LOGINShare
บทที่ 0047
Related chapters
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0048
หลินจืออี้มองรูมเมทคนสุดท้ายอีกทีเธอเริ่มร้อนรน “ฉัน ฉันคงไม่ได้ไม่ไหวเหมือนกันใช่ไหม?”หัววิงเวียนของหลินจืออี้หันขวับ “เธอตามสบายเลย”เสียงจอแจดัง เธอหัวโขกลงบนโต๊ะ เมาเป็นที่เรียบร้อยรูมเมททั้งสามหัวเราะลั่น“ฉันไม่เคยรู้เลยว่านอกจากหลินจืออี้จะสวยแล้ว ยังน่ารักด้วยนะเนี่ย”“ถ้าไม่ใช่เพราะเสิ่นเยียนปากพล่อยลับหลัง ตำแหน่งสาวงามโรงเรียนจะกลายเป็นของซ่งหว่านชิวได้ยังไงกัน?”“โอ้ย สองทุ่มครึ่งแล้ว รีบกลับหอกันเถอะ”ทั้งสามพยุงหลินจืออี้ขึ้น พากันเดินกลับด้วยความสนุกสนานหลินจืออี้พึ่งเพื่อนรูมเมท ทั้งที่ไม่ได้เมาหัวราน้ำแต่อย่างใด แต่กลับรู้สึกสงบจิตใจอย่างน่าประหลาดทั้งสี่คนพูดคุยเมามายด้วยกัน ถือว่าสนุกทีเดียวแม้แต่ลมฤดูใบไม้ร่วงยังพัดไอร้อนบางเบามาด้วยซ้ำจู่ๆ รูมเมทคนหนึ่งเงยหน้าตะโกน “ว้าว ดาวเต็มฟ้าสวยจัง”สามคนที่เหลือมองตาม คืนนี้ท้องฟ้ากระจ่างชัดเป็นพิเศษ แสงจันทร์สว่าง ดวงดาวกะพริบระยิบระยับโดยเฉพาะเมื่อมองผ่านช่องว่างระหว่างกิ่งต้นไม้แตกแขนงแล้ว ก็เหมือนดวงดาวโดนแขวนติดไว้ตามกิ่งอย่างไรอย่างนั้นดาวสองดวงเป็นตา ดวงจันทร์เป็นปาก กิ่งก้านเหมือนเป็นเส้นผมเ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0049
หลินจืออี้รีบคว้ามือเธอไว้ “ฉันยกโทษให้เธออยู่แล้ว ฉันรู้ว่าเธอไม่มีทางเลือก ฉันเชื่อเธอ”สีหน้าเธอดูเมามาย พอยกยิ้มแล้วดูอบอุ่น ไม่ดูปลอมเปลือกแม้แต่น้อยเลิ่นเยียนพยักหน้า แต่กลับส่งเสียนหึอยู่ในใจโง่จริงๆ แค่บุญคุณเล็กๆน้อยตอนนั้นยังจำมาถึงตอนนี้ สมน้ำหน้าที่โดนหลอกแล้วล่ะ!เลิ่นเยียนเปลี่ยนสีหน้าดูเป็นห่วงเป็นใย “หลินอี้ ฉันได้ยินว่าเธอจะถอนตัวจากการแข่งงั้นเหรอ? อันที่จริงก็ไม่เป็นไรหรอกนะ พวกเรามาตั้งใจหางานไม่ดีกว่าเหรอ ไม่จำเป็นต้องไปชิงดีชิงเด่นหรอก”“เสิ่นเยียน ในฐานะเพื่อนสนิทฉัน เธอจะไม่ให้กำลังใจฉันหน่อยเหรอ?”“ฉัน......ฉันแค่กลัวว่าเธอจะแบกรับหนักเกินไปถึงได้โน้มน้าวเธอ ไม่มีความหมายอื่นเลย” เสิ่นเยียนเอ่ยอึกอัก“อืม พูดถึงการแข่ง ฉันเห็นว่าแบบดีไซน์ฉันโดนคนแตะต้อง เหมือนว่าเธอจะมีกุญแจหอฉันใช่ไหม?” หลินจืออี้ถามหยั่งเชิงเสิ่นเยียนเริ่มร้องไห้ พูดด้วยความน้อยใจ “เธอสงสัยฉันเหรอ? เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี ยิ่งไปกว่านั้นรูมเมทเธอก็พุ่งเป้ามาที่เธอตลอด มีแต่ฉันคอยปกป้องเธอ อยู่เป็นเพื่อนเธอ ถ้าเป็นพวกนั้นล่ะ?”“เธออย่าพูดซี้ซั้ว เดิมทีแค่พกกุญแจส่วนตัวก็ไม่ถูกแ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0050
หลิ่วเหอกับกงสือเหยียนไม่ใช่พวกชอบหลบๆซ่อนๆ เธอยังกลัวว่าพวกเขาจะใช้เงินฟุ่มเฟือย ดังนั้นจึงตั้งใจไม่บอกวันแข่งขันงั้นก็เหลือแค่คนเดียวแล้ว กงเยี่ยนเมื่อวานยังโทรมาอวยพรเธอให้ทุกอย่างราบรื่นไปด้วยดี ไม่คิดว่าวันนี้จะยังเซอร์ไพรซ์เธออีกรูมเมทเปิดกล่องดูแทบทนไม่ไหว ข้างในมีเดรสผ้าไหมยาวสีม่วงเทาชุดหนึ่งตรงอกเป็นงานมือเย็บไข่มุกประดับ เม็ดมุกเล็กใหญ่สลับกัน เปล่งประกายระยิบอ่อนโยนยามอยู่ใต้แสงไฟรอบเอวลงไปเป็นผ้าไหมบางสองชั้น ชั้นหนึ่งเข้มชั้นหนึ่งอ่อน สีสันที่โชว์ออกมาดูเหมือนภาพในฝันอย่างไรอย่างนั้น“ว้าว เดรสชุดนี้ขนาดอยู่ใต้แสงไฟหอเรายังเปล่งประกายขนาดนี้ ถ้าขึ้นไปบนเวทีละก็.... ไม่ส่องสว่างระยิบระยับเลยเหรอ?”เสียงเลียนแบบของรูมเมททำให้หลินจืออี้หัวเราะออกมา“ยังจะหัวเราะอีก รีบเปลี่ยนชุดเร็ว แต่งหน้าให้นางด้วย”“……”หนึ่งชั่วโมงต่อมา หลินจืออี้โดนรูมเมทเชยชมประหนึ่งเป็นตุ๊กตา“สวยเกินไปแล้ว จืออี้ ฉันเป็นผู้หญิงยังเกือบจะตกหลุมรักเธอเลย”“จืออี้ สู้ๆ เธอเป็นอันดับหนึ่งของคณะเรานะ”“จืออี้ ผ่อนคลายไว้ เราเชื่อมั่นในตัวเธอ”หลินจืออี้พยักหน้า สวมเสื้อคลุมแล้วก็เตร
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0051
เสิ่นเยียนเห็นหลินจืออี้หยิบนมไป จึงอดที่จะชนกล่องนมไม่ได้“ชนแก้ว”และในตอนที่เสิ่นเยียนกำลังจะดื่มหลินจืออี้ก็อาศัยจังหวะที่เธอไม่ระวังแย่งนมไปจากมือของเธอ“นมยี่ห้อนี้มีตั้งหลายรสชาติ ดูหน่อยสิว่าฉันชอบรสชาติไหน ？ นี่ ! เสิ่นเยี่ยน เธอซื้อรสชาติเดียวกันเหรอ ?”เสิ่นเยี่ยนสับสนไปชั่วขณะ จ้องมองไปที่มือของหลินจืออี้ แสร้งยิ้มพูด “รสนิยมของพวกเราคล้ายกันดังนั้นฉันก็เลยซื้อเหมือนกัน”พูดจบเธอก็แย่งเอานมที่อยู่ในมือข้างซ้ายของหลินจืออี้มา แล้วดื่มไปหนึ่งอึกทันทีเหมือนกลัวว่าหลินจืออี้อยากจะแลกหลินจืออี้ก็ยกแก้วขึ้นมาดื่มหนึ่งอึก “ขอบคุณที่เลี้ยง”จากเสิ่นเยี่ยนเห็นของเหลวที่อยู่ในหลอดถูกดูดเข้าไปในปากของหลินจืออี้ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข“ไม่ต้องเกรงใจ เธอชอบก็ดีแล้ว”“ถ้าอย่างนั้นขอเข้าไปก่อนนะ”หลินจืออี้เดินเข้าไปในห้องรับรองด้วยสีหน้าสงบนิ่งมองดูประตูที่ค่อยๆ ปิด เสิ่นเยี่ยนก็กลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่…เริ่มต้นการแข่งขันความปิติยินดีทั้งใน และนอกเวที ในห้องพักผ่อนก็ครึกครื้นมากผู้เข้าแข่งขันเกือบจะทั้งหมดล้วนแต่นั่งล้อมรอบซ่งหว่านชิว ชมเธอสวย ชมชุดราตรีขอ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0052
ผู้คนมองตามสถานการณ์ไปที่แหวนทรงดอกไม้นั่นบนเวทีโชว์ เหมือนกับว่าจะเน้นทับทิมสีแดงเม็ดใหญ่บนเกสร สัดส่วนจึงเกินจริงไปสักหน่อยในทางกลับกันก็ไม่มีการผสมผสานที่เป็นธรรมชาติอย่างสร้อยคอ และตุ้มหูซ่งหว่านชิวสีหน้าเปลี่ยน บีบไมโครโฟนแน่น พยายามรักษาความสง่างาม และมีการสั่งสอนบนใบหน้า“ขอบคุณความคิดเห็นของอาจารย์ค่ะ ฉันจะพยายามต่อไป”เซวียมั่นพึงพอใจกับท่าทางของซ่งหว่านชิวมาก หลีกเลี่ยงให้ความสนใจไม่ได้หลายส่วน“คุณหนูซ่ง จากการออกแบบของเธอในตอนนี้ ฉันคิดว่าเกินกว่าที่ฉันคาดหวังจากการแข่งขันครั้งนี้ไปมาก ดังนั้นฉันอยากจะถามเธอว่าในการแข่งขันครั้งนี้มีผู้แข่งขันที่เธออยากจะแข่งด้วยหรือไม่”ทุกคนได้ยิน เพียงครู่เดียวก็เกิดความสนใจแบบนี้น่าสนใจกว่าดูที่ละชิ้นๆ เยอะเลยซ่งหว่านชิวคิดแล้วคิดอีก ยิ้มพูด “ที่จริง…หนูมีเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งที่ก็มาเข้าร่วมแข่งขัน หนูชื่นชมผลงานของเธอมากมาโดยตลอด ไม่กล้าแข่ง แต่หวังว่าจะมีคนได้เห็นผลงานเธอเยอะขึ้น”ฉากนี้ในสายตาของคนอื่น ซ่งหว่านชิวชนะแล้วถ่อมตัว ช่วยเหลือเพื่อนร่วมชั้น สง่าสวยงาม…คำศัพท์ดีงามทั้งหมดวางไว้ที่ตัวของเธอก็ไม่เกินไปแม้แต่
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0053
หลินจืออี้กวาดตามองด้านล่างเวที สายตาสบกันกับผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะวีไอพีผู้รับผิดชอบจัดงานข้างกายก้มศีรษะลง แล้วพูดอะไรสักอย่างอย่างระมัดระวังแต่เขากลับมีสีหน้าเฉื่อยชา ไม่ได้สนใจว่าเขากำลังพูดอะไร ยกแก้วชาขึ้นแล้วมองมาที่หลินจืออี้อย่างมืดมนผ่านไอร้อนความกดดันที่แข็งแกร่งทำให้ใจของเธอหวาดผวา จนอดเลื่อนสายออกมาอย่างรวดเร็วไม่ได้ด้านล่างเวที สายตาของคนส่วนมากที่มองหลินจืออี้ล้วนแต่ไม่มีความคาดหวังถึงอย่างไรคนที่จะเอาอัญมณีระดับล้านมาเข้าร่วมการแข่งขันเหมือนอย่างซ่งหว่านชิวนั้นน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการออกแบบของเธอที่ทั้งสมบูรณ์แบบ และแปลกใหม่แม้แต่ผู้รับผิดชอบยังคิดแบบนี้“คุณชายสามวางใจได้ เมื่อสักครู่ผมถามอาจารย์เซวียมั่นแล้ว เธอพึงพอใจคุณหนูซ่งมาก ที่หนึ่งในครั้งนี้ไม่มีใครแล้วนอกจากเธอ”กงเฉินจิบชาไปหนึ่งอึก พูดเอื่อยๆ “ก็ไม่แน่ ?”ผู้รับผิดชอบงงงัน คาดเดาความคิดของเขาไม่ค่อยจะได้ ค่อยๆ เคลื่อนสายตาไปตามแววตาของเขาที่มองไปยังหลินจืออี้ด้านบนเวทีเขาคิดแล้วคิดอีก ทันใดนั้นก็เข้าใจอะไรได้“คุณชายสาม ผมเข้าใจแล้ว”กงเฉินไม่ได้สนใจเลยว่าเขากำลังพูดอะไร
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0054
แต่หลินจืออี้กลับหันไปด้านข้างแล้วมองเธอหนึ่งครั้งแล้วเดินไปด้านหน้าสองก้าว“แม้ว่าพวกเราจะเป็นพื่อนร่วมชั้นกัน แต่สนิทกันเหรอ? แม้ว่าจะขอร้อง ก็ไม่จำเป็นต้องให้คู่แข่งมาขอร้องหรอกนะ?”“เธอ…” ซ่งหว่านชิวตะลึง และแสดงสีหน้าเจ็บปวดมีผู้ตัดสินรู้ว่าสถานะของซ่งหว่านชิวไม่ธรรมดา และก็คิดว่ามีกงเฉินอยู่เบื้องหลัง จึงรีบลุกขึ้นพูดตำหนิ “หลินจืออี้ ผลงานของเธอก็ถูกเธอทำตกแล้ว คุณหนูซ่งใจดีช่วยเธอกู้หน้า เธอยังมีท่าทางแบบนี้เหรอ รักษาความปลอดภัย! เอาลงไป! ไม่มีผลงานก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วม อย่าให้เสียเวลาของทุกคนเลย”ซ่งหว่านชิวเช็ดหางตา มองดูถูกหลินจืออี้ สายตาก็เต็มไปด้วยความพอใจแต่หลินจืออี้กลับสงบนิ่งเป็นพิเศษแล้วพูด “ใครบอกว่าฉันไม่มีผลงาน?”เธอหันไปมองซ่งหว่านชิว แล้วพูดต่อทีละคำ “โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ฉันก็กลัวจะเกิดอุบัติเหตุ ดังนั้นเลยตั้งใจจัดเตรียมตัวอย่างไว้สองชุด”สีหน้าของซ่งหว่านชิวแข็งชะงักวินาทีต่อมาพนักงานที่หลินจืออี้ตั้งใจจ่ายเงินให้รออยู่ก็ยกของชุดหนึ่งขึ้นมาบนเวทีเธอมองเซวียมั่นที่อยู่ด้านล่างเวที แล้วค่อยๆ พยักหน้าพูด “นี่คือมงกุฎวันเกิดที่ฉันทำ ซิงเยว่”
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0055
มีเพียงแต่หลินจืออี้ที่รู้ว่าซิงซิงของเธอเป็นลูกสาวที่ดีที่สุดในโลกทุกวันเกิดหลังจากที่ซิงซิงรู้เรื่องล้วนแต่หวังว่าเธอจะร่างเริงและมีความสุขซิงซิงมักจะบอกว่า “แม่คะ หลังจากนี้แม่ไม่ต้องร้องไห้แล้วได้ไหมคะ? ”และเธอก็บอกว่า “แม่คะ คนอื่นต่างก็มีพ่อที่ช่วยลูกสวมมงกุฎ”หลังจากนั้นเธอก็เข้าใจแล้วว่าพ่อไม่ชอบเธอ ดังนั้นเธอเลยพูดว่าแม่สวมให้สวยยิ่งกว่าคิดแล้วดวงตาของหลินจืออี้ก็แดงไปครู่หนึ่ง แต่เธอรับปากซิงซิงแล้วว่าหลังจากนี้จะไม่ร้องไห้ สุดท้ายก็อดกลั้นเอาไว้เธอยกมือขึ้นลูบมงกุฎบนศีรษะ แล้วค่อยๆ มองขึ้นไปด้านบนซิงซิง แม่ทำมงกุฎให้หนูหนึ่งอัน ชอบไหม?ทิ้งตอนก่อนหน้านี้เอาไว้ เซวียมั่นชื่นชมความสามารถของหลินจืออี้ไม่ว่าจะเป็นการออกแบบ หรือความชาญฉลาดที่แปลกใหม่ยิ่งกว่าซ่งหว่านชิวผลงานของซ่งหว่านชิวก็ดีมาก แต่ก็มีความล้มเหลวหนึ่งอย่าง…แหวนที่เกินจริงวงนั้นเวลานี้ อยู่ดีๆ เซวียมั่นก็ลุกขึ้น และไม่ได้ริเริ่มเดินไปทางหลินจืออี้“ฉันอยากดูตะขอที่เธอออกแบบ นึกไม่ถึงว่ารูปร่างจะซ่อนเร้นขนาดนี้”“ได้ค่ะ”หลินจืออี้ยิ้มเล็กน้อย นำมงกุฎส่งให้กับเซวียมั่นอวี๋กวงจง ซ่งหว่านอี้ข
Latest chapter
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0100
หลินจืออี้ตกใจเล็กน้อยและมองไปที่กงสือเหยียนด้วยความประหลาดใจ ”คุณอา ทําไมคุณอาถึงทําแบบนี้คะ?”กงสือเหยียนยิ้มอย่างกว้างๆ "คุณท่านมีความคับข้องใจต่อเธอเสมอ ถ้าเขารู้ว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะเธอ เขาจะโกรธมากขึ้น ""คุณอา ฉันขอโทษนะคะ" หลินจืออี้ตําหนิตัวเอง"ไม่เป็นไร อย่าเก็บมาใส่ใจเลย" กงสือเหยียนลูบหัวเธอหลิ่วเหอกวักมือเรียก "ที่รักคะ เมื่อกี้ฉันยังกินไม่อิ่ม เราไปดูที่ห้องครัวกันดีกว่าว่ายังมีอะไรกินอีกไหมกันดีกว่า""ไปสิ"สองสามีภรรยาจูงมือเดินออกไปหลินจืออี้รู้สึกอบอ้าวเล็กน้อย จึงไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้เมื่อเดินไปเรื่อยๆ ก็ปรากฏร่างสีดําขึ้นด้านหน้าเป็นกงเฉินเขายืนสูบบุหรี่อยู่ข้างสระ นิ้วมือเรียวยาวเหมือนหยกท่ามกลางแสงไฟแสงแดดส่องกระทบผิวทะเลสาบ น้ำในทะเลสาบเปล่งประกายสีทอง สะท้อนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาด้วยแสงจางๆสายลมเย็นพัดผ่านใบหน้า เป่าผมที่หน้าผาก เผยให้เห็นดวงตาลึกล้ำดุจหมึกหลินจืออี้บีบมือ รู้สึกว่าจําเป็นต้องอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้กับโรงพยาบาลให้ชัดเจนเพิ่งเดินไปได้สองก้าว เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของกงเฉินก็ขัดจังหวะฝีเท้าของเธอกงเฉิน
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0099
ฉันสนใจแต่ผลลัพธ์เท่านั้น น้ำเสียงของกงเฉินเหมือนกําลังพูดกับลูกน้อง "จะจัดการกับผลลัพธ์ยังไง ให้ฉันสอนเธอไหม?"ความสุขของซ่งหว่านชิวยังไม่จางหายไปจากใบหน้า แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พยักหน้าอย่างแข็งกระด้าง "ฉัน ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะขอโทษและชดเชยให้ค่ะ""อืม"กงเฉินรับคําแล้วหันหลังเดินจากไปร่างกายของซ่งหว่านชิวอ่อนปวกเปียก ล้มไปข้างหลัง โชคดีที่ฉินซวงประคองเธอไว้"หว่านชิว เธอเกิดเรื่องไม่ได้ คุณชายสามไม่ได้ตัดขาดความสัมพันธ์ ทุกอย่างยังมีโอกาส""เขาไม่ได้ตัดขาดความสัมพันธ์ก็จริง แต่เขาไม่สนใจฉันมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว""แล้วยังไงล่ะ? เขารับปากว่าจะแต่งงานกับเธอก็ได้แล้ว ถึงเวลานั้นเธอก็สามารถจัดการผู้หญิงที่อยู่ข้างเขาได้อย่างชอบธรรมแล้ว ถึงเวลานั้น หลินจืออี้จะต้องตายยังไง้ที่กลบฝังอย่างแน่นอน!"ฉินซวงกุมคอที่มีเลือดออก กัดฟันด้วยความโกรธซ่งหว่านชิวพ่นลมออกจมูกอย่างเย็นชา "หลินจืออี้ เราจะได้เห็นดีกันแน่"ในเวลานี้ แม่บ้านเดินผ่านมาเห็นทั้งคู่ก็แอบหัวเราะกันทั้งสองได้แต่รีบๆ จากไป……กลับไปถึงเรือนหลิ่วเหอก็รีบให้คนชงชาให้เธอหนึ่งกาทันที ก่อนจะดื่มไปถึงครึ่งกาถ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0098
เหอะ ยังบริสุทธิ์อยู่เหรอ?"คุณหนูซ่ง หลังจากแจ้งความแล้ว คุณจะบอกตํารวจยังไงล่ะ? บอกว่าฉันถูกกระตุ้นให้เป็นบ้าและเกือบจะฆ่าคุณนายซ่ง? แล้วฉันถูกกระตุ้นได้ยังไง? โดนใครกระตุ้นล่ะ?"เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนจึงมองไปที่คุณท่านกงอย่างระมัดระวังไม่ใช่ว่าคุณท่านกงตําหนิกงสือเหยียนและหลิ่วเหอต่อหน้าสาธารณชนเพื่อแม่ลูกตระกูลซ่งหรอกหรือ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้หลินจืออี้เป็นบ้าน่ะ?ซ่งหว่านชิวตกตะลึงเพิ่งเข้าใจว่าตั้งแต่การโทรครั้งนั้น หลินจืออี้ก็วางแผนไว้แล้วเมื่อกี้พวกเขาทั้งครอบครัวทำตัวน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะรอคุณท่านกงเอ่ยปากเท่านั้น!แล้วเธอแจ้งความจะมีความหมายอะไร?ให้เธอเป็นพยานชี้ความผิดคุณท่านกงหรือ?"พอแล้ว!" คุณท่านกงตําหนิอย่างเคร่งขรึม "พวกเจ้าสองแม่ลูกดื่มมากเกินไปแล้ว ดื่มจนเมาจนเป็นแบบนี้ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ""คุณท่าน..."ซ่งหว่านชิวมองคุณท่านกงอย่างไม่อยากจะเชื่อคุณท่านกงเรียกแม่บ้านมาและส่งกล่องที่บรรจุดาบกลับไป"ดาบนี้ไม่เหมาะกับฉัน พวกเธอเอากลับไปเถอะ ใครก็ได้ ส่งแขก”ซ่งหว่านชิวและฉินซวงรู้สึกไม่ยอม ยังอยากจะช่วงชิงอีกประโยคต่อไปของคุณท่านกงตัดความคิดของพว
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0097
ซ่งหว่านชิวกัดฟันและปฏิเสธที่จะพูดใบมีดนั้นกรีดลงบนผิวของฉินซวงโดยตรงฉินซวงกรีดร้อง "หว่านชิว! ช่วยแม่ด้วย! เธอบ้าไปแล้ว!”ซ่งหว่านชิวกัดริมฝีปาก ร้องไห้และเปลี่ยนเรื่อง "หลินจืออี้ เธออย่าทําแบบนี้เลย ฉันรู้ว่าความจริงมันยากสําหรับเธอที่จะยอมรับ แต่แม่ของฉันเป็นผู้บริสุทธิ์นะ"แก้มของเธอแดงก่ำและร้องไห้อย่างเสียใจแต่ก็ไม่ยอมรับผิดแทนแม่เห็นได้ชัดว่าเธอเสแสร้งแค่ไหนทุกคนรู้จักซ่งหว่านชิวมานานกว่าสามปีแล้ว และได้เห็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมของเธอ พวกเขาจึงไม่รู้ว่าจะเชื่อใครดีในเวลานี้ คุณท่านกงพูดเสียงดังขึ้นมา"หลินจืออี้ เธอบ้าไปแล้วเหรอ? ปล่อยคุณนายซ่งไป เธอคิดว่าแค่ทําเทปบันทึกเสียงปลอมก็สามารถหลอกลวงทุกคนได้หรือ?”คําพูดเหล่านี้ไม่ได้ทําร้ายจิตใจของหลินจืออี้ แต่เป็นกงสือเหยียนเขาอายุปูนนี้แล้ว เมื่อได้ยินว่าพ่อยอมเชื่อคนอื่นมากกว่าเชื่อทุกอย่างที่ตัวเองได้รับ ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีคล้ำทันที"พ่อ! นี่เป็นเรื่องจริงทั้งหมด!”"หุบปาก! ทำตัวเหมือนอะไรกัน! ให้หลินจืออี้ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!" คุณท่านกงไม่ฟังเขาพูดอะไรเลยหลินจืออี้ยิ้มหยัน "หึ คุณท่าน ไม่เชื่อขนาดนี้เลยหรือ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0096
เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนอยากอาเจียนออกมา แต่ก็อาเจียนไม่ออกหลินจืออี้พูดเสียงดังว่า "ฉันให้พวกเธอสองคนพูดจาเหลวไหล! ชอบอาหารเหลือและข้าวบูดไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวฉันป้อนให้พวกเธอเอง!”กิริยาของเธอเร็วมาก คว้าเอาน้ำที่ผู้อาวุโสคนหนึ่งแช่ฟันปลอมแล้วสาดใส่ปากฉินซวงที่กรีดร้องไม่หยุดทันทีเสียงร้องนี้ยิ่งโหยหวนมากขึ้นผู้อาวุโสคนนั้นรีบลุกขึ้นและกวักมือพูดอย่างตะกุกตะกัก "เฮ้ย เฮ้ย อย่ากลืนฟันปลอมของฉันนะ!"หลินจืออี้ถลึงตาใส่เขา เขาถึงได้สติ สาดใส่พวกเธอแล้วก็สาดใส่ฉันไม่ได้สินะคุณท่านกงเคยเห็นฉากแบบนี้ที่ไหนกัน ตกใจอยู่นาน ถึงได้พูดอย่างโมโหว่า "หลินจืออี้! เธอหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”หลินจืออี้ยืนอยู่บนโต๊ะ มองคุณท่านกงจากที่สูง แล้วตะโกนด้วยน้ำเสียงที่โกรธยิ่งกว่าเขา "ทําไมคุณท่านถึงด่าคุณอาโดยไม่ถามเหตุผลเลย? หลายปีมานี้ คุณท่านด่าเขาโดยไม่คํานึงถึงกาลเทศะเลย ว่าเขาไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้! คุณท่านเคยคิดบ้างไหมว่าทัศนคติของคุณท่านเป็นตัวกําหนดทัศนคติของคนอื่นที่มีต่อเขา?”"ที่พูดเพราะเขาเป็นคุณชายรองตระกูลกง แต่ข้างนอกใครๆ ก็เหยียบหัวเขาได้ แม้กระทั่งแม่ลูกคู่นี้ก็ยังกล้าเหยียบย่ำศักดิ์ศรีขอ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0095
ฉินซวงอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุด มันกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของทุกคนและมองไปที่กงสือเหยียนและหลิ่วเหอหลิ่วเหอหน้าซีดเผือด ขับให้ริมฝีปากแดงก่ำผิดปกติเมื่อกงสือเหยียนจับมือของเธอไว้ ใบหน้าที่ซื่อสัตย์ของเขาก็ดูน่าอายเล็กน้อยเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างมาก แต่เมื่อวานเขาเมาจนไม่ได้สติ เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นล้วนเป็นหลิ่วเหอบรรยายไม่มีหลักฐาน ไม่มีพยาน พูดออกมาก็ไม่มีใครเชื่ออยู่ดีในเวลานี้ หลินจืออี้มองไปที่เขา ส่งสายตาเป็นสัญญาณกงสือเหยียน ตอบกลับด้วยเสียงเบาๆว่า "ไม่เป็นไรครับ""งั้นก็ดีแล้ว ไม่งั้นฉันคงรู้สึกผิดจริงๆ แล้วล่ะค่ะ" ฉินซวงตบหน้าอกอย่างเอาจริงเอาจังได้ยินดังนั้น คุณท่านกงก็ขมวดคิ้วถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"ฉินซวงทําหน้าลําบากใจ "ได้ยินว่าคุณชายรองมีลูกค้าที่อยากร่วมงานด้วยมาตลอด ฉันก็เลยออกมาเชิญทั้งสองฝ่ายมาทานข้าวด้วยกัน ใครจะรู้ว่าคุณชายรองกับคุณนายรองดื่มกันเพลินเกินไป ฉันก็เลยทําได้แค่ส่งลูกค้าออกไปก่อน""นึกไม่ถึงว่าคุณนายรองพาคุณชายรองตกลงไปในห้องทิ้งขยะของห้องครัวด้านหลัง ได้ยินว่าสถานที่แบบนั้นเต็มไปด้วยยุงและแมลงวัน ส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปทั่
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0094
กงเฉินเงยหน้าขึ้นอย่างสบายๆ แม้ว่าจะดูเหมือนไม่แยแส แต่ความแข็งแกร่งและการครอบครองในดวงตากลับไม่ปิดบังเลยสักนิดหลินจืออี้สวมชุดกระโปรงสีแดง สวมเข็มขัดสีน้ำตาล ผิวพรรณเนียนละเอียด รูปร่างสมส่วนลําคอที่ขาวเนียนมีสร้อยแพลตตินั่มที่ละเอียดอ่อนและเพรียวบาง แสงที่จางๆ ดูคล้ายเปล่งออกมาจากผิวหนังดึงดูดสายตาของผู้คนทันทีคุณนายซ่ง ฉินซวงหลังจากสังเกตเห็นสายตาของกงเฉินแล้ว เธอก็วางถ้วยชาลงอย่างแรงเล็กน้อย และดึงดูดความสนใจของทุกคนด้วยเสียงเอี๊ยดฉินซวงรวบผ้าคลุมไหล่ลายสก็อตผ้าไหมแท้บนไหล่ เอียงหน้ามองหลิ่วเหอพลางยิ้มอย่างสง่างาม แต่ดวงตาเรียวยาวกลับฉายแววเยาะเย้ย"คุณนายรอง ลําบากคุณจริงๆ ต้อนรับพวกเราอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ไม่ได้รบกวนการพักผ่อนของพวกคุณเมื่อคืนใช่ไหมคะ?"พอพูดถึงเมื่อคืน หลิ่วเหอก็ตัวสั่นเล็กน้อย รู้สึกทนไม่ไหว กําลังจะพูดอะไรบางอย่างก็ถูกหลินจืออี้ดึงไว้หลินจืออี้ยิ้มกว้างรับสายตาอาฆาตแค้นของฉินซวง"คุณนายซ่งและคุณหนูซ่งต่างก็แต่งตัวอลังการแบบนี้ ตระกูลกงของเราก็ต้องแต่งตัวอลังการเหมือนกันสิคะ ถึงยังไงตระกูลกงของเราก็ให้ความสําคัญกับวิธีการต้อนรับแขกมาก ไม่อย่างน
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0093
หลินจืออี้ไม่สนใจคําถามของหลี่ฮวนและอธิบายจุดประสงค์ของการมาโดยตรงใบหน้าของหลี่ฮวนเต็มไปด้วยความประหลาดใจและเป็นใบ้ไปทันทีผ่านไปครู่ใหญ่ เขาถึงพูดอย่างลังเลว่า "เธอแน่ใจหรือ?""อืม""ได้"หลินจืออี้ได้ของที่ตัวเองต้องการแล้วก็ไปแล้วหลี่ฮวนปิดประตูและโทรหากงเฉินทันที"กงเฉิน หลินจืออี้มาหาฉัน""อืม" กงเฉินตอบเบาๆหลี่ฮวนอึ้งไป "นายเดาออกตั้งนานแล้วเหรอ?""อืม""เฮอะ" หลี่ฮวนเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หมุนปากกาเซ็นชื่อ แล้วพูดอย่างสบายๆ ว่า"หลานสาวตัวน้อยของนายต่อกรกับนายไม่ไหว แต่นายไม่กลัวเธอจะทําเรื่องวุ่นวายหรือ?""ไม่เป็นไร"อารมณ์ของกงเฉินนั้นสบายมาก จนฟังดูแล้วรู้สึกเหมือนอยากจะสนับสนุนคนอื่นหลี่ฮวนเบ้ปาก "ได้ๆ หลานสาวบ้านใครบ้านใครดูแล แต่นายก็ไม่ควรขายฉันนะ?""ขายอะไรกัน?""นายบอกเธอว่าฉันชื่อหลี่ฮวนฮวนใช่ไหม? น่าโมโหชะมัดเลย!”"ฉันไม่ได้พูด" กงเฉินเก็บลมหายใจปากกาในมือของหลี่ฮวนตกลงบนพื้นทันที และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเย็นวาบไปทั่วเขามองไปรอบๆ และพูดว่า "ฉันจะบอกให้นะ พรุ่งนี้ฉันวางแผนที่จะไปไหว้พระกับแม่ฉันบนภูเขาสักหน่อย!""นายเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?"“
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0092
หลินจืออี้หันตัวกลับไป ก็สบเข้ากับดวงตาที่เย็นชาของกงเฉิน“ห้ามแจ้งความ”น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยพลังที่ไม่สามารถโต้แย้งได้ดวงตาสีดําภายใต้แสงไฟสะท้อนให้เห็นถึงใบหน้าที่หล่อเหลาและอันตรายของเขา เย็นชาและดุดันหลินจืออี้กําหมัดทั้งสองข้าง ไหล่สั่นเทิ้ม ใบหน้าขาวซีดจนเขียวคล้ำ ใช้แรงทั้งหมดที่มีเค้นถามประโยคนั้นออกมา "ทําไม? เพียงเพราะเป็นคนของตระกูลซ่ง? เราก็สมควรแล้วหรือ?"“ทําไมคนที่เสียสละหลังจากเกิดเรื่องถึงต้องเป็นฉันเสมอ?”"หนึ่งครั้ง สองครั้ง..."กงเฉินเงียบและสายตาของเขาก็สงบมากหลินจืออี้กลับเหมือนคนบ้าที่บ้าคลั่ง เธอก้มหน้าลง จ้องไปที่ปลายรองเท้าของเธอทั้งสองรองเท้ากีฬาคู่หนึ่งและรองเท้าหนังแฮนด์เมดชั้นยอดคู่หนึ่ง มันถูกกําหนดไว้แล้วว่าพวกเขาไม่ควรมีปฏิสัมพันธ์กันเธอยิ้มเยาะตัวเอง หัวเราะตัวเองที่เอาไข่ไปกระทบหิน ไม่เจียมตัวเอาซะเลย"ได้ ไม่แจ้งความ หวังว่าอาเล็กจะไม่เสียใจกับการตัดสินใจในวันนี้ตลอดไป”เธอคว้าโทรศัพท์มือถือของเธอกลับมาและเดินเข้าไปในวอร์ด จากนั้นปิดประตูอย่างแรงหลินจืออี้ที่เห็นเฉินจิ่นจากไป ขมวดคิ้วเดินไปข้างหน้า "คุณชายสาม จะอธิบายให้คุณหลินฟ
