All Chapters of กลับมาครั้งนี้ข้าขอมีชีวิตที่สงบสุข: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 32 โดนตลบหลัง“พวกเจ้าหยุดเกี้ยวกันก่อนได้หรือไม่ เห็นใจคนไร้คู่เช่นข้าบ้าง”ฟ่านเทียนเผยอดไม่ได้ที่จะกล่าวแขวะเล็กน้อย“เช่นนั้นเจ้าจงรีบหาเข้าสิ ข้าเชื่อว่าท่านตาต้องดีใจจนจุดประทัดหน้าจวนยาวหลายร้อยลี้แน่ ๆ”“ข้ายังไม่อยากหาห่วงมารัดตัวเอง หากมีภรรยาแล้วต้องคลั่งรักเช่นเจ้า ข้ามิเอาด้วยหรอก อีกทั้งป่านนี้ไม่รู้ว่าด้ายแดงของข้านั้นเกิดขึ้นมาหรือยัง ข้าใช้ชีวิตเช่นนี้มีความสุขดีแล้ว”ฟ่านเทียนเผยรีบปฏิเสธเมื่อเว่ยเฟยหลงแนะนำเรื่องมีครอบครัว“ใช้ชีวิตเช่นชายเสเพลหรือเจ้าคะ ในเมื่อพี่รองฟ่านมิได้เป็นเช่นนั้น ทำไมต้องทำตัวเยี่ยงคุณชายเสเพลด้วยล่ะ”แม้ว่าพี่รองฟ่านจะเอาจริงเอาจังกับงาน ผู้ใดที่รู้ก็ดีไป ผู้ใดไม่รู้ย่อมต้องคิดว่าพี่ชายต่างแซ่ของนางผู้นี้ต้องเป็นคุณชายเสเพลเป็นแน่“น้อย ๆ หน่อยเถอะ ฮวาเอ๋อร์ พี่ชายของเจ้าคนนี้มิได้เสเพลเช่นนั้น เจ้าไปหาข่าวเกี่ยวกับตัวข้ามาใหม่เถอะ”“แต่ แต่ข้าได้ข่าวว่าคุณชายรองฟ่านเป็นคหบดีที่เย็นชา เลือดเย็น และไร้ใจนะเจ้าคะ”อยู่ ๆ ซือเหวินถิงกล่าวขึ้นมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และไม่กล้าสบตากับชายที่นางเรียกว่าคุณชายรองฟ่าน“แล้วนี่ผู้ใดกัน มาตั้งแต่เ

บทที่ 34 เตรียมการภายในตำหนักของหยางซูเฟย ในเวลานี้ทั้งสกุลหยางและองค์ชายรองต่างก็มารออยู่กันอย่างพร้อมหน้า เนื่องด้วยต้องจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้จบสิ้น เสียงร้องไห้คร่ำครวญของคุณหนูหยาง ที่ไม่พอใจเรื่องนี้ กับชายารองเหอชิงลี่ ที่ไม่คิดว่าบุรุษที่รักจะกล้าหักหน้านางด้วยการกระทำอันเสื่อมเสียกับสตรีอื่น“พวกเจ้าทั้งสองช่วยสงบปากสงบคำกันก่อนได้หรือไม่ จะร้องไห้คร่ำครวญหาอันใดกัน แม้ว่าเปิ่นหวางจะไม่รู้ว่าผู้ใดอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ แต่ก็อย่าหวังว่าจะมีใครได้มาเป็นชายาเอกของเปิ่นหวาง”เพราะตำแหน่งนี้เขามีไว้ให้สตรีนางเดียวเท่านั้น เมื่อกล่าวจบ ท่าทีที่ไม่พอใจบวกกับความฉุนเฉียวทำให้หลานหมิงฮ่าวสะบัดชายเสื้อเดินออกจากตำหนักไปทันที โดยไม่คิดจะรอหยางซูเฟยพระมารดาของตนอีกต่อไปกลับมาทางด้านเหอหลันฮวา ไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นคนปล่อยข่าวว่าอาเฟยคือไท่จื่อแห่งแคว้นเว่ยถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสจนกลายเป็นชายความจำเสื่อมและถูกจับมาขายในโรงค้าทาส จนคุณหนูใหญ่เหอซื้อตัวกลับมาเพราะชะตาต้องกัน จนในที่สุดทั้งสองได้แต่งงานกันนั้นหลุดลอดออกมาสู่ชาวบ้านทั้งหลายในเวลานี้คนในจวนสกุลฟ่านต่างรับรู้แล้วว่า

บทที่ 36 ข่าวร้ายจากน้องสาว“ท่านทั้งสามเรียกข้าว่าเสี่ยวซินเถอะเจ้าค่ะ ดูคล้ายกับพวกท่านจะสงสัยในความเป็นมาของข้าไม่น้อย”ฟ่านจือหานเพียงปรายตามองก่อนจะหลับตาคล้ายกับคนต้องการความสงบและไม่อยากพูดจากับผู้ใด“เช่นนั้นเสี่ยวซินเรียกข้าว่าพี่ซือเหวิน ส่วนนี่พี่ชายข้าซือหมิง ส่วนคนที่ไม่พูดไม่จามีแต่ความเย็นชาที่สุดคือพี่ใหญ่ของพวกข้าพี่จื่อหาน”เหอซือเหวินเป็นคนแนะนำตัวเสียเอง ทำให้ชายอีกสองคนต้องถลึงตาใส่ในความปากมากของน้องชาย“ว่าแต่พวกท่านไม่หิวกันหรือเจ้าคะ อาหารแห้งที่ข้าพกมาหมดแล้วเช่นกัน ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวข้ามา ไม่ไกลจากนี้คล้ายจะมีลำธาร”เสี่ยวซินไม่ต้องการให้บุรุษทั้งสามคนนี้สงสัยในฐานะของนางมากนัก จึงขอตัวออกมาที่ลำธาร นางต้องการล้างเนื้อล้างตัวเช่นกัน พร้อมกับหาอาหารสักเล็กน้อย พรุ่งนี้ผ่านเมืองข้างหน้า ค่อยแวะซื้ออาหารแห้งเก็บเป็นเสบียง กล่าวจบนางไม่รอฟังคำตอบของผู้ใด จากนั้นจึงเดินออกมาจากชายทั้งสามคน “ปลาเต็มลำธารเลย คงอยู่ในป่าเลยไม่มีชาวบ้านมาจับไปทำอาหาร เช่นนั้นข้าขอจับพวกเจ้าไปสักหน่อยก็แล้วกันนะ” ทันทีที่กล่าวจบ นางหาไม้ขนาดพอมือ ก่อนจะหยิบมีดพกมาเหลาปลายให้แหลม จา

บทที่ 38 จำต้องห่างไกลเมื่อเจอคำกล่าวของบุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ภรรยา เว่ยเฟยหลงจึงไม่มีสิ่งใดต้องกล่าวอีก“ส่วนท่าน องค์ชายสาม ในเมื่อท่านกล่าวขึ้นมาว่าในเวลานี้ฝ่าบาทล้มป่วยโดยไม่ทราบสาเหตุ ท่านเองควรจะเตรียมแผนรับมือได้แล้วนะเพคะ เมื่อไหร่ที่องค์ชายใหญ่ขึ้นตำแหน่งนั้น ท่านและพระสนมเสียนเฟยย่อมเป็นบุคคลลำดับแรก ๆ ที่จะถูกกำจัดต่อจากองค์ชายรอง”เว่ยอิ้งเหมยกล่าวขึ้น หากคาดเดาไม่ผิด ทางฮองเฮาและองค์ชายใหญ่เริ่มลงมือแล้ว คงกลัวว่าพี่ชายนางจะเล่นงานเอาน่ะสิ แต่หารู้ไม่ว่าในเวลานี้กองกำลังที่เก็บซ่อนไว้โดนกองทัพเฟยหลงที่ปลอมเป็นโจรป่าทำลายแทบหมดสิ้นแล้ว“เรื่องนั้นข้าคิดไว้แล้วเช่นกัน แต่ในเมื่อข้าคือองค์ชายแคว้นหลาน หากข้าหนีความวุ่นวายไปเช่นนี้ คนที่เดือดร้อนที่สุดไม่ใช่ตัวข้าหรือเสด็จแม่ แต่เป็นชาวบ้านและประชาชนแคว้นหลาน ไม่ว่าจะเกิดสงครามระหว่างแคว้นหรือภายในแคว้น คนที่โดนผลกระทบมากที่สุดคือประชาชนและชาวบ้าน นี่คือสิ่งที่ข้าไม่ต้องการ”“แล้วพระองค์จะทำอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” ฟ่านจือหานเอ่ยถาม“ข้ายังหาทางออกไม่ได้เลยจื่อหาน ไม่ว่าอย่างไร ข้าต้องทำให้เสด็จพ่อหายป่วยเสียก่อน เสด็จพ่อคงมีคำ

บทที่ 40 แผนการร้ายชายารองทางด้านเว่ยเฟยหลงเขาเร่งขี่ม้าแบบไม่พักเพื่อจะเดินทางถึงชายแดนให้เร็วที่สุด ทว่าระหว่างทางกลับเจอกลุ่มนักฆ่าไม่หยุดเช่นกัน“พี่ใหญ่ พวกมันรู้หรือว่าเราคือใคร”เว่ยอิ้งเหมยแปลกใจไม่น้อยเมื่อเจอกับเหล่านักฆ่าไม่หยุด“ข้าไม่รู้ ข้ามากับเจ้า แต่ข้าเชื่อว่าคำสั่งนี้คงมีมาตั้งแต่น้องห้าหนีมา”“ทั้งสองเลิกคิดเรื่องนี้ก่อนเถิด ข้างหน้าเป็นโรงเตี๊ยมของสกุลฟ่านเราแวะพักที่นั่นดีกว่า เผื่อว่าจะมีข่าวจากเมืองหลวง”ทันทีที่รู้ว่าจะรับข่าวจากเมืองหลวง เว่ยเฟยหลงใบหน้าจึงมีรอยยิ้มขึ้นมา อย่างน้อยเขายังได้เขียนจดหมายหาเมียรักเสียทีตำหนักองค์ชายรองเวลานี้สีหน้าขององค์ชายรองนั้นแทบดูไม่ได้ เนื่องจากไม่เห็นฝ่าบาทออกว่าราชการนานแล้ว ซึ่งนี่คงไม่เป็นผลดีกับเขาเท่าไรนัก อีกทั้งเสด็จแม่ยังกล่าวว่าทางสกุลของฮองเฮาเริ่มมีการเคลื่อนไหว หากปล่อยไว้เช่นนี้ ตำแหน่งรัชทายาทคงไม่มีทางเป็นของเขาแน่“พระองค์กำลังกังวลเรื่องในราชสำนักหรือเพคะ” หยางเยี่ยนหงเดินเข้ามาถวายพระพรก่อนจะกล่าวในสิ่งที่นางคิด“นี่ไม่ใช่เรื่องของสตรี หากเจ้าไม่มีเรื่องอันใดรีบออกไปเถอะ เปิ่นหวางต้องการความเป็นส่วนตั