All Chapters of จะรักหรือจะร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

หมับ! ร่างบางกลั้นเสียงสะอื้นจนตัวสั่น ฟรินเลื่อนมือมาบีบลำคอของเธออย่างแรงก่อนจะดันแผ่นหลังให้ติดกับเบาะรถ “เอากับมันกี่ครั้งแล้ว” ขบกรามกัดฟันแน่น มือของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อนึกเห็นภาพที่เธอนอนใต้ร่างของผู้ชายคนใหม่ ร้องครางชื่อคนอื่นที่ไม่ใช่เขา “เหนือเจ็บ…” “ที่อยากเลิกกับฉันเพราะมันใช่ไหม” “ฮึก…ฟริน เหนือหายใจไม่ออกนะ” ดาวเหนือรีบสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่เมื่อเขายอมปล่อยให้เป็นอิสระ มองไปทางชายหนุ่มด้วยท่าทางตื่นกลัว ขณะที่เขากำลังคิดจะทำบางสิ่งบางอย่าง “ฟะ…ฟริน! จะทำอะไร” “อยากรู้เหมือนกันว่าผัวเก่าอย่างฉัน กับผัวใหม่แบบไอ้เวรนั่น! ใครมันจะถึงใจเธอมากกว่ากัน” “…..”-เหตุการณ์ในอดีต- ‘เมื่อวานไปซื้ออะไรมา?’ ฟรินเอ่ยถามหลังจากมีข้อความแจ้งเตือนว่าดาวเหนือเอาบัตรเครดิตไปรูดซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งจำนวนเงินมากถึงหกแสน ‘เหนือ…’ คนตัวเล็กเลิ่กลั่กเพราะคนที่เอาไปใช้คือแม่ของเธอ โดยที่ฟรินเองก็ไม่เคยรู้เรื่องนี้ ‘แค่ถามดู ไม่ได้ว่าอะไร’

ก๊อก…ก๊อก…เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นสองครั้ง ฟรินวางมือจากงานที่ทำมองไปยังต้นตอของเสียง “พ่อเอง ให้เข้าไปได้มั้ย” เมื่อรู้ว่าคนที่มาหาคือพ่อ จึงหยัดตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปเปิดประตู ริมฝีปากคาบมวนบุหรี่ แว่นตาที่เคยสวมใส่ถูกเหน็บไว้บนศีรษะ ฟรินสวมเพียงกางเกงยีนเอวต่ำสีซีดขาดรุ่ยส่วนท่อนบนเปลือยเปล่า “ทำอะไรอยู่” บดินทร์เอ่ยถามลูกชายคนเล็ก ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างกัน วาดสายตามองรูปวาดของดาวเหนือที่มีอยู่ทุกมุมห้อง “เหมือนเดิม” “พ่อขอคุยด้วยหน่อย รบกวนเวลาไม่นาน” “พ่อมีอะไรก็พูดมาเลย ผมฟังอยู่” ฟรินไม่ได้ให้ความสนใจพ่อสักเท่าไหร่ เขาใช้สมาธิจดจ้องมองไปยังภาพวาดของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า “วันนี้เป็นยังไงบ้าง” “ก็ดี” “อยากกลับไปเรียนต่อหรือยัง” ที่ผ่านมาฟรินต้องลาออกจากมหาวิยาลัยเพราะโรคประจำตัวทำให้เรียนต่อไม่ไหว เขากลายเป็นซึมเศร้าที่ต้องกินยาทุกวัน มีหมอประจำคอยเฝ้าติดตามอาการทุกเดือน ใช้เวลารักษาอยู่นานจนอาการค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับแต่ไม่ถึงกลับหายขาด “ตอนนี้ผมยัง

แกร๊ก… บานประตูถูกเปิดออก ดาวเหนือถูกเหวี่ยงเข้ามาภายในห้องนอนของอดีตคนรักจนเสียหลักล้มลง หญิงสาวขยับถอยหนีเมื่อถูกแฟรงก์ต้อนให้เข้ามุม ก่อนที่เธอจะวาดสายตามองสิ่งโดยรอบด้วยท่าทางตื่นกลัว มีหลายอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปไม่มีอะไรเหมือนเดิม “กูพาคนมาหา หวังว่าคนนี้จะถูกใจมึง” แฟรงก์เหลือบสายตามองไปทางดาวเหนือที่เอาแต่นั่งก้มหน้าตัวสั่น “ถ้าปล่อยให้หลุดมือไปอีก ครั้งนี้กูไม่มีปัญญาไปตามหามาให้มึงแล้วนะ” เกิดเป็นความสับสนรู้สึกสงสารหญิงสาวจับใจ แต่ความรักที่มีต่อน้องชายมันมากยิ่งกว่าสิ่งใด ถ้าไอ้ฟรินเจ็บ เขาก็เจ็บเหมือนกัน “กูลากคอมาให้ถึงที่ขนาดนี้แล้ว มึงจะเอายังไงก็เอา” แกร๊ก…แสงสว่างภายนอกค่อยๆ เลือนหาย พร้อมประตูที่ถูกปิดลงอีกครั้งเมื่อแฟรงก์เดินจากไป เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผ่านความมืดสลัวภายในห้อง กลิ่นฉุนของควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งกระทบผ่านใบหน้าจนรู้สึกพะอืดพะอม ร่างสูงเปลือยท่อนบน ย่อตัวนั่งลงบนส้นเท้า ฝ่ามือสั่นเทาเอื้อมไปจับท้ายทอยบอบบางให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา ผู้หญิงคนนี้…คนที่ทำให้เขาเหมื

“เหนือ” คนถูกเรียกสะดุ้งตกใจ ก่อนจะหันกลับไปมองน้องชายที่เพิ่งเดินออกจากห้องครัว ขณะที่เธอกำลังเดินย่องเบาขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน “ว่าไงฝุ่น มะ…มีอะไร” “ใครมาส่ง” “พี่นั่งแท็กซี่กลับมาเอง พอดีว่ามินดาเขาไม่ว่างมาส่ง” “ทำไมโทรหาแล้วไม่ยอมรับสาย” ฝุ่นมองพี่สาวที่เผลอทำท่าทางเลิ่กลั่กออกมาแบบไม่รู้ตัว สีหน้าของดาวเหนือดูอิดโรยคล้ายกลับคนหมดแรงไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน “พี่ทำกระเป๋าหายน่ะ” “แบบนี้ก็ซวยเลยสิ ไอ้นิสัยขี้หลงขี้ลืม เมื่อไหร่จะหายสักที” “…..”คนตัวเล็กก้มมองต่ำอย่างรู้สึกห่อเหี่ยว ถึงแม้จะไม่ได้มีเงินมากมายแต่ในนั้นล้วนมีเอกสารสำคัญ “ไปเจอเพื่อนมาเป็นยังไงบ้าง สนุกมั้ย” “ก็สนุกดี” “นอกจากเพื่อนแล้วได้ไปเจอคนอื่นอีกมั้ย” “ไม่ได้เจอ จะ…เจอแค่เพื่อน” ดาวเหนือตอบไม่เต็มเสียง เบือนหน้าหลบสายตาหลังจากรู้สึกว่าน้องชายกำลังจับผิด “ไปเอาชุดใครมาใส่” “ชุดเพื่อน” “เพื่อนผู้ชาย?” เลิกคิ้วมองสำรวจอย่างนึกสงสัย เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวตัวใหญ

“จะเที่ยงคืนแล้วนะซ้อ ทำไมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียว” ดาวเหนือเงยหน้าขึ้นมอง เม้มริมฝีปากแน่นมองหมวยเฟย์ที่เดินเข้ามาทัก เธอยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหนตั้งแต่บ่ายจนถึงดึกดื่น แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าฟรินจะกลับมา “ฟรินบอกให้พี่รอ” “นั่งรอทำไม หมวยเห็นเฮียออกไปเที่ยวคลับกับเฮียแฟรงก์ตั้งแต่สองทุ่มแล้ว” “…..” ความจริงเห็นตั้งแต่ตอนที่ฟรินขับรถผ่านหน้าไป แต่ทำได้แค่ยอมรับชะตากรรมของตัวเองอย่างไม่มีทางเลี่ยง “กลับบ้านได้แล้วซ้อ มานั่งตากลมตรงนี้เดี๋ยวจะไม่สบาย” “เขาบอกให้พี่รอ พี่ก็จะรอ” “ถ้างั้นหมวยขอนั่งเป็นเพื่อนนะ” “อย่าเลย หมวยเข้าบ้านไปเถอะ ตรงนี้ยุงเยอะ เดี๋ยวจะแพ้เอาเปล่าๆ” เป็นเพราะหมวยเฟย์แพ้ยุง จึงบอกด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวค่อยทายาก็ได้ หมวยจะนั่งเป็นเพื่อนซ้อตรงนี้แหละ” ดาวเหนือดูน่าสงสาร ทั้งสีหน้าและสายตา ตามเนื้อตัวเหมือนจะมีรอยฟกช้ำจางๆ หลงเหลือพอให้ได้เห็น “ไปทำอะไรมาซ้อ ช้ำไปทั้งตัวเลย” “ลื่นล้มน่ะ พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย” “อ่อ