All Chapters of อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

ซูจ๋ายสะอื้นอย่างหนัก“ ได้โปรดอย่าพูดเรื่องนี้อีกได้ไหมขอร้องล่ะให้พี่อยู่ในโลกที่พี่คิดว่ามันสวยงามแบบนี้ก็ดีแล้วให้พี่คิดว่าซีหยวนยังมีพี่ซีหยวนไม่เคยนอกใจพี่ก็พอแล้วไม่ต้องหาข้อมูลหลักฐานอะไรพี่ไม่ต้องการรู้อะไรทั้งนั้นไม่ต้องการรู้ความจริงไม่อยากทำใจและไม่อยากจะต้องยอมรับเรื่อที่ทำให้่เจ็บปวดใจอีกแล้วแค่อยู่ในที่ของพี่และซีหยวนยังดีกับพี่ก็พอแล้ว”ซูจิงถอนหายใจ“พี่ ซูจิงขอโทษต่อไปเราจะไม่พูดกันเรื่องนี้อีกแล้วแล้วพี่น่ะนะเลิกยัดเยียดฉันให้กับพี่เขยได้แล้วเขาอึดอัดใจ ฉันตั้งใจว่าอีกไม่นานจะออกหางานทำแล้วเพราะตอนนี้พร้อมมาบ้างแล้วก่อนหน้านั้นไม่อยากอยู่ที่บ้านให้คุณแม่บ่นว่าเรียนจบแล้วไม่หางานทำ เมื่อวานพี่เขยโอนเงินเข้าไปในบัญชีฉันไม่น้อยเลยทีเดียวฉันจึงตั้งใจว่าจะกลับไปอยู่ที่บ้านกับคุณแม่แล้วใช่เงินนั่นทำทุนในการออกหางานพี่ว่าดีไหม แล้วพี่เองก็จะได้มีเวลาส่วนตัวกับพี่เขยมากกว่านี้”ซูจ๋ายยิ้มเศร้าๆ“พี่แม้แต่แรงเดินยังไม่มีเลยตอนนี้คนที่พี่ห่วงมีแต่เธอกับซีหยวนส่วนคุณแม่มีสามีใหม่ดูแลแล้ว เราสองคนพี่น้องไม่เคยทอดทิ้งกันพี่จึงอยากให้เธออยู่ที่นี่จนกว่าพี่จะไม่ไหวดีไหมต่อไปพี่ไม่

“ได้ยินไหมเหรินเหมยหยุดร้องได้แล้ว”เหรินเหมยสะอื้นเบาๆชาไช้ยกมือขึ้นลูบหลังให้เบาๆ “ผมเองก็ผิดที่ไปจุดประเด็นขึ้นมา ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ”เหรินเหมยพยักหน้าขึ้นลง ทิ้งตัวลงนอนตะแคงไม่อยากจะพูดจะคุยกับใคร“เชิยคุณทั้งสองทางนี้ครับ”หมอถงผายมือเชิญสองหนุ่มออกมาข้างนอก เสี่ยวจี้และเสี่ยวหยูเดินเข้าไปอยู่ในห้องกับเหรินเหมย“คุณหมอคุณว่าเราควรยุติการตั้งครรภ์ไหมผมกลัวเหลือเกินว่าจะทำให้คนอุ้มท้องต้องลำบากไปกว่านี้“ผมไม่ถึงขนาดนั้นครับ เราคงต้องหาวิธีที่จะทำให้เหรินเหมยเลิกเครียดและกังวลกับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่บางที่อาจพอช่วยได้”เฉิงซีหยวนพยักหน้าขึ้นลงให้กับคุณหมอถง“เอ่อ คุณเแิงครับไม่ทราบว่าคุณหมอฟาน เอ่อผมหมายถึงคุณหมอผู้อำนวยการโทรมาหาคุณไม่ทราบว่ามีเรื่องสำคัญอะไรครับ”เฉิงซีหยวนถอนหายใจ“ผม เพิ่งโทรหาหมอฟานก่อนจะมาที่นี่เรื่องที่คนอุ้มท้องลุกของผมเขาแพ้ท้องอละมีอาากรครรภ์เป็นพิษ แต่ตอนนั้นคุณหมอฟานยบังอยู่ในห้องผ่าตัด พอออกมากจห้องผ่าตัดเลยติดต่อกลับมา คุณหมอฟาน แนะนำให้ลองปรับเปลี่ยนปพฤติกรรม”หมอถงเผลอถอนหายใจ“คุณพยาบาลกู้ อีกสองวันจึงจะกลับมาที่นี่หลังจากที่ลากลับบ้าน ความจริงแล้วกู้

“แล้วจะให้ดีกับใครในท้องคุณมีลูกของผม” “ก็ได้ๆๆ แต่เราอะนะ ก็แค่รักษาผลประโยชน์ฉันขอบคุณที่คุณดีกับฉัน” ซีหยวนเบือนหน้าหนีเสีย“วางใจได้ต่อไปเหรินเหมยจะตั้งใจปฏิบัติภารกิจนี้ให้เสร็จสิ้นคุณก็แค่คอยดูแลอยู่ห่างๆ ดีไหม”“พูดเหมือนกับว่า ที่ทำไปเพราะอยากทำ คุณอารมณ์ดีลูกของผมก็จะอารมณ์ดีไปด้วย”“เอาตามจริงนะหมอถงบอกฉันว่าฉันนะน่ะอารมณ์อ่อนไหวมาก แล้วๆๆ ถ้าคุณเข้าใกล้และเอาใจฉันขนาดนี้ฮ่าาาากลัวว่าไอ้เจ้าอารมณ์อ่อนไหวของฉันนี่แหละจะเล่นงานฉัน” เฉิงซีหยวนเลิกคิ้ว จีเหรินเหมยก้มหน้าบ่นงึมงำ“ทำไมผมไม่เข้าใจ คุณจะร้องไห้อีกหรือ” เหรินเหมยเงยหน้าสบตาเฉิงซีหยวนตาก้มบ็อก“ไม่ต้องรู้หรอกฉันแค่กลัวเอาเป็นว่าต่อไปเราสองคนห่างๆ กันไว้ ฉันอาจจะแพ้ท้องอีกก็ได้ถ้าเข้าใกล้คุณ” เฉิงซีหยวนรีบก้มดมที่ซอกแขน“ผมเปลี่ยนน้ำหอมแล้วนะคุณไม่ชอบกลิ่นนี้หรือก่อนหน้านั้นก็ไม่ได้แพ้ท้องเพราะกลิ่นนี้อีกนี่กลิ่นเก่าผมเลิกใช้มาหลายวันแล้ว” ดมใหญ่เลย เหรินเหมยยิ้มถอนหายใจ“ไม่รู้สึกอะไรหรอกกับไอ้น้ำหอมนี่ ความจริงมันก็หอมดีนะ เผลอก้มลงดมที่อกเสื้อของเฉิงซีหยวนสูดกลิ่นน้ำหอมเข้าไปเต็มเปา“หอมจัง” หน้าสวยริมฝีปากอวบอิ่

เฉิงซีหยวนก้าวขายาวๆเข้ามาในห้องซูจ๋ายยิ้มสีหน้าแช่มชื่นขึ้นมาทันที“คุณมาแล้ว”ยิ้มบางๆแต่ดวงตาโศกสลด ซูจิงรีบถอยออกมายืนข้างๆ“พี่เขยพี่สาวอาการไม่ค่อยดีพาส่งโรงพยาบาลหรือจะให้คณหมอฟานมาที่นี่”เฉิงซีหยวนรีบถลาเข้าไปกุมมือซูจ๋าย“เป็นอย่างไรบ้างคุณรู้สึกไม่ดีหรือ”ซูจ๋ายยิ้มบางๆดึงมือเฉิงซีหยวนไปแนบแก้มเย็นเฉียบขาวซีด“แค่รู้สึกอ่อนเพลียและไม่อยากอาหารก็เท่านั้นไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อยคุณทานอะไรมาหรือยัง ซูจิงบอกป้าแม่บ้านให้ตั้งโต๊ะให้คุณเฉิงด้วย”เฉิงซีหยวนถอนหายใจคว้ามือซูจ๋ายมาบีบเบาๆ"ทำไมไม่ให้ใครโทรตามผมคุณรู้สึกไม่ดีทำไม ไม่ตามผม"ซูจ๋ายส่ายหน้ายิ้มๆ"อย่าเพิ่งอารมณ์เสียไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ"“ผมโทรให้หมอฟานมาตรวจอาการของคุณดีกว่า”ลุกขึ้นคว้าโทรศัพท์กดเบอร์โทรแล้วกรอกเสียงลงไปกลับมากุมมือซูจ๋ายดังเดิม“มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่”ซูจ๋ายน้ำตาปริ่มขอบตา“ตั้งแต่พี่เขยไปที่นั่นพี่สาวสองเวลาอาหรแล้วที่ไม่ยอมกินอะไร พี่ควรจะให้เวลาพี่ซูจ๋ายมากกว่านี้พี่สาวเขามีแต่พี่เขยนะคะ”“ผมทำอาหารที่คุณชอบดีไหม แล้วผมจะมาป้อนคุณ”ซูจ่ายส่ายหน้า“พี่เขยควรจะเอาเวลาที่ไปที่นั่นมาใส่ใจะี่สาวนะคะ”“ซูจ

“จริงด้วยพวกเขาคงรู้ว่าคุณมาเลยอยากเจอคุณ ต่อไปก็คงดิ้นให้รู้สึกตลอดคุณหมอถงบอกว่าเขาจะเริ่มตอดตุ๊บๆ แล้วก็ดิ้นแรงขึ้นเรื่อยๆ และต่อไปก็จะขยับตัว”เหรินเหมยท่องสิ่งที่หมอถงและพยาบาลกู้พูดบ่อยๆ“ผมอยากได้ฟิล์มอัลต้าซาวด์ เพื่อไปให้ซูจ๋ายได้เห็นลูกของเขา” เหริยนเหมยยิ้มตาหยี“คุณต้องคุยกับหมอถงแล้วค่ะเรื่องนี้ฉันไม่มีอะไรขัดข้อง” เฉิงซีหยวนถอนหายใจ“ผมอยากให้ซูจ๋ายได้รับรู้สัมผัสนี้เสียจริง ตอนที่เด็กๆ ดิ้นในท้องของคุณ” ดวงตาเต็มเปี่ยมด้วยความหวังจีเหรินเหมยเองก็ยิ้มบางๆ“ขอบคุณ” อยู่ๆ ประโยคที่คาดไม่ถึงก็ออกมาจากปากของเฉิงซีหยวนจีเหรินเหมยถอนหายใจยกมือขึ้นโอบรอบหน้าท้องป่องนูน รู้สึกดี พอๆ กับรู้สึกประหลาดกับการดิ้นของทารกในท้องมีความรู้สึกว่ามีสิ่งมีชีวิตตัวเป็นๆ ในตัวของเหรินเหมยเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเฉิงซีหยวนรีบหันหลังก้าวเดินไปรับโทรศัพท์เสียอีกทางเหรินเหมยถอนหายใจเลิกใส่ใจว่าเขาคุยกับใครพอดีกับที่เสี่ยวจี้กับเสี่ยวหรูยกอาหารกลางวันมาวางตรงหน้า“พิเศษค่ะคุณจี” เสี่ยวจี้กระซิบเบาๆ เหรินเหมยมองบะหมี่ฮกเกี้ยนที่จัดเต็มทั้งหมูและกุ้งตัวใหญ่ผมต้องไปแล้วคุณทานกลางวันเสียไว้ว่างเมื่อไ