กลับมากรุงเทพในรอบห้าปี

เมื่อเครื่องบินแตะพื้นอย่างนุ่มนวลและประตูเปิดออก กลิ่นอายอันคุ้นเคยของเมืองหลวงก็โชยเข้ามาปะทะจมูกของวายุและอภิชญา ทั้งสองก้าวออกมาจากสนามบินพร้อมกับกระเป๋าเดินทางในมือ

แสงแดดยามเย็นสาดส่องลงมาบนลานจอดเครื่องบินที่คึกคักไปด้วยผู้คน อภิชญามองไปรอบ ๆ ด้วยสีหน้าที่สงบและสุขุม อดีตมากมายเริ่มขึ้นและจบลงที่นี่ เพราะหลังจากเหตุการณ์วันนั้น เธอก็ไม่ได้กลับมาเหยียบกรุงเทพอีกเลย

ทั้งสองเดินออกมาจากสนามบินและมองหารถที่วายุนัดหมายกันไว้ว่าจะให้มารับ สายตาของเขาเหลือบไปเห็นรถยุโรปคันหรูสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ริมถนน มีชายวัยกลางคนในชุดสูทยืนชะเง้อคล้ายกับว่ากำลังรอใครบางคนอยู่ ชายหนุ่มจำได้ทันทีว่านั่นคือลุงวินัย ผู้ช่วยคนสนิทของคุณปู่

"ลุงวินัย!" วายุตะโกนเรียกด้วยความดีใจและวิ่งไปหาชายวัยกลางคนราวกับเด็กน้อย อภิชญาจึงทำได้เพียงเดินตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ

"นายน้อย~ เป็นยังไงบ้างครับ สบายดีใช่มั้ย" ฝ่ามือเหี่ยวย่นเอื้อมไปจับเรียวแขนกำยำของชายหนุ่มด้วยความรู้สึกรักใคร่เอ็นดู เขาเห็นคุณลมเหนือและคุณลมหนาวมาตั้งแต่ทั้งสองยังแบเบาะ แต่ดูสิ..เด็กน้อยในวันนั้นเติบโตมารูปหล่อแถมยังตัวสูงกว่าเขาตั้งหลายเท่า เรี