บททั้งหมดของ ฉันก็แค่เมียแสนชัง: บทที่ 31 - บทที่ 40

“ไม่ติดว่าที่นี่คนเยอะ ไม่งั้นผมทำโทษคุณมากกว่านี้แน่” พูดจบก็เดินหนีไป ปล่อยให้หญิงสาวยืนนิ่งอยู่คนเดียว เพราะไม่รู้ว่าเมื่อครู่มีใครเห็นบ้าง“หวานไม่เกรงใจคนอื่นเลยนะ” เป็นขวัญฤทัยที่เดินเข้ามาแตะหัวไหล่คนที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง ทั้งเอ่ยหยอกพราวฝนน้ำเสียงขบขัน“นั่นสิ คนโสดอิจฉารู้เปล่า” ขวัญฤดีว่าจะไม่พูดก็อดพูดไม่ได้ คนมีคู่มาโชว์ความหวานให้พวกเธอได้เห็นกับตาแบบนี้ มีหรือเธอจะไม่อิจฉา“มัวแต่ยืนเขินอยู่นั่นแหละ ไปพักกันเถอะ” ขวัญฤทัยดึงพราวฝนให้เดินตามกันไปพัก ส่วนพราวฝนที่เอาแต่ยืนนิ่งคราแรกไม่ได้เขินอะไรทั้งนั้น แต่เธอกำลังสงบสติไม่ให้แสดงออกถึงอาการโมโหภควัตรต่างหากทางด้านพลอยฟ้าก็ถูกขวัญฤดีไล่ให้ไปนอนกระท่อมเดียวกับภูมินทร์ โดยให้เหตุผลว่าตัวเองจะไปนอนกับพราวฝนและขวัญฤทัย ทำไมเธอถึงจะไม่รู้ว่าเพื่อนเธออยากให้เธอได้ใกล้ชิดกับภูมินทร์“พี่ภูเต้นเก่งเหมือนกันนะคะ” พลอยฟ้าเอ่ยกับภูมินทร์ขณะที่เขากำลังปูฟูกนอนอยู่ข้างๆ“พี่อายจะแย่ เรายังจะมาแซวพี่อีก”“อายทำไมคะ น่ารักดีออก”“พี่มีอะไรจะให้” เขาคว้ากล่องของขวัญที่ห่อด้วยตัวเองส่งให้พลอยฟ้า“ของขวัญคริสมาสต์เหรอคะ พลอยแกะเลยนะคะ” พลอย

“จริงสิคะ คุณพลต้องมั่นใจในตัวเองนะคะ ถ้าไม่รีบบอกตอนนี้เกิดข้าวมีคนมาจีบตัดหน้าไม่รู้ด้วยนะคะ”“โอเคครับ ผมจะรีบสารภาพกับข้าว”พลอยฟ้าให้กำลังใจภคพลเต็มที่ เธอรู้ว่าขวัญฤดีแอบชอบภคพลอยู่ก่อนแล้ว แต่ก็ไม่คิดจะบอกเรื่องที่รู้ อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าขวัญฤดีรู้ว่าผู้ชายที่ชอบแอบชอบตัวเองเหมือนกันจะมีความสุขแค่ไหน คิดแล้วก็แอบเขินแทนเพื่อนอยู่เหมือนกัน“ไปคุยอะไรกับคุณพลตั้งนานสองนาน” เห็นพลอยฟ้ามาในกระท่อมได้ก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห้วน“ก็เรื่องทั่วๆ ไปค่ะ” พลอยฟ้าอึกอักเล็กน้อย ไม่คิดว่าภูมินทร์จะเห็นเธอเดินคุยกับภคพลด้วย“ทีหลังจะใช้คนอื่นไปหาอะไรให้ทาน กรุณาอยู่รอด้วย”“เอ่อ มันเผาใช่ไหมคะ พลอยขอโทษทีนะคะ พอดีคุณพลชวนคุยก็เลยลืมค่ะ”“ช่างเถอะ ธุระที่คุยกับคุณพลคงจะสำคัญมาก” เขาเก็บกระเป๋าของตัวเองเรียบร้อยก็แบกขึ้นหลังแล้วลงไปจากกระท่อมทันทีพลอยฟ้าเริ่มหน้าเจื่อน ก่อนจะรีบไปเก็บกระเป๋าของตัวเอง เธอเองก็ลืมไปเสียสนิทว่าภูมินทร์กำลังไปหามันเผามาให้ แต่ที่ต้องรีบไปคุยกับภคพลก็เพราะอยากให้ภคพลกับขวัญฤดีที่ใจตรงกันได้ลงเอยกันเร็วๆ ก็เท่านั้นทุกคนเก็บสัมภาระเตรียมจะกลับกันแล้ว ผู้ใหญ่คำอิน

“นั่น ดาวตกค่ะ” เธอรีบยืนอธิษฐานเพราะน้อยครั้งนักที่จะเห็นดาวตกบนท้องฟ้าของเมืองใหญ่ภูมินทร์เริ่มหลับตาขอพรให้ตัวเองตามพลอยฟ้า เขาพรอยู่ครู่หนึ่งก็เริ่มลืมตาขึ้นก็เห็นพลอยฟ้ายืนจ้องหน้าอยู่ก่อนแล้ว“จ้องหน้าพี่ทำไม”“ก็ ไม่คิดว่าพี่ภูจะขอพรกับดาวตกด้วย”“ขออะไรเหรอคะ”“ใครเค้าบอกกัน แล้วพลอยล่ะขออะไร”“ใครเค้าบอกกันคะ ไปนอนเถอะค่ะ” เธอยอกย้อนเขากลับด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็เอื้อมมือไปจูงมือภูมินทร์กลับเข้าบ้านไปนอนเรื่องการอธิษฐานเธอพอจะบอกได้ถ้ามันเป็นเรื่องทั่วไป แต่เรื่องที่เธอขอดันเป็นเรื่องของหัวใจ เพราะเธออยากจะให้ภูมินทร์มองเธอมากกว่าน้องสาว แม้จะไม่รู้ว่าจะเป็นไปได้ไหม แต่อย่างน้อยเธอก็มีความหวังจากการขอพรวันนี้เป็นวันสุดท้ายการทำงานในรอบปี หลังจากภูมินทร์ไปร่วมกล่าวของคุณพนักงานในสำนักงานและเหล่าผู้ถือหุ้น เขาอยู่สังสรรค์กับพนักงานอยู่ครู่หนึ่งก็กลับมาเคลียเอกสารให้เรียบร้อยที่ห้องทำงาน จะได้ไม่ต้องมีเรื่องกังวลใจในระหว่างวันหยุด“สวัสดีค่ะคุณภู”“คุณเข้ามาได้ยังไงครับ ไม่ใช่พนักงานที่นี่ใช่หรือเปล่า” จ้องมองไปยังหญิงสาวที่แต่งตัวเปรี้ยวเข็ดฟันด้วยสายตาฉงน พอจะรู้ว่าเขาไม่เคยเ

“อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ผมนานๆ เหมือนกันนะครับคุณย่า”หญิงชรายื่นมือวางบนหัวของหลานทั้งสอง “ย่าขอให้หลานทั้งสองของย่า คิดสิ่งใดหวังสิ่งใดขอให้สมปรารถนา มีแต่สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิต เดินในทางที่ถูกที่ควรตลอดไปนะลูกนะ”“ขอบคุณครับคุณย่า/ขอบคุณค่ะคุณย่า”“นี่ถ้าคุณลุงกับคุณป้าอยู่พร้อมหน้ากันก็ดีนะครับ” ภูมินทร์นึกถึงเพชรกับอรอนงค์ หากทั้งสองอยู่ที่นี่ในตอนนี้ด้วยย่าของเขาก็คงจะมีความสุขมากกว่านี้“สองรายนั้นเค้าชอบเที่ยวต่างประเทศกันอยู่แล้วย่าชินแล้วล่ะ” ลาวัลย์เห็นเป็นเรื่องปกติของลูกชายกับลูกสะใภ้แล้วว่าปีใหม่ทั้งสองชอบไปเติมความหวานกันที่ต่างประเทศ แต่เธอเองก็ไม่ได้นึกน้อยใจที่ลูกไม่อยู่ เพราะปกติแล้วทั้งสองก็เข้าไปเยี่ยมเยียนเธอที่บ้านสวนเป็นประจำ“ว่าแต่เราเถอะยังแอ้มย่ายังแปลกใจว่าทำไมไม่ไปกับพ่อแม่เราล่ะ” ที่น่าแปลกก็เห็นจะเป็นอารียาที่ปีนี้อยู่ที่เมืองไทย ไม่ได้ไปเที่ยวพร้อมกันกับพ่อและแม่อย่างที่เคยไป“ปีนี้ไม่ค่อยอยากเที่ยวค่ะ อยากใช้วันหยุดแพลนงานมากกว่า”“ท่าทางจะสนใจแต่งานแบบนี้แล้วเมื่อไหร่หลานสาวย่าจะมีแฟนกับเค้าล่ะเนี่ย”“แอ้มยังไม่สนใจเรื่องนั้นหรอกค่ะ”“ดูโน่นสิ ไม่อิ

ภควัตรยังคงสังเกตพราวฝนตลอดเวลา ตั้งแต่เธอออาบน้ำจนขึ้นมานั่งบนเตียงเธอก็ยังดูยังมีเรื่องในใจไม่หาย หากวันนี้เขาไม่ได้รู้ว่าเธอกังวลเรื่องอะไรก็คงนอนไม่หลับเหมือนกัน“คุณกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ คุยกับผมได้นะ”พราวฝนหันมองคนที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆ ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดเรื่องในใจออกมา “ถ้าพราวคุยกับคุณ เรื่องของพราวจะเป็นความลับไหมคะ”“เป็นสิ เรื่องเก็บความลับไว้ใจผมได้ ผมเก่งที่สุด แต่ผมไม่มีความลับกับคุณนะบอกไว้ก่อน”“อันที่จริงพี่พลอยกับพี่ภู ไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะความรักตั้งแต่แรก แต่ทำไมคุณถึงบอกว่าพี่ภูหึงพี่พลอยล่ะคะ”“เหรอ แต่ผมมองออกว่าคุณภูหวงคุณพลอยมาก แล้วก็ดูแลเมียเค้าดีมากด้วย ดูอย่างวันนี้สิ ไม่ค่อยจะให้คุณพลอยอยู่ห่างตัวเลย หนุ่มๆ สาวๆ อยู่ด้วยกันใกล้ชิดต้องใช้ชีวิตด้วยกันแทบจะตลอดเวลามันก็ต้องมีใจให้กันบ้าง ไม่เชื่อวันหลังลองไปถามพี่คุณดูสิว่าตอนนี้พวกเค้ามีความสุขดีไหม” เขาตอบไปตามสิ่งที่คิด วันนี้เขาก็เห็นภูมินทร์และพลอยฟ้าเป็นคู่รักที่ตัวติดกันแทบจะตลอดเวลา ทั้งสายตาที่ทั้งคู่มองกันยังบ่งบอกว่าเป็นคนพิเศษของกันและกันด้วย“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ” ได้รับความ