ทำใจ

“หืมมมมม ลืมไปสนิทเลยฉันออกไปกินข้างนอก” เหรินเหมยยิ้มกว้าง

“หอมจังให้ฉันชิมนิดนึงนิดหนึ่งได้ไหมอ่าาาา” เฉิงซีหยวนยกถ้วยกาแฟขึ้นเหนือหัว เหรินเหมยมองตามตาละห้อย

“ไม่ได้นะลูกของผมจะได้รับสิ่งที่ไม่ดีเข้าสู่ร่างกายคุณควรจะห้ามใจนะ” เหรินเหมยนั่งลงบนเตียงถอนหายใจยาว

“ก็ได้ ไม่กินก็ได้ว่าแต่วันนี้คุณทำไมมาดึกได้เล่า มีธุระอะไรหรือเปล่าคุฯหมอถงคงหลับไปแล้วมีอะไรฝากฉันไว้ได้นะ”

“ผมต้องไปเฝ้าไข้ซูจ๋ายแต่ตอนนนี้คุณหมอไม่อนุญาตให้ญาติเฝ้าแต่ให้ผมรออยู่แถวๆ นั้นได้ ผมก็เลยมาที่นี่” เหรินเหมยพยักหน้าขึ้นลง

“นอนเสียผมกำลังจะหลับแล้วแค่แวะมาดื่มกาแฟ”พูดเบาๆ ตนเหรินเหมยสัมผัสได้ถึงความรุ้สึกอ้างว้างโดดเดี่ยวและอมทุกข์

“แวะมาดื่มกาแฟหรือ” เหรินเหมยเลิกคิ้ว คิดหาคำปลอบใจแต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าจะปลอบใจเฉิงซีหยวนอย่างไรเขาจึงจะรู้สึกดีขึ้น

"ภรรยาคุณ ดีขึ้นแล้วใช่ไหม"ถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ช่างเถอะ พักเสียไม่กวนแล้วแค่แวะมาให้รู้สึกว่ายังมีตัวน้อยสองคนอยู่ที่นี่อยู่นี่รอให้ผมมาพบเขา” น้ำเสียงขาดหายไปในลำคอ เหรินเหมยถอนหายใจยาว

“ฉันจะดูแลพวกเขาอย่างดี คุณอยากจะพบพวกเขาตอนไหน เขาก็รอที่นี่ และอีกไม่กี่เ