All Chapters of เผลอใจรักเพื่อนสนิท: Chapter 21 - Chapter 30

@ลานจอดรถใต้ตึกคอนโดพอถึงที่หมายภามก็ไม่ยอมปลดล็อครถให้วาโยลง แถมยังนั่งถอนหายใจดังๆอยู่หลายรอบ ก่อนจะเริ่มรู้สึกทนไม่ไหวยกมือขึ้นปลดสายเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออก แล้วเอี้ยวตัวไปทางซ้ายดึงท้ายทอยคนนั่งข้างเข้ามาประกบจูบแบบไม่ทันตั้งตัวจ๊วบ~"อื้อ!" จากจูบเนิบนาบก็เริ่มเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนวาโยร้องท้วงในลำคอ ตบแผงอกแกร่งปึกๆ เพราะเริ่มหายใจไม่ทัน แต่ทว่านั่นยังไม่สาแก่ใจชายหนุ่ม เขาเลยส่งมือไปรูดซิบเสื้อเจ็คเก็ต​ที่วาโยสวมอยู่ลง ฟืด! จนถึงเอวก่อนจะผละจูบออก"แค่กๆ ไอ้บ้าภาม!" คนตัวเล็กรีบกอบโกย​ออกซิเจน​เข้าปอดทันที เธอหอบแฮ่กๆจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจ โดยมีเจ้าของใบหน้าหล่อจ้องมองอยู่อย่างไม่ละสายตาภามใช้จังหวะที่วาโยปลดสายเข็มขัดนิรภัย​ออกเตรียมจะหนี ช้อนมือโอบแผ่นหลังขาวเนียนของเธอดันเข้าหาตัวเอง ก่อนจะก้มหน้าลงใช้ริมฝีปาก​ดูดเม้มเนินหน้าอกสวยทั้งสองเต้าจนเกิดรอยแดงหลายจุด"ภามหยุด! แกทำบ้าอะไรเนี่ย" วาโยดิ้นแล้วดันไหล่ภามที่กำลังซุกหน้าอกเธอออก เจ้าตัวเลยเงยหน้าขึ้นมามองอย่างคาดโทษ​...แต่เขาจะรู้ไหมว่าสายตาแบบนี้มันทำให้เธอรู้สึกร้อนวูบวาบ​แปลกๆ"ถ้าอยากให้ผู้ชาย​

เวลา 09 : 56 น.Talk : วาโยฉันนั่งมองโทรศัพท์ที่มีสายเรียก​เข้าไม่ต่ำกว่าร้อยสาย แชทที่เด้งมารัวๆจนเครื่องเกือบค้าง ถึงจะปิดเสียงไว้แต่ก็ยังเห็นทุกการแจ้งเตือนครั้นนึกไปถึงตอนโดนพี่โอบบอกเลิกฉันยังไม่มีน้ำตาสักหยด แต่นี่อะไรแค่เห็นเพื่อนตัวเองอยู่กับผู้หญิง​คนอื่นต้องร้องไห้​หนักขนาดนี้เลยหรอครืด~ฉันสูดลมหายใจ​เข้าลึกๆ สู้ทนกับเสียงสะอื้นที่ดังอึกๆ ยกมือปาดน้ำตาออกจากสองแก้มก่อนจะกลั้นใจ​กดรับสาย ติ๊ด!"ว่า..." ฉันพยายาม​พูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติ​ที่สุดเท่าที่จะทำได้"ไม่อยู่ห้องหรอเคาะตั้งนานไม่เห็นเปิด โทรหาก็ไม่ยอมรับสาย ตอนนี้อยู่ไหน...กูเป็นห่วง" "อึก~" ฉันรีบยกมือปิดปากทันทีเมื่อได้ยินเสียงคนปลายสาย เสียงที่มีอิทธิพล​ต่อความรู้สึกจนทำให้ฉันหลั่งน้ำตาออกมาอีกระลอก ฉันรอสักพักจนเสียงคงที่ค่อยสนทนา​ต่อ แล้วอ้างกับเขาไปว่าสัญญาณ​ไม่ดี "แกมีอะไรหรือเปล่า​" "ก็ตอนแรกคิดว่าจะมีคนมาหลับรอที่โซฟาซะอีก​ แต่กลับมาดันไม่เจอเลยโทรหา สรุปอยู่ไหน" "....." ฉันเงียบยังไม่ตอบ เพราะกำลังคิดอยู่ว่าสายป่านนี้เขาเพิ่งถึงห้องงั้นหรอ ? มันหนักหน่วง​ขนาดนั้นเลยหรือยังไงกัน"ตกลงอยู่ไหน กูเป็นห่ว

พูดจบชายร่างกำยำก็หยัดตัวขึ้นไปถอดเสื้อออกโชว์​ซิกแพค​ คนตัวเล็กที่นอนอยู่ถึงกับเบือนหน้าหนีเมื่อรู้ตัวว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไรพอท่อนบนเปลือยเปล่า ภามก็ขึ้นไปคร่อมร่างเล็กไว้ แล้วจับหน้าเธอให้หันมาสบตาตัวเอง ยกมือสัมผัส​ดวงตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้ "อย่าร้องไห้อีกนะ" จุ๊บ~ ภามจูบลงบนหน้าผากของวาโยอย่างอ่อนโยนพร้อมกับจับผมที่ปรก​หน้าหวาน​ทัดหู"แกรำคาญ​ไหมที่ฉันงี่เง่า​แบบนี้" ภามส่ายหน้า​แล้วยิ้มตอบ"ไม่เคยมีความคิดนั้นอยู่ในหัว" คนตัวสูงพูดพร้อมกับส่งมือลงไปลูบเอวก่อนจะเลื่อนขึ้นมาถึงหน้าอก ขยำอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปากขอ "ขอถอดเสื้อนะ" "....." เป็นอีกครั้งที่เธอไม่ตอบ แต่น้ำเสียงและแววตาแบบนั้นของภาม ทำให้วาโยยอมจำนน​โดยไม่คิดจะปฏิเสธ​"หายเป็นประจำ​เดือนหรือยัง" ที่ถามไม่ใช่ว่ารังเกียจ​แต่อย่างใด แค่กลัวเธอปวดท้องอยู่เท่านั้นเอง"หายแล้ว รอบนี้มาแค่สองวัน... " ภามถึงกับยกยิ้มมุมปาก ยกมือไปบีบจมูกเธอเบาๆ"รู้ตัวหรือเปล่า​ ว่าเวลาเขินจนหน้าแดงแบบนี้มันน่ารักขนาดไหน...""ถ้าแกพูดแบบนี้ฉันไม่ทำแล้ว" หมับ! วาโยกำลังจะลุกหนีแต่กลับถูกกดไหล่ไว้ให้นอนลงไปแบบเดิม ก่อนจะโดน

@คอนโดสรุป​ยาคุม​​ที่บอกว่าจะซื้อก็​ไม่ได้​ซื้อ เพราะไอ้เพื่อนตัวดี​มันเดินตามติดฉันแจเลย ยิ่งกว่าปลาท่องโก๋ที่ขายตามท้องตลาด​เสียอีก จะเข้าร้านไหนหรือจะเดินไปตรงไหนก็ต้องเดินตาม ทั้งๆที่ขาของเราสองคนก็ไม่ได้มัดติดกันไว้สักหน่อย​ ขนาดฉันบอกว่าปวดฉี่มันยังไปยืนเฝ้าหน้าห้องน้ำเลย...แบบนี้จะขอแทรกเวลาตรงไหนแอบไปซื้อได้เล่าพอกลับมาถึงคอนโด ฉันก็เดินมาหย่อน​ก้นนั่งที่โซฟาอย่างเหนื่อยล้า พร้อมกับยกมือปัดลมขึ้นลงตรงหน้าบ่งบอก​ว่าร้อน ภามเลยเดินไปเปิดแอร์​และคั้นน้ำส้มเย็นๆมาให้ฉันดื่มแก้กระหายจะแสนดีไปไหนก่อน"กินมะม่วงยัง จะได้ไปปอกมาให้"พูดยัง​ไม่ทันขาดคำก็เพิ่มความแสนดีเข้ามาอีกหนึ่ง​กรุบ"ยัง แค่น้ำส้มก็พอแล้ว..." พอเห็นฉันส่ายหน้า​ปฏิเสธ​ ภามเลยเดินมานั่งข้างๆก่อนจะทิ้งตัวลง พรึ่บ! นอนบนตักฉันในท่าหันหน้าไปหาทีวี ส่วนฉันที่เอนหลังพิงพนักโซฟาอยู่ก็ต้องยืดหลังตรง นั่งตัวแข็งทื่อ​ด้วยความตกใจ"เพิ่งรู้ว่าตักนิ่มขนาดนี้ รู้งี้นอนตั้งนานแล้ว" ภามพูดพร้อมกับลูบขาฉันไปด้วยเบาๆ ทำให้ขนอ่อนตามร่างกาย​ของฉัน​ลุกซู่ จนทำสีหน้าไม่ถูกกันเลยทีเดียว"กะ...แกจะมานอนตักฉันทำไม โซฟามีพื้นที่​ตั้งเยอะ

ภายใน​ห้องนอนวาโยดิ้นสู้ให้ตายก็ไม่เป็นผล เพราะภามตัวสูงใหญ่​กว่าเธอมาก ตอนนี้วาโยเปรียบเสมือน​กระต่าย​ตัวน้อยที่กำลังจะโดนราชสีห์​ตะครุบ​ "ถอดเสื้อออก" "ไม่ถอด!" ภามพยายามจะถอดเสื้อนักศึกษา​ที่เปียก​น้ำบนตัววาโยออก แต่เธอไม่ยอม เลยเกิดการยื้อแย่ง​กันเกิดขึ้น"ดื้อให้ได้ตลอดนะ" พรึ่บ! ภามกระตุกผ้าขนหนูที่พันรอบเอวออกจนร่างกำยำเปลือยเปล่า​ ก่อนจะขึ้นไปคร่อมร่างเล็กไว้ แล้วยกมือแกะกระดุมชุดนักศึกษา​โดยที่วาโยก็ยกมือปัดป่ายสู้แรงคนด้านบน แต่ก็สู้ไม่สำเร็จ​เพราะภามได้แกะกระดุมออกครบทุกเม็ดแล้ว"ไอ้บ้าภาม! แกจะป่าเถื่อนไปถึงไหนเนี่ย" "แล้วใครใช้ให้มึงยั่วกูขนาดนี้ นี่อดทนอุ้มพามาถึงเตียงได้ก็ดีแค่ไหนแล้วนะ"ฝ่ามือหนาทำการถกบราเซีย​สีชมพูน่ารักขึ้นไว้บนเนินหน้าอก ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มหน้าอ้าปากงับจุกสวยแล้วออกแรงดูดดัง จ๊วบ! "อื้อ~ ยะ หยุดก่อนได้ไหม"วาโยดันไหล่แข็งแรงให้หยุด แต่ยิ่งห้ามเขายิ่งดูดแรงขึ้นๆ จนคนตัวเล็กเผลอมีอารมณ์​ร่วมไปกับการกระทำ​ที่แสนป่าเถื่อนของเขา"ถ้าอยากให้หยุดก็อย่าครางให้ได้ยิน" ภามเลื่อนมือลงไปหยอกล้อ​กับจุดอ่อนไหวด้านล่าง ก่อนจะแหวกแพนตี้ตัวจิ๋วสอดนิ้วเข้าไปใน