All Chapters of ฮูหยินจอมโหดรับบทแม่เลี้ยง: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่[5]เหนือความคาดหมาย นับจากนั้นอีกสามวันเซวียหลิงจ้านก็กลับจวนมาจริง ๆ เป็นครั้งแรกของลู่หรงซินทั้งในชาตินี้และชาติก่อนที่ได้ออกมายืนรอต้อนรับผู้เป็นสามีพร้อมกับบุตรชายตัวน้อยอย่างเซวียจินหลิงเช่นนี้ แม้จะเป็นการยืนรอในจวนก็ตามเถอะ นางมองดูบุรุษรูปร่างสูงโปร่งที่มีใบหน้าราวกับไอดอลในโลกก่อนที่นางเคยได้รับภารกิจให้ไปดูแลบ่อยครั้ง เพราะความนิยมที่ทำให้มีคนหลากหลายเข้ามาหา จึงทำให้หลายครั้งต้องพบกับความอันตราย เมื่อเป็นคนสำคัญบริษัทจึงไม่เกี่ยงงอนที่จะลงทุนเพื่อให้เขาเหล่านั้นได้รับความปลอดภัยมากที่สุด แม้ว่าเซวียหลิงจ้านจะมีใบหน้าที่หล่อเหลาเช่นไอดอลแต่รูปร่างของเขากลับสูงโปร่งและดูกำยำแข็งแรงสมกับเป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้นตั้งแต่อายุยังน้อย เซวียหลิงจ้านหลังจากที่ลงมาจากม้าคู่กายและเดินเข้ามาในจวนไม่นานก็พบกับสตรีแปลกหน้าที่ยืนอยู่กับบุตรชายของเขา ผู้ใดกัน “ท่านพ่อมาแล้ว เสี่ยวหลิงคิดถึงท่านพ่อ” หมับ! ระหว่างที่เขากำลังสงสัยบุตรชายก็วิ่งเข้าโถมมากอดตนเสียก่อน “หืม เสี่ยวหลิงเหตุใดเจ้าจึงผอมลงเช่นนี้” ผอมลงกว่าครั้งก่อนเสียอีก “นั่น….” “เป็นอันใดหรือ เหตุใดจึงอ้ำอึ้

ตอนที่[6]ขอร้อง“จับคนที่ฮูหยินจับขังไว้ออกมาโบยให้สารภาพความจริงให้หมด หากผู้ใดไม่พูดก็โบยจนกว่าจะพูด เสร็จแล้วก็เนรเทศให้ไปใช้แรงงานที่ชายแดน หากผู้ใดไม่พูดอันใด หรือพูด แต่ไม่ใช่ความจริงก็โบยไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะพูดความจริงออกมา หากทนไม่ไหวก็เอาศพไปทิ้งที่สุสานร้าง!!” จะยอมพูดความจริงแล้วรักษาชีวิตไว้ได้ หรือจะยอมตายก็เลือกเอา และยิ่งหันมองสบตากับฮูหยินของตน เขาก็รู้ได้ว่าเขาทำถูกแล้วสามพ่อแม่ลูกตระกูลอู๋ถูกโบยไม่นานก็ยอมสารภาพความจริงออกมาจนหมด เหล่าบ่าวที่เหลือก็เช่นกัน ส่วนทหารจะได้รับบทลงโทษที่หนักยิ่งขึ้น โดยเฉพาะหมิงถานที่เซวียหลิงจ้านไว้ใจให้อีกฝ่ายดูแลจวน “หมิงถานเจ้าต้องทำเช่นนี้เลยหรือ ปิดหูปิดตาข้า” “ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยผิดไปแล้วจริง ๆ แต่ข้าน้อยรักแม่นางลี่ฉุนจากใจจริงขอรับ ข้าจึงอยากปกป้องนาง…...” “การที่เจ้าปกป้องนางมันต้องทำร้ายคนมากมายเพียงนี้ เกียรติของทหารพยัคฆ์เพลิงเล่า เจ้าเอามันไปไว้ที่ใด” “ข้ายอมรับผิดทุกอย่างขอรับ” หมิงถานหลั่งน้ำตาออกมาทันทีพร้อมน้อมรับในความผิดของตนทุกอย่าง ในส่วนของการลงโทษหลังจากนั้นนางไม่ได้ไปยุ่งอันใด แต่นางเชื่อว่าคงไม่มีอันใด

ตอนที่[7]เริ่มแผนการในยามที่ลู่หรงซินเดินกลับเข้ามาในจวนในหัวก็พลางคิดว่า แผนการของนางกำลังจะเริ่มต้นขึ้นเสียที คิดได้ดังนั้นจึงได้ไปผลัดเปลี่ยนอาภรณ์โดยชั้นด้านในเป็นอาภรณ์ที่ตัดเย็บจากผ้าธรรมดา ส่วนชั้นนอกนั้นเป็นอาภรณ์มีราคาเฉกเช่นที่ฮูหยินจวนใหญ่จะสวมใส่กัน จากนั้นหยิบหมวกแพรขึ้นมาสวมเพื่อปิดบังใบหน้า“นั่นฮูหยินจะไปที่ใดขอรับ” เสียงของเจียงฉินเอยถามขึ้นอย่างไม่ไว้วางใจเมื่อเห็นว่านางกำลังจะออกจากจวนหลังจากที่ท่านแม่ทัพของเขาเพิ่งเดินทางไปไม่นาน“ข้าจะไปทำธุระข้างนอกฝากท่านดูแลเสี่ยวหลิงและแม่นมด้วย” ไม่รอให้อีกฝ่ายกล่าวสิ่งใด ลู่หรงซินก็รีบออกจากจวนไปด้วยความรวดเร็วทันที เป้าหมายของนางคือเหล่าคนเร่ร่อนและคนขอทานที่อยู่มุมหนึ่งของเมืองหลวงด้านเจียงฉินเขาไม่ได้คิดเชื่อฟังคำสั่งของฮูหยินผู้นั้นแต่อย่างใด เพราะอีกฝ่ายกระทำการดูมีลับลมคมในจึงได้แอบตามนางไปอย่างเงียบ ๆ เมื่อถึงจุดอับสายตาลู่หรงซินจัดการผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ชั้นนอกออก กลายเป็นสตรีที่อยู่ในชุดธรรมดาและเปลี่ยนจากหมวกแพรเป็นสวมหมวกฟางปิดบังหน้าตาอีกชั้นหนึ่ง เจียงฉินมองการกระทำนั้นอย่างไม่เข้าใจ ลู่หรงซินรู้อยู่แล้วว่าท

ตอนที่[8]เริ่มดำเนินการตามแผน เมื่อตกลงและได้ฟังแผนการทั้งหมดพวกเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธอันใด เพราะฟังดูแล้วไม่มีอันใดที่เสียผลประโยชน์แม้แต่น้อย ทั้งมีอาหารกิน ทั้งได้ค่าแรง ไม่ต้องทนอดอยากอีกต่อไป แม้จะต้องใช้แรงมากสักหน่อยแต่นั่นไม่เป็นปัญหาอันใด ดีกว่าต้องทนรอความตายไปวัน ๆ แต่หากไม่ทำมีหวังได้ตายจริง ๆ นางรู้ดีว่านอกจากเรื่องค่าตอบแทนที่จะให้พวกเขา เหตุผลที่พวกเขาตกลงนั่นก็คือ นางเปิดเผยฐานะที่แท้จริงของตนเองแก่พวกเขาและบอกพวกเขาว่าอีกสามเดือนนี้จะมีการก่อกบฏ ตรอกจูชางแห่งนี้จะเป็นทางผ่านและถูกทำลายอย่างย่อยยับหากไม่มีแผนรับมือ ทุกคนที่ได้ยินเรื่องราวเหล่านี้จากปากของฮูหยินของแม่ทัพที่แข็งแกร่งและรักบ้านเมืองที่สุดในแคว้นต่างก็เชื่อได้โดยง่าย “ฮูหยิน เอ่อ นายหญิง พวกเราควรจะเริ่มที่ใดขอรับ” หนึ่งในกลุ่ม ศัตรูพ่าย ที่นางเพิ่งตั้งให้กล่าวขึ้น “ข้าอยากให้พวกเจ้ารวบรวมกลุ่มขอทาน คนเร่ร่อน คนไร้บ้านในเมืองหลวง สานสัมพันธ์กับพวกเขาแล้วดึงพวกเขามาเป็นพวกภายในสามวัน จากนั้นพาทุกคนไปรวมตัวกันที่ลานกว้างนอกเมืองทางตะวันออก อย่าลืมเน้นย้ำบอกพวกเขาว่ามีค่าตอบแทนให้ ไม่ต้องกลัวว่าจะเสียแรงเ

ตอนที่[9]หลอกมาหลอกกลับ เซวียจินหลิงแม้จะไม่เข้าใจในสิ่งที่มารดากล่าว แต่เมื่อประโยคถัดมาที่มารดาของตนกล่าวว่า ท่านตาท่านยายและท่านน้าทั้งสองไม่ชอบท่านแม่ ใบหน้าของเขาก็เศร้าสลดลง เขาไม่อยากให้ท่านแม่รู้สึกไม่ดี “เดี๋ยวไปถึงที่นั่น เจ้าก็อย่าทำหน้าเช่นนี้เล่า จงยิ้มเอาไว้ ยิ้มแบบมีความสุข” แม้จะยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดต้องทำเช่นนั้น แต่เขาจะเชื่อฟังท่านแม่ เขาจะต้องเป็นเด็กดีให้ท่านแม่ภูมิใจ “เสี่ยวหลิงจะเชื่อฟังท่านแม่ขอรับ” เมื่อเห็นเด็กน้อยเชื่อฟังนางแม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องราวมากนัก นางก็อดไม่ได้ที่จะยกมือไปลูบที่หัวของเขาเบา ๆ เซวียจินหลิงไม่ทันได้ตั้งตัวว่ามารดาจะทำเช่นนั้นจึงได้แต่ตัวแข็งค้าง แต่ทว่าไม่นานรอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้น “ท่านแม่” หนำซ้ำยังเขยิบมานั่งใกล้มารดามากขึ้น ลู่หรงซินไม่ถือสาในกิริยานั้น นางมองดูแล้วก็ ‘น่ารักดี’ ไม่ได้รู้สึกรำคาญอันใด เจียงฉินไม่รู้ว่าภายในรถม้าเกิดอันใดขึ้น เขาเพียงแต่ทำได้แค่ตามอยู่ห่าง ๆ เพราะด้วยมีหลายคนรู้ว่าเขาคือทหารคนสนิทของท่านแม่ทัพ จะไม่เป็นการดีนักหากมีคนพบว่าเขาอยู่ในเมืองหลวง แทนที่จะอยู่ที่ชายแดนอย่างที่ควรจะเป็น ไม