All Chapters of ฉันก็แค่เมียแสนชัง: Chapter 1 - Chapter 10

“ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ...”“เสียใจพอหรือยัง ผมค่อนข้างรำคาญเสียงร้องให้ของคุณ ผมรู้ว่าดวงตาของคุณกลับมามองเห็นได้บ้างแล้ว อยู่ที่นี่ก็ดูแลตัวเองเอาก็แล้วกัน แล้วเรื่องที่ตกลงกันเอาไว้ก็จำไว้ให้ดีล่ะ คุณก็น่าจะรู้ว่าคนอย่างผมทำได้ทุกอย่าง”ดวงตาคมมองคนตัวเล็กเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงที่ยับยู่ยี่ด้วยสายตาที่ไร้วี่แววของความสงสาร ความเจ็บปวดทรมานกายใจที่เขามอบให้เธอเมื่อครู่ที่ผ่านมา มันยังไม่สาสมกับความเจ็บปวดที่เขาได้เจอแม้แต่เศษเสี้ยวภูมินทร์คว้าเสื้อเชิ้ตสีขาวมาสวมคลุมแผงกล้ามได้ก็เดินหนีออกจากห้องนอนเล็กนี้ไปโดยที่ไม่สนใจใยดีที่จะหันกลับมามองคนที่นอนกอดหมอนสะอื้นแม้แต่หางตา“คุณมันใจร้าย” น้ำเสียงแหบปนสะอื้นเปล่งออกมาหลังจากผู้ชายใจดำที่เพิ่งหาความสุขจากร่างกายของเธอเดินออกจากห้องไป เธอเจ็บไปทั้งกายทั้งใจ ด้วยไม่เคยคิดว่าคนที่เคารพประดุจพี่ชายที่แสนดีจะกระทำป่าเถื่อนกับเธอ ทั้งยังขู่เข็ญไม่ยอมให้เธอบอกกับใคร ไม่เช่นนั้นน้องสาวของเธอก็จะถูกเขากระทำเช่นนี้อีกคนพลอยฟ้า กิตติพรรณวิไล หญิงสาวตัวเล็กวัย 24 ย่าง 25 รูปร่างหน้าตาน่ารักน่าชังราวกับตุ๊กตา ปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาวอมชมพู ดวงตากลมโตมีเสน

“ก็เมื่อวันก่อนพราวไปหาพี่พลอยที่บ้าน คุณภูเค้าบอกว่าพี่พลอยขอให้เค้ามาส่งที่นี่เพราะอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ แถมยังบอกว่าพี่พลอยไม่ยอมรับการรักษาอีกต่อไป พราวพยายามโทรหาพี่พลอยเท่าไหร่ก็ไม่ติด พอวันหยุดก็เลยขับรถมาหานี่ไง” เธออธิบายขณะทายาที่มือให้พี่สาว“เป็นอย่างที่คุณภูพูดนั่นแหละ”“อะไรทำให้พี่พลอยตัดสินใจแบบนี้คะ ก่อนหน้านี้ก็บอกพราวเองว่าอยากหายไวๆ จะได้รีบหางานทำแล้วก็จะได้ไม่ต้องเป็นภาระใครอีก”“พี่...พี่ไม่อยากเป็นภาระใครตั้งแต่ตอนนี้ ไม่อยากให้คุณภูต้องใช้เงินเยอะๆ เพื่อรักษาพี่อีกแล้ว แค่คุณภูส่งพราวเรียนก็พอแล้ว”“แต่คุณภูเค้าก็เคยบอกว่าเค้าเต็มใจดูแลพวกเรานะคะ เพราะก่อนหน้านี้ครอบครัวเราก็เคยช่วยเหลือครอบครัวคุณภูตั้งเยอะ”“พี่ไม่อยากให้เค้ามาเสียเงินรักษาพี่อีก”“แล้วถ้าเป็นเงินของพราวล่ะคะ ถ้าพราวมีเงินพี่พลอยจะยอมรักษาต่อไหม”พลอยฟ้านั่งเงียบก่อนจะพยักหน้าตอบ “อืม” เธอรับปากไปส่งๆ เพราะรู้ว่ายังไงน้องสาวของเธอก็ไม่ได้มีเงินมากพอที่จะจ่ายค่าผ่าตัดให้เธออยู่แล้วพราวฝนยิ้มกว้าง อย่างน้อยตอนนี้พี่สาวของเธอก็รับปากที่จะรักษาต่อด้วยเงินของเธอ แม้จะไม่รู้ว่าจะหาเงินที่ไหนมารัก

“คือ ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ แต่ฉันเครียดเรื่องพี่พลอย”“พี่พลอยทำไม”“ก็พี่พลอยไม่ยอมรักษาดวงตาต่อน่ะสิ พูดแค่ว่าไม่อยากรบกวนเงินของคุณภูมากไปกว่านี้”“อ้าว แต่คุณภูเค้าก็เต็มใจช่วยไม่ใช่เหรอ”“อืม เออ แล้วพี่ข้าวจะกลับมาจากต่างประเทศเมื่อไหร่ ฉันอยากให้พี่ข้าวลองคุยกับพี่พลอยดู” ตอนนี้พราวฝนอยากให้ขวัญฤดีพี่สาวของขวัญฤทัยได้ลองพูดคุยกับพี่สาวของเธอมากๆ เพราะขวัญฤดีเป็นเพื่อนสนิทกับพลอยฟ้า หากได้ขวัญฤดีมาช่วยพูดตะล่อมให้พี่สาวของเธอยอมลดศักดิ์ศรีแล้วใช้เงินของภูมินทร์รักษาตัวไปก่อนพี่สาวเธออาจจะรับฟังก็ได้“เห็นบอกว่าอีกเดือนนึงเลย ให้พี่ข้าวโทรคุยได้ไหมล่ะ” ขวัญฤทัยหน้าเจื่อน จำได้ว่าเมื่อวานพี่สาวเธอโทรมาบอกแม่ว่าตอนนี้เจ้านายของพี่สาวเธอเลื่อนกำหนดกลับช้ากว่าเดิมเพราะการคุยงานยังไม่เรียบร้อยดี“พี่พลอยไม่ใช้โทรศัพท์เลยน่ะสิ”“งั้นเดี๋ยวฉันจะลองถามพี่ข้าวดูนะว่าจะกลับมาไวกว่านั้นได้ไหม”“ขอบใจนะ” เห็นจะมีความหวังอีกครั้งกับขวัญฤดี ภาวนาว่าหากขวัญฤดีกลับมาพูดตะล่อมให้พี่สาวของเธอรักษาแล้วพี่ของเธอจะเชื่อบ้างหลังเลิกงานพราวฝนเลือกที่จะไม่กลับไปพักผ่อนที่ห้องหรูในโรงแรม แต่เธอเลือก

ณ ห้องสวีทหรูชั้นบนสุดของโรงแรมระดับห้าดาวติดริมแม่น้ำสายใหญ่ของกรุงเทพมหานคร ใกล้จะกลางดึกแล้ว แต่ชายหนุ่มนักเรียนนอกเจ้าสำราญวัย 28 ย่าง 29 อย่างภควัตรก็ไม่รู้สึกง่วงเพลียแม้แต่น้อย เพราะยังปรับเวลาให้ร่างกายพักผ่อนตามเวลาของประเทศไทยไม่ได้และกิจกรรมฆ่าเวลาของเขาก็คือการได้จิบไวน์ ลงว่ายน้ำเล่นที่สระว่ายน้ำหลังห้องสวีทเพื่อรอการได้เชยชมสาวไทยบริสุทธิ์ที่ส่งตรงมาจากสังกัดของมะเหมี่ยว ชื่อนี้ที่เพื่อนๆ ของเขาการันตีเด็กในสังกัดของมะเหมี่ยวมีแต่งานดีๆ เกรดพรีเมี่ยมแล้วนี่ก็จะเป็นครั้งแรกที่เขาได้ลิ้มลองสาวไทย เพราะก่อนหน้านี้ใช้ชีวิตอยู่แต่ต่างประเทศ สาวๆ ที่เข้ามาในชีวิตก็จะมีเพียงแค่คนละเชื้อชาติเท่านั้น อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าคนที่เชื่อชาติเดียวกันจะทำให้เขาหัวใจเต้นแรงได้มากแค่ไหนไม่ทันที่จะได้หลุดจากภวังค์ความคิด นัยน์ตาของหนุ่มหล่อหุ่นล่ำที่กำลังแช่ตัวอยู่ในน้ำก็เริ่มมีแววตาเป็นประกายเมื่อได้สบสายตากับหญิงสาวตัวเล็กใบหน้าสวยหวานในชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์ยอมรับว่าเธอดูสวยน่ารักมากกว่าในรูปหลายเท่า หุ่นนาฬิกาทรายกับร่างกายที่เป็นทรวดทรงและผิวเนื้อนวลเนียนที่ชวนสัมผัสนั้นทำให้เขาเริ

“อาการของคุณพลอย ฉันว่าถ้าผ่าตัดอีกครั้งมีโอกาสที่ทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นปกติ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมคุณพลอยตัดสินใจแบบนั้น”“ก็เธอสบายใจที่จะทำแบบนี้ ฉันที่มีหน้าที่ดูแลเธอก็ต้องทำให้เธอสบายใจที่สุดเท่าที่จะทำได้”“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ฉันอยากคุยกับเธอ”“รู้สึกว่าแกจะเอาใจใส่พลอยเหลือเกินนะ ฉันก็บอกเหตุผลกับแกตามที่พลอยบอกฉันไปแล้ว แล้วฉันก็ไม่อยากถามอะไรให้เธอไม่สบายใจอีก มีธุระแค่นี้ใช่ไหม ฉันประชุมมาเหนื่อย ขอตัวพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน” พูดจบก็ลุกขึ้นเดินหนี ไม่คิดเกรงใจอคิณที่อุตส่าห์มาหาถึงบ้าน“อะไรของมันวะ” หมอหนุ่มไม่เข้าใจว่ามาถามเรื่องแค่นี้ทำไมต้องทำเป็นอารมณ์เสียใส่เขาขนาดนี้ด้วย ถึงภูมินทร์ไม่คิดจะบอกเรื่องที่อยู่ของพลอยฟ้ากับเขา แต่เขาก็จะหาทางรู้ด้วยตัวเองให้ได้เขาอยากจะพูดคุยกับพลอยฟ้าให้เธอยอมกลับมารักษาตัว หากปล่อยเวลาให้ล่วงเลยนานกว่านี้ หญิงสาวอาจจะไม่สามารถกลับมามองเห็นเป็นปกติ คนเป็นหมออย่างเขายอมให้คนไข้ของตัวเองเจอชะตากรรมแบบนั้นไม่ได้จริงๆตั้งแต่เมื่อวานที่อคิณมาหา จนถึงเช้าของวันทำงานในใหม่ของภูมินทร์ เขาก็ยังไม่สามารถทำให้ตัวเองอารมณ์ดีขึ้นมาได้ ไม่รู้ว่าทำไ