All Chapters of ฉันก็แค่เมียแสนชัง: Chapter 11 - Chapter 20

“หิวเหรอ ทรมานมากไหมล่ะ” น้ำเสียงเย็นชาอำมหิตเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง“พลอยไหว้ล่ะ จะฆ่าพลอยให้ตายตอนนี้ก็ได้ แต่ได้โปรดบอกพลอยหน่อยเถอะว่าพลอยทำอะไรให้คุณภูโกรธเกลียดนักหนา ถึงต้องทรมานกันแบบนี้”“ฆ่าให้ตายเหรอ” ผุดลุกขึ้นกระชากคนตัวเล็กให้ยืนขึ้นพร้อมตวาดเธอเสียงหลง“โอ้ย...”“ความตายมันง่ายไปสำหรับฆาตกรอย่างคุณ” ดวงตาคมเริ่มร้อนผ่าวขณะจ้องมองใบหน้าพลอยฟ้าใกล้ๆ“อะไรนะคะ?” เธอไม่เข้าใจว่าทำใมภูมินทร์ถึงได้กล่าวหาว่าเธอเป็นฆาตกร เขาต้องเข้าใจอะไรผิดไปแน่นอน“คุณภูเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ พลอยจะไปฆ่าใครได้ล่ะคะ”“ก็ฆ่าไปแล้ว” เขาตวาดหญิงสาวจนสะดุ้งเฮือกอีกรอบเมื่อเห็นว่าเธอยังเข้าใจว่าตัวเองบริสุทธิ์ เขาจะไม่แค้นเธอเท่านี้เลยหากวันนั้นเธอได้ตายไปพร้อมกับลูกแล้วก็เมียของเขา“เสียงพี่ภูนี่คะคุณย่า” อารียาที่เดินนำหน้าทุกคนจนใกล้ถึงหน้าประตูบ้าน เธอได้ยินเสียงของพี่ชายตวาดลั่นจึงหมายจะรีบเดินเข้าไปในบ้าน แต่ก็ถูกย่าของเธอรั้งเอาไว้ก่อน“อย่าเพิ่งเข้าไป” ทุกคนหยุดฝีเท้าตามที่ลาวัลย์ได้สั่ง เพราะเธอเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าทำไมภูมินทร์ถึงได้อยู่ที่นี่กับพลอยฟ้า และทั้งสองกำลังมีปากเสี

“ทำไมคุณย่าต้องให้พี่พลอยแต่งงานกับคุณภูด้วยค่ะ พราวกลัวว่าพี่สาวพราวจะถูกคุณภูรังแกอีก” พราวฝนบ่นอุกกับอารียา หลังจากรู้ความคิดของลาวัลย์ เธอไม่ค่อยเข้าใจความคิดของหญิงชราเอาเสียเลย ทั้งที่พี่สาวเธอต้องเจ็บปวดเพราะภูมินทร์ แต่ทำไมต้องให้พี่สาวเธอต้องกลายไปเป็นภรรยาคนใจร้ายแบบนั้นด้วย“พี่พอจะรู้ว่าคุณย่าคิดอะไร คงอยากจะดัดนิสัยพี่ภู อีกอย่างคุณย่ายื่นคำขาดให้พี่ภูดูแลพลอยให้ดี ไม่อย่างงั้นจะตัดขาดการเป็นย่าหลาน พี่ภูรักคุณย่ามาก ไม่มีทางขัดคำสั่งคุณย่าแน่นอน แล้วพี่ก็คิดว่าหลังจากนี้การที่พี่ภูต้องทำดีกับพลอย จะทำให้พี่ภูได้สำนึกว่าไม่ควรทำอะไรตามใจตัวเองแบบไม่มีเหตุผล อีกอย่างพลอยก็จะหายเจ็บปวดกับการกระทำของพี่ภูไม่มากก็น้อย เพราะคนที่ทำเธอเจ็บต้องมาทำดีไถ่บาปกับเธอ”“คุณภูต้องทำดีเพราะคำสั่งน่ะเหรอคะ พราวว่าการที่คุณภูต้องทำแบบนั้น มันน่าจะทำให้พี่พลอยอึดอัดมากกว่า”“มันก็คิดได้สองแบบนั่นแหละพราว แต่พี่เชื่อว่าถ้าวันข้างหน้าคุณย่าเห็นว่าสถานการณ์ของทั้งสองคนแย่ลงก็คงจะไม่ฝืนให้ทนอยู่ด้วยกันต่อไปเอง”“เฮ้อ...” พราวฝนถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหนื่อยใจกับสถานการณ์แทนพี่สาวของเธอตอนนี้เหลือเก

“แน่ใจใช่ไหมว่าภูจะไม่ทำร้ายอะไรคุณพลอยอีก”“คุณย่าสั่งพลอยเอาไว้ว่าถ้าพลอยถูกพี่ภูทำไม่ดีด้วยก็ให้บอกกับคุณย่าได้เลย พี่ภูเองก็น่าจะไม่กล้าอะไรหรอกค่ะ เพราะคุณย่ายื่นคำขาดไปแล้วว่าถ้าพี่ภูทำร้ายพลอยอีกจะตัดขาดย่าหลานกันเลย”“แอ้มว่าวิธีที่คุณย่าให้ภูรับผิดชอบพลอย ทุกอย่างจะดีขึ้นจริงๆ ใช่ไหม”“พี่หมอเป็นห่วงพลอยมากเลยสินะคะ” อารียาเห็นสีหน้าท่าทางของอคิณที่ดูสนใจพลอยฟ้ามากกว่าปกติ เธอก็พอจะเดาออกว่าเขากำลังสนใจคนไข้ของตัวเองอยู่เป็นแน่ แต่เธอก็เชื่อว่าการที่ย่าของเธอตัดสินใจอะไรลงไปย่อมมีเหตุผลในการตัดสินใจอย่างรอบคอบอยู่แล้ว“ใช่ พี่เป็นห่วงพลอย”“แอ้มจะช่วยดูแลพลอยอีกแรงค่ะ วันนั้นนี้แอ้มไม่รบกวนแล้วนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ” อารียาลุกขึ้นค้อมหัวให้หมอหนุ่มเล็กน้อย จากนั้นก็รีบเดินออกไปด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก ตนอนนี้รู้สึกปวดหนึบที่หัวใจเป็นที่สุดเพราะเธอแอบชอบอคิณมาหลายปี สุดท้ายหัวใจของเขาก็ไม่เคยคิดที่จะมีเธอเข้าไปอยู่บ้างเลยจริงๆหลังจากอารียาออกไปได้อคิณก็นั่งนิ่งด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลและผิดหวัง ผู้หญิงที่เขาอยากจะได้เป็นคนรักกลับถูกเพื่อนรักได้ไปครอบครองหากทั้งสองได้ครองคู่ก

ภูมินทร์ขับรถออกจากซอยเปลี่ยวมาได้พักใหญ่เขาก็นึกถึงตอนที่ขับออกมาจากซอยเปลี่ยว เพราะหลังจากขับออกมาจากซอยนั้นก็สังเกตเห็นกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มใหญ่ขับรถมอเตอร์ไซต์กันเข้าไปในซอยเปลี่ยวที่เขาเพิ่งจะทิ้งพลอยฟ้าเอาไว้เมื่อรู้สึกถึงอันตรายที่จะเกิดกับหญิงสาวเท้าก็เริ่มเหยียบเบรกขณะกำลังครุ่นคิดอยู่ในใจปรี๊น ปรี๊น ไม่ทันได้ข้อสรุปของความคิดในหัวว่าจะกลับไปรับพลอยฟ้าหรือไม่ รถยนต์ที่ตามเขามาติดๆ ก็เปิดแตรใส่ลากเสียงยาวเพราะเขาเบรกกะทันหันภูมินทร์เลือกที่จะวนรถกลับทันทีโดยที่ไม่กลัวอันตรายจากรถคันอื่นๆ จากนั้นก็เร่งเหยียบคันเร่งกลับไปรับพลอยฟ้าด้วยใจที่ตื่นกลัวว่าหญิงสาวจะมีอันรายที่เขาไม่อยากให้เกิดตื๊ด ตื๊ด ขับรถกลับไปยังเส้นทางเดิมไม่นานนักโทรศัพท์มือถือของเขาก็มีสายเข้า “ว่าไงคิณ อะไรนะ!” ภูมินทร์วางสายจากอคิณได้เขาก็กลืนน้ำลายไม่ลงคอเพราะเรื่องร้ายๆ ที่เขากังวลมันได้เกิดขึ้นไปแล้วอคิณพาพลอยฟ้ามาที่บ้านของเขาหลังจากพาหญิงสาวไปแจ้งความที่สถานีตำรวจเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขาโมโหจนพูดอะไรไม่ออก คิดเอาไว้แล้วว่าภูมินทร์ต้องทำร้ายพลอยฟ้าหากปล่อยให้ทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกัน แล้วก็เป็นอย่างที่เขาคิดจ

หลังจากตักบาตรทำบุญกับพระที่หน้าตลาดใหญ่ใกล้บ้านเรียบร้อย จากนั้นภูมินทร์ก็พาพลอยฟ้าไปนั่งรับประทานอาหารที่ร้านอาหารไทยสุดหรูระหว่างที่รับประทานอาหารเช้าพลอยฟ้าก็อดที่จะลอบสังเกตชายหนุ่มเป็นระยะไม่ได้ เพราะร้านที่เขาพาเธอมารับประทานอาหารเช้าในวันนี้เป็นร้านอาหารโปรดของเธอเมื่อก่อนทุกวันหยุดของพ่อ เธอจะต้องรบเร้าให้พ่อของเธอพาเธอและพราวฝนมานั่งรับประทานอาหารเช้าที่นี่ทุกครั้ง แถมอาหารที่เธอชอบสั่งก็คือข้าวต้มปลากะพง พร้อมกับครัวซองสองชิ้นที่มีกลิ่นเนยหอมเตะจมูก และวันนี้ภูมินทร์ก็สั่งเมนูนี้มาให้เธอ เท่ากับว่าเขาอาจจะรู้ว่าเธอชอบอะไร“สงสัยอะไรหรือเปล่า”“เอ่อ คุณภูรู้ไหมคะว่าร้านนี้เป็นร้านโปรดพลอย”“งั้นเหรอ วันหลังจะพามาบ่อยๆ ก็แล้วกัน”“ขอบคุณค่ะ” เขาพูดมาแบบนี้แสดงว่าก็ไม่ได้รู้เรื่องมาก่อนว่าเธอชอบร้านอาหารที่นี่ แต่เมนูที่ชายหนุ่มสั่งมันเป็นเมนูที่เธอชอบจริงๆ ทว่าคิดไปคิดมาอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญที่เขาพามาร้านที่เธอชอบ แล้วก็บังเอิญเลือกเมนูที่เธอถูกใจก็เท่านั้นทั้งสองอยู่ที่ร้านอาหารเช้าร่วมชั่วโมง เมื่อเสร็จธุระชายหนุ่มก็ขับรถคันหรูบึ่งหน้าไปที่จังหวัดระยอง จากนั้นภูมินทร์ก็