“หิวเหรอ ทรมานมากไหมล่ะ” น้ำเสียงเย็นชาอำมหิตเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง“พลอยไหว้ล่ะ จะฆ่าพลอยให้ตายตอนนี้ก็ได้ แต่ได้โปรดบอกพลอยหน่อยเถอะว่าพลอยทำอะไรให้คุณภูโกรธเกลียดนักหนา ถึงต้องทรมานกันแบบนี้”“ฆ่าให้ตายเหรอ” ผุดลุกขึ้นกระชากคนตัวเล็กให้ยืนขึ้นพร้อมตวาดเธอเสียงหลง“โอ้ย...”“ความตายมันง่ายไปสำหรับฆาตกรอย่างคุณ” ดวงตาคมเริ่มร้อนผ่าวขณะจ้องมองใบหน้าพลอยฟ้าใกล้ๆ“อะไรนะคะ?” เธอไม่เข้าใจว่าทำใมภูมินทร์ถึงได้กล่าวหาว่าเธอเป็นฆาตกร เขาต้องเข้าใจอะไรผิดไปแน่นอน“คุณภูเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ พลอยจะไปฆ่าใครได้ล่ะคะ”“ก็ฆ่าไปแล้ว” เขาตวาดหญิงสาวจนสะดุ้งเฮือกอีกรอบเมื่อเห็นว่าเธอยังเข้าใจว่าตัวเองบริสุทธิ์ เขาจะไม่แค้นเธอเท่านี้เลยหากวันนั้นเธอได้ตายไปพร้อมกับลูกแล้วก็เมียของเขา“เสียงพี่ภูนี่คะคุณย่า” อารียาที่เดินนำหน้าทุกคนจนใกล้ถึงหน้าประตูบ้าน เธอได้ยินเสียงของพี่ชายตวาดลั่นจึงหมายจะรีบเดินเข้าไปในบ้าน แต่ก็ถูกย่าของเธอรั้งเอาไว้ก่อน“อย่าเพิ่งเข้าไป” ทุกคนหยุดฝีเท้าตามที่ลาวัลย์ได้สั่ง เพราะเธอเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าทำไมภูมินทร์ถึงได้อยู่ที่นี่กับพลอยฟ้า และทั้งสองกำลังมีปากเสี
“แกเป็นคนไม่มีเหตุผลไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะภู แกทำอะไรคุณพลอยบ้างบอกฉันหน่อย” อคิณเดาไม่ออกเลยกับคำว่าทำให้ตายทั้งเป็น เพื่อนของเขาคนนี้จะทำเรื่องเลวร้ายได้มากแค่ไหนกัน“ทำอะไรหนูพลอยบ้าง บอกย่ามาให้หมด”“ผม...” ภูมินทร์นั่งกุมขมับ เขายกขวดไวน์ดื่มอึกใหญ่ก่อนจะสารภาพกับทุกคนถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้ทำกับพลอยฟ้าและคำสารภาพนั้นก็ทำให้ลาวัลย์ถึงกับลมจับ พราวฝนที่แอบฟังอยู่ห่างๆ หลังจากที่พาพี่สาวกลับเข้าห้องเธอก็เข่าทรุดนั่งร้องให้เสียใจกับทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่สาวของเธอเจอเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ของเธอย้ำนักหนาว่าถ้าเป็นไปได้อย่าอยู่ใกล้ภูมินทร์ ทำไมเรื่องร้ายๆ ต้องเกิดกับคนในครอบครัวของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วย นี่น่ะเหรอสิ่งที่ภูมินทร์ตอบแทนความช่วยเหลือในอดีตของพ่อเธอ แค่นี้เขาก็คิดไม่ได้หรือไงว่าพี่สาวของเธอไม่ได้ตั้งใจทำให้แก้วเกล้าเสียชีวิตพราวฝนสงบอารมณ์ได้ก็เข้ามาหาพลอยฟ้าในห้อง มากอดพี่สาวของเธอเอาไว้แน่น เพราะนี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ปลอบประโลมใจของพี่สาวของเธอได้ดีที่สุด“พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ พราว”“พราวเข้าใจ เข้าใจทุกอย่าง มีแต่คุณภูเท่านั้นที่บ้าไปคนเดียว”“อย่าพูดแบบนั้นสิพราว คุณภู
“ทำไมคุณย่าต้องให้พี่พลอยแต่งงานกับคุณภูด้วยค่ะ พราวกลัวว่าพี่สาวพราวจะถูกคุณภูรังแกอีก” พราวฝนบ่นอุกกับอารียา หลังจากรู้ความคิดของลาวัลย์ เธอไม่ค่อยเข้าใจความคิดของหญิงชราเอาเสียเลย ทั้งที่พี่สาวเธอต้องเจ็บปวดเพราะภูมินทร์ แต่ทำไมต้องให้พี่สาวเธอต้องกลายไปเป็นภรรยาคนใจร้ายแบบนั้นด้วย“พี่พอจะรู้ว่าคุณย่าคิดอะไร คงอยากจะดัดนิสัยพี่ภู อีกอย่างคุณย่ายื่นคำขาดให้พี่ภูดูแลพลอยให้ดี ไม่อย่างงั้นจะตัดขาดการเป็นย่าหลาน พี่ภูรักคุณย่ามาก ไม่มีทางขัดคำสั่งคุณย่าแน่นอน แล้วพี่ก็คิดว่าหลังจากนี้การที่พี่ภูต้องทำดีกับพลอย จะทำให้พี่ภูได้สำนึกว่าไม่ควรทำอะไรตามใจตัวเองแบบไม่มีเหตุผล อีกอย่างพลอยก็จะหายเจ็บปวดกับการกระทำของพี่ภูไม่มากก็น้อย เพราะคนที่ทำเธอเจ็บต้องมาทำดีไถ่บาปกับเธอ”“คุณภูต้องทำดีเพราะคำสั่งน่ะเหรอคะ พราวว่าการที่คุณภูต้องทำแบบนั้น มันน่าจะทำให้พี่พลอยอึดอัดมากกว่า”“มันก็คิดได้สองแบบนั่นแหละพราว แต่พี่เชื่อว่าถ้าวันข้างหน้าคุณย่าเห็นว่าสถานการณ์ของทั้งสองคนแย่ลงก็คงจะไม่ฝืนให้ทนอยู่ด้วยกันต่อไปเอง”“เฮ้อ...” พราวฝนถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหนื่อยใจกับสถานการณ์แทนพี่สาวของเธอตอนนี้เหลือเก
ลาวัลย์พร้อมกับพราวฝนและอารียาเข้ามาหาพลอยฟ้าหลังจากภูมินทร์กลับไปแล้ว ที่ทั้งสามรีบเข้ามาหาพลอยฟ้าก็เพราะอยากจะรู้ว่าภูมินทร์มาพูดอะไรกับพลอยฟ้ากันแน่ หากมาขูเข็ญหรือคิดรังแกอีกก็จะได้รีบตักเตือนกันอีกรอบ“พี่ภูมาคุยอะไรกับพลอยเหรอ” เป็นอารียาที่โพล่งถามขึ้นก่อนใคร“ถ้าตาภูขู่อะไรก็บอกย่าได้เลยนะหนูพลอย ไม่ต้องเกรงใจย่า เดี๋ยวย่าจะจัดการเอง”“คุณภูไม่ได้มาขู่อะไรพลอยค่ะ แค่บอกว่าเขาจะรับผิดชอบแต่งงานกับพลอยแล้วก็จะพาพลอยไปรักษาดวงตาค่ะ”“แค่นั้นจริงๆ เหรอลูก” ลาวัลย์ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นักว่าหลานชายของเธอมาพูดแค่นี้จริงๆพราวฝนเองก็เหมือนกันที่ไม่ค่อยจะเชื่อว่าพี่สาวของเธอพูดมาครบหมดทุกอย่าง เพราะรู้ว่าตอนนี้พลอยฟ้ารู้สึกผิดกับภูมินทร์อยู่เหมือนกัน อาจจะอยากปกปิดความร้ายกาจของเขาก็ได้ แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรมาก เพราะไม่อยากต่อความยาวอะไรต่อหน้าผู้ใหญ่“จริงๆ ค่ะคุณย่า แต่พลอยอยากจะขออะไรคุณย่าได้ไหมคะ”“อะไรเหรอลูก”“เรื่องงานแต่งที่คุณย่าบอกว่าจะจัดให้เร็วที่สุด พลอยอยากให้จัดหลังจากที่ดวงตาของพลอยหายดีแล้วได้ไหมคะ พลอยไม่อยากไปทำอะไรงกๆ เงิ่นๆ ต่อหน้าแขกหลายคน”ลาวัลย์ยังไม่ได้ตอบอะ
“แน่ใจใช่ไหมว่าภูจะไม่ทำร้ายอะไรคุณพลอยอีก”“คุณย่าสั่งพลอยเอาไว้ว่าถ้าพลอยถูกพี่ภูทำไม่ดีด้วยก็ให้บอกกับคุณย่าได้เลย พี่ภูเองก็น่าจะไม่กล้าอะไรหรอกค่ะ เพราะคุณย่ายื่นคำขาดไปแล้วว่าถ้าพี่ภูทำร้ายพลอยอีกจะตัดขาดย่าหลานกันเลย”“แอ้มว่าวิธีที่คุณย่าให้ภูรับผิดชอบพลอย ทุกอย่างจะดีขึ้นจริงๆ ใช่ไหม”“พี่หมอเป็นห่วงพลอยมากเลยสินะคะ” อารียาเห็นสีหน้าท่าทางของอคิณที่ดูสนใจพลอยฟ้ามากกว่าปกติ เธอก็พอจะเดาออกว่าเขากำลังสนใจคนไข้ของตัวเองอยู่เป็นแน่ แต่เธอก็เชื่อว่าการที่ย่าของเธอตัดสินใจอะไรลงไปย่อมมีเหตุผลในการตัดสินใจอย่างรอบคอบอยู่แล้ว“ใช่ พี่เป็นห่วงพลอย”“แอ้มจะช่วยดูแลพลอยอีกแรงค่ะ วันนั้นนี้แอ้มไม่รบกวนแล้วนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ” อารียาลุกขึ้นค้อมหัวให้หมอหนุ่มเล็กน้อย จากนั้นก็รีบเดินออกไปด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก ตนอนนี้รู้สึกปวดหนึบที่หัวใจเป็นที่สุดเพราะเธอแอบชอบอคิณมาหลายปี สุดท้ายหัวใจของเขาก็ไม่เคยคิดที่จะมีเธอเข้าไปอยู่บ้างเลยจริงๆหลังจากอารียาออกไปได้อคิณก็นั่งนิ่งด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลและผิดหวัง ผู้หญิงที่เขาอยากจะได้เป็นคนรักกลับถูกเพื่อนรักได้ไปครอบครองหากทั้งสองได้ครองคู่ก
“เค้าเหรอ?”“ไม่ใช่... ไม่ใช่จริงๆ” พลอยฟ้าส่ายหัวพัลวัน“คนอย่างพลอยฟ้าโกหกเนียนซะที่ไหน”พลอยฟ้านั่งก้มหน้างุดเมื่อรู้ว่าปฏิเสธยังไงขวัญฤดีก็ไม่เชื่อ จะว่าไปอีกคนที่รู้ถึงความรู้สึกเธอดีที่สุดก็คือเพื่อนคนนี้นี่แหละ โกหกอะไรเพื่อนคนนี้ไม่เคยสำเร็จเลยจริงๆ“จะเป็นยังไงต่อล่ะทีเนี้ย” ขวัญฤดียกมือแตะบ่าพลอยฟ้าพร้อมกับมองหน้าเพื่อนรักด้วยสายตาสงสารคนไม่รักกันมาอยู่ด้วยกันยังว่าน่าสงสาร แต่อีกคนรักโดยที่รู้ว่าอีกคนหนึ่งเกลียดตัวเองเข้าไส้ คนที่รักนั่นแหละจะเจ็บปวดที่สุดวันเวลาพ้นผ่านนานร่วมเดือนกว่า ตอนนี้พลอยฟ้าก็ได้รับการผ่าตัดดวงตาจนกลับมามองเห็นและใช้ชีวิตเป็นปกติได้แล้ว แต่ที่ไม่ค่อยจะปกติก็คือเธอจะต้องตามภูมินทร์ไปทำงานแทบทุกวันซ้ำยังถูกชายหนุ่มใช้งานตั้งแต่ทำความสะอาดห้องทำงานจนถึงนั่งตรวจเอกสารให้กับเขา เรียกได้ว่าเธอแทบจะต้องทำงานตั้งแต่ตำแหน่งแม่บ้านจนไปถึงพนักงานเดินเอกสารและหน้าที่เลขา วันทั้งวันที่ทำงานไม่เคยได้หยุดเลยก็ว่าได้หน้าที่อีกอย่างในเช้าวันนี้ที่พลอยฟ้าต้องทำหลังจากปัดกวาดเช็ดถูห้องทำงานเสร็จก็คือการมาชงกาแฟให้กับภูมินทร์“สวัสดีค่ะคุณก้อย” พลอยฟ้าทักทายคนที่อ
ภูมินทร์ขับรถออกจากซอยเปลี่ยวมาได้พักใหญ่เขาก็นึกถึงตอนที่ขับออกมาจากซอยเปลี่ยว เพราะหลังจากขับออกมาจากซอยนั้นก็สังเกตเห็นกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มใหญ่ขับรถมอเตอร์ไซต์กันเข้าไปในซอยเปลี่ยวที่เขาเพิ่งจะทิ้งพลอยฟ้าเอาไว้เมื่อรู้สึกถึงอันตรายที่จะเกิดกับหญิงสาวเท้าก็เริ่มเหยียบเบรกขณะกำลังครุ่นคิดอยู่ในใจปรี๊น ปรี๊น ไม่ทันได้ข้อสรุปของความคิดในหัวว่าจะกลับไปรับพลอยฟ้าหรือไม่ รถยนต์ที่ตามเขามาติดๆ ก็เปิดแตรใส่ลากเสียงยาวเพราะเขาเบรกกะทันหันภูมินทร์เลือกที่จะวนรถกลับทันทีโดยที่ไม่กลัวอันตรายจากรถคันอื่นๆ จากนั้นก็เร่งเหยียบคันเร่งกลับไปรับพลอยฟ้าด้วยใจที่ตื่นกลัวว่าหญิงสาวจะมีอันรายที่เขาไม่อยากให้เกิดตื๊ด ตื๊ด ขับรถกลับไปยังเส้นทางเดิมไม่นานนักโทรศัพท์มือถือของเขาก็มีสายเข้า “ว่าไงคิณ อะไรนะ!” ภูมินทร์วางสายจากอคิณได้เขาก็กลืนน้ำลายไม่ลงคอเพราะเรื่องร้ายๆ ที่เขากังวลมันได้เกิดขึ้นไปแล้วอคิณพาพลอยฟ้ามาที่บ้านของเขาหลังจากพาหญิงสาวไปแจ้งความที่สถานีตำรวจเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขาโมโหจนพูดอะไรไม่ออก คิดเอาไว้แล้วว่าภูมินทร์ต้องทำร้ายพลอยฟ้าหากปล่อยให้ทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกัน แล้วก็เป็นอย่างที่เขาคิดจ
“คุณภูคะ” พลอยฟ้ารีบเดินตามหลังชายหนุ่มไปติดๆ ทั้งเรียกเขาตามหลังไม่ขาด แต่อีกฝ่ายก็ไม่คิดจะหยุดฝีเท้า เธอจึงตัดสินใจวิ่งไปยืนข้างหน้าภูมินทร์ จากนั้นก็คุกเข่ายกมือไหว้ต่อหน้าเขาภูมินทร์หยุดฝีเท้ายืนนิ่งง เขามองจ้องไปที่หญิงสาวตาเขม็งและเริ่มกลืนน้ำลายไม่ลงคอ เธอกำลังจะทำอะไรกันแน่ ทั้งที่เขาเกือบจะทำให้เธอถูกรุมข่มขืนแต่ทำไมเธอถึงได้มานั่งคุกเข่ายกมือไหว้เขาเช่นตอนนี้“พลอยไหว้นะคะคุณภู จะให้พลอยกราบก็ได้ คุณภูจะแกล้งอะไรพลอยก็ได้แต่อย่าทำอย่างวันนี้อีกนะคะ พลอยกลัวจริงๆ” เธอเอ่ยขอร้องเขาเสียงสั่นเครือพร้อมน้ำตาพรั่งพรู ความกลัวที่เกิดขึ้นตอนที่ถูกกลุ่มวัยรุ่นฉุดกระชากมันเป็นสิ่งที่เธอไม่อยากจะเจออีกต่อไปแล้วในชีวิต หวังว่าภูมินทร์จะเห็นใจเธอสักครั้ง“เข้าบ้านไปพักผ่อนได้แล้ว ผมไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นกับคุณอีกแล้ว”“ขอบคุณที่รับปากนะคะ” พลอยฟ้าก้มหน้าปาดน้ำตาขณะที่ชายหนุ่มเดินให้หลังไป เรื่องราวในวันนี้เธอคงจะลืมไม่ลง แต่ก็ต้องพยายามไม่นึกถึงมัน ยังดีที่อย่างน้อยภูมินทร์ก็ยอมรับคำขอของเธอ ไม่อย่างนั้นเธอก็ต้องอยู่กับเขาอย่างหวาดระแวงเป็นเท่าตัวซ่า ซ่า ภูมินทร์ปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัวให
“แล้วคุณก้อยจะโดนกี่คดีคะ เธอทำไปเพราะแค่ความรักคำเดียวจริงๆ”“วิธีรักในทางที่ถูกมันก็มี แต่สิ่งที่เธอทำมันคือการเห็นแก่ตัวแล้วก็โหดร้ายเกินมนุษย์ พี่เองก็เคยตกอยู่ในวังวนมืดบอดเหมือนเธอ แต่ดีที่พี่ไม่ทำร้ายพลอยจนถึงแก่ชีวิต คิดแล้วก็...”“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอดีตอีกแล้วก็ได้ค่ะ”“อืม พี่ดีใจที่พี่ปกป้องพลอยกับลูกเอาไว้ได้ ไม่อย่างงั้นพี่คงใจสลาย พักผ่อนเถอะนะ พี่จะนอนอยู่ข้างๆ พลอยไม่ห่างไปไหน” เขาค่อยๆ พาคนในอ้อมกอดลงนอนที่เตียงกว้าง“ค่ะ” พลอยฟ้าค่อยๆ หลับตาลงซุกอยู่กับอกอุ่น รู้สึกขอบคุณชายหนุ่มเหมือนกันที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยและอยากปกป้องจนเธอรู้สึกอุ่นใจได้เร็วแม้จะผ่านเรื่องร้ายๆ มาไม่ถึงวัน“นี่ถ้าพราวอยู่กับพี่พลอยตอนนั้นต้องได้ตบหน้ายัยก้อยนั่นสักทีสองทีแล้ว ดีนะที่หลานพราวไม่เป็นอะไร” พราวฝนบ่นอุกขณะนั่งเรือข้ามฝั่งไปที่เกาะพร้อมกับภควัตร ภคพลและขวัญฤดี พอรู้ว่ากวินตราก่อวีรกรรมอะไรกับพี่สาวของเธอเอาไว้บ้างก็อยากจะฉีกเนื้อยัยคนหน้าเนื้อใจเสือนั่นเป็นชิ้นๆ“โหดเหลือเกินนะคุณ” ภควัตรเพิ่งเห็นพราวฝนโมโหหนักก็ครั้งนี้ จะว่าไปเวลาหญิงสาวโกรธก็น่ากลัวสำหรับเขาอยู่เหมือนกัน
“พี่ภูคะ พี่หมอมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ บอกว่าด่วนมาก”ภูมินทร์รีบรับโทรศัพท์มือถือจากอารียาขณะที่กำลังดูความเรียบร้อยของสถานที่จัดวานแต่งริมชายหาด ไม่รู้อคิณมีเรื่องด่วนอะไรจะคุยกับเขา แต่ถ้าหาดจะมาบอกว่าติดงานมาไม่ได้เขาได้เคืองแน่ เพราะก่อนหน้านี้รับปากเขาเอาไว้อย่างดิบดีแล้วว่าจะมางานแต่งให้ได้“ว่าไงคิณ อย่าบอกว่าจะมาไม่ได้นะ” เขาเอ่ยหยอกปลายสายสีหน้าระรื่น แต่เมื่อได้ยินเรื่องที่อคิณแจ้งให้ทราบก็เริ่มหน้าถอดสี“คุณก้อยเข้ามาทำอะไรในนี้คะ” พลอยฟ้าเข้าห้องนอนมาได้ก็แปลกใจที่เห็นกวินตราอยู่ในนี้ แถมเธอยังฉีกกล่องของขวัญที่เธอเตรียมเอาไว้ให้ภูมินทร์ยับยู่ยี่คามืออีก“มาก็ดีแล้ว”“โอ้ย” กวินตรากระชากพลอยฟ้าเหวี่ยงไปที่พื้น จากนั้นก็คร่อมหญิงสาวเอาไว้“คนอย่างแกไม่สมควรจะได้มีชีวิตที่มีความสุขอีพลอย คนที่ควรจะมีความสุขอยู่ตอนนี้คือกู”เพียะ “อ๊าย”เสียงร้องของความเจ็บปวดของพลอยฟ้าดังไปถึงหูภูมินทร์ที่กำลังวิ่งขึ้นบันไดนำหน้าอารียาขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน“กูจะทำให้มึงตายไปพร้อมลูก” กวินตราคว้ามีดสั้นออกมาจากกระเป๋ากางเกงหมายจะแทงเข้าไปที่หน้าท้องของพลอยฟ้า แต่พลอยฟ้าก็คว้าข้อมือกวินตราเอาไว
“ก็อย่างที่พี่เคยบอก ตอนที่พี่ไม่รู้เหตุผลว่าพี่ภูทำร้ายพี่ทำไมพี่ก็ทั้งโกรธทั้งเกลียดเค้า แต่พอรู้เหตุผลก็กลายเป็นพี่รู้สึกผิด แล้วก็สงสารพี่ภูที่สูญเสียคนรักไปก็เพราะพี่”“แล้วพี่ภูเค้าได้บอกไหมว่าเค้ารู้สึกดีกับพี่พลอยตอนไหน”“เค้ารู้สึกผิดเรื่องที่ทำลงไปกับพี่ก็เลยพยายามดูแลพี่เพื่อแก้ไขสิ่งที่ผ่านมา อยู่ๆ กันไปก็เกิดความรักความผูกพันธ์ขึ้นมามั้ง” เธอไม่อยากพูดเรื่องรายละเอียดยิบย่อยไปมากกว่านี้เพราะนั่นจะเท่ากับว่าเธอต้องพูดเรื่องที่แก้วเกล้าไม่ได้มีลูกกับภูมินทร์ แล้วก็เรื่องที่ภูมินทร์แกล้งเธอจนถูกพวกวัยรุ่นฉุดด้วย เมื่อเรื่องราวร้ายๆ มันผ่านไปแล้วเธอก็อยากให้มันเป็นแค่ความลับเท่านั้น ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องพูดถึงมันอีก“อย่างนี้นี่เอง พราวดีใจนะที่พี่สองคนหัวใจตรงกัน พราวอยากเห็นพี่พลอยมีความสุขแบบนี้ตลอดไปนะ”“ขอบใจนะพราว ขอบใจที่ห่วงพี่ตลอด แล้วเรื่องเรากับคุณพัตรล่ะ ทุกอย่างโอเคไหม”“ก็ดีค่ะ ถึงคุณพัตรจะดูกะล่อนแล้วก็เจ้าเล่ห์ไปหน่อย แต่เค้าก็เป็นคนที่รักษาคำพูดเป็นที่หนึ่งเลยนะคะ”“แสดงว่าบ้านนี้เค้าถูกเลี้ยงให้เป็นสภาพบุรุษกันจริงๆ สินะ คุณพลก็ดูอบอุ่นสุภาพแล้วก็ให้เกีย
พักหลังมาก็เห็นว่าหมอหนุ่มดูร่าเริงดี คิดว่าจะตัดใจจากพลอยฟ้าได้แล้วเสียอีก ที่ไหนได้พอรู้ข่าวว่าหญิงสาวจะแต่งงานกลับจะหนีหัวใจตัวเองไปที่ต่างประเทศเสียอย่างนั้นสาวเจ้าเข้ามาถึงห้องทำงานของหมอหนุ่มได้ก็วางกล่องขนมเค้กตรงหน้าของเขาเช่นวันอื่นๆ ที่ผ่านมา “แอ้มได้ข่าวว่าพี่หมอจะไปเรียนต่อที่อเมริกา จะไปจริงๆ เหรอคะ”“รู้มาจากไหน”“คุณพ่อบอกค่ะ”“พี่ก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันนะ ถ้าเป็นไปได้พี่ก็อยากไปเรียนต่อ”“เป็นเพราะพี่หมอรู้เรื่องที่พลอยจะแต่งงานใช่ไหมคะ”“เกี่ยวอะไรกับงานแต่งคุณพลอย” อคิณส่ายหัวน้อยๆ ไม่เข้าใจว่ามีอะไรที่ทำให้อารียาคิดแบบนั้น“ก็พี่หมอชอบพลอย แล้วก็ยังตัดใจจากพลอยไม่ได้ แอ้มพูดถูกใช่ไหมคะ ถ้าพี่หมอยอมมองคนอื่นบ้างก็คงไม่ต้องหนีหัวใจตัวเองแบบนี้” อารียาเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความน้อยใจจนหมอหนุ่มดูออก เขาจึงอมยิ้มมุมปากหลังจากหญิงสาวพูดจบ“ห่วงพี่มากเลยเหรอ”“ค่ะ ห่วงมาก แอ้มไม่เข้าใจว่าทำไมพี่หมอไม่ลืมพลอยซะที”“เรื่องคุณพลอย พี่ทำใจได้ตั้งนานแล้ว พี่ไม่ฝืนให้หัวใจตัวเองต้องจมอยู่กับรักที่เป็นไปไม่ได้ อีกอย่างพี่ก็พอจะรู้ว่าพี่ควรจะสนใจใคร”“พี่หมอกำ
“ได้สิ พี่พร้อมตอบทุกอย่าง”“ทำไมพี่ภูถึงได้เปลี่ยนไปได้คะ”“พี่รู้ตัวแล้วว่าพี่ไม่ได้คิดกับพลอยแค่พี่น้อง ตั้งแต่ที่พี่ไม่ชอบให้คุณพลมายุ่งกับพลอย แล้วก็ไม่ชอบให้คุณพัตรมาทำให้พลอยดีใจ แทนที่จะเป็นพี่ที่ทำทุกอย่างให้พลอย แล้วพี่ก็รู้ด้วยว่าพลอยคิดยังไงกับพี่”“รู้ว่าคิดอะไรคะ”“พี่ได้ยินทั้งหมดตอนที่พลอยคุยกับคิณ ทำไมไม่เคยบอกให้พี่รู้”“พลอยรู้ว่าพี่ภูไม่มีทางมองพลอยนี่คะ” พลอยฟ้าหน้าร้อนผ่าวไม่กล้าสบตากับคนที่กำลังชันหัวมองจ้องหน้าเธอไม่วางตา“เค้าเรียกคิดไปเอง เมื่อคืนนี้คุณย่าคุยกับพี่ว่าให้มาคุยกับพลอยเรื่องงานแต่ง อยากจะให้มีขึ้นเร็วๆ นี้ไหม”“พลอยแล้วแต่พี่ภูเลยค่ะ อะไรที่พี่ภูมีความสุข พลอยเห็นด้วยค่ะ”“เพราะเราเป็นแบบนี้ไงพี่เลยตกหลุมรักเราง่ายๆ” พูดจบก็กระชับกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่น จะว่าไปเรื่องราวของเขากับเธอเริ่มต้นได้ไม่ค่อยดีนัก แต่พลอยฟ้าก็ไม่เคยคิดแก้แค้นการกระทำของเขาทั้งที่ถือไพ่เหนือกว่าเพราะมีน่าของเขาเป็นคนหนุนหลัง เธอเป็นห่วงคนอื่นก่อนเสมอ เขาแพ้ความดีข้อนี้ของเธอจริงๆ“พี่ภูหายโกรธพลอยเรื่องคุณพัตรหรือยังคะ พลอยไม่อยากให้พี่ภูคิดมาก”“อืม พี่ขอโทษที่ทำตัวงี่เง่า
หลังจากภูมินทร์ขอตัวไปคุยโทรศัพท์ พลอยฟ้าก็เปลี่ยนความสนใจที่ดินเป็นผืนท้องทะเลในเวลาที่พระอาทิตย์ใกล้จะตก เธอเดาไม่ออกเหมือนกันว่าภูมินทร์จะสร้างบ้านบนผืนดินแห่งนี้ในรูปแบบไหน แต่เธอเชื่อว่ามันคงเป็นบ้านพักตากอากาศที่วิวทิวทัศน์สวยที่สุดอีกหลังหนึ่งเลยก็ว่าได้สาวเจ้าเอาแต่เพลิดเพลินกับการชมวิวทิวทัศน์ที่นี่จนลืมเวลา เมื่อนึกขึ้นได้ว่าภูมินทร์หายไปนานแล้วเธอก็เริ่มหันกลับมามองหาเขา ทว่ามองหาไปรอบตัวแล้วก็มองไม่เห็นเธอรีบเดินกลับไปที่รถบ้านก็ไม่เห็นจะมีวี่แววว่าภูมินทร์อยู่ที่นี่ มองไปยังป่าสนแล้วก็ไม่เจอใคร เธอจึงรีบสาวเท้าไปที่ริมชายหาดเผื่อว่าชายหนุ่มจะอยู่แถวนั้นก็ไม่มี หัวใจตอนนี้เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยความตื่นกลัว“พี่ภูคะ พี่ภูอยู่ไหนคะ” ขอบตาของพลอยฟ้าเริ่มร้อนผ่าว น้ำตาเริ่มไหลลงมาอาบแก้ม ภาพวันที่เขาทิ้งเธอให้เดินคนเดียวข้างถนนวันนั้นมันกลับมาอีกแล้ว เขาแกล้งเธออีกแล้วใช่ไหม“ร้องให้ทำไมพลอย” ภูมินทร์เดินเข้ามายืนตรงหน้าพลอยฟ้าที่กำลังร้องให้สะอึกสะอื้น“พี่ภู” เธอโผเข้ากอดเขาเอาไว้แน่น “พลอยนึกว่าพี่ภูทิ้งพลอยให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว” โล่งใจเหลือเกินที่เขาไม่ได้คิดจะทิ้งเธ
ภควัตรยังคงสังเกตพราวฝนตลอดเวลา ตั้งแต่เธอออาบน้ำจนขึ้นมานั่งบนเตียงเธอก็ยังดูยังมีเรื่องในใจไม่หาย หากวันนี้เขาไม่ได้รู้ว่าเธอกังวลเรื่องอะไรก็คงนอนไม่หลับเหมือนกัน“คุณกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ คุยกับผมได้นะ”พราวฝนหันมองคนที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆ ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดเรื่องในใจออกมา “ถ้าพราวคุยกับคุณ เรื่องของพราวจะเป็นความลับไหมคะ”“เป็นสิ เรื่องเก็บความลับไว้ใจผมได้ ผมเก่งที่สุด แต่ผมไม่มีความลับกับคุณนะบอกไว้ก่อน”“อันที่จริงพี่พลอยกับพี่ภู ไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะความรักตั้งแต่แรก แต่ทำไมคุณถึงบอกว่าพี่ภูหึงพี่พลอยล่ะคะ”“เหรอ แต่ผมมองออกว่าคุณภูหวงคุณพลอยมาก แล้วก็ดูแลเมียเค้าดีมากด้วย ดูอย่างวันนี้สิ ไม่ค่อยจะให้คุณพลอยอยู่ห่างตัวเลย หนุ่มๆ สาวๆ อยู่ด้วยกันใกล้ชิดต้องใช้ชีวิตด้วยกันแทบจะตลอดเวลามันก็ต้องมีใจให้กันบ้าง ไม่เชื่อวันหลังลองไปถามพี่คุณดูสิว่าตอนนี้พวกเค้ามีความสุขดีไหม” เขาตอบไปตามสิ่งที่คิด วันนี้เขาก็เห็นภูมินทร์และพลอยฟ้าเป็นคู่รักที่ตัวติดกันแทบจะตลอดเวลา ทั้งสายตาที่ทั้งคู่มองกันยังบ่งบอกว่าเป็นคนพิเศษของกันและกันด้วย“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ” ได้รับความ
“น้ำผลไม้ไม่มีเหรอคะพี่แอ้ม” ขวัญฤทัยเอ่ยทักอารียาที่เพิ่งกลับเข้ามานั่งข้างๆ“อ๋อ หมดน่ะจะ”“ทานปลาเผาไหมคะ เดี๋ยวขิงแกะเนื้อปลาให้ ไม่มีแฟนให้บริการ ขิงบริการเจ้านายก็ได้” พูดพร้อมตักเนื้อปลาเผาลงในจานของอารียา“ขอบคุณนะ แบบนี้ต้องประเมิณโบนัสให้พนักงานดีเด่นซะแล้ว”“แบบนี้ยิ่งเต็มใจบริการเลยค่ะ”อารียาพอจะยิ้มออกกับความน่าเอ็นดูของขวัญฤทัย หากเธอมีความสุขแบบคนโสดได้อย่างที่พูดกับขวัญฤทัยก็ดีน่ะสิ เชื่อว่าตอนนี้หมออคิณก็คงจะรู้สึกปวดหัวใจไม่ได้ต่างจากเธอ เธอหวังให้เขาทำใจตัดใจจากพลอยฟ้าได้เร็วๆ เพราะการที่จะตัดใจให้ไม่รักใครสักคนมันทรมานจริงๆ“มาทำอะไรตรงนี้ ไม่ไปสนุกกับเพื่อนล่ะ”“อ๋อ พลอยจะคั้นน้ำผลไม้ค่ะ” เห็นภูมินทร์เข้าครัวมาตามเธอได้ก็รีบลุกจากเก้าอี้หยิบผลส้มที่ล้างเตรียมเอาไว้มาผ่าครึ่ง“เดี๋ยวพี่ช่วย”“ขอบคุณค่ะ เอ่อ... พี่ภูคะ พรุ่งนี้พี่ภูจะไปไหนไหมคะ”“ทำไมเหรอ”“พรุ่งนี้คุณพัตรให้พลอยไปเซ็นรับบ้านค่ะ คุณพัตรอยากให้บ้านเป็นของขวัญปีใหม่กับพลอยค่ะ”“เค้ามาให้พลอยทำไม” มือที่กำลังหยิบจับช่วยหญิงสาวหยุดชะงักลง ไม่คิดว่าจะมีใครมาให้ของขวัญชิ้นใหญ่กับพลอยฟ้าตัดหน้าของเขาดื้อๆ
“อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ผมนานๆ เหมือนกันนะครับคุณย่า”หญิงชรายื่นมือวางบนหัวของหลานทั้งสอง “ย่าขอให้หลานทั้งสองของย่า คิดสิ่งใดหวังสิ่งใดขอให้สมปรารถนา มีแต่สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิต เดินในทางที่ถูกที่ควรตลอดไปนะลูกนะ”“ขอบคุณครับคุณย่า/ขอบคุณค่ะคุณย่า”“นี่ถ้าคุณลุงกับคุณป้าอยู่พร้อมหน้ากันก็ดีนะครับ” ภูมินทร์นึกถึงเพชรกับอรอนงค์ หากทั้งสองอยู่ที่นี่ในตอนนี้ด้วยย่าของเขาก็คงจะมีความสุขมากกว่านี้“สองรายนั้นเค้าชอบเที่ยวต่างประเทศกันอยู่แล้วย่าชินแล้วล่ะ” ลาวัลย์เห็นเป็นเรื่องปกติของลูกชายกับลูกสะใภ้แล้วว่าปีใหม่ทั้งสองชอบไปเติมความหวานกันที่ต่างประเทศ แต่เธอเองก็ไม่ได้นึกน้อยใจที่ลูกไม่อยู่ เพราะปกติแล้วทั้งสองก็เข้าไปเยี่ยมเยียนเธอที่บ้านสวนเป็นประจำ“ว่าแต่เราเถอะยังแอ้มย่ายังแปลกใจว่าทำไมไม่ไปกับพ่อแม่เราล่ะ” ที่น่าแปลกก็เห็นจะเป็นอารียาที่ปีนี้อยู่ที่เมืองไทย ไม่ได้ไปเที่ยวพร้อมกันกับพ่อและแม่อย่างที่เคยไป“ปีนี้ไม่ค่อยอยากเที่ยวค่ะ อยากใช้วันหยุดแพลนงานมากกว่า”“ท่าทางจะสนใจแต่งานแบบนี้แล้วเมื่อไหร่หลานสาวย่าจะมีแฟนกับเค้าล่ะเนี่ย”“แอ้มยังไม่สนใจเรื่องนั้นหรอกค่ะ”“ดูโน่นสิ ไม่อิ