All Chapters of กลับมาครั้งนี้ข้าขอมีชีวิตที่สงบสุข: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 ส่งข่าวถึงชายแดน“ท่านเรียกข้ามา มีข่าวอันใดจากชายแดนหรือไม่ หรือว่าในเมืองหลวงจะเกิดเหตุการณ์ใด”ฟ่านเทียนเผยใช้คำสนทนาประดุจชาวบ้านทั่วไปกับสหายที่มีตำแหน่งเป็นถึงองค์ชาย ซึ่งองค์ชายสามหลานหยางคุนไม่ว่ากล่าวอันใด เขากลับชอบที่จะให้สหายเรียกเช่นนี้“ทางพี่ใหญ่ของเจ้า และสองพี่น้องตระกูลเหอส่งข่าวมาว่า ตอนนี้แถบชายแดนมีข่าวลือขององค์หญิงจากแคว้นเว่ยและนางกำนัลรวมถึงองครักษ์ไม่กี่คนเดินทางมาที่แคว้นหลาน มาด้วยเรื่องอันใดนั้นยังไม่มีผู้ใดตอบได้ ข้าจึงอยากมาขอคำปรึกษาจากเจ้าว่าควรทำเช่นไร แต่การมาขององค์หญิงแคว้นเว่ยนั้นน่าจะเดินทางมาเป็นการส่วนตัว คงไม่เกิดศึกระหว่างแคว้นเป็นแน่”“ข้าไม่เชื่อเรื่องการเปิดศึก แคว้นหลานและแคว้นเว่ยต่างมีไมตรีต่อกัน ต่อให้จะไม่มีการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้นก็ตามที ดังนั้นคงเป็นเหตุผลอื่นที่ทำให้องค์หญิงแห่งแคว้นเว่ยยอมเดินทางมาแคว้นหลาน”อาเฟยคล้ายกับคุ้นชินเมื่อได้ยินคำว่าแคว้นเว่ย แต่เป็นจื่อหลงและจื่อกวงที่มีแววตาตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินภายในห้องอาหารส่วนตัวพูดคุยกันเรื่องแคว้นเว่ย“แม้ว่าเราไม่สามารถรู้ได้ว่าองค์หญิงจากแคว้นเว่ยมาด้ว

บทที่ 13 สร้างฐานอำนาจภายในห้องอาหารส่วนตัวของโรงเตี๊ยม วันนี้นางไม่ได้มาเพียงเรื่องงาน แต่นางกลับนัดพบใครคนหนึ่งซึ่งเป็นถึงเจ้าสำนักบุปผา หนึ่งในสำนักที่มีชื่อเสียงโด่งดังแม้แต่ราชสำนักยังไม่กล้ายุ่งเกี่ยว“มาแล้วหรือ นี่คงเป็นสามีของเจ้าใช่หรือไม่ หน่วยก้านดีไม่น้อย”“เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์ ศิษย์มาแล้ว”เหอหลันฮวายิ้มหวานเข้าไปกอดแขนอาจารย์ของนางที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่า นางได้คาราวะเจ้าสำนักบุปผาเป็นอาจารย์ตั้งแต่นางยังวัยเยาว์ ทว่าต่อให้นางจะเป็นศิษย์ของท่านอาจารย์ นางก็ไม่ได้มีความสามารถแยกพิษหรือปรุงยาพิษอย่างที่ควรเป็น นี่คือเหตุผลว่าทำไมนางถึงโดนวางยาพิษซ้ำแล้วซ้ำเล่า เรื่องที่นางเป็นศิษย์ของเจ้าสำนักบุปผา แม้แต่เสนาบดีเหอและตระกูลฟ่านก็ยังไม่รู้“เจ้ายังคิดที่จะเรียกข้าว่าอาจารย์อีกหรือ ไม่เคยมากราบคารวะ ไม่เคยแวะเวียนมาหา มัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาเรียนรู้ที่จะเป็นพระชายา ตาแก่เช่นข้ามิอาจเอื้อม มิอาจเอื้อม”หลูโหร่วหรานเอ่ยอย่างแง่งอน และพยายามสะบัดแขนข้างที่เหอหลันฮวาเกาะอยู่ออก“โธ่! ท่านอาจารย์เจ้าคะ ท่านจะเผาเรือนข้าหรือเจ้าคะ ตอนนี้ข้าแต่งงานกับท่านพี่แล้ว และไม่คิดจะเป็นชายาขอ

บทที่ 15 ลอบทำร้ายสิ้นเสียงของฟ่านเทียนเผยสีหน้าของแต่ละคนกลับดูไม่ได้ ตระกูลฟ่านยอมรับหลานเขยที่เคยมีฐานะเป็นบ่าวในจวนสกุลเหอ แต่ทางตระกูลเหอกลับทอดทิ้งบุตรสาวและบุตรเขยโดยให้ทั้งสองย้ายออกมาอยู่จวนของมารดาผู้ล่วงลับกันเพียงสองคน และคล้ายกับตัดขาดกับบุตรสาวคนนี้ทำให้พวกเขาพอจะรู้แล้วว่าคุณชายรองฟ่านเรียกพวกเขามาด้วยเรื่องอันใดนี่คงหมายให้พวกเขารู้ว่าตระกูลฟ่านรับหลานเขยคนนี้แล้ว และไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับสกุลเหออีก“วันนี้ข้าไม่อาจจะรั้งพวกท่านไว้นาน แต่เพียงข้าต้องการจะบอกข่าวเรื่องหลานเขยของท่านปู่ และท่านย่าเท่านั้นเอง แล้วข้าขอประกาศว่าสกุลฟ่านและสกุลเหอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีก แม้ว่าคนในตระกูลเหอจะอ้างด้วยเรื่องอันใด ข้าและคนในสกุลฟ่านไม่ขอรับรู้ใด ๆ”อาเฟยมองเห็นสีหน้าของแต่ละคนที่ดูแทบไม่ได้ แทบจะหลุดยิ้มออกมา ยิ่งเห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมของพี่ต่างแซ่ภรรยายิ่งอยากจะหลุดยิ้ม“และตัวข้ามีเรื่องสำคัญที่จะกล่าวเช่นกัน”อาเฟยกวาดสายตามองเหล่าบรรดาใต้เท้าที่นั่งหน้าซีดด้วยใบหน้าที่เย็นชา“ตั้งแต่ที่ข้าและฮูหยินก้าวเท้าออกมาจากสกุลเหอ นั่นหมายความว่าฮูหยินของข้าไม่มีส่วนใด ๆ กับการกระ

บทที่ 17 ร้อนตัวในระหว่างทางหลันจิงที่นั่งคู่มากับจื่อหลงเห็นว่าชายหนุ่มมีเลือดไหลตรงหัวไหล่ จึงรับฉีกชายชุดของตน“ท่านยื่นแขนมาสิ เลือดไหลใกล้จะหมดตัวแล้วกระมัง”กล่าวจบนางไม่สนใจธรรมเนียมอันใดอีก รีบกระเถิบเข้ามาใกล้แล้วเอาชายผ้านั้นพันแผลห้ามเลือดไว้ทันที“ขอบคุณท่านมาที่ปกป้องฮูหยินไว้”แม้จะยังดูมึนงงกับการกระทำของหลันจิง แต่เขายังคงยื่นแขนให้นางทำแผลโดยไม่ปริปากอะไร เมื่อเห็นว่าแขนโดนพันเรียบร้อยจึงกล่าวขอบคุณ“ขอบคุณแม่นางหลันจิงมากที่ช่วยทำแผลให้ หน้าที่ของข้าคือปกป้องฮูหยินจากภัยอันตราย ครั้งนี้ข้าพลาดพลั้งเพราะวรยุทธ์ของข้ากลับคืนมาแค่ไม่กี่ส่วน แม้ว่าร่างกายจะแข็งแรงขึ้นมากแล้วก็ตาม แต่ยังไม่เป็นที่พอใจของข้า”ต่อให้ร่างกายแข็งแรงและพละกำลังกลับมาแล้ว แต่ยังไม่เป็นที่พอใจของจื่อหลง เขายังคิดว่าวรยุทธ์นั้นยังกลับมาไม่เต็มสิบส่วน“ท่านดูแลความปลอดภัยให้ฮูหยินก็จริงอยู่ แต่ท่านต้องดูแลตัวเองด้วย หากท่านเป็นอะไรขึ้นมาต่อไปใครจะปกป้องนายท่านกับนายหญิงกันเล่า”หลันจิงไม่วายที่จะบ่นออกมา จื่อหลงได้เพียงมองใบหน้าหวานของหลันจิงแต่ไม่พูดอะไรอีก จากนั้นจึงตั้งใจบังคับม้าเพื่อให้ไปถึง

บทที่ 19 ตั้งครรภ์ไม่ว่าผู้ใดที่อยู่ภายในเรือนนี้ทันทีที่ได้ยินเสียงของเหอหลันฮวา ต้องหันกลับมามองนางเป็นตาเดียวเนื่องจากด้วยรูปกายของนางนั้นดูอ่อนหวานและนุ่มนวล จึงไม่คิดว่าคำพูดพวกนี้นางจะกล้าพูดออกมา“ฮวาเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าอย่างไร”ฟ่านเทียนเผยเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ“ข้ากำลังพูดว่าไม่ฆ่า เพราะฆ่าไปก็ตายเปล่า แต่ข้ามีวิธีที่ดีกว่านั้น จื่อกวงขอมีดสั้นหน่อย”เหอหลันฮวายิ้มเหี้ยมเดินเข้าใกล้กลุ่มนักฆ่า โดยมีจื่อกวงเดินตามไม่ห่าง แม้ว่าจะมัดมือของโจรทั้งสองไว้ก็ตาม“ฮูหยินจะทำเช่นไรกับโจรทั้งสองคนนี้ขอรับ ให้บ่าวจัดการเองดีกว่า ในเวลานี้นายท่านยังต้องการฮูหยินและมือของฮูหยินไม่ควรที่จะเปื้อนเลือดขอรับ”จื่อกวงกล่าว เขาไม่ต้องการให้ฮูหยินมือเปื้อนเลือด การที่นายท่านไม่ได้มาด้วยเช่นนี้ร่างกายของนายท่านเองต้องเกิดปัญหา เนื่องจากร่างกายของนายท่านในอดีตได้รับพิษ พวกเขาสี่พี่น้องเช่นกันแต่ไม่ร้ายแรงเท่ากับของนายท่านและเมื่อโดนจับตัวมาในโรงค้าทาสยิ่งมาโดนยาของพวกค้าทาสเข้าไปอีก วรยุทธ์ต่าง ๆ จึงแทบใช้การไม่ได้ ต้องมองนายเหนือหัวโดนซื้อตัวไป ทว่าดีหน่อยที่นายท่านพบเจอกับฮูหยิน และทำให้เขา