All Chapters of ฮูหยินจอมโหดรับบทแม่เลี้ยง: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่[13]วันพิพากษา“รีบฆ่าสตรีผู้นั้นเสีย!!”ลู่หรงซินที่รออยู่แล้ว จัดการนำอาวุธที่ตนผลิตขึ้น จ้วงแทงเหล่ากบฏที่วิ่งเข้ามาหานางอย่างรวดเร็ว ความเร็วนี้เรียกได้ว่าตกตายอย่างไม่รู้ตัวกันเลยทีเดียว และสารพัดอาวุธอีกมากมายที่ในระยะเวลาสามเดือนนางได้ผลิตขึ้น โดยได้สอนให้เจียงฉินใช้อย่างคล่องแคล่วเช่นกัน คนผู้นั้นคล้ายรู้สึกสนุกไม่น้อย จึงได้ปล่อยอาวุธราวกับเล่นกลเช่นนั้นด้านเหล่าทหารหลวงเมื่อเห็นว่ามีผู้กล้าโผล่เข้ามาช่วยฝั่งตนก็เริ่มมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้งจากเมื่อครู่ที่เห็นว่าเริ่มเข้าสู่สถานการณ์วิกฤตจากสถานการณ์เป็นต่อกลับกลายเป็นเป็นรอง สีหน้าของจวงกู่หนึ่งในรองแม่ทัพของเติ้งโยวนั้นบิดเบี้ยวไม่น้อย แต่ทว่าในจังหวะนั้นจู่ ๆ เขาก็ยิ้มกว้างขึ้น เขาเห็นเซวียหลิงจ้าน! และมีเพียงเซวียหลิงจ้านแค่ผู้เดียว ไร้กองกำลังกองทัพพยัคฆ์เพลิงติดตามมา และถ้าหากเซวียหลิงจ้านอยู่ที่นี่ เช่นนั้นแผนขององค์ชายก็ยังถือว่าไม่ได้เป็นรองเสียทีเดียว เพราะนี่เป็นเครื่องยืนยันว่ายามนี้ฮ่องเต้ที่อยู่ในวังหลวงผู้นั้นก็ยังไร้คนฝีมือดีปกป้อง เพราะเซวียหลิงจ้านคงไปช่วยเหลือไม่ทัน และท้ายที่สุดจะต้องตายด้วยน้

ตอนที่[14]จัดการให้สิ้นซาก“จะฝันหวานเกินไปหรือไม่” ไม่ทันจะมีความสุขได้นาน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทำลายฝันของพวกเขา “ลู่หรงซิน เจ้ามาทำอันใดที่นี่!” เป็นเมิ่งเจียอีที่กล่าวขึ้น นางคิดว่าอีกฝ่ายจะตายไปด้วยน้ำมือทหารด้านนอกแล้วเสียอีก “ผิดหวังหรือที่เห็นข้า ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก” เห็นสีหน้ามารดาเลี้ยงแล้วนึกขำขันในใจ เติ้งโยวประเมินผู้มาใหม่ ในขนะที่ลู่ซูเจียวได้แต่กำหมัดแน่น ไม่ได้พบกันสามเดือน เหตุใดลู่หรงซินจึงดูงดงามขึ้นถึงเพียงนี้! “พวกเราอย่าไปถือสานางเลย รีบจับนางไปมัดรวมกับเซวียหลิงจ้านเถิด จะได้จัดการให้สิ้นซากเสียที” ลู่ลี่หมิงกล่าวขึ้นราวกับพูดถึงผู้อื่นและไม่ได้ทันได้คิดทุกอย่างอย่างถี่ถ้วนว่า นางเป็นสตรีเพียงคนเดียว จะฝ่าทหารขององค์ชายสามที่อยู่ด้านนอกมาได้อย่างไร เขาเพียงอยากรีบจัดการทุกอย่างให้จบเท่านั้น จากนั้นจึงได้หันไปกล่าวกับหญิงสาว “หรงซินเจ้าอย่าได้โทษข้านักเลย เป็นเพราะเจ้าเกิดมามีบุญน้อย จึงได้ไม่มีผู้ใดรักและต้องตายตั้งแต่ยังอายุน้อยเช่นนี้ จากนี้ไปข้าจะถือว่าในจวนข้าไม่เคยมีบุตรสาวเช่นเจ้ามาก่อน” เขาเอ่ยราวกับว่าคนตรงหน้ามิใช่บุตรสาวของตน เย็นชาและไร้ใจ

ตอนที่[15]ฮูหยินตราตั้ง“เสี่ยวหลิงนี่มันเรื่องอันใดกัน” ใบหน้างามเบนกลับมาหาบุตรชายตัวน้อยที่คุกเข่าก้มหน้าอยู่อีกครั้ง “ท่านแม่ เสี่ยวหลิงได้ยิน…. ที่ท่านพ่อคุยกับท่านแม่ ว่าท่านแม่กำลังจะจากพวกเรา เสี่ยวหลิงเสียใจ จึงได้ไปบอกทุกคนให้มาช่วยกัน ห้ามท่านแม่ขอรับ ฮึก” ที่แท้ก็เรื่องนี้นางจึงปรับสีหน้าให้อ่อนโยนยิ่งขึ้น ก่อนจะก้มลงไปหาเด็กน้อย พลางเกลี่ยน้ำตาให้เขาอย่างอ่อนโยน“เสี่ยวหลิง ข้าไม่ได้จะจากไปที่ใด”“จะ…. จริงหรือขอรับ” ดวงตาแห่งความหวังเงยสบตากับมารดาทันทีหลังอีกฝ่ายกล่าวจบ“อื้ม” “ท่านแม่” เด็กน้อยโผเข้ากอดมารดาทันที เขาใจแทบสลาย ทั้งทำตัวไม่ถูกว่าจะต้องทำอย่างไร เขาไม่อยากให้ท่านแม่จากไป“ทุกคนลุกขึ้นเถิด” จากนั้นนางจึงบอกให้ทุกคนลุกขึ้น “ในยามนี้ข้ายังไม่ได้คิดจะจากไป ขอวันนี้ทุกคนกลับไปทำหน้าที่ของตนก่อนเถิด” “ส่วนท่านแม่ทัพ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” “ฮูหยินมีอันใดหรือ” เขาเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่เดินเข้ามาที่โถงของเรือนใหญ่ จะเห็นได้ว่าเซวียหลิงจ้านยามนี้ราวกับปลากระดี่ได้น้ำก็ไม่ปาน นางกล่าวว่านางจะไม่ไปแล้ว นั่นหมายความว่าเขาและนางอาจจะได้มีโอกาสเรียนรู้กันมากขึ้

ตอนที่[16]ขอโอกาส กว่าทั้งสี่คนจะกลับมาถึงจวนก็เป็นเวลาอาหารเย็น เมื่อเดินมาถึงเรือนใหญ่ก็พบว่าแม่นมฉิงให้คนเตรียมอาหารไว้มากมาย มื้อนี้ของตระกูลเซวียจึงดูคึกคักเป็นพิเศษ น่าจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่มีบรรยากาศเช่นนี้ เซวียหลิงจ้านให้ หลินเนี่ยนเจิน เจียงฉิน แม่นมฉิง ถิงถิงและฉีอ้ายร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน เสี่ยวหลิงตั้งแต่ที่เห็นว่ามารดายังไม่จากไปไหนก็ได้ทำตัวตามติดราวกับหางน้อย ๆ ก็ไม่ปาน “ท่านแม่ เสี่ยวหลิงคีบอาหารให้ขอรับ” แม้อายุจะเพียงเจ็ดหนาวแต่ใช้ตะเกียบได้คล่องนัก มือเล็กเอาแต่คีบนั่นนี่ให้มารดาไม่หยุด “คีบให้แต่ท่านแม่ แล้วพ่อเล่า” จู่ ๆ เซวียหลิงจ้านก็เอ่ยขึ้น ใบหน้างองุ้มราวกับน้อยใจเต็มประดา แต่ทุกคนรู้ว่าชายหนุ่มกำลังเย้าบุตรชายก็เท่านั้น “ท่านพ่อไม่ต้องน้อยใจนะขอรับ ถึงท่านพ่อจะเป็นที่สองสำหรับเสี่ยวหลิง แต่เสี่ยวหลิงก็ยังรักท่านพ่ออยู่นะ” ว่าแล้วก็คีบหมูเปรี้ยวหวานใส่ชามข้าวของบิดาด้วยความรวดเร็ว ส่วนคนอื่นที่อยู่บนโต๊ะอาหารได้แต่กลั้นหัวเราะหน้าดำหน้าแดง เมื่อได้ยินเด็กน้อยบอกว่าบิดาของตนคือที่สอง แม้แต่ลู่หรงซินยังยกยิ้มขึ้น “เป็นที่สองก็ได้ ให้ท่านแม่เป็

ตอนที่[17]เสี่ยวหลิงอยากมีน้อง ตั้งแต่วันที่นางบอกว่าจะให้โอกาสเขา นางก็รู้สึกว่าเขาชักจะทำตัวแปลก ๆ ขึ้นทุกวัน เช่นวันนี้ เขาพานางมาถือตะกร้าเก็บดอกไม้ในสวนดอกไม้ที่เป็นแหล่งท่องเที่ยว ซึ่งเมื่อดูแล้ว มันไม่เหมาะสำหรับนางและเขาเอาเสียเลย สุดท้ายเมื่อไม่อาจฝืนความเป็นตนเอง จึงได้แต่มองหน้ากันและหัวเราะออกมาเบา ๆ “ไปที่ที่เหมาะกับพวกเรากัน” เซวียหลิงจ้านเสนอขึ้นเหล่าทหารต่างตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่ฮูหยินที่มากฝีมือที่พวกเขาจำได้ไม่ลืมในวันที่เกือบจะเป็นวันสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของแคว้นเติ้ง แต่เป็นเพราะฮูหยินของพวกเขาผู้นี้จึงทำให้ผ่านวิกฤตนั้นมาได้ เมื่อนางมาพวกเขาก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ สองสามีภรรยามาที่ค่ายด้วยความอารมณ์ดีไม่น้อย แต่อารมณ์ดีอย่างไรถึงได้สู้กันเช่นนั้น“นี่…. เป็นวิธีแสดงความรักต่อกันฉบับท่านแม่ทัพและฮูหยินหรือ” ทหารผู้หนึ่งกล่าวขึ้น ทั้งคู่ต่อสู้กันจนเหงื่อโชก แน่นอนว่าที่ผู้เป็นภรรยาเป็นฝ่ายเอาชนะได้เกือบทั้งหมดทุกรอบ แต่มีรอบสุดท้ายที่เขากล่าวขึ้น “ฮูหยินหากพี่ชนะพี่จะขอให้เจ้าทำบางอย่างได้หรือไม่” เมื่อกล่าวจบสายตาแห่งความสงสัยก็เกิดขึ้น “อันใดหรือเจ้าคะ