บทที่ 0033

หลังจากชงชาเสร็จ หลินจืออี้ยกไปที่ห้องรับแขก

ยากนักที่วันนี้จะมีคนมากมายมาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ใบหน้าที่เคร่งขรึมของคุณท่านกงก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

หลังจากแบ่งชาแล้ว หลินจืออี้ก็ยืนอยู่ข้างหลังหลิ่วเหอและกงสือเหยียน และทําหน้าที่เป็นคนไม่จําเป็นต่อไป

ในเวลานี้ กงเฉินเข้ามาแล้ว คราบน้ำที่คอเสื้อยังคงอยู่

เฉินซู่หลานอุทานอย่างประหลาดใจว่า “เจ้าสาม ปกตินายชอบความสะอาดที่สุด ทําไมเสื้อผ้าถึงสกปรกล่ะ?”

กงเฉินนั่งลง ยกถ้วยชากวาดตามองหลินจืออี้ เอ่ยเสียงเรียบว่า “โดนแมวถูไถมาน่ะ”

เฉินซู่หลานจิบชาหนึ่งคํา ยิ้มแล้วพูดว่า “แมวตัวนี้น่าสนใจจริงๆ ชนปากด้วยนายหรือเปล่า?”

กงเฉินเป่าชาและตอบเบาๆ

"อืม แรงเยอะมาก”

ได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็ก้มหน้าลงทันที ความร้อนพุ่งใส่หน้าเป็นพักๆ

หลังจากคุยกันสักพัก คุณท่านกงจะไปพักเที่ยง ทุกคนจึงลุกขึ้นเตรียมแยกย้าย

“กงเฉิน แกกลับเรือนเป็นเพื่อนฉันหน่อย”

“ครับ”

กงเฉินลุกขึ้นและเดินเคียงข้างคุณท่าน

หลินจืออี้ที่ก้มหน้ามาตลอด มักจะรู้สึกว่ามีสายตากวาดผ่านร่างไปคล้ายมีคล้ายไม่มี

แต่เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นและยืนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่สองวินาทีนี้ ซ่งห