บททั้งหมดของ พระชายาตำหนักร้างรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

การนอนร่วมห้องกับคุณเฉินหยางมิใช่เรื่องที่ต้องใช้เวลาตัดสินใจนาน เสวียนซือชิงทราบดีอยู่แก่ใจแล้วว่าไม่สามารถทำได้ เพราะความใกล้ชิดที่ได้รับตลอดหลายวันที่ผ่านมา แทบทำให้หัวใจของนางหลอมละลายคล้ายขี้ผึ้งเหลวที่ถูกเคี่ยวด้วยความร้อนแล้วเสวียนซือชิงแจ้งสาวใช้ว่าต้นยามซื่อ[1]ค่อยแวะเวียนมาดูแล เนื่องจากคุณชายและนางต้องการความเป็นส่วนตัว ทั้งยังฝากบอกคุณชายหลี่ด้วยว่าไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารมื้อเช้า เพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนั้น นางย่อมจัดการได้ ไม่เกินความสามารถแต่อย่างใดมิแน่ใจว่าคุณชายเฉินหยางไม่พอใจกับการแก้ไขปัญหาของนางหรือว่ามีเรื่องอื่นกวนใจ เขาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ใบหน้าหล่อเหลาดุดันจนสาวใช้ทั้งสองไม่กล้าสู้หน้า แต่เสวียนซือชิงไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนั้น จึงพยายามออดอ้อนเอาใจ สุดท้ายใบหน้าเย็นชาก็เปลี่ยนมาอ่อนโยน ทั้งยังเอ่ยคำหวานให้นางได้ชุ่มฉ่ำหัวใจดังเดิมหากพระสวามีของนางให้ความสนใจได้สักครึ่งหนึ่งของคุณชายเฉินหยางก็คงจะดีไม่น้อย“ซือชิง วันนี้เราออกไปข้างนอกดีหรือไม่ ข้าอยากกินอาหารที่โรงเตี๊ยมเปิดใหม่ ไม่ใช่ว่าฝีมือเจ้าไม่ดีนะ อร่อยที่สุดเลยก็ว่าได้ แต่ข้าแค่อยากไปเที่ยวเล่นบ้างก็เท่า

ตวนอ๋องเฉินฟาหยางมีอุปนิสัยไม่ต่างจากบุรุษที่มีอำนาจทั่วไปนัก ยามค่ำคืนมักมีสตรีมากกว่าสองนาง โอบกอดมอบความอบอุ่นแก่ร่างกาย ทั้งยังช่วยผ่อนคลายความปรารถนา โดยมิต้องขยับตัวให้ลำบากแต่อย่างใดทว่าหลายวันที่ผ่านมา เขากลับอึดอัดเกินกว่าจะทนไหว อบอุ่นที่ได้กอดนางชิดใกล้ แต่มังกรใหญ่ยักษ์กลับตื่นตัวยากจะนอนหลับ บางคืนปวดแข็งจนกระทั่งยามเช้าหากได้มีเวลาอยู่ตามลำพังบ้าง เฉินฟาหยางก็คงจะใช้มืออุ่นบรรเทาความกระหายให้พ้น ๆ ไปในแต่ละวัน จนใจว่าเสวียนซือชิงคนงามของเขากลับมิยอมอยู่ห่าง ทั้งยังเอาอกเอาใจมากเป็นพิเศษ โดยให้เหตุผลว่าต้องการตอบแทนที่เขาไม่บังคับใจกันหลังจากอดทนต่อสู้กับความหิวโหยนานหลายวัน เฉินฟาหยางก็แสร้งทำนิ่งเฉยต่อไปไม่ไหว กล่าวว่าอยากออกไปข้างนอกเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ ร่ำสุราตามประสาบุรุษกับสหายต่างวัย“ข้าจะออกไปเที่ยวสักสามชั่วยามแล้วจะรีบกลับ ซือชิงมิต้องเป็นห่วง”เสวียนซือชิงได้ยินดังนั้นก็ดีใจที่คุณชายเฉินหยางลดทิฐิ ยอมพูดคุยกับคุณชายหลี่อีกครั้ง นางยิ้มหวานยามเขาแจ้งต่อคนขับรถม้าว่าต้องการไปหอหยวนเซียว นึกไปว่าสถานที่แห่งนั้นคือโรงเตี๊ยมที่เปิดใหม่ไม่นานทว่านางเดาผิดไปถนัดเล

สามปีก่อนเกิดปัญหาทางชายแดนที่ต้องได้รับการแก้ไขอย่างเร่งด่วน เหล่าโจรป่าร่วมมือกับทหารเลวแคว้นข้างเคียง บุกปล้นฆ่าชาวบ้านในพื้นที่ห่างไกล แม้แต่เด็กทารกก็ถูกกำจัดอย่างโหดร้าย เพื่อมิให้เสียงร้องไห้รบกวนเหล่ากองโจรที่กำลังพักผ่อนตวนอ๋องเฉินฟาหยางได้รับมอบหมายให้พาองค์ชายทั้งสามออกรบเสริมบารมี โดยเฉพาะองค์ชายใหญ่เหวินจงเหลียนที่เพิ่งได้รับตำแหน่งรัชทายาท ยิ่งควรต้องสร้างชื่อเสียงให้มาก อย่างน้อยก็ให้ทัดเทียมกับตวนอ๋องเลื่องชื่อ เพื่อมิให้เกิดคำข้อครหาเรื่องความเหมาะสมของตำแหน่งในภายหลัง“คราวนั้นข้า...กับตวนอ๋องวางแผนบุกทะลวงศัตรูจากทิศตะวันออก ตั้งใจตีโอบศัตรูให้จนตรอก โดยให้บิดาเจ้า รองแม่ทัพเสวียนคอยล่อทหารเลวเข้ามา นึกไม่ถึงว่ารองแม่ทัพตัดสินใจเปลี่ยนแผนโดยพลการ บุกโจมตีด้วยตนเอง สุดท้ายจึงเกิดความสูญเสีย องค์ชายรัชทายาทสิ้นพระชนม์กลางสนามรบ ส่วนองค์ชายรองต้องธนูของศัตรู ร่วงหล่นจากหน้าผาสูงชัน แม้หาร่างไม่เจอ แต่ความสูงเช่นนั้นย่อมไม่มีโอกาสรอดได้แน่”“ท่านพ่อกล่าวว่าทำผิดย่อมต้องรับผิดชอบ ยามนั้นข้าอยากสอบถามสักหลายคำ แต่เวลามีน้อย พูดคุยกันไม่กี่ประโยค ผู้คุมก็แจ้งว่าไม่เหลือเว

ช่วงแรกที่คุณชายเฉินหยางเข้าเมืองหลวงไป เสวียนซือชิงคล้ายสติไม่อยู่กับตัว ปักลายผ้าออกมาได้ไม่งดงามอย่างที่เคย อาการหนักถึงขั้นที่ว่าปักลายดอกอิงฮวา[1]แทนดอกหมู่ตาน[2] จนสองสาวใช้ทักท้วงจึงได้ข่มความฟุ้งซ่าน ทำงานของตนให้ออกมาดีดังเดิม หรือพูดให้ถูกต้องแล้ว งานปักผ้าของนางงดงามเสียยิ่งกว่าเดิมยามเสวียนซือชิงเข้าไปในเมือง มักได้ยินผู้คนกล่าวกระทบว่านางถูกคุณชายจากเมืองหลวงทิ้งเสียแล้ว ไหนจะเรื่องที่นางเป็นเพียงสาวใช้อุ่นเตียงที่พยายามยกฐานะตนเองนั่นอีก ยังดีที่นางถนัดเรื่องเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ย่อมไม่สนใจชาวบ้านที่ร่ำลือ แต่กระนั้นดวงหน้าเศร้าหมองของนางก็มิอาจซ่อนความขมขื่นที่อยู่ในใจ จนคุณชายหลี่ที่คอยรับสินค้าถึงกับเอ่ยอาสาตามตัวคุณชายเฉินหยางเพื่อมิให้สาวงามโศกเศร้าจนเกินไปนักนางรีบปฏิเสธ แจ้งว่าคุณชายเฉินหยางต้องทำธุระสำคัญให้กับตวนอ๋องเฉินฟาหยาง มิควรรบกวนด้วยเรื่องเล็กน้อยเช่นว่าคุณหนูเสวียนดูเศร้าหมองหรือยิ้มน้อยลงจนเกินไป แม้ในใจจะคิดถึงอย่างมาก แต่นางยังตระหนักได้ว่าเรื่องใดควรทำหรือไม่ควรทำ ทั้งยังบอกตนเองซ้ำ ๆ ว่าคุณชายเฉินหยางมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ นางเองก็ควรต้องทำหน้าที่

ฝ่ามือหยาบกระด้างที่เคยเสือกอาวุธอันตรายต่อสู้กับเหล่าข้าศึก ยามนี้ทาบทับลงบนหน้าผากของสาวงามที่นอนหลับอยู่บนเตียงกว้าง คิ้วเรียวสวยขมวดแทบชนกัน ผิวกายร้อนผะผ่าว เดาได้ว่าคงรู้สึกปวดเมื่อย ไม่สบายตัวเพราะค่ำคืนเร่าร้อนที่ผ่านมาเฉินฟาหยางมิกล้าตักตวงอันใดจาก ‘ชิงชิงยอดรัก’ อีก มิใช่ว่าไม่ต้องการ แต่กลัวนางจะป่วยไข้จนลุกไม่ขึ้นไปเสียก่อน อีกประการคือเขารู้สึกปวดร้าวในหัวใจ เดิมทีอยากเฉลยให้นางได้ทราบว่าเขาคือพระสวามีที่ไม่ได้ความ ทอดทิ้งนางนานถึงสามปี นึกไม่ถึงว่าเพียงไม่กี่วันที่เขาไม่อยู่ นางจะเปลี่ยนความเฉยชาที่มีต่อตวนอ๋องเฉินฟาหยาง กลับกลายเป็นความโกรธแค้นชิงชังแล้วจะบอกต่อนางได้อย่างไร ?“ท่านพี่เจ้าคะ”เสวียนซือชิงตื่นได้สักพักแล้ว หัวใจที่สุขล้นเพราะความรักเต้นโครมครามหนักยิ่งกว่าเดิม ยามเห็นว่าท่านพี่ของนางยังอยู่ข้าง ๆ มิได้ไปไหนไกล“ชิงชิง ยังเจ็บอยู่หรือไม่”เขาสวมเสื้อผ้าให้นางเรียบร้อยแล้ว แต่กระนั้นร่องรอยสีหวานที่แต้มอยู่บนลำคอขาวยังปรากฏชัด แม้ทราบดีว่านางมิรู้สึกเจ็บเพราะมัน อย่างไรก็ยังมิสบายใจอยู่ดี“ซือชิงไร้มารยาท ตื่นทีหลังท่านพี่ นับว่าไม่สมควร”“ได้นอนกอดยอดรั