น น้ำตาไหลรินเป็นสาย สายตาสอดส่องมองไปยังกงเฉินตลอดเวลาหลินจืออี้เม้มปาก มุ่งตรงไปข้างหน้า หากแต่ด้านหลังกลับมีมือข้างหนึ่งออกแรงกดไหล่เธอไว้ แหวนหยกสีแดงเลือดดูอันตรายกระหายเลือดกงเฉินเอ่ยเสียงเย็นชา “หว่านชิวเข้าไปก่อน”หลินจืออี้หันขวับเขม็งจ้องกงเฉินทันใดซ่งหว่านชิวมองกงเฉินด้วยความรู้สึกแฝงเร้น “ขอบคุณคุณชายสามนะคะ แต่ฉัน ตอนนี้ฉันรู้สึกขยับไม่ไหวแล้ว คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ?”กงเฉินตรงไปอุ้มซ่งหว่านชิวเข้าห้องตรวจหลินจืออี้มองประตูที่ค่อยๆปิดลง ซ่งหว่านชิวหันหน้าก่อนยกยิ้มให้เธอตลอด ซ่งหว่านชิวมาก่อนเสมอตลอดหลินจืออี้ขยำใบตรวจโยนทิ้งลงถังขยะ หันหลังจากไปทันทีมือเธอไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แต่พันผ้าไว้เพื่อให้เสิ่นเยียนกับซ่งหว่านชิวสับสนเท่านั้นตรวจอาการก็เพื่อทำพอเป็นพิธีให้กงเฉินเช่นกันแต่ตอนนี้ทุกอย่างไม่จำเป็นอีกแล้วหลินจืออี้เดินออกจากโรงพยาบาล เมื่อคืนพายุฝนตกหนัก ท้องฟ้าจึงโล่งโปร่งเป็นพิเศษประหนึ่งว่าเกิดใหม่แต่สำหรับเธอแล้วการเกิดใหม่นั้น แต่ละก้าวล้วน
Read more

บทที่ 0047

“ไม่งั้น พวกเธอบีบดูไหมล่ะ?” หลินจืออี้พองแก้มเคี้ยวเนื้อซี่โครงยังมีคนจะยื่นมือออกไป แต่โดนรูมเมทอีกคนลากตัวไว้เสียก่อน “หลินจืออี้ ขอบคุณที่เธอมาได้ ก่อนหน้านี้หอพักเรารวมคนได้ไม่เคยครบเลย เนี่ย อิจฉาหออื่นเขาอยู่ตลอด”“ใช่ ไม่รู้ทำไมเธอถึงชอบอยู่กับเสิ่นเยียน เห็นชัดๆ ว่านาง......โอ๊ย”“ไม่มีอะไรกินสินะ”รูมเมทอีกคนรีบยิ้มไกล่เกลี่ยหลินจืออี้มองพวกเธอ ก่อนยกยิ้มตอบ “พวกเธอจะพูดอะไร ฉันรู้หมดแล้วล่ะ ที่จริงฉันควรขอบคุณพวกเธอด้วยซ้ำ”“หา? ทำไมล่ะ?” รูมเมทที่ค่อนข้างไร้เดียงสาคนหนึ่งถามกลับ“นานขนาดนี้แล้ว ฉันเชื่อใจคนผิด พวกเธอก็ยังยอมเรียกฉันมากินข้าว ขอบคุณจริงๆ”ขอบคุณที่พวกเธอเคยช่วยไว้เมื่อชาติก่อนด้วย“เธอตาสว่างก็ดีแล้ว เสิ่นเยียนพกกุญแจเธอมา ฉวยโอกาสตอนเธอไม่อยู่มาหอเราบ่อยๆ บอกว่าเธอตกลงแล้ว เราเลยพูดอะไรมากไม่ได้”“ใช่สิ นางชอบเสแสร้งทำตัวน่าสงสาร แกล้งจนต่อหน้าเธอ ก่อนหน้านี้พวกเราเคยเตือนเธอ เธอยังบอกว่าพวกเราคิดมากไป แต่นางกลับไปแอบพูดลับหลังว่าเธอเห็นนางจน จิกหัวใช้นาง จนคนอื่นไม่อยากยุ่งเธอ เราอยู่หอเดียวกันเลยรู้ว่าเธอดีกับนางที่สุดแล้ว เธอเอาของดีๆ จาก
Read more

บทที่ 0048

หลินจืออี้มองรูมเมทคนสุดท้ายอีกทีเธอเริ่มร้อนรน “ฉัน ฉันคงไม่ได้ไม่ไหวเหมือนกันใช่ไหม?”หัววิงเวียนของหลินจืออี้หันขวับ “เธอตามสบายเลย”เสียงจอแจดัง เธอหัวโขกลงบนโต๊ะ เมาเป็นที่เรียบร้อยรูมเมททั้งสามหัวเราะลั่น“ฉันไม่เคยรู้เลยว่านอกจากหลินจืออี้จะสวยแล้ว ยังน่ารักด้วยนะเนี่ย”“ถ้าไม่ใช่เพราะเสิ่นเยียนปากพล่อยลับหลัง ตำแหน่งสาวงามโรงเรียนจะกลายเป็นของซ่งหว่านชิวได้ยังไงกัน?”“โอ้ย สองทุ่มครึ่งแล้ว รีบกลับหอกันเถอะ”ทั้งสามพยุงหลินจืออี้ขึ้น พากันเดินกลับด้วยความสนุกสนานหลินจืออี้พึ่งเพื่อนรูมเมท ทั้งที่ไม่ได้เมาหัวราน้ำแต่อย่างใด แต่กลับรู้สึกสงบจิตใจอย่างน่าประหลาดทั้งสี่คนพูดคุยเมามายด้วยกัน ถือว่าสนุกทีเดียวแม้แต่ลมฤดูใบไม้ร่วงยังพัดไอร้อนบางเบามาด้วยซ้ำจู่ๆ รูมเมทคนหนึ่งเงยหน้าตะโกน “ว้าว ดาวเต็มฟ้าสวยจัง”สามคนที่เหลือมองตาม คืนนี้ท้องฟ้ากระจ่างชัดเป็นพิเศษ แสงจันทร์สว่าง ดวงดาวกะพริบระยิบระยับโดยเฉพาะเมื่อมองผ่านช่องว่างระหว่างกิ่งต้นไม้แตกแขนงแล้ว ก็เหมือนดวงดาวโดนแขวนติดไว้ตามกิ่งอย่างไรอย่างนั้นดาวสองดวงเป็นตา ดวงจันทร์เป็นปาก กิ่งก้านเหมือนเป็นเส้นผมเ
Read more

บทที่ 0049

หลินจืออี้รีบคว้ามือเธอไว้ “ฉันยกโทษให้เธออยู่แล้ว ฉันรู้ว่าเธอไม่มีทางเลือก ฉันเชื่อเธอ”สีหน้าเธอดูเมามาย พอยกยิ้มแล้วดูอบอุ่น ไม่ดูปลอมเปลือกแม้แต่น้อยเลิ่นเยียนพยักหน้า แต่กลับส่งเสียนหึอยู่ในใจโง่จริงๆ แค่บุญคุณเล็กๆน้อยตอนนั้นยังจำมาถึงตอนนี้ สมน้ำหน้าที่โดนหลอกแล้วล่ะ!เลิ่นเยียนเปลี่ยนสีหน้าดูเป็นห่วงเป็นใย “หลินอี้ ฉันได้ยินว่าเธอจะถอนตัวจากการแข่งงั้นเหรอ? อันที่จริงก็ไม่เป็นไรหรอกนะ พวกเรามาตั้งใจหางานไม่ดีกว่าเหรอ ไม่จำเป็นต้องไปชิงดีชิงเด่นหรอก”“เสิ่นเยียน ในฐานะเพื่อนสนิทฉัน เธอจะไม่ให้กำลังใจฉันหน่อยเหรอ?”“ฉัน......ฉันแค่กลัวว่าเธอจะแบกรับหนักเกินไปถึงได้โน้มน้าวเธอ ไม่มีความหมายอื่นเลย” เสิ่นเยียนเอ่ยอึกอัก“อืม พูดถึงการแข่ง ฉันเห็นว่าแบบดีไซน์ฉันโดนคนแตะต้อง เหมือนว่าเธอจะมีกุญแจหอฉันใช่ไหม?” หลินจืออี้ถามหยั่งเชิงเสิ่นเยียนเริ่มร้องไห้ พูดด้วยความน้อยใจ “เธอสงสัยฉันเหรอ? เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี ยิ่งไปกว่านั้นรูมเมทเธอก็พุ่งเป้ามาที่เธอตลอด มีแต่ฉันคอยปกป้องเธอ อยู่เป็นเพื่อนเธอ ถ้าเป็นพวกนั้นล่ะ?”“เธออย่าพูดซี้ซั้ว เดิมทีแค่พกกุญแจส่วนตัวก็ไม่ถูกแ
Read more

บทที่ 0050

หลิ่วเหอกับกงสือเหยียนไม่ใช่พวกชอบหลบๆซ่อนๆ เธอยังกลัวว่าพวกเขาจะใช้เงินฟุ่มเฟือย ดังนั้นจึงตั้งใจไม่บอกวันแข่งขันงั้นก็เหลือแค่คนเดียวแล้ว กงเยี่ยนเมื่อวานยังโทรมาอวยพรเธอให้ทุกอย่างราบรื่นไปด้วยดี ไม่คิดว่าวันนี้จะยังเซอร์ไพรซ์เธออีกรูมเมทเปิดกล่องดูแทบทนไม่ไหว ข้างในมีเดรสผ้าไหมยาวสีม่วงเทาชุดหนึ่งตรงอกเป็นงานมือเย็บไข่มุกประดับ เม็ดมุกเล็กใหญ่สลับกัน เปล่งประกายระยิบอ่อนโยนยามอยู่ใต้แสงไฟรอบเอวลงไปเป็นผ้าไหมบางสองชั้น ชั้นหนึ่งเข้มชั้นหนึ่งอ่อน สีสันที่โชว์ออกมาดูเหมือนภาพในฝันอย่างไรอย่างนั้น“ว้าว เดรสชุดนี้ขนาดอยู่ใต้แสงไฟหอเรายังเปล่งประกายขนาดนี้ ถ้าขึ้นไปบนเวทีละก็.... ไม่ส่องสว่างระยิบระยับเลยเหรอ?”เสียงเลียนแบบของรูมเมททำให้หลินจืออี้หัวเราะออกมา“ยังจะหัวเราะอีก รีบเปลี่ยนชุดเร็ว แต่งหน้าให้นางด้วย”“……”หนึ่งชั่วโมงต่อมา หลินจืออี้โดนรูมเมทเชยชมประหนึ่งเป็นตุ๊กตา“สวยเกินไปแล้ว จืออี้ ฉันเป็นผู้หญิงยังเกือบจะตกหลุมรักเธอเลย”“จืออี้ สู้ๆ เธอเป็นอันดับหนึ่งของคณะเรานะ”“จืออี้ ผ่อนคลายไว้ เราเชื่อมั่นในตัวเธอ”หลินจืออี้พยักหน้า สวมเสื้อคลุมแล้วก็เตร
Read more
PREV
1
...
34567
...
10
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status