บททั้งหมดของ พระชายาตำหนักร้างรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

เป็นที่รู้กันโดยทั่วว่าบุตรชายคนเล็กของเสนาบดีหลี่ มีความเป็นสุภาพบุรุษและน่าคบหาอย่างมาก น้อยครั้งที่จะโกรธจนควบคุมตนเองมิได้ ยิ่งพลั้งเผลอเผยอารมณ์ร้าย เอ่ยถ้อยคำจาบจ้วงต่อผู้สูงศักดิ์เช่นตวนอ๋องเฉินฟาหยาง ครั้งนี้นับเป็นครั้งแรก“รู้ใช่หรือไม่ ว่าข้าสามารถสั่งลงโทษเจ้าได้!”เฉินฟาหยางโกรธจนหน้าแดง นึกไม่ถึงว่าศิษย์น้องจะลามปามหนักถึงขั้นกล่าววาจาก้าวร้าว ไม่ไว้หน้ากันเช่นนี้“อยากลงโทษอย่างไรก็ตามใจ แต่อย่าลืมให้พระชายาทราบเรื่องด้วยเล่า ว่าบุรุษที่ลอบดูแลนางมาตลอดสามปี ต้องถูกลงโทษเพราะลบหลู่ผู้ใด”“หลี่จินหมิง!”“ข้ามีเพียงชื่อเดียว ไม่จำเป็นต้องเรียกซ้ำ แตกต่างจากท่าน มิรู้ว่ายามนี้คือตวนอ๋องเฉินฟาหยาง หรือคุณชายเฉินหยางกันแน่!”“หึ! ยอกย้อนเก่งมิต่างจากเหล่าสตรีในหอโคมเขียว มิใช่ว่าพักหลังมานี้ศิษย์น้องใช้เวลาที่นั่นมากเกินไปหรือไม่”“ข้าคนตัวเปล่า มิได้แต่งงาน ใช้เวลาที่นั่นมากหรือน้อย ย่อมไม่แตกต่าง ส่วนท่าน… มีพระชายาคนงามอยู่แล้วแท้ ๆ แต่กลับเร่งควบม้าเข้าเมืองหลวง พลอดรักกับองค์หญิงต่างแคว้นทั้ง ๆ ที่นางยังมิออกจากการถือศีล ทำเรื่องเช่นนี้ใช้ได้อยู่หรือ!”“เรื่องที่ข้าทำทุ

คล้ายกับโชคชะตาต้องการเล่นตลกกับเสวียนซือชิง หลังได้ยินคำว่ารักที่นางรอคอยมานานแสนนาน แต่วันต่อมากลับต้องลาจากกันไกล มิได้นอนกอดก่ายข้ามวันข้ามคืนดั่งเช่นที่เคยจินตนาการเอาไว้เลยสักนิดคุณชายเฉินหยางเองพอได้เอ่ยคำว่ารักแล้วก็พร่ำคำนั้นซ้ำ ๆ ตลอดคืน จวบจนกระทั่งฟ้าสางก็ยังมิยอมหยุดปาก เขาไม่ดื้อดึงเอาแต่ใจ ร่วมรักกับนางอย่างอ่อนโยนเพียงแค่ครั้งเดียวก็บอกว่าอิ่มแล้ว ทั้งยังออดอ้อนด้วยคำหวาน บอกว่าจะรีบกลับมาจัดการทุกอย่างให้ถูกต้องตามประเพณีเสวียนซือชิงเดาว่าเขาคงจะนำหนังสือหย่ามาให้หลังจากให้คำมั่นว่าจะไม่มองสตรีใด พร้อมทั้งกำชับสองสาวใช้ให้ดูแลคุณหนูเสวียนให้ดี คุณชายเฉินหยางจึงออกจากบ้าน แต่กว่าจะชักม้าที่พ่อบ้านของสกุลหลี่จูงมาให้ออกเดินทาง เวลาก็ล่วงเลยผ่านไปเกือบหนึ่งเค่อแล้วเสวียนซือชิงเห็นว่าเขารักใคร่จนมิอยากจากไปถึงเพียงนี้ หัวใจนางยิ่งพองโตคับแน่น แม้ต้องแอบเช็ดน้ำตาหลังม้าตัวใหญ่ลับสายตา ทว่านางก็ยังมีความสุขอย่างมากอยู่ดียามกลางวันเสวียนซือชิงใช้ชีวิตเป็นปกติ ยิ้มแย้มแจ่มใส ยามกลางคืนแม้ปวดใจไปบ้าง แต่พอถึงนึกคำว่ารักที่คุณชายเฉินหยางพร่ำบอกก่อนจาก นางจึงยังพอข่มความเศร

เสียงตะโกนทักทายกันของคนในเมืองหลวง ปลุกเสวียนซือชิงให้ตื่นขึ้นมาได้ในที่สุด อาการของนางดูไม่ดีเพราะเร่งเดินทางแทบมิได้หยุดพัก บางคืนถึงขั้นต้องนอนในรถม้า มิได้แวะนอนโรงเตี๊ยมระหว่างทางเสียด้วยซ้ำไปทีแรกหลี่จินหมิงก็ไม่ยอมทำตามคำขอเพราะกลัวว่าการนั่งรถม้านาน ๆ จะเป็นอันตรายต่อทารกในครรภ์ ทว่าพอทราบจากสาวใช้ว่าคุณหนูเสวียนพักที่โรงเตี๊ยมแล้วนอนไม่หลับ เขาจึงจัดการตกแต่งรถม้าเสียใหม่ให้สะดวกสบายคล้ายมีเตียงนอนอยู่ในนั้น กระทั่งอาหารและยาบำรุงครรภ์ก็มีพร้อม เรียกได้ว่าเป็นโรงเตี๊ยมเคลื่อนที่ได้ก็ไม่ผิดนัก“พักโรงเตี๊ยมอีกคืนเดียว พรุ่งนี้เจ้าก็จะได้พบกับตวนอ๋องแล้ว แต่จำไว้ว่าจงตั้งสติให้มั่น อย่าเครียดให้มากจนเกินไป มิเช่นนั้นทารกในครรภ์อาจเป็นอันตรายได้”“ท่านเตือนข้าเป็นรอบที่ร้อยแล้วกระมัง ท่านพี่หลี่”เสวียนซือชิงยิ้มหวาน ทว่าใบหน้ายังคงซีดขาว ร่างกายบอบบางไร้เรี่ยวแรง มิกล้าบอกใครว่าอาการของตนไม่ค่อยดีนักเมื่อครั้งแวะทำธุระหลายชั่วยามก่อน สังเกตเห็นว่ามีเลือดออกจากตรงนั้น แม้ปริมาณไม่มาก แต่ก็ทำให้นางกังวลจนแทบคลั่งแล้ว“ย่อมต้องเตือนให้บ่อยเพราะน้องสาวของข้าดื้อรั้นยิ่งนัก ทั้งเร

องค์ชายเหวินอวิ๋นฝูมองสตรีในอ้อมแขนของบุตรชายเสนาบดีหลี่อย่างกระวนกระวายใจ แม้จะเจอหน้ากันไม่กี่ครั้ง และครั้งล่าสุดก็ผ่านมานานมากกว่าสามปีแล้ว แต่ก็ยังจำได้ดีว่านางคือบุตรสาวรองแม่ทัพเสวียนซือเหยา หนึ่งในที่ปรึกษาที่เขาเคารพนับถืออย่างมาก“หากเสด็จอาทราบเรื่องว่าพวกเจ้ารุมทำร้ายพระชายา เขาจะต้องสับพวกเจ้าเป็นชิ้น ๆ แน่”“พระชายา! นางคือพระชายาตำหนักร้างหรือเพคะ!” เหอเพ่ยเจินอุทานออกมาอย่างตื่นตกใจ นึกไม่ถึงว่าสตรีที่นางตบจนสุดกำลัง คือพระชายาเสวียน!ก่อนหน้านี้แม้พระชายาไม่เป็นที่โปรดปราน แต่พักหลังมานี้ท่านอ๋องกล่าวชื่นชมนางไม่หยุดปาก อวดอ้างว่าปักผ้าได้เก่งอย่างมาก ทั้งยังเอ่ยวาจาอ่อนหวานเอาใจ นั่นมิใช่ว่าอนุภรรยาเช่นนางกำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายถึงแก่ชีวิตมิใช่หรือ“พระชายาแต่งตัวธรรมดา มองแล้วคิดว่าเป็นสาวใช้ ข้าจึงล่วงเกินไปโดยมิได้เจตนาเจ้าค่ะ”“ยังปากสุนัขไม่เลิก!”หลี่จินหมิงไม่ห่วงเรื่องมารยาทหรือความเหมาะสม เขาอุ้มเสวียนซือชิงและรีบเดินตามพ่อบ้านชราที่เพิ่งมาถึงกลับเรือนเล็กท้ายจวน มิสนใจสตรีใจร้ายผู้รั้งตำแหน่งอนุภรรยาของตวนอ๋องอีก“จินหมิง ให้ข้าตามหมอหลวงดีหรือไม่”“ไ

รอยยิ้มหวานล้ำบนใบหน้างามของเสวียนซือชิงเลือนหาย นางขมวดคิ้วอย่างมิเข้าใจอยู่ครู่หนึ่งก็เริ่มตระหนักอะไรได้บางอย่าง แต่กระนั้นหัวใจก็ยังพร่ำบอกซ้ำ ๆ ว่าตนแค่คิดมากไปนางบอกกับตัวเองว่านอนมากไป เรื่องตรงหน้าจึงมิใช่ความจริง“ว่าอย่างไรเล่า ชิงชิงยอดรัก”หากเขากล่าวเรียกเช่นนี้แล้ว เรื่องที่นางหวาดกลัวย่อมต้องเป็นความจริง ท่านพี่คือตวนอ๋องเฉินฟาหยาง พระสวามีใจร้ายที่ทอดทิ้งนางให้อยู่ตำหนักร้างนานสามปี มิสมกับตำแหน่งพระชายาเลยแม้แต่น้อย“ท่านพี่…”เสวียนซือชิงมิรู้ว่าควรทำอย่างไรต่อ ทั้งยังประมวลความคิดมิได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแน่ รู้แค่เพียงอย่างเดียวว่านางถูกหลอกให้เข้าใจผิดอย่างร้ายกาจโดยบุรุษที่นางรักหมดทั้งหัวใจพระสวามีที่ไม่เคยเห็นหน้าคือคุณชายเฉินหยาง บุรุษที่นางรักหมดหัวใจ ทั้งสองคือคนคนเดียวกัน แต่เพราะเหตุใดเล่า เหตุใดจึงต้องปิดบัง เหตุใดจึงต้องหลอกลวงนาง“ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด ถึงอย่างไรเจ้าก็พูดมากจนข้าปวดหัว น่ารำคาญใจเป็นที่สุด เสวียนซือชิง ทีแรกข้าถอดใจไปแล้ว เพราะคิดว่าเจ้าคงไม่ยอมหย่า นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะดั้นด้นเดินทางมาหา อำนวยความสะดวกให้พระสวามีเช่นข้าถึงเพียงนี้ เห็นที