All Chapters of ฉันก็แค่เมียแสนชัง: Chapter 21 - Chapter 30

กว่ามื้ออาหารกลางวันจะจบลง ทำเอาพราวฝนต้องเก็บอาการเขินไปหลายรอบ ภูมินทร์ไม่เพียงแค่บริการแกะกุ้งหอยปูปลาให้เธอเท่านั้น เขายังนั่งมองเธอนั่งรับประทานแทบจะตลอดเวลา ทั้งยังหาเรื่องพูดคุยไปเรื่อยเปื่อยพลอยฟ้ารู้สึกได้ว่าชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ แต่ก็ได้แค่คิด ไม่กล้าที่จะเอ่ยถามว่าเขาทำไมถึงได้มาทำดีกับเธอ ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงจะรู้สึกผิดที่ได้ทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย และที่ทำก็คงเพราะอยากจะขอโทษ แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยเป็นคำพูดออกมาเท่านั้นทั้งสองลงมาจากจุดชมวิวได้ก็ช่วยกันล้างถ้วยล้างจาน เสร็จแล้วก็แยกกันไปพักผ่อนยามบ่าย ภูมินทร์เลือกที่จะนอนเล่นอยู่ที่เปลไม่ไผ่สาน ส่วนพลอยฟ้าก็ขึ้นมาพักที่ชั้นสองของบ้าน เธอกะว่าจะหลับเอาแรงสักพักก่อนที่ภูมินทร์จะพานั่งเรือกลับ แต่ก็ตื่นตากับรูปภาพบนผนังกำแพงบ้านจนหลับไม่ลงรูปภาพบานเล็กบานใหญ่ในกรอบรูปสีขาวมีรูปของครอบครัวภูมินทร์ ตั้งแต่พ่อปู่กับย่าของเขาที่มาพักผ่อนกันที่นี่ รวมไปถึงรูปงานแต่งงานของพ่อและแม่ของภูมินทร์ ทำให้พลอยฟ้าได้รู้ว่าที่นี่เป็นสถานที่จัดงานแต่งของพ่อแม่ชายหนุ่ม ยิ่งรู้แบบนี้ก็ยิ่งตื่นเต้นเป็นพิเศษขณะเ

“ก็ มีความสุขที่ไม่ต้องมีคนมาคอยคิดทำร้ายแล้วไง พี่เอาของไปไว้ที่รถก่อนนะ รีบๆ เก็บล่ะ” คนที่เกือบจะหลุดพูดเรื่องสำคัญของเพื่อนรักก็รีบยกกล่องเก็บของเดินออกไปนอกบ้านทันทีทิ้งให้สองสาวมองหน้ากันด้วยความฉงน ทว่าทั้งสองก็ไม่ได้อยากจะคิดอะไรมากนัก จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาช่วยกันเก็บของต่อ เพราะเดี๋ยวก็ต้องเตรียมตัวเดินทางไปที่จังหวัดหนึ่งทางเหนือของประเทศไทยเพื่อไปทำโครงการ CSR ที่อารียาคิดขึ้นกับผู้ถือหุ้นในธุรกิจใหม่ที่อารียาจะทำแล้วมันก็เป็นเรื่องที่แสนบังเอิญที่คนที่อารียาจะทำธุรกิจใหม่ด้วยก็คือภคพล เจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ที่เป็นเจ้านายของขวัญฤดี งานนี้ทั้งพราวฝนและขวัญฤทัยจึงได้ประเดิมงานแรกหลังบรรจุเป็นพนักงานประจำกับบริษัทใหม่ของอารียาโดยการไปควบคุมดูแลการทำCSR กับคนของภคพลเหมือนงานนี้จะไม่มีอะไรต้องกังวล เพราะคนของภคพลที่พวกเธอจะต้องทำงานร่วมกันก็คือขวัญฤดี พี่สาวของขวัญฤทัย เท่ากับว่าพวกเธอก็ถือโอกาสนี้ไปทำกิจกรรมกันสนุกๆ แถมได้ช่วยเหลือชาวบ้านที่อยู่ในพื้นที่ห่างไกลความเจริญด้วยหลังจากช่วยกันย้ายบ้านพร้อมกับบริษัทรับขนย้ายของกันมาทั้งวันทุกอย่างก็เสร็จสิ้นในเวลาห้าโมงเย็น เมื่อค

“ดึกแล้ว ไปนอนเถอะ”“ค่ะ” หญิงสาวเดินกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างได้ไฟในห้องก็มืดลง เหลือเพียงแสงสลัวสีเหลืองนวลของโคมไฟใกล้หัวเตียงเท่านั้นเธอเหลือบมองไปยังคนตัวโตที่ทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาตัวใหญ่ครู่หนึ่งก็รีบหันหน้าไปอีกฝั่ง เธอควรจะดีใจที่ได้รับคำขอโทษจากภูมินทร์ แต่จู่ๆ น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลรินลงหมอน ปวดหนึบหัวใจจนอธิบายความเจ็บปวดไม่ถูกเมื่อภูมินทร์ให้สถานะกับเธอได้แค่น้องสาวไม่อยากรู้สึกน้อยใจอะไรทั้งนั้น แต่เรื่องของหัวใจมันบังคับความรู้สึกไม่ให้รู้สึกได้ยากจริงๆเช้าตรู่ของวันใหม่อารียากับวิเวียนเลขาสาว พร้อมกับพราวฝนและขวัญฤทัยกำลังรวมพลพนักงาน หนึ่งคันรถตู้เพื่อไปทำโครงการCSRที่หมู่บ้านห่างไกลความเจริญที่อยู่ทางเหนือของประเทศไทย กว่าทุกคนจะมาพร้อมกันฟ้าก็เริ่มสาง คนสุดท้ายที่มาถึงก็เป็นพลอยฟ้าที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาพร้อมกับภูมินทร์“เตรียมตัวพร้อมแล้วใช่ไหมพี่พลอย” พราวฝนรีบปรี่เข้าไปหาพลอยฟ้าพร้อมกับอารียาที่เข้ามาหาภูมินทร์และเรียกคนมารับกระเป๋าของพลอยฟ้าไปเก็บบนรถ“เดินทางกันปลอดภัยนะ ขาดเหลืออะไรบอกพี่ได้ตลอด พี่ฝากดูพลอยด้วย”“แอ้มจะดูแลให้อย่างดี ไม่ต้องห่วงค่ะ พวกเราต้อง

“กลัวอะไร”“แกไม่เคยได้ยินเรื่องเวลาผีตากผ้าอ้อมเหรอ”“แกเชื่อเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” พราวฝนขมวดคิ้วมุ่นอ้าปากค้าง ไม่ยักจะเชื่อว่าเพื่อนเธอจะมาเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วย“ก็ก่อนที่ฉันจะมา ฉันฟังรายการผีตั้งหลายเรื่อง เราไปเดินเล่นสูดอากาศดีๆ ในธรรมชาติดีกว่า”“ก็ได้ แต่ขอพักให้หายเมื่อยแป๊บนึงละกัน”พราวฝนและขวัญฤทัยพักอยู่บนกระท่อมพักใหญ่ พอลงมาก็เห็นว่าตอนนี้ขวัญฤดีกับภคพลนั่งล้อมวงคุยกับอารียาและพลอยฟ้าพร้อมกับชายหนุ่มแปลกหน้าอีกคนที่แคร่ที่ลานกว้างหน้ากระท่อมแล้ว“ผู้ชายคนนั้นใคร ทีมช่างเหรอ” พราวฝนขยับแว่นมองชายหนุ่มที่นั่งใกล้ๆ พี่สาวของเธอ รู้สึกคุ้นหน้าเขาพอสมควรแต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน“ไม่น่าจะใช่มั้ง” ขวัญฤทัยมองยังไงผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่ทีมช่าง อาจจะเป็นเพื่อนของอารียาหรือเพื่อนของภคพลที่มาช่วยงานนี้“อ้าวพราวกับขิงมาพอดีเลย”“คุณพัตรคะ นี่ขิงน้องสาวข้าวค่ะ แล้วนี่ก็พราวน้องสาวของพลอย สองสาว นี่คุณพัตรน้องชายคุณพล จะมาช่วยเราทำโครงการด้วย”“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เป็นขวัญฤทัยที่เอ่ยตอบกับภควัตรเพียงคนเดียว ส่วนพราวฝนได้แต่ยืนแน่นิ่งพูดอะไรไม่ออก

“ถ้าเรื่องที่น้อยใจเค้าอยู่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ก็อย่างอนกันให้เสียสุขภาพจิตเลยนะ”“ก็ได้ค่ะ” สาวเจ้าจำใจต้องรับกล่องข้าวกับขวดน้ำแล้วลุกออกจากเก้าอี้ตรงไปยังภควัตรที่อยู่ในห้องคอมพิวเตอร์ของโรงเรียน“ข้าวกับน้ำค่ะ” พราวฝนวางกล่องข้าวกับน้ำตรงหน้าของภควัตรชายหนุ่มละมือจากงานทิ้งหลังพิงเก่าอี้เงยหน้ามาส่งยิ้มหวานให้หญิงสาวที่กำลังทำหน้าบอกบุญไม่รับ“เริ่มทำหน้าที่ผู้หญิงของผมแล้วเหรอครับ” รู้ว่าเธอกำลังไม่สบอารมณ์แต่ก็ไม่วายที่อยากจะยียวนกวนประสาทแม่สาวแว่นหนาผู้ครองหัวใจเขาเล่น“พี่พลอยสั่งให้พราวเอามาให้คุณต่างหากล่ะคะ”“ถ้าคุณทำตัวน่ารักได้ครึ่งหนึ่งของพี่สาวคุณก็คงดี คุณพลอยน่าจะแบ่งความอ่อนหวานมาให้คุณบ้างเนอะ”“อย่าคิดมายุ่งกับพี่สาวฉันนะคะ” พราวฝนเอ่ยเสียงขุ่น“ผมยังไม่ได้พูดว่าจะยุ่งกับพี่สาวคุณเลย ถึงผมจะดูเจ้าชู้แต่ก็ไม่ได้ชอบยุ่งกับเมียชาวบ้านนะครับ หรือว่าที่ถามเพราะกำลังหึงผม”“หึงอะไรล่ะคะ คิดเองเออเองนะคุณเนี่ย” เธออยากจะฟาดไปที่ริมฝีปากหนาๆ ของเขาเต็มแรงเสียเหลือเกิน คนบ้าอะไรพูดเข้าข้างตัวเองได้หน้าระรื่นไม่รู้จักอายปาก“ผมอยากให้คุณป้อน”“ไม่ค่ะ ละจากงานมาตักข้าวทานก็ค