All Chapters of อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

โรงพยาบาลBBBB“คุณหมอ” ซูจิงวิ่งเข้าหาคุณหมอฟานอีกครั้งคุณหมอฟานส่ายหน้าไปมา“มันสายไปแล้วเราไม่อาจยื้อได้อีกต่อไปแล้วกล้ามเนื้อหัวใจบางส่วนสูบฉีดเลือดลดลง ทำให้เลือดไหลเวียนได้ไม่ดี หัวใจจึงพยายามบีบตัวมากขึ้น…เพื่อให้ปริมาณเลือดสูบฉีดไปเลี้ยงส่วนต่างๆ ของร่างกายเป็นปกติ กล้ามเนื้อห้องหัวใจที่ยืดขยายนี้จึงค่อยๆ อ่อนล้า…และไม่สามารถสูบฉีดได้ดีอีกต่อไป!!”“เราจะต้องทำอย่างไรต่อไปจากนี้” คุณหมอฟานส่ายหน้าไปมา“ไม่อาจทำอะไรได้แล้วนานแค่ไหนแล้วที่เรายื้อให้คุณนายเฉิงอยู่ที่นี่ เพื่อคนที่รักแต่ในที่สุดก็มาถึงวันนี้ จึงรู้ว่ายิ่งยื้อคนที่เหนื่อยที่สุดก็คือคุณซูจ๋าย” ซูจิงหลับตาลงช้าๆ“นานแค่ไหนกัน เรามีเวลานานแค่ไหนกัน”“หมอตอบไม่ได้สอง สาม หรือสี่วัน หนึ่งสัปดาห์ไม่เกินนั้น” ซูจิงปล่อยหยาดน้ำตาไหลริน“แล้วคุณหมอบอกเรื่องนี้กับพี่เขยหรือยัง”หมอฟานถอนหายใจ“คุณซูจ๋ายขอร้องว่าไม่ให้พูดเรื่องนี้กับคุณเฉิง หมอเองหนักใจไม่น้อยแต่เพราะรับปากไปแล้วคุณซูจิงหาทางบอกเรื่องนี้แทนหมอก็ไม่ผิดเพราะคุณไม่ได้สัญญาไว้กับคุณซูจ๋ายเหมือนหมอเผื่อว่าเขาจะได้กล่าวคำอาลาหรือทำอะไรที่คิดว่าควรทำก่อนที่จะจากกันไป

“ลูกของเรา” ซูจ๋ายจ้องจอมอนิเตอร์พูดพร้อมกับเสียงหอบเหนื่อยแต่ใบหน้าแย้มยิ้ม เฉิงซีหยวนยิ้มเศร้าๆ“คุณจะต้องได้เห็นพวกเขาเติบโต ผมจะพาคุณไปรักษาตัวที่ต่างประเทศดีไหม”“คุณก็รู้ว่าไม่มีทางฉันหวังแค่พวกเขามีชีวิตที่ดีและอยู่กับคุณทำให้คุณไม่เหงาส่วนฉันคงหมดเวลาแล้วจริง” เสียงหอบเหนื่อยน่ากลัวนั้นเป็นสัญญาเตือนให้รู้ว่าเวลาของซูจ๋ายน้อยลงไปแล้ว“ท้องเขาโตไหม” เฉิงซีหยวนยิ้ม“เข้าเดือนที่สี่แล้วท้องของเขาเริ่มป่องนูนบางทีผมคิดว่าเขาจะต้องอึดอัด วันนี้เขาปฏิเสธที่จะพบคุณเขาบอกว่าเขามีหน้าที่แค่อุ้มท้องลูกของเรา เขาก็เลยไม่อยากให้คุณเห็นว่าเขาเป็นใครเพราะเราหมายถึงผมไม่มีสัญญาผูกมัดอะไรกับเขาพอคลอดก็ไม่ให้เขาได้เห็นหน้าลูกด้วยซ้ำไปเด็กแฝดทั้งสองจะถูกส่งมาให้เราทันทีแม่อุ้มท้องก็แค่พักฟื้นรับเงินแล้วจากไปเป็นอันสิ้นสุดสัญญา อีกอย่างคุณหมอฟานบอกว่าร่างกายของคุณอ่อนแอไม่อยากให้มีคนเข้ามารบกวนคุณเกินพอดีหลังจากนี้ผมเองก็ต้องไปแล้วให้คุณได้พักผ่อน” ซูจ๋ายยิ้มเศร้าๆ“สัญญาของคุณเหมือนคนใจดำเขาอุ้มท้องลูกของเรามาตั้ง9เดือนทำไมไม่ให้เขาได้มองหน้าลูกของเราบ้างอย่างน้อยเขาก็ถือว่ามีบุญคุณ”“คุณหมอถงแ

“ผมจะไปเตรียมความพร้อมสำหรับทุกอย่างเพื่อคุณ คุณเองก็ควรจะเตรียมความพร้อมสำหรับตัวคุณเช่นกัน แต่ขอร้องว่าได้โปรดดูแลตัวเองให้ดีอย่าเศร้าโศกให้มากเพื่อลูกของผมในท้องของคุณ และตัวคุณเอง” เหรินเหมยยิ้มเศร้าๆชีวิตนี้ไม่เหลืออะไรแล้วในเมื่อแม่ไม่อยู่แล้วเหรินเหมยจะทำทั้งหมดไปเพื่ออะไร“ผมจะดูแลเหรินเหมยด้วยตัวเองครับคุณเฉิงไปพักเถอะครับคุณเองก็มีปัญหาหนักหนาสาหัสไม่แพ้กัน” หมอถงที่เดินมาหยุดยืนจ้องหน้าเหรินเหมยที่ปาดน้ำตา“ทุกคนล้วนมีเรื่องให้ทุกข์ตรงวันหนึ่งหวังว่าเราจะมองย้อนมาแล้วแค่เพียงจดจำมันไว้เท่านั้น ไม่มีคุณปิงปิงแล้วเธอก็ยังมีฉัน…….” หยุดคำพูดไว้แค่นั้น ในเมื่อหมอถงกลับรู้สึกว่าทำไมเขาไม่ชอบใจนักที่เหรินเหมยเข้าใกล้เฉิงซีหยวนมากเกินไป อยากจะบอกว่าอกเขาก็มีให้ซบหน้าร้องไห้ไม่จำเป็นต้องไปซบอกของเฉิงซีหยวนแต่จะบอกในฐานะอะไรเล่าในเมื่อ เขากับพยาบาลกู้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันที่มีให้เหรินเหมยจึงแค่ความหวังดี หรืออาจเพราะเขาสงสารเหรินเหมยที่สูญเสียคุณแม่เขาจึงรู้สึก เห็นใจหรือเขาอาจกำลังคิดว่าเหรินเหมยไม่เหลือใครแล้ว เขาจึงคิดว่ามีเพียงเขาคนเดียวที่ใกล้ชิดสนิทสนมเขาหาคำตอบไม่ได้

“ผมขอโทษ”หมอถงพูดขึ้นเบาๆไม่กล้าสบตาเฉิงซีหยวน“เปรี๊ยง” เฉิงซีหยวนส่งหมัดไปกระแทกที่ครึ่งปากครึ่งจมูกของหมอถง ชาไช้รีบมาดึงไว้“พี่ซีหยวนใจเย็นครับเกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันด้วย” เฉิงซีหยวนสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของชาไช้เดินไปหยุดที่บานกระจกมองออกไปเห็นกระต่ายสีตัวกำลังกินแครอทอย่างเอร็ดอร่อย“ลูกในท้อง ของคนอุ้มท้องไม่ใช่ไข่ของซูจ๋ายที่ฝากไข่ไว้แต่เป็นไข่ของผู้หญิงคนนั้น เขา เขาหักหลังพี่หมอไร้จรรยาบรรณคนนี้หักหลังพี่” ชาไช้ถอนหายใจยาว“พี่ครับ ผมว่ารอให้ใจเย็นกว่านี้ค่อยพูดกันดีไหม เหรินเหมยเขาได้ยินว่าพี่กับคุณหมอทะเลาะกันเขาจะตกใจเอาได้ครับ”“ช่างเขาฉันไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ผู้หญิงคนนั้นไม่คู่ควรที่จะได้ตั้งท้องลูกของฉันด้วยซ้ำลูกในท้องของเขาก็เป็นลูกของเขาไม่ใช่ของซูจ๋ายพวกเขารวมหัวกันหลอกฉันหักหลังฉันเพราะต้องการเงินมหาศาลที่ฉันพร้อมจ่ายพวกเขาเป็นพวกที่หลอกลวง ซูจ๋ายจากฉันไปเพราะรู้ความจริงเรื่องนี้”ชาไช้หลับตาไล่ความรู้สึกสับสนในใจ แสนจะสงสารเฉิงซีหยวนที่ต้องมาสูญเสียภรรยาไปพร้อมกับรู้ความจริงเรื่องที่เจ็บปวดนี้ แต่ชาไช้ก็ยังไม่มั่นใจว่าเหรินเหมยจะรู้เรื่องนี้ด้วยหรือไม่

ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ พาฉันออกจากตรงนี้ที” ชาไช้ส่ายหน้าไปมา“ไม่นะ ถึงในท้องนั่นจะลูกของเธอแต่ก็เป็นลูกของพี่ซีหยวนเหมือนกันอย่างไรพี่ซีหยวนจะต้องรับผิดชอบเธอนี่ เธอจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหนก้ได้ฉันจะขอร้องพี่ซีหยวนให้เะออยู่ที่นี่จนกว่าเธอพร้อมที่จะจากไไปเราไม่มีใครกดดันเธอหรอกนะ เธออยู่ๆ ด้ตามที่ต้องการแต่อาจไม่สะดวกสบายเท่าที่ผ่านมาเพราะป้าจูเสี่ยวจี้และคนอื่นๆ อาจจะต้องกลับไปที่บ้านเฉิงตามคำสั่งของพี่ซีหยวน แต่ฉันได้ยินว่าพี่หยวนจะขายบ้านหลังนี้ ในอีกหกเดือนข้างหน้านั่น เธอก็คงคลอดลูกพอดีถึงเวลานั้นพี่ซีหยวนอาจเอ็นดูเด็กๆ ขึ้นมาก็ได้ เหรินเหมยอย่าเพิ่งตัดสินใจอะไรเด็ดขาดลงไปอย่างนั้น” เหรินเหมยยิ้มเศร้าๆ“อย่าสร้างปัญหาเพิ่มให้เขาเลยฉันไม่ใช่นางเอกฉันแค่อายที่ต้องคอยพึ่งพาเขาทั้งๆ ที่รวมหัวกันหลอกเขา แต่หมอถงคุณก็ควรร่วมกันรับผิดชอบฉันจะไม่ถือโทษคุณถ้าคุณจะพาฉันออกจากตรงนี้ เพราะอย่างไรเขาก็คงไม่รับรองบุตรให้อยู่แล้วฉันอาจหาใครสักคนมาจดทะเบียนรับรองบุตร ฉันจะเลี้ยงดูพวกเขาด้วยตัวเอง” หมอถงถอนหายใจยาว“เธอไม่เกี่ยวเรื่องนี้เธอเองก็เป็นผู้เสียหายนะเหรินเหมยฉันสารภาพไปหมดแล้วว่าเธอไม่รู้