Semua Bab พระชายาตำหนักร้างรัก: Bab 31 - Bab 40

สามปีผ่านไป…เหล่าทหารในค่ายต่างพากันโล่งใจยามได้ยินว่าตวนอ๋องเฉินฟาหยางจะมิอยู่ค่ายเป็นเวลาสิบสี่วัน หลายคนรีบจุดธูปไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอพรให้บุรุษ ผู้สูงศักดิ์มิเปลี่ยนใจเดินทางกลับมาจนเร็วเกินไปนัก หาไม่แล้วพวกเขาคงได้ฝึกหนักจนหมดแรงตายเป็นแน่หลังจากตามหาพระชายายอดรักอย่างไม่ย่อท้อนานเกือบปี ตวนอ๋อง เฉินฟาหยางก็ยอมลดกำลังทหารลง เปลี่ยนเป็นตรวจสอบเฝ้าระวังการเดินทางเข้าออกเมืองหลวงแทน แต่กระนั้นเขาก็ยังได้ฉายาใหม่อย่างลับ ๆ เปลี่ยนจากตวนอ๋องไร้ใจกลายเป็นตวนอ๋องคลั่งรักไปโดยปริยายท่านหมอหลวงหวงเทาแจ้งว่าพระชายาเสวียนเรียกรถม้าจากสำนักคุ้มภัยของสกุลหลี่ เดินทางออกนอกเมือง ซึ่งเป็นช่วงเวลาก่อนที่เขาจะจัดการธุระเรื่ององค์ชายรองเหวินฉีเสร็จเรียบร้อย หากนับดูให้ดีแล้วนางมีเวลาหลบหนีมากกว่าสามชั่วยาม คิดจะตามหาอย่างไรก็คงตามไม่ทันแล้วโชคยังดีที่สำนักคุ้มภัยคือหนึ่งในกิจการสำคัญของสกุลหลี่ บุตรชายคนโตของท่านเสนาบดีจึงลงแรงตามเรื่องให้ด้วยตนเอง ปรากฏว่ารถม้าขบวนนั้นส่งนางในเมืองเล็ก ๆ ห่างจากเมืองหลวงไปเพียงร้อยลี้เท่านั้นหลังจากตรวจดูจนครบร้อยหลังคาเรือนแล้วไม่พบนาง เฉินฟาหยางจึงย้อนก

ภาพตวนอ๋องเฉินฟาหยางนั่งขอพรอยู่ในวัดเล็ก ๆ บริจาคข้าวของให้กับโรงทานจำนวนมากยังคงตรึงความสนใจผู้คนในเมืองหลวงได้เป็นอย่างดี ต่อให้เขาแวะเวียนมาที่นี่ปีละสองครั้ง แต่ก็มิได้ทำให้ผู้คนชินชากับสิ่งที่เห็นชาวเมืองล้วนจำฝังใจว่าตวนอ๋องผู้สูงศักดิ์มิได้เชื่อในศาสนาหรือพิธีกรรม กระทั่งออกทัพจับศึกก็มิได้สนใจฤกษ์ยาม มั่นใจในฝีมือของตนมากกว่าสิ่งอื่นใด แต่ที่มิได้เอ่ยขัดก่อนหน้าก็เพราะเบื่อจะเถียงกับเหล่าขุนนางเท่านั้นเองราวสามปีก่อนความเชื่อของตวนอ๋องเปลี่ยนแปลงไป เขาจำได้ดีว่าตนนั่งทอดอาลัยอยู่ไม่ห่างจากวัด โศกเศร้าจากความสูญเสียจนแทบประคองสติไม่อยู่ ยามนั้นไต้ซือชรารูปหนึ่งเดินผ่านมา ถามไถ่อย่างมีเมตตาว่าช่วยอะไรได้บ้าง เฉินฟาหยางจึงกระแทกเสียงตอบ กล่าวว่ามิได้ต้องการลบหลู่ แต่เขามิเชื่อเรื่องพิธีสะเดาะเคราะห์และไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรทั้งสิ้น‘มิเชื่อก็ไม่เป็นไร แต่หากเล่าให้อาตมาฟัง มิแน่ว่าอาจคลายความทุกข์ได้’ตวนอ๋องเฉินฟาหยางไม่มีอะไรต้องเสีย จึงเล่าตามความจริงว่าเพราะขาดสติ กอปรกับคำโกหกมากมายทำให้ภรรยาเสียใจจนตกเลือด ทารกในครรภ์มิทันได้ลืมตาดูโลกก็หมดวาสนา นึกไม่ถึงว่าประโยคสั้น ๆ

เมื่อวานเฉินฟาหยางได้เข้าไปในบ้านหลังเล็กของนางแล้ว ทว่าได้ช่วยงานอยู่แค่ลานด้านนอก ยกเตาสำหรับย้อมสีด้ายและเปลือกไม้เอาไปเก็บในห้องเก็บฟืน โดยมิได้รับอนุญาตให้เฉียดใกล้เรือนหลังเล็ก หลังจากทำงานท่ามกลางสายฝนเกือบหนึ่งชั่วยาม เขาก็พาร่างเปียกปอนไปยืนรับฟังคำสั่งของสาวงามที่ยังซ่อนตัวอยู่ในบ้าน มิยอมเปิดเผยตัวตนออกมาให้ได้ยลโฉม‘พี่ชายมีชื่อว่าอะไรหรือเจ้าคะ’เสียงหวานปานน้ำผึ้งเช่นนี้ เป็นเสวียนซือชิงมิผิดแล้ว หัวใจของเขาเต้นโครมคราม หากเลือกได้ก็คงตรงเข้าไปกอดจูบให้หายคิดถึง แต่จะทำเช่นนั้นก็ต้องมั่นใจว่านางให้อภัยเขาเสียก่อน‘ข้าผู้ต่ำต้อยมีนามว่าเสิ่นซือเหยา นายหญิงเรียกว่าอาเหยาเถิดขอรับ’เฉินฟาหยางดัดเสียงตอบ จำได้ว่านางเงียบไปพักใหญ่ ซึ่งก็ไม่ผิดไปจากที่คาดเพราะเสวียนซือเหยาคือชื่อบิดานาง มิใจอ่อนยอมว่าจ้างก็คงแปลกแล้ว‘อีกสามวันเจ้าค่อยมาเริ่มงานเถิด ช่วงนี้ฝนตกแรง ยังไม่มีเรื่องอันใดให้ทำมากนัก’นางกล่าวเรื่องค่าจ้างอีกสองสามประโยค ยังคงไม่ยอมออกมาให้เห็นหน้า มีเพียงเสียงดังออกมาจากตัวเรือนแผ่วเบา แต่กระนั้นในใจเฉินฟาหยางก็สุขล้นจนแทบกลั้นรอยยิ้มไม่อยู่ รีบรับคำด้วยน้ำเสียงแหบ

หลังจากสนทนากับอาเหยาจนความทรงจำในอดีตปรากฏชัด ย้ำเตือนให้นางคิดถึงความรักครั้งแรก เสวียนซือชิงก็มิได้ออกนอกเรือนอีก มิใช่ว่านางกลัวที่จะพูดคุยลูกจ้างคนใหม่ แต่เป็นเพราะต้องเร่งปักผ้าให้ทันตามคำสั่งของลูกค้าที่พี่ชายบุญธรรมรับงานมาให้อีกที“เสี่ยวผิง ฝากผ้าพวกนี้ให้คุณชายหลี่ อย่าลืมบอกให้เขาแวะมาสักหน่อย ข้างในบ้านวุ่นวายอีกแล้ว”เสวียนซือชิงมิลืมกล่าวต่อเสี่ยวอันด้วยว่าให้เข้าไปดูแลเรื่องในบ้าน เพราะนางต้องตรวจดูด้ายที่ตากไว้ครู่ใหญ่จึงจะกลับเข้าไปทำหน้าที่ของตนได้ ทว่าเพียงแวบแรกที่เห็นลูกจ้างที่กำลังยืนกวาดลานบ้าน นางก็พลันนิ่วหน้า ขยี้ตาแรง ๆ ครั้งหนึ่งก็ตระหนักได้ว่าตนมิได้ตาฝาดไปอาเหยาคล้ายมิใช่บุรุษผู้อาภัพดังเดิม“อาเหยา มิใช่ว่าวันนี้คือวันหยุดของเจ้าหรอกหรือ”สิ่งที่ทำให้เสวียนซือชิงประหลาดใจมิใช่เรื่องลูกจ้างคนใหม่ยืนกวาดบ้านในวันหยุดงานของตน ทว่าเป็นเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ต่างหากเล่าเสื้อผ้าของอาเหยาสีสันเรียบง่ายไม่ฉูดฉาด แต่มองไกล ๆ ก็ยังรู้ว่าเป็นผ้าเนื้อดี ราคาแพงอย่างมาก นอกจากนั้นเขายังมิได้เดินกะเผลกหรือห่อไหล่อย่างที่เคย มองดูแล้วคล้ายกับ...“เป็นวันหยุดขอรับ แต่ข้

เสียงหัวเราะของเจ้าก้อนแป้งดังลั่นเรือนตั้งแต่ยามเช้า เรียกรอยยิ้มของเสวียนซือชิงและสองสาวใช้ได้เป็นอย่างดี วันนี้อากาศอบอุ่นขึ้นบ้างแล้ว คุณหนูตัวเล็กที่หมายใจว่าจะออกไปวิ่งเล่นให้ทั่วจึงอารมณ์ดี มารดาให้กินดื่มอันใดก็มิเอ่ยถ้อยคำต่อรอง ต้องอาบน้ำขัดผิวแสบตัวอย่างไรก็ไม่โอดครวญเลยสักคำเสวียนหนิงอันพร้อมออกไปเล่นนอกเรือนอย่างมาก ทว่ามารดาของนางกลับมิอยากก้าวออกไปเลยแม้แต่น้อยนางยังไม่พร้อมที่จะเจอ...ท่านพี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องเรียกเขาอย่างไร ควรเรียกท่านพี่อย่างที่เคยเรียกยามเขาหลอกนางว่าเป็นคุณชายเฉินหยาง เรียกท่านอ๋องแทนตำแหน่ง หรือว่าเรียกคุณชายเฉินเพราะเขาคงมิอยากเปิดเผยตัวเอง“เสี่ยวอัน อาเหยาอยู่ที่นี่หรือไม่”เกือบเจ็ดวันแล้วที่เสวียนซือชิงมิได้ออกนอกเรือนเพื่อตรวจสอบดูการย้อมสีเส้นด้าย มิใช่ว่าไว้ใจในฝีมือของลูกจ้างคนใหม่ แต่เป็นเพราะนางไม่ไว้ใจความคิดและการกระทำของตนเองต่างหาก“อยู่เจ้าค่ะ กำลังเก็บด้ายที่เพิ่งแห้ง อีกไม่นานก็คงเสร็จงานแล้วเจ้าค่ะ”“เขากลับไปเมื่อไหร่ก็ให้รีบมาแจ้ง ข้าจะได้พาหนิงเอ๋อร์ออกไปเดินเล่นในสวน หากคุณชายหลี่กลับมาแล้วนางอยากไปหาเขา พวกเจ้าค่อยพาไป