All Chapters of กลับมาครั้งนี้ข้าขอมีชีวิตที่สงบสุข: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 ข่าวจากเมืองหลวงยามอิ๋น (03.00 – 04.59 น.) อาเฟยตื่นขึ้นมาเขามองสตรีที่นอนข้างกายด้วยความรักและเสน่หา ไม่ว่าในความฝันนั้นไม่ได้น่ากลัวเลยหากมีนางข้างกาย เขาจำได้เพียงว่าตัวเองนั้นส่งเสียงเรียกนางอย่างบ้าคลั่ง จวบจนได้ยินเสียงนางกล่าวปลอบประโลมดังเข้ามา แม้ว่าจะไม่เห็นว่านางอยู่ที่ใด แต่หัวใจเขานั้นกลับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกใบหน้าของอาเฟยโน้มเข้าหาภรรยารัก ก่อนจะค่อย ๆ ประกบปากตนเองลงไปอย่างอ่อนโยน ใจหนึ่งกลัวว่านางจะตื่น แต่อีกใจเกิดต้องการนางขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่เหอหลันฮวานางเริ่มรู้สึกตัวเมื่อมีคนมาคลอเคลียที่ใบหน้า เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นว่าเป็นผู้ใด นางจึงยิ้มให้อย่างอ่อนโยน“ท่านพี่ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”“อืม ข้าตื่นแล้ว เพียงแต่เมื่อคืนข้าฝันร้าย ในฝันคล้ายกับข้าอยู่ในที่ไม่คุ้นชิน และข้าไม่เห็นเจ้าอยู่ข้างกาย”อาเฟยบอกกล่าวอย่างไม่ปิดบัง เพียงแต่ไม่เอ่ยถึงเรื่องที่เขาได้ยินสี่องครักษ์เรียกเขาว่าไท่จื่อ“ข้าก็อยู่นี่แล้วนี่เจ้าคะ ท่านพี่อย่าได้กังวลใจ อาจจะเป็นผลกระทบจากยาที่ข้าปรุงขึ้นมา ไม่แน่ว่าเมื่อท่านได้รับยาถอนพิษ ความทรงจำท่านอาจจะกลับมาทั้งหมด และข้าเชื่อว่

บทที่ 23 รักษาพิษให้อาเฟย“ข้าล่ะจนใจกับเจ้าสองคนพี่น้องเสียจริง เอาเถอะจะพูดจะกล่าวเช่นไรข้าไม่ห้ามแล้ว ส่วนท่าน คุณชายรองเผย ท่านต่างจากพี่ชายของท่านนัก รายนั้นแทบจะไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา”“แม่นางอิ้งเหมย แม่นางกล่าวเช่นนี้คล้ายกับรู้จักพี่ชายของข้าใช่หรือไม่”ฟ่านเทียนเผยเอ่ยถาม ทำไมคำพูดขององค์หญิงคล้ายกับรู้จักและเคยพบเจอกันมาก่อน แต่ในเมื่อชายแดนทั้งสองแคว้นติดกันย่อมอาจจะเคยพบปะหน้าตากันบ้าง“จะว่ารู้จักหรือไม่ ข้าเองตอบไม่ได้ เอาเป็นว่าเคยพบหน้าแต่ข้าไม่อยู่ในสายตาของรองแม่ทัพฟ่านก็แล้วกัน”เรื่องนี้นางไม่ได้กล่าวเกินจริง ตัวนางใบหน้าไม่ขี้เหร่ เชื่อหรือไม่ว่าบุรุษผู้นั้นและนางเดินแทบจะหน้าชนกันอยู่แล้ว นางกลับไม่อยู่ในสายตาของเขา จนนางเชื่อไปแล้วว่าฟ่านจือหานคือชายตัดเสื้อ“ท่านคงพบเจอพี่ใหญ่ตอนที่เขากำลังอยู่ในหน้าที่หรือไม่เล่า และตัวเขาจะมีอีกสองหนุ่มข้างกายเสมอมาเวลาไปที่ใด คนหนึ่งชื่อเหอซือหมิงเป็นรองแม่ทัพ อีกคนหนึ่งคือกุนซือของกองทัพฟ่าน และทั้งสองคือพี่ชายของฮวาเอ๋อร์”ฟ่านเทียนเผยร่ายยาว เขากลัวว่าองค์หญิงต่างแคว้นผู้นี้จะคิดว่าพี่ชายเขาจะเป็นชายตัดแขนเสื้อน่ะสิ รายน

บทที่ 25 ข่าวลือ“ส่วนสาเหตุเรื่องที่บ่าวไม่ยอมบอกกล่าวตัวตนที่แท้จริงของนายท่านเพราะบ่าวรู้ดีว่าวรยุทธ์และกำลังภายในของบ่าวนั้นไม่อาจปกป้องนายท่านและทุกคนได้ หากเกิดเจอเข้ากับกลุ่มคนที่มีกำลังแข็งแกร่งกว่า จึงหวังฟื้นฟูร่างกายและเมื่อไหร่ที่นายท่านความทรงจำกลับคืนมาบ่าวค่อยขอรับโทษขอรับ”จื่อหลงไม่เคยกลัวบทลงโทษของรัชทายาท รู้ดีว่านายท่านคนนี้ผิดว่าไปตามผิด แม้จะดูเหี้ยมโหดในสายตาของเหล่าทหารและผู้คนโดยทั่วไป แต่สำหรับพวกเขาหากไม่ทำผิดนายท่านไม่ใช่คนไร้เหตุผล“พวกเจ้าทำดีที่สุดแล้ว เรื่องที่แล้วมาให้แล้วกันไปเถอะ ตอนนี้ท่านพี่เองก็ฟื้นความทรงจำทุกอย่าง ส่วนตัวข้านั้นแม้ว่าท่านพี่อยากจะกลับไปแคว้นเว่ยในเร็ววันข้าคงต้องขอขัด เนื่องจากศัตรูที่มองไม่เห็น ข้าจึงอยากเตรียมพร้อมทุกอย่างบางคราวคำว่าไท่จื่อหรือตำแหน่งองค์รัชทายาทไม่ใช่ว่าจะมีคนเกรงกลัวเสมอไป หากพวกนั้นไม่ได้มาโดยชอบ ข้าเชื่อว่าต่อให้ทำลายท่านพี่อีกกี่ครั้งคนพวกนั้นยินดีที่จะทำ เพื่อทำลายขวากหนามเช่นท่าน”นี่คือเหตุผลของเหอหลันฮวาที่คิดว่าควรเตรียมตัวให้พร้อมก่อนที่นางและสามีจะกลับไปแคว้นเว่ยในฐานะไท่จื่อและไท่จื่อเฟย เป็นเทพ

บทที่ 27 เสียนเฟยออกหน้า“หม่อมฉันมิบังอาจรบกวนเพคะ หากหม่อมฉันกลัวคำครหาคงไม่พักอยู่ที่จวนสกุลฟ่านตั้งแต่แรกหรอกเพคะ อีกทั้งหม่อมฉันเป็นสหายกับหลันฮวาจึงไม่อยากอยู่ห่างกับนางมากนัก และที่สำคัญหม่อมฉันนับถือนายท่านเว่ยไม่ต่างจากพี่ชายคนหนึ่ง ดังนั้นหม่อมฉันพักอยู่ที่จวนสกุลฟ่านนั้นถูกต้องแล้วเพคะ”“เปิ่นกงได้ข่าวว่านายท่านเว่ยที่องค์หญิงกล่าวถึงนั้น ก่อนหน้านี้เป็นเพียงทาสที่ถูกซื้อตัวมา ซ้ำยังเป็นเพียงบ่าวตัดฟืนในสกุลเหอ เช่นนั้นเหมาะแล้วหรือที่องค์หญิงจะนับถือบุรุษที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าเป็นพี่ชาย”ในขณะที่กล่าว หยางซูเฟยกลับปรายตามองเหอหลันฮวาอย่างดูถูกดูแคลน นี่เหรอสตรีที่กล้าทำเรื่องต่ำช้าลับหลังบุตรชายนาง คว้าบุรุษไหนไม่คว้า กลับคว้าบ่าวในเรือนมาเป็นสามี! ทว่าใบหน้าของนางยังคงมีรอยยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้ ช่างเป็นรอยยิ้มที่ซ่อนมีดเสียจริง“เรื่องนั้นหม่อมฉันมิอาจสนใจเพคะ เพราะคุณค่าของมนุษย์ไม่ได้อยู่ที่ชาติกำเนิด แต่อยู่ที่การกระทำ มนุษย์เราต่อให้จะอยู่ในฐานะใดจะสูงส่งหรือต่ำเตี้ยเรี่ยดินแค่ไหน ขอแค่เป็นคนดีหม่อมฉันยินดีที่จะคบหาเป็นสหายหรือนับญาติด้วย ซูเฟยคิดเช่นนั้นหรือไม่เพคะ”เว

บทที่ 29 รัชทายาทแคว้นเว่ยเหอหลันฮวาตวัดสายตาไปมอง ก่อนส่งยิ้มแบบเชือดเฉือนไปให้อย่างไม่เกรงกลัว“ข้าจะเหมาะหรือไม่เหมาะกับงานเลี้ยงเช่นนี้หรือไม่ คงไม่ต้องให้เจ้าออกความคิดเห็น ส่วนตัวเจ้าคิดว่าพลาดพลั้งจากการเป็นชายาขององค์ชายพระองค์อื่นแล้ว เลยตั้งความหวังมางานวันนี้เต็มเปี่ยมสินะ แต่ข้าคิดว่าความหวังเจ้าคงพังทลายไม่เป็นท่าแน่”“เจ้ากล่าวเช่นนี้เจ้ารู้เรื่องอันใดมา” ใบหน้าของกู้เพ่ยหลานซีดเผือด ยิ่งทำให้สตรีในงานต่างก็อยากรู้ว่า สิ่งที่เหอหลันฮวาเกริ่นขึ้นมานั้นคือเรื่องอันใด“ข้าเป็นแค่ฮูหยินของชายตัดฟืน ข้าจะรู้อันใดได้ เจ้าหวาดกลัวเรื่องใดหรือ”เหอหลันฮวายังยิ้มเย็นส่งไปให้เช่นเดิมกู้เพ่ยหลานกลายเป็นฝ่ายเลิ่กลั่กเสียเอง นางไม่รู้ว่าเพราะอะไรนางจึงรู้สึกหวาดกลัวเหอหลันฮวาขึ้นมาเสียอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังไม่เคยมีอาการเหล่านี้มาก่อน“เปิ่นกงไม่รู้มาก่อนว่าคุณหนูสังคมชั้นสูงแห่งแคว้นหลานนั้น เมื่อเห็นองค์หญิงเช่นข้ากลับไม่มีการทำความเคารพ ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นองค์หญิงต่างแคว้น แต่มารยาทของสตรีชั้นสูงควรต้องมีมิใช่หรือ”เมื่อเห็นว่าพี่สะใภ้ไม่ได้ตกเป็นรองของอีกฝ่าย เว่ยอิ้ง