Semua Bab บันทึกรัก| แฟนเก่าคนโปรดของเฮียเหนือ: Bab 21 - Bab 30

เขามองหน้าคนตัวเล็กที่กำลังหลับใหลอยู่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้ามาราวกับพายุ บีบรัดหัวใจที่เคยด้านชาเสียจนรู้สึกเจ็บปวด ภาพที่เธอร้องไห้และเดินจากเขาไปในวันนั้นยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ ความทรงจำที่คอยตอกย้ำว่าเขานั้นเลวและโง่ขนาดไหนมันจะดีแค่ไหนกันหากคนเราสามารถย้อนเวลาได้ เขาอยากจะย้อนเวลากลับไปเหลือเกิน เขาจะไม่ทำร้ายเธออย่างที่ผ่านมา"เฮียขอโทษ.." วายุเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แม้จะรู้ดีว่าแค่คำขอโทษของเขา มันคงไม่เพียงพอที่จะลบล้างความผิดที่เคยทำไว้กับเธอเสียงของเขาทำให้เปลือกตาของอภิชญากะพริบเปิดขึ้นช้า ๆ เผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่จ้องมองมาที่เขา ความรู้สึกที่ซับซ้อนฉายชัดอยู่ในแววตาคู่นั้น นับสองได้ยินทุกถ้อยคำที่เขาเอ่ยออกมา เพราะเธอรู้สึกตัวตั้งแต่ถูกถึงรูปภาพออกไปจากมือแล้วบอกตามตรงว่าเธอเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย ที่เห็นว่าเขายังคงเก็บรูปภาพเหล่านี้เอาไว้ มิหนำซ้ำยังนำมาล้างเก็บใส่อัลบั้มเป็นอย่างดี เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าเขายังเก็บรูปคู่ของเราเอาไว้ ทั้งที่ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยว่า 'เฮียไม่เคยรักเธอเลยสักครั้ง'"เ

ถึงเรื่องมันจะเลยเถิดไปไกลจนเป็นเรื่องใหญ่กว่าที่คิด แต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอแอบรู้สึกดีที่เขาเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้"นะ..หนูเห็นพี่ชะเอมเทบางอย่างใส่จานสปาเกตตีของคุณนับสองค่ะ หนูขอโทษนะคะคุณเหนือที่ไม่กล้าบอกตั้งแต่แรก อย่าไล่หนูออกเลยนะคะ" กอหญ้าสาวใช้ที่เด็กที่สุดในบ้านหลังนี้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ กอหญ้าเป็นเด็กอายุเพียงสิบแปดปีที่ต้องหยุดการเข้าเรียนมหาลัยเอาไว้ก่อน เพราะมีน้องชายและแม่ที่ต้องดูแล เธอจึงมาขอสมัครเป็นสาวใช้ของบ้านหลังนี้ เพราะเห็นว่าที่พักฟรีและรายได้ดี"กอหญ้า! แกอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ" ชะเอมแผดเสียงดังอย่างไม่พอใจ พลางเดินปรี่เข้าหากอหญ้าหมายจะเอาเรื่อง ทำเอาเด็กสาวถึงกับหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัว"พอได้แล้วชะเอม!!" วายุตวาดขึ้นอีกครั้ง ชะเอมที่กำลังเงื้อมือขึ้นหมายจะตบสั่งสอนนังเด็กปากสว่าง จำต้องลดมือลงอย่างช่วยไม่ได้ เธอกัดกระพุ้งแก้มด้วยเองอย่างรุนแรงเพื่อข่มความโกรธ วันนี้อะไร ๆ ก็ไม่ได้ดั่งใจเธอเลยสักนิด"คุณเหนือมันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ กอหญ้าคงไม่อยากถูกไล่ออกเลยพยายามโยนความผิดมาให้เอม" ชะเอมตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จอย่างหน้าตาเฉย ไม่นานนักน้ำตาของเธอก็ไหลริน

แสงไฟสีส้มนวลตาในร้านปิ้งย่างสาดส่องลงมาบนใบหน้าของอภิชญา เธอนั่งจ้องมอง วายุ ที่กำลังตั้งใจย่างเนื้ออยู่ตรงหน้าด้วยแววตาที่เหม่อลอย พลันเกิดความคิดว่า หากวันนั้นเธอกับเขาไม่เลิกกัน ตอนนี้ระหว่างเธอและเขาจะเป็นอย่างไรวายุที่รู้สึกตัวว่ากำลังถูกจ้องมอง จึงเงยหน้าขึ้นมาจากการย่างเนื้อ และพบว่านับสองกำลังมองมาที่เขาอยู่เงียบ ๆ เสี้ยววินาทีนั้นสายตาของทั้งสองก็ประสานกันอย่างไม่ทันตั้งตัว ในวินาทีนั้น เหมือนโลกทั้งใบถูกหยุดนิ่ง ความคิดถึงและความโหยหาที่ฝังลึกอยู่ในแววตาของคนทั้งคู่แผ่ซ่านออกมาอย่างชัดเจนอภิชญาเป็นฝ่ายหลบสายตาของวายุไปก่อน เธอคว้าแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อกลบเกลื่อน ก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ วายุที่เห็นเช่นนั้นจึงทำได้เพียงพยักหน้าเบา ๆ และตั้งใจย่างเนื้อที่เหลือในถาดจนหมดเมื่อครู่นี้เขาเห็นอย่างชัดเจนเลยว่าแววตาของนับสองกำลังสั่นไหว ไม่ได้มองเขาด้วยความหมางเมินเย็นชาเหมือนที่ผ่านมา รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของวายุ ชายที่ใคร ๆ ต่างก็คิดว่าเขาเป็นคนไร้หัวใจไร้ความรู้สึกอภิชญาหายไปราวห้านาทีก่อนจะกลับมานั่งคีบเนื้อย่างเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย เธออยากจะ

ติ๊ง! ติ๊ง! ขณะที่อภิชญากำลังจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ก็ได้ยินเสียงข้อความกลุ่มดังขึ้นอีกครั้ง เธอปลดล็อคหน้าจอก่อนจะกดเข้าไปอ่านข้อความที่เพื่อนๆ ส่งมาด้วยน้ำตาคลอเบ้าเจนนี่: อีสอง มึงตายคาห้องน้ำแล้วหรอ รีบออกมาเร็ว กำลังเสริมมาแล้ว!!แก้มบุ๋ม: อีสองมึงมาที่ลานจอดรถด่วนเลย!!!อภิชญาไม่รอช้า เธอปาดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ ก่อนจะรีบเปิดประตูห้องน้ำเดินออกไปยังลานจอดรถทันที ซึ่งบริเวณนั้นมีคนมุงอยู่ราวๆ สิบคนได้"คือกูจะไปไหนกับใครแล้วมึงมาเสือกไรด้วยวะไอ้หนาว" เสียงลมเหนือพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ ดูเหมือนว่าตอนนี้เขากำลังทะเลาะกับใครบางคนอยู่"กูก็ไม่อยากเสือกเรื่องของมึงนักหรอก แต่นี่มึงกำลังทำเรื่องเหี้ยๆ ลับหลังสองอยู่""ก็แล้วมึงเกี่ยวอะไร มึงจะมาเดือดร้อนแทนสองทำไม""ไอเหี้ยกูรักของกูมาตั้งแต่สองอยู่ปีหนึ่ง กูคิดว่ามึงจะจริงใจกับสองกูเลยยอมหลีกทางให้ แต่มึงกลับมาทำเรื่องเหี้ยๆ ลับหลังอย่างนี้อะหรอ ถ้าสองรู้เข้าสองจะรู้สึกยังไงมึงคิดบ้างมั้ย!!!"ลมหนาวตะโกนด่าแฝดพี่ของตนด้วยความโกรธ เขาแอบชอบสองมาตั้งแต่เธออยู่ปีหนึ่งแล้ว แต่พอเห็นว่านับสองมีใจให้กับไอ้เหนือ เขาเลยเลือกที่จะเก็บความในใ

เมื่อเครื่องบินแตะพื้นอย่างนุ่มนวลและประตูเปิดออก กลิ่นอายอันคุ้นเคยของเมืองหลวงก็โชยเข้ามาปะทะจมูกของวายุและอภิชญา ทั้งสองก้าวออกมาจากสนามบินพร้อมกับกระเป๋าเดินทางในมือแสงแดดยามเย็นสาดส่องลงมาบนลานจอดเครื่องบินที่คึกคักไปด้วยผู้คน อภิชญามองไปรอบ ๆ ด้วยสีหน้าที่สงบและสุขุม อดีตมากมายเริ่มขึ้นและจบลงที่นี่ เพราะหลังจากเหตุการณ์วันนั้น เธอก็ไม่ได้กลับมาเหยียบกรุงเทพอีกเลยทั้งสองเดินออกมาจากสนามบินและมองหารถที่วายุนัดหมายกันไว้ว่าจะให้มารับ สายตาของเขาเหลือบไปเห็นรถยุโรปคันหรูสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ริมถนน มีชายวัยกลางคนในชุดสูทยืนชะเง้อคล้ายกับว่ากำลังรอใครบางคนอยู่ ชายหนุ่มจำได้ทันทีว่านั่นคือลุงวินัย ผู้ช่วยคนสนิทของคุณปู่"ลุงวินัย!" วายุตะโกนเรียกด้วยความดีใจและวิ่งไปหาชายวัยกลางคนราวกับเด็กน้อย อภิชญาจึงทำได้เพียงเดินตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ"นายน้อย~ เป็นยังไงบ้างครับ สบายดีใช่มั้ย" ฝ่ามือเหี่ยวย่นเอื้อมไปจับเรียวแขนกำยำของชายหนุ่มด้วยความรู้สึกรักใคร่เอ็นดู เขาเห็นคุณลมเหนือและคุณลมหนาวมาตั้งแต่ทั้งสองยังแบเบาะ แต่ดูสิ..เด็กน้อยในวันนั้นเติบโตมารูปหล่อแถมยังตัวสูงกว่าเขาตั้งหลายเท่า เรี