All Chapters of โอสถฟ้าบัญชารัก: Chapter 1 - Chapter 10

‘อู๋จง’ แดนเทพยุทธ์บรรพกาลที่แบ่งเขตปกครองเป็น 3 อาณาจักรบน 5 แดนล่าง มีตำนานปรำปราเล่าขานอันน่าเหลือเชื่อ ไร้บันทึกจารจำไม่มีผู้ใดล่วงรู้ต้นกำเนิดมาจากที่ใด มีอยู่มานานเพียงไหนอยู่เรื่องหนึ่งธารเวลาทุก 700 สารทเวียนบรรจบ ก่อเกิด ‘โอสถสวรรค์’ ผู้มีบุญญาถือครอง ใต้หล้าสนองจำนงค์เป็นหนึ่ง...ชาวบ้านทั่วไปแม้นได้ฟัง ยังคิดเพียงไม่ใช่เรื่องตน แตกต่างจากราชสำนักของแต่ละอาณาจักร พรรคธรรมะ ลัทธิมารในยุทธภพล้วนเสาะแสวงหา แม้ไร้ซึ่งเบาะแสแต่อำนาจไหนเลยจะไม่จรุงกลิ่นหวานหอม10 ปีก่อน มีนักเล่านิทานปริศนาผู้หนึ่งเดินทางรอนแรมเล่าตำนานโอสถสวรรค์ในเมืองต่าง ๆ ของ 3 อาณาจักรบน อันได้แก่อาณาจักรต้าเซี่ย อาณาจักรเป่ยเหลียง และอาณาจักรตงซี จนบังเกิดความตื่นตัวแก่ราชสำนักของอาณาจักรทั้งสาม แม้แต่สำนักน้อยใหญ่ในยุทธภพยังเฝ้ามองความเป็นไปนิทานนี้มีการกล่าวถึงนานนับปี แต่ไม่มีผู้ใดสามารถหาตัวหรือร่องรอยของนักเล่านิทานผู้นั้นได้ จนมีข่าวลือว่าเขาเป็นผู้เยี่ยมยุทธไปมาไร้เงาประดุจภูติผี ต่อมาจึงมิมีผู้ใดกล้าตามหาตัวคน เพียงรับฟังเรื่องเล่าสุดพิศดารที่ว่า‘โอสถสวรรค์แท้จริงเป็นดรุณีน้อย’ กำเนิดในฤกษ์ดาวเทีย

3 วันต่อมาภาพเด็กหญิงตัวน้อยสามคนเดินเท้าขึ้นเขาตั้งแต่กลางยามเหม่าคุ้นตาชาวบ้านที่พากันเข้าไปเสี่ยงโชคในป่า ป่าหลังหมู่บ้านหย่งฉวนหากข้ามเขาไปอีกฟากจะเป็นเขตรอบนอกของป่าซื่อเพียนซิน (สี่พิสดาร)เดินจากเขตรอบนอกไม่ถึงสิบลี้จะเริ่มเข้าเขตป่าชั้นนอก ซึ่งมักมีชาวบ้านในเขตชายแดนทั้งแคว้นจ้าวและแคว้นเว่ยออกมาหาของป่าไปขายหญ้าเกล็ดเพลิงนี้ เมิ่งซิ่วหลาน มารดาของเสิ่นซินเป็นผู้เก็บต้นสมุนไพรสดมาเพาะในเรือนเพื่อใช้ทำยาต้านพิษให้ลูกสาว และสมุนไพรที่ว่าตอนนี้ก็ได้หูชุนกับลู่เจียฮ่าวลักลอบนำมาปลูกบ้านลู่ไม่ให้บ้านใหญ่หูรู้“รู้สึกช่วงนี้ทางชายแดนมีข่าวไม่สู้ดี ญาติข้าที่แต่งไปหมู่บ้านผูถาวเตรียมเก็บของอพยพกันแล้ว”“เจ้าพูดจริงรึ! เช่นนี้หมู่บ้านเราล่ะ หัวหน้าหมู่บ้านจะรู้อะไรมาบ้าง”“ไม่ได้การ ข้าต้องรีบกลับไปถามให้รู้ความ หมู่บ้านเราห่างจากที่นั่นแค่ 40 ลี้”เด็กน้อยทั้งสองเงี่ยหูฟังท่านป้าในหมู่บ้าน ขณะที่นั่งพักในลานดินที่หญ้าสั้นกว่าบริเวณอื่น เพราะบริเวณนี้เป็นจุดพักและโดนเหยียบย่ำอยู่ทุกวัน“ซินซิน ที่ป้าหวังพูดเจ้ารู้เรื่องหรือไม่?” เจียวเจียวกับหลิงหลิงเบิกตามองอย่างคาดหวังว่าส

2 วันต่อมา‘หุบเขาหงถาว’ (ท้อแดง) มีโอกาสได้ต้อนรับอาคันตุกะที่ลักพา...แค่ก เชื้อเชิญมาด้วยวิธีการอันไม่น่าจะกล่าวถึงนัก 2 คน เดิมทีคนของนายท่านใช้วิธีการต่าง ๆ นานากล่าวเชื้อเชิญอย่างสุภาพ... ‘ข้าอารมณ์ไม่ดีไม่ไป’เสนอรางวัลให้อย่างงาม... ‘เหอะ! เงินทองนับเป็นกระไรได้ ไม่ไป!’ล้อมจับ... ‘ฮึ...คิดหรือว่าข้าจะกลัว เจอพิษที่ข้าคิดขึ้นมาใหม่หน่อยปะไร”จนสุดท้ายนายท่านสั่งให้ยื่นจดหมายฉบับหนึ่ง... ‘โอ้...หมอต้องมีจิตใจแห่งโพธิสัตว์ ไยไม่เร่งนำทางอีก’“ไหนคนไข้ รีบพาข้าไปหาเร็วเข้า!” เดินทางรอนแรมเกือบเดือนอย่างเร่งรีบด้วยวิชาตัวเบาสลับกับการขี่ม้า ไม่ต้องให้พูดถึงสภาพผู้มาเยือนเลย แต่ละคนแข้งขาสั่นแรงเดินไม่มี สภาพสกปรกมอซอราวขอทาน“จับโยนลงสระเย็น” เสียงเฉื่อยชาไม่บ่งบอกอายุของชายหนุ่มผมเงินดูเจ้าสำราญ เขากำลังนั่งยกจอกสุราอุ่น ๆ ขึ้นจิบ ท่วงท่าทิ้งตัวพิงขอบตั่งเปิดสาบเสื้อให้แยกออกเห็นผิวเนื้อแน่นตึงดูเยี่ยงไรก็คล้ายคุณชายเสเพลท่านหนึ่ง“ขอรับนายท่าน!”“เพ้ย! ไอ้หนุ่มหัวหงอก! นี่หรือมารยาทรับรองแขกของเรือนเจ้า” หมอประหลาดโวยวายตอนโดนมือขวาของเจ้าหุบเขาหิ้วคอเสื้อด้านหลังชายผมเงินแม้ส

…ได้ผลชงัด บังเกิดความเงียบขึ้นรอบโต๊ะกินข้าว พวกผู้ใหญ่เบิกตามองหน้ากันไปมา แม้แต่โม่โฉ่วยังชะงักมือที่ถือจอกสุราแล้ววางลง“แค่ก...เจ้าชื่ออะไร?” เจ้าหุบเขาที่ปกติดูเฉื่อยชาไม่อินังขังขอบ บัดนี้แสร้งไอกลบเกลื่อน ใบหน้ากระอักกระอ่วน“ข้าแซ่เสิ่น นามเกิดว่าซิน เขียนด้วยความสุข [1] คำนับอาวุโสทุกท่านเจ้าค่ะ”“เสี่ยวซินแล้วนามรองของเจ้าล่ะ?” ตู๋ยี่รีบขานเรียกสนิทสนม อดถามเรื่องนามรองไม่ได้เพราะดูอย่างไรนังหนูก็ไม่เหมือนลูกหลานชาวบ้านชาวป่า พอหลุดถามไปเด็กน้อยมีสีหน้าสลดลง“ท่านแม่รอท่านพ่อของข้ามาตั้งให้เจ้าค่ะ” เสิ่นซินฝืนยิ้มทั้งใบหน้าคล้ายจะร้องไห้นางไม่เคยเห็นหน้าบิดา มีเพียงภาพวาดที่ท่านแม่เคยนำออกมาให้ดู เปลือกตาบางใสราวไข่มุกหลุบลงปกปิดแววตาเจ็บปวดอายุเพียงนางยังไม่รู้วิธีปกปิดความรู้สึก ผู้ใดย่อมมองออกพรึ่บ!โม่โฉ่วพลันลุกขึ้นใช้วิชาตัวเบาเร่งร้อนหายไปทางห้องหนังสือ เขาปิดประตูเก็บตัวอยู่ในนั้นทั้งคืนหลี่เฉียงและหลี่เหว่ย ผู้เป็นมือขวาและมือซ้ายของเจ้าหุบเขาเห็นแสงไฟในห้องนั้นถูกจุดตลอดทั้งคืนเช้าวันรุ่งขึ้น เสิ่นซินตื่นนอนตั้งแต่ยามเหม่าตามความเคยชิน แต่นางยังไม่ลุกจากเตีย

เมืองอิงจี้ที่ว่าการศาลต้าหลี่ประจำเมืองกำลังจะลุกเป็นไฟแล้วจริง ๆ เพราะบุรุษร่างสูงในอาภรณ์สีดำขลิบทองหลุดรุ่ยแบบบุรุษเสเพล แต่ใบหน้าของเขายามนี้เย็นชาสุดขั้วขับผมสีเงินโดดเด่นยิ่งดูเยือกเย็น“จอมยุทธ์โปรดยั้งมือด้วย!” หัวหน้าศาลต้าหลี่ประจำเมืองตอนนี้ใช้ปลอกดาบยันพื้นคุกเข่าลงข้างหนึ่งกระอักโลหิตออกมาคำใหญ่เบื้องหน้า“ทางการจะสืบสวนเรื่องอย่างยุติธรรมแน่นอน ท่านโปรดวางใจ ทางการเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจข้าได้ระดมกำลังคนตามหาคุณหนูน้อยทั้งสองของท่านและเด็กคนอื่น ๆ ที่หายไปแล้ว”“เหอะ!...”ยังไม่ทันที่โม่โฉ่วจะสะบัดชายเสื้อคลุมจากไป หลี่เหว่ยก็รีบร้อนเข้ามารายงานเสียก่อน“นายท่าน! ได้เบาะแสแล้วขอรับ มีชาวบ้านทางฝั่งประตูตะวันออกเห็นยามเปิดประตูเมืองให้รถลากออกไปกลางยามโฉ่วสองคัน”บัดซบ! ใครมันกล้ารับสินบนใต้จมูกข้า!หัวหน้าศาลต้าหลี่สบถสาบานในใจดุเดือด ยิ่งเห็นสายตาเย็นเยียบที่ปรายมาใจแทบจะกระเด้งกระดอนจุกปาก‘มารดามันเถอะ! ใครจะคิดว่าเมืองนี้จะซ่อนสำนักยุทธ์ที่เก่งกาจแบบนี้ไว้’“ฮะ ฮะ ท่านเจ้าหุบเขา ในเมื่อเจอเบาะแสเราก็รีบติดตามคนเถอะ... พวกเจ้าส่งกำลังคนขี่ม้าเร่งติดตามร่องรอยไปเดี๋ยวนี้