ตอนที่4

หญิงสาวยืนปาดน้ำตาอยู่ครู่ใหญ่จากนั้นก็เอื้อมมือปิดหน้าต่างแล้วเดินกลับมาที่เตียงนอนกว้าง

ในขณะที่พลอยฟ้ากำลังจะทิ้งตัวลงนอนเตียงนุ่มเธอก็ต้องผุดลุกนั่งกะทันหันพร้อมควานหาอุปกรณ์ป้องกันตัวที่เตรียมเอาไว้บนหัวนอนเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องนอนของเธอถูกเปิด

“คิดว่าไอ้ท่อนไม้แค่นี้จะทำอะไรผมได้เหรอ”

เสียงของภูมินทร์ดังขึ้นทำพลอยฟ้าโล่งอกที่เป็นเขา แต่ก็โล่งอกได้ไม่กี่นาทีเธอก็จำได้ว่าเขาก็อันตรายไม่แพ้โจรที่เธอกลัวเหมือนกัน

ฟึ่บ กึก กึก ไม้ในมือของพลอยฟ้าถูกภูมินทร์กระชากขว้างทิ้งไปมุมห้อง ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นสาวเจ้าก็ถูกชายหนุ่มผลักให้นอนหงายลงไปกับเตียงจนตกใจร้องเสียงหลง “อ๊าย”

ภูมินทร์คร่อมคนตัวเล็กได้ก็รีบคว้าข้อมือทั้งสองของหญิงสาวตรึงเอาไว้กับเตียงนุ่ม

“จะทำอะไร ปล่อยพลอยนะ”

“ผมรู้ว่าวันนี้พราวมาหาคุณ บอกอะไรกับเธอไปบ้าง”

“พลอยไม่ติดจะบอกเรื่องอัปยศให้น้องพลอยฟังหรอกค่ะ คุณสบายใจได้” เธอเอ่ยตอบเสียงแข็ง ไม่คิดว่าภูมินทร์จะเข้ามาที่นี่ในเวลากลางดึก ทว่าคงรู้เรื่องว่าน้องสาวของเธอมาหาที่นี่ ไม่เช่นนั้นคงไม่ตั้งถามกับเธอแบบนี้แน่นอน

“อืม...” กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งจนสาวเจ้าต้องย่นจมูก ท่าทางชายหนุ่มคงจะเมามาเป็นแน่ แต่มันใช่เรื่องเหรอที่เมามาแล้วต้องมาหาเรื่องเธอ

“ปากดีนี่ แสดงว่าแข็งแรงดีแล้วใช่ไหม” พูดจบก็ก้มซุกไซร้ลำคอระหงส์คนที่กำลังดีดดิ้นให้พ้นจากพันธนาการ แต่มีหรือเขาจะปล่อยให้เธอได้หลุดมือไปง่ายๆ เพราะเธอจะต้องเป็นที่ระบายให้เขาจนกว่าเขาจะพอใจ

“คุณจะทำอะ... อื้อ...อื้ม...” ไม่ทันพูดจบประโยคเธอก็ถูกบดจูบปิดปากเอาไว้แน่น ความขมขื่นได้วิ่งแล่นเข้ามาจนจุกอกน้ำตาไหลทะลัก เธอต้องตกเป็นของคนป่าเถื่อนในขณะที่ร่างกายยังไม่หายเจ็บช้ำจากการถูกกระทำย่ำยีศักดิ์ศรีครั้งแรกเลย

“ฮื่อ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ...” เสียงร้องสะอึกสะอื้นของพลอยฟ้าไม่ได้ทำให้คนที่กำลังเมามายไปด้วยฤทธิ์น้ำเมาและอารมณ์โทสะเกิดความเห็นใจผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้แม้แต่น้อย เขายังคงบดจูบหญิงสาวอย่างไร้ความนุ่มนวล ทั้งขบกัดดูดดึงผิวเนื้อนวลเนียนจนเป็นรอยฟันครั้งแล้วครั้งเล่า

ยิ่งได้ฟังเสียงร้องของจำเลยคนนี้มากเท่าไหร่ ภูมินทร์ก็ยิ่งสาแก่ใจที่เห็นเธอเจ็บปวดด้วยน้ำมือของเขาเอง มือหนาล้วงไปใต้เดรสชุดนอนเกี่ยวดึงกระชากแพนตี้จิ๋วจนขาดวิ่นได้ก็แทรกตัวระหว่างขาเรียว รีบปลดเข็มขัดกางเกงถลกลงต่ำปล่อยแท่งร้อนที่กำลังผงาดชูชันให้ออกมารับลมก่อนจะบดเบียดเจ้าหัวเห็ดปูดเป่งเข้าไปในร่องสวาทอย่างไร้ความปราณี

“อ๊าย...” พลอยฟ้ากรีดร้องตัวเกร็งเมื่อความเจ็บปวดแผ่ซ่านเข้ามาในกาย ความเจ็บนี้ไม่ได้แตกต่างวจากครั้งแรกที่ถูกภูมินทร์ล่วงล้ำเข้ามาในกาย หนำซ้ำยังรู้สึกมันทรมานมากกว่าครั้งแรกหลายเท่าเพราะแผลเก่ายังระบมไม่หายก็ถูกเขากระทำป่าเถื่อนกับเธออีกครั้ง เขาโกรธเกลียดอะไรเธอนักหนาถึงไม่คิดที่จะปราณีเธอเลย

“หึ่...” ภูมินทร์สบถในลำคออย่างพึงพอใจเมื่อคนใต้ร่างกรีดร้องจนตัวสั่นเทา เขาไม่ปล่อยให้เธอได้หายเจ็บปวด เมื่อล่วงล้ำเข้าไปในกลางกายเธอได้เขาก็บดสะโพกกระแทกกระทั้นสาวเจ้าจนตัวโยนด้วยจังหวะถี่รัว

ร่วมพักใหญ่ที่สาวเจ้าร้องโหยหวนไปด้วยความเจ็บปวด จากนั้นไม่นานนักเธอก็สลบเหมือดคาเตียงนุ่ม “อย่าเพิ่งตายล่ะ ความเจ็บปวดแค่นี้มันยังไม่สาแก่ใจผมหรอก”

เขาพูดพร้อมก้มมองไปที่ช่วงล่าง แล้วก็ต้องยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นเลือดสาดกระเซ็นอยู่เต็มหน้าขาของเขา เธอทำให้เขาเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น เธอเองก็ต้องเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็นมากกว่าเขาร้อยเท่าพันเท่า

“อือ อืม...” พลอยฟ้าตื่นขึ้นมาในช่วงสายของอีกวัน เธอขยับตัวเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกร้าวระบมไปทั้งร่างกาย ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นก็จำได้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็เริ่มไหลทะลัก

เธอควานผ้านวมผืนหนามาห่อร่างกายและนอนสะอึกสะอื้นอยู่ในห้องนอนพักใหญ่ เจ็บกายไม่พอ หัวใจของเธอยังรู้สึกปวดหนึบอึดอัดกับการที่จะต้องเป็นที่ระบายของภูมินทร์ เมื่อไหร่กันที่เธอนั้นจะพ้นจากวังวนอัปยศเช่นนี้

ตั้งแต่กลับมาจากสระบุรีเมื่อวาน พราวฝนก็นอนไม่หลับมาจนถึงวันนี้ วันทั้งวันเธอไม่ค่อยมีสมาธิในการทำงาน เพราะเอาแต่คิดว่าจะทำอย่างไรถึงจะมีเงินเป็นแสนๆ ในเวลาอันรวดเร็วเพื่อที่จะได้พาพลอยฟ้าไปรักษาดวงตา

“แกเป็นอะไรรึเปล่าพราว ฉันเห็นแกเหม่อมาทั้งวันจนหัวหน้ามองแกแล้วมองแกอีก” ขวัญฤทัยเอ่ยถามพราวฝนในเวลาที่กำลังสแกนบัตรเลิกงาน

วันนี้ทั้งวันเธอเห็นพราวฝนไม่มีกะจิตกะใจต้อนรับลูกค้า จนหัวหน้าแผนกมองพราวฝนครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ที่ไม่กล้ามาต่อว่าอะไรพราวฝนเพราะเห็นว่าพราวฝนเป็นคนของภูมินทร์ หลานชายของเจ้าของโรงแรมแห่งนี้