All Chapters of บันทึกรัก| แฟนเก่าคนโปรดของเฮียเหนือ: Chapter 11 - Chapter 20

"พ่อครับแม่ครับ นี่คือนับสอง เธอเป็นเลขาของผม" วายุหันไปมองคนตัวเล็กด้วยแววตาอ่อนโยน พลางแนะนำเธอให้พ่อแม่ของตนได้รู้จัก ตอนนี้เธออาจเป็นแค่เลขา ใครจะรู้อนาคตข้างหน้าเธออาจมาเป็นภรรยาของเขาก็ได้"สวัสดีค่ะ" อภิชญายกมือขึ้นไหว้อย่างมีมารยาทพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนหวาน"ไหว้พระเถอะลูก" ปิติภัทรรับไหว้สาวน้อยที่มาพร้อมกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตน ส่วนทอฝันเองก็รับไหว้และมองเธอด้วยความเอ็นดู"ตายแล้วตาเหนือ ลูกไปหาเลขาหน้าตาน่ารักแบบนี้มาจากไหนกันล่ะเนี่ย สวัสดีจ่ะหนูนับสอง จากนี้ไปฉันฝากลูกชายของฉันด้วยนะจ๊ะ" ทอฝันทักทายหญิงสาวที่ลูกชายของเธอแนะนำว่าเป็นเลขาแต่จากสายตาของเจ้าลูกชายตัวดี เธอสามารถรู้ได้เลยว่าตาเหนือไม่ได้มองเด็กสาวคนนี้เป็นเพียงเลขาธรรมดาอย่างแน่นอนยิ่งได้เห็นภาพในวันนี้ คำพูดของเจ้าลูกชายคนโตในวันนั้นยิ่งชัดเจน ตอนแรกเธอคิดว่าลมเหนือคงจะพูดไปเรื่อย เพราะไม่อยากไปดูตัวตามคำขอของเธอ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมีคนที่มองไว้แล้วจริง ๆ"จากนี้ไปพ่อกับแม่ไม่ต้องพยายามหาคนมาให้ผมดูตัวนะครับ เพราะผมมีคนที่มองไว้แล้ว""หนูจะพยายามอย่างสุดความสามารถค่ะ" อภิชญาตอบกลับด้วยท่าทีเขินอาย เธอไม

วายุที่ได้ยินดังนั้นประกายประหลาดก็ฉายวาบในแววตา เมื่อครู่เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่หรือไม่ เขาได้ยินจริง ๆ ว่านับสองเรียกแทนตัวเองว่า หนูและเรียกเขาว่าเฮีย เขาคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้ยินคำพูดนี้จากปากของผู้หญิงที่ชื่อว่านับสองอีกแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังมีโอกาสอยู่ ใช่ไหม..ฝ่ามือหนาเอื้อมไปแตะหน้าผากมนของคนตัวเล็กอย่างเบามือ ปรากฏว่าอภิชญาตัวร้อนรุม ๆ คล้ายคนจะเป็นไข้ อีกทั้งหน้าตาก็ยังซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด เขาขมวดคิ้วด้วยความกังวลใจ ก่อนจะตัดสินใจขับรถออกไปอย่างรวดเร็วระหว่างทางที่กลับบ้าน วายุก็ตบไฟเลี้ยวและไปจอดอยู่หน้าร้านอะไรสักอย่าง ซึ่งตอนนั้นหญิงสาวเองก็ไม่รู้ว่าเขาจอดรถที่ไหน และลงไปทำอะไรบ้าง เพราะเธอเองก็มีสติอยู่ไม่ครบร้อยเปอร์เซ็นต์เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง รถยุโรปคันหรูของวายุก็แล่นเข้ามาจอดที่โรงจอดรถของวิลล่าหลังใหญ่ อันเป็นบ้านพักส่วนตัวของเขา ร่างกำยำเดินอ้อมไปฝั่งคนนั่ง จากนั้นก็ทำการปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากเอวคนตัวเล็กที่กำลังหลับอยู่บนรถ เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม ก่อนจะมุ่งหน้าเดินเข้าไปภายในบ้าน"เอ่อ..ฉันเดินเองได้ค่ะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

อภิชญาต้องนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนานถึงสามวัน โดยที่มีวายุมาเฝ้าไข้อยู่ตลอด ทุกครั้งที่เขาว่างหรือเลิกเรียนเขาก็จะมุ่งหน้ามาเยี่ยมเธอในทันที สิ่งที่เขามักซื้อติดมือมาให้อยู่เสมอก็คือโจ๊กพิเศษใส่ไข่ไม่ใส่ขิง เพราะเธอเป็นคนบอกเขาเองว่าไม่ชอบกินขิง และดูเหมือนว่าเขาจะจำเรื่องนั้นได้เป็นอย่างดีนอกจากวายุแล้วเพื่อนสนิททั้งสองของเธอก็มาเยี่ยมอยู่เป็นประจำ วันแรกที่พวกมันรับรู้ว่าเธอป่วยจนเข้าโรงพยาบาล ก็ร้องไห้งอแงออกมาด้วยความเป็นห่วง นับว่าเป็นภาพที่แปลกพิลึกที่ได้เห็นเจนนี่ร้องไห้ แต่ทว่ามันก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูกตลอดเวลาที่นับสองนอนอยู่ที่โรงพยาบาลนั้น ทุกคืนเฮียลมเหนือจะเป็นคนมานอนเฝ้าไข้เธอตลอด เขามักจะโผล่หน้ามาตอนที่เพื่อน ๆ ของเธอกลับไปแล้ว และมักจะออกไปตอนหกโมงเช้า และกลับมาอีกครั้งในตอนเที่ยงอภิชญาไม่ได้รู้สึกติดขัดอะไรกับเรื่องนี้ ดีเสียอีก อย่างน้อยก็มีคนมาอยู่เป็นเพื่อน ไม่ว่าเขาจะมาเยี่ยมเธอทุกวันด้วยสาเหตุอะไร แต่จะแบบไหนเธอก็รู้สึกขอบคุณทั้งนั้นเพราะความจริงแล้วเฮียเหนือไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไรก็ได้ เรื่องในวันนั้นเป็นเธอที่ตัดสินใจวิ่งฝ่าฝนออ

อภิชญาเลือกที่จะนั่งกินข้าวอยู่ที่ห้องครัว บ้านหลังนี้นับว่าใหญ่เกินไปสำหรับการอยู่คนเดียว โต๊ะกินข้าวในโถงรับประทานอาหารนั้นมีเก้าอี้เพียงพอสำหรับสิบคน แต่กลับมีเพียงวายุที่ต้องนั่งอยู่ตามลำพังในทุกวันห้องนอนขนาดใหญ่สี่ห้อง ที่ผ่านก็มีเพียงห้องของเขาเองที่ถูกใช้งาน ส่วนที่เหลือถูกจัดเตรียมไว้สำหรับรับแขกเฉย ๆ คงมีเพียงลานจอดรถสำหรับสี่คันที่มันไม่ว่าง..อภิชญาก้มหน้าตักข้าวต้มกุ้งใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อลองคิดดูแล้วนี่ก็นับว่าเป็นเมนูโปรดที่เขาชอบกิน และเป็นเมนูที่เธอทำให้เขากินอยู่บ่อย ๆ ในตอนที่ยังคบกันอยู่ใบหน้าหวานที่ก่อนหน้านี้เปี่ยมด้วยความสุขพลันหุบยิ้มลงทันที เพราะเธอเผลอคิดถึงอดีตที่เคยมีร่วมกันกับเขาตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยลืมเขาก็จริง แต่ความรู้สึกมันก็ไม่ได้รุนแรงเท่าช่วงนี้ อาจเป็นเพราะว่าเธอได้เจอหน้าเขาอีกครั้ง ความทรงจำต่าง ๆ ก็พลันหวนกลับมามันเหมือนเป็นการตอกย้ำว่า บางคนอาจหายไปจากการมองเห็น.. แต่ไม่เคยหายไปจากความทรงจำเขามักจะโผล่มาในบางครั้ง..โผล่มาในอาหารบางเมนู..โผล่มาในเพลงบางเพลง..โผล่มาในคำบางคำ..โผล่มาในตอนที่เมา.."คิดว่าแมวขโมยที่ไหนมาทำตัวลับ

วายุปัดสัมผัสของน้ำหวานออก ตอนนี้ยอมรับเลยว่า เขาไม่ได้รู้สึกพิศวาสเธอเลยสักนิด ฝ่ามือหนาคว้าแก้วเหล้าขึ้นมากระดกรวดเดียวจนหมดหลายต่อหลายรอบ จนในที่สุดก็เป็นเอกภพที่เข้ามาแย่งแก้วออกไปจากมือของเขา"พอเลยไอ้เหนือ มึงเล่นแดกเหล้าเป็นน้ำเปล่าขนาดนี้ เดี๋ยวก็ตายห่ากันพอดี""กูควรทำยังไง.. กูต้องทำยังไง.." วายุที่เมาเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง สร้างความประหลาดใจให้กับน้ำหวานเป็นอย่างมาก เธอไม่เคยเห็นเฮียเหนือเมาจนเสียสติขนาดนี้มาก่อน ดวงหน้างามขมวดคิ้วมุ่นด้วยความเป็นห่วงปนความสงสัย เพราะอะไรเฮียเหนือผู้เคร่งขรึมของเธอถึงได้เมามายเพ้อพกขนาดนี้"ตอนนี้มึงควรกลับบ้านไปนอน" เอกภพตอบกลับเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงเอือมระอา เมาเหมือนหมาขนาดนี้มึงจะไปทำอะไรได้ เผลอ ๆ ถ้ากลับบ้านไปด้วยสภาพแบบนี้ นับสองจะได้หักคะแนนมึงน่ะสิ!จากที่มันติดลบอยู่แล้ว มันจะได้ติดลบเข้าไปอีก"ถ้าอย่างนั้น คืนนี้ให้เฮียเหนือมานอนห้องหวานมั้ยคะ หวานเอารถมาค่ะ เดี๋ยวหวานเป็นคนขับรถเอง"เอกภพหันไปสำรวจเพื่อนรักของตน ซึ่งตอนนี้เขาก็พบว่ามันนั่งหลับซบอยู่บนไหล่สาวน้อยไปแล้ว เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าสาวน้อ